Ήταν 7 Σεπτεμβρίου του 1888 όταν η Ίντιθ Ελέονορ ΜακΛεν είναι το πρώτο μωρό που μπαίνει σε θερμοκοιτίδα

Ήταν 7 Σεπτεμβρίου του 1888 όταν η Ίντιθ Ελέονορ ΜακΛεν είναι το πρώτο μωρό που μπαίνει σε θερμοκοιτίδα. Η τύχη των πρόωρων μωρών εκείνα τα χρόνια ήταν προδιαγεγραμμένη. Η ιατρική κοινότητα πίστευε ότι δεν υπάρχει κάτι που μπορεί να κάνει για να τα σώσει.

Έτσι τα άφηνε στην τύχη τους μέχρι να πεθάνουν. Οι πρώτες θερμοκοιτίδες για μωρά αναπτύχθηκαν από τον Stéphane Tarnier, έναν Γάλλο μαιευτήρα. Η ιδέα του ήρθε όταν είχε δει κάτι παρόμοιο να χρησιμοποιείται σε κοτοπουλάκια. Σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να βοηθήσει και μωρά. Αλλά δεν εκτιμήθηκε ιδιαίτερα η ιδέα του.

Η φροντίδα για πρόωρα μωρά ήταν αρκετά δαπανηρή και, πολλοί σκέφτηκαν, εντελώς άσκοπη. Η θνησιμότητα τους ήταν υψηλή και οι γιατροί πίστευαν ότι η εφεύρεση του Tarnier δεν ήταν επιστημονική. Ήταν κάτι τόσο νέο και ασυνήθιστο που η ιατρική κοινότητα το απέρριψε σχεδόν παμψηφεί. Υπήρξε όμως ένας Γάλλος γιατρός ο Pierre Budin, που πίστευε ότι τα νοσοκομεία πρέπει να επενδύσουν στις θερμοκοιτίδες.

Άρχισε να διεξάγει έρευνα με ότι μέσα είχε το 1888, και εκτός από τα εμπόδια βρήκε και υποστήριξη για τις θερμοκοιτίδες. Έτσι, το 1896, βρήκε τρόπο να παρουσιάσει τις θερμοκοιτίδες στην Παγκόσμια Έκθεση του Βερολίνου ως νέα ανακάλυψη. Ο Γάλλος γιατρός ο Pierre Budin, ανέθεσε στον Martin Couney – ο οποίος λέγεται ότι ήταν μαθητής του – να συνοδεύσει τις θερμοκοιτίδες στην Παγκόσμια Έκθεση του Βερολίνου.

Ποιος ήταν όμως ο Martin Couney; Είναι πολύ λίγα γνωστά γι αυτόν τον άνθρωπο. Υπάρχουν αναφορές που λένε ότι δεν είχε καμία ιατρική ιδιότητα. Ότι απλά είχε ενδιαφέρον για τα πρόωρα μωρά επειδή και η κόρη του ήταν ένα τέτοιο μωρό. Και ότι παρακολουθούσε κάποια μαθήματα του Pierre Budin που και εκείνος είχε ενδιαφέρον για τα πρόωρα μωρά, σε μια εποχή που κανείς άλλος δεν ενδιαφέρονταν. Άλλοι λένε ότι ήταν και εκείνος γιατρός. Όταν λοιπόν ο Couney πήγε στην έκθεση και είδε τις άδειες θερμοκοιτίδες, του ήρθε η ιδέα να τις… γεμίσει. Και ο μόνος τρόπος για να καλυφθεί το μεγάλο κόστος της ιδέας του, ήταν να τους πληρώνει ο κόσμος που θα ερχόταν για να δει τα πρόωρα μωρά ως «εκθέματα».

Αφού τα νοσοκομεία και οι γιατροί δεν ενδιαφερόταν για κάτι τέτοιο, θα το έκανε εκείνος με αυτόν τον ασυνήθιστο τρόπο! Και τα κατάφερε! Η χρέωση του εισιτηρίου για να δει ο κόσμος τα πρόωρα μωρά ήταν 25 cents. Το ενδιαφέρον του κόσμου ήταν τόσο μεγάλο γι αυτήν την περίεργη έκθεση, που κάλυπτε το μεγάλο κόστος των θερμοκοιτίδων. Σύντομα έγινε γνωστό και οι άνθρωποι επισκεπτόταν ξανά και ξανά την έκθεση του Couney για να μάθουν για την πρόοδο των μικρών μαχητών.

Αλλά και απελπισμένοι γονείς από όλη τη χώρα, πήγαιναν στον Couney σαν μοναδική ελπίδα για να σωθούν τα μωρά τους. Ο Couney δεν έπαιρνε καθόλου χρήματα από τους γονείς για να βάλει τα μωρά τους στις θερμοκοιτίδες. Ούτε και από τους πιο πλούσιους. Μπορούσε να συντηρηθεί μόνο από τα εισιτήρια που έκοβε καθημερινά. Ήταν μια κλινική – πρότυπο τεχνολογικής φροντίδας, που δεν υπήρχε σε κανένα νοσοκομείο της εποχής. Οι εγκαταστάσεις ήταν πεντακάθαρες και αποστειρωμένες. Υπήρχαν εκπαιδευμένες νοσοκόμες από τον Couney και ήξεραν ακριβώς τι έπρεπε να κάνουν. Νοσοκόμα στην έκθεση του ήταν μάλιστα και η κόρη του που είχε γεννηθεί πρόωρα και έκανε τον πατέρα της να αποκτήσει τόσο ενδιαφέρον για τα πρόωρα μωρά. Υπήρχαν ακόμη και παραμάνες – τροφοί που θήλαζαν τα πρόωρα μωρά.

Ο Couney θεωρούσε Αυτή η αντιμετώπιση, πιστεύεται ότι έκανε τη διαφορά σε σχέση με την απλή παραμονή των μωρών σε μια θερμοκοιτίδα. πολύ σημαντικό το μητρικό γάλα στην προσπάθεια του.
Αν και ο Couney δεν κρατούσε επίσημα αρχεία, έδωσε 85% επιτυχία. 6.500 πρόωρα μωρά που πέρασαν από την «έκθεση» του, επιβίωσαν και δόθηκαν υγιή πίσω στους γονείς τους. «Δεν μπόρεσα να σώσω όλα τα μωρά που ήρθαν σε εμένα. Αλλά αν το μωρό τα κατάφερνε την έβδομη ημέρα στη θερμοκοιτίδα, ήξερα σίγουρα ότι θα επιβιώσει.» Ο ιατρικός κόσμος έμαθε για τα ποσοστά επιβίωσης των μωρών και έδειξε ενδιαφέρον. Ο Couney έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα για να δουν οι γιατροί ότι τα πρόωρα μωρά έχουν ελπίδες και δεν είναι άσκοπες οι προσπάθειες.

Τον κάλεσαν πολλές κλινικές από άλλες πολιτείες για να τους δώσει τα φώτα του, αλλά εκείνος δεν εγκατέλειψε ποτέ τα πρόωρα μωρά που είχε ήδη υπό την προστασία του. «Δεν μπορώ να φύγω και να τα αφήσω ούτε λεπτό.» Ο άντρας που έσωσε χιλιάδες πρόωρα μωρά και άλλαξε την ιστορία της ιατρικής. Τελικά το 1943 το νοσοκομείο Cornell στη Νέα Υόρκη άνοιξε τμήμα θερμοκοιτίδων για τα πρόωρα μωρά και ακολούθησε την τακτική του Couney. Σιγά σιγά και άλλα νοσοκομεία μιμήθηκαν το ίδιο. Τότε ήταν που ο Couney έκλεισε την έκθεση του με τα μωράκια. Ο στόχος του επετεύχθη.

Σκέψου ότι σήμερα, ένα στα 10 μωρά που γεννιούνται μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες, είναι πρόωρο. Αλλά η πιθανότητα επιβίωσής των πρόωρων μωρών όλου του κόσμου, βελτιώνεται σημαντικά χάρη στον Couney και στα μωρά της έκθεσης του. Ο Couney πέθανε το 1950 σε ηλικία 81 ετών. Αν και δεν ξέρουμε πολλά για αυτόν, ξέρουμε σίγουρα ένα σημαντικό. Ένας νέος ορίζοντας άνοιξε για τα καλά στην ιατρική ιστορία χάρη σε αυτόν.

Μερικά χρόνια αργότερα, η Virginia Apgar έσωσε αμέτρητα νεογέννητα με το Apgar Score και έδωσε και εκείνη γνώση για την επιβίωση των πρόωρων μωρών.
————————————————