Μια κυρία δίπλα με ρωτά, τι διαβάζω, και της λέω πάνω κάτω.

Η απάντησή της, με αφήνει άφωνη και η αλήθεια είναι πως δεν μένω συχνά άφωνη.

Τι εννοείτε; Της λέω.. και ελπίζω να εννοεί κάτι που το μυαλό μου δεν έχει επεξεργαστεί ακόμα!

Εεεε… τώρα πια εσείς είστε μαμά! 
Πάνε αυτά! 

Με τον ίδιο τόνο, αλλά λίγο πιο στριγγλή φωνή ξαναρωτάω.. τι εννοείτε;

Είμαι η Σοφία κι είμαι στα πατημένα 40 μου, χωρισμένη καμιά δεκαετία πια, με δυο παιδιά!

Και;

Πότε είπαμε ότι μόλις γίνεις γονιός η ζωή τελειώνει;
Ή μάλλον πότε είπαμε ότι η ζωή όταν γίνεις γονιός ξεκινάει και τελειώνει στο “είσαι μαμά”;

Ναι, είμαι μαμά. Και μεγαλώνω τα παιδιά μου μόνη πια, χωρίς να έχω την πλάτη των γονιών μου.

Ναι, είμαι μαμά και τα παιδιά μου είναι η άνευ συζήτησης προτεραιότητα, ο κεντρικός μου άξονας κι εκεί που δείχνει η πυξίδα της ζωής μου.

Και;

Όσο είμαι χωρισμένη μαμά, έχω γελάσει, έχω κλάψει, έχω πονέσει, έχω πενθήσει, έχω πέσει κι έχω σπάσει τα μούτρα μου, έχω αποτύχει επικά, έχω σηκωθεί όρθια, έχω ξαναμαζέψει τα κομμάτια μου και έχω επουλώσει τις πληγές μου, όπως και όσο μπορούσα.
Έχω ταξιδέψει με τα παιδιά μου και χωρίς τα παιδιά μου, έχω βγει, έχω διασκεδάσει, δουλεύω κάποιες 10-12 ώρες τη μέρα.
Έχω προδωθεί κι έχω προδώσει, έχω αδικηθεί κι έχω αδικήσει. Έχω απογοητεύσει κι έχω απογοητευτεί.

Με λίγα λόγια, έχω ζήσει!

Ποιος έγραψε στους κανόνες της αποδεκτής κοινωνικής συμπεριφοράς, ότι ένας γονιός, δεν μπορεί να κουραστεί, να σπάσει, να αναπολήσει τις μέρες της ανεμελιάς του, να πάρει μια ανάσα και να ξανασηκωθεί για να συνεχίσει;
Ποιος είπε πως δεν μπορεί να παρακοιμηθεί ένα πρωί;
Ποιος είπε πως δεν μπορεί να απολαύσει μια μέρα ξεκούρασης;
Ποιος είπε πως θα πρέπει να νιώσει ενοχές για τις δυο ώρες του κομμωτηρίου και τη μια ώρα του μασάζ; Ή του γηπέδου ή της μουσικής ή του ό,τι;
Ποιος είσαι εσύ που θα σου απολογηθεί αν θα χωρίσει ή θα μείνει σε ένα γάμο; Αν θα δουλεύει από το σπίτι, απο τα Starbucks ή από το γραφείο;
Ποιος είσαι εσύ που θα κρίνεις αν τα άφησε στους γονείς ή στην κολλητή ή στον παιδικό σταθμό;
Ποιος είσαι εσύ που για να ικανοποιήσεις τη δυστυχία σου και τη μιζέρια σου θα απαιτήσεις από έναν γονιό να απαρνηθεί τη ζωή του και να μην απολαύσει την αγάπη, τον έρωτα και τη συντροφικότητα;

Κλείστε λίγο το στόμα σας οι επικριτές των πάντων!

Μαζέψτε κι αυτό το δαχτυλάκι που τώρα τεντώσατε..
Και το χειρότερο είναι πως το δηλητήριο στην άκρη της γλώσσας, το έχουμε συνήθως οι γυναίκες. Σε συντριπτικότατη πλειοψηφία.

Τα παιδιά, για να είναι ευτυχισμένα, χρειάζονται αληθινούς γονείς. Ούτε κουρδισμένους σε μια μόνιμη ευτυχία σαν διαφήμιση του Βιταμ, ούτε μόνιμα με ένα “τι θες παιδάκι μου δεν μπορώ τώρα”. Θέλουν κανονικούς ανθρώπους για γονείς. Ανθρωπένιους. Που όταν δεν είναι καλά, δεν προσποιούνται, που όταν πονάνε δεν το παίζουν υπερ-ήρωες, που όταν κάνουν λάθη ζητάνε συγγνώμη, που αποτυγχάνουν, φαληρίζουν και ξαναπιάνουν τη ζωή από την αρχή! Που αγαπάνε, κάνουν φίλους, και δεν παραιτούνται ποτέ από τον έρωτα και την διεκδίκησή του!

Γιατί τα παιδιά, πριν από το σχολείο και την κοινωνία, μαθαίνουν τη ζωή μέσα από το σπίτι τους.

Κι αν ενοχικά τους πείσουμε πως είμαστε πάντα καλά, πάντα δυνατοί, πάντα επιτυχημένοι, πάντα λαμπεροί, τότε πώς θα μάθουν να κάνουν λάθη; Να αποτυγχάνουν; Να ζητάνε συγγνώμη; Να διορθώνουν τα λάθη τους;

Πώς θα μάθουν να ζουν;

ΥΓ. Κι όχι δεν αφορά μόνο τις μητέρες. Γιατί εσχάτως, έχω γνωρίσει κάτι μπαμπάδες, που κάνουν για δέκα μανάδες μαζί!

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου για το  loveletters.gr