Όταν ο μικρός ήταν δυόμιση χρόνων αποφασίσαμε να του κάνουμε αδερφάκι…έμεινα έγκυος τον Σεπτέμβριο του 2019 κ αμέσως πλημμυρήσαμε ευτυχία καθώς περιμέναμε κοριτσάκι … που τόσο λαχταρούσα γιατί είχα χάσει τη μητέρα μου 54χρονων πριν κάποια χρόνια και το ήθελα τοοοοσο πολύ….ξεκίνησα λοιπόν μια τέλεια εγκυμοσύνη όλες οι εξετάσεις τέλειες καμία ανησυχία υπέρηχοι όλα καλά. Φτάνουμε στον έκτο σχεδόν όπου πάμε για την β επιπέδου σε εμβρυολόγο. Στην εξέταση όπου διήρκησε αρκετές ώρες ξεκινήσαμε με μεγάλη χαρά όταν στο τέλος μας ενημέρωσε η γιατρός πως το μωράκι είχε ένα κομμάτι ασβέστιο στην καρδούλα του(golf ball)κάτι που δεν μας ανησυχεί κ στον επόμενο μήνα μπορεί να εξαφανιστεί αλλά καλύτερα να στείλουμε αίμα στην Αμερική για σιγουρευτούμε…με πολλή αγωνία μετά από δύο εβδομάδες, δυστυχώς, τα αποτελέσματα δεν ήταν καλά.

Ξαναπήγα με πόνο στην καρδιά, έκανα αμνιοπαρακέντηση για να σιγουρευτουμε ότι οντως ισχύει …ο σύζυγός παίρνει το δείγμα και πάει Θεσσαλονίκη να το δώσει για να μην καθυστερήσουμε και να έχουμε τα αποτελέσματα ως το βράδυ…να μιλήσω για αγωνία, πόνο, κλάμα δεν έχει νόημα. Ο κόμπος μέσα μου δεν λύθηκε ποτέ, γιατί δυστυχώς επιβεβαιώσαν ότι τα αποτέλεσματα δεν ήταν καλά…και οι δύο γιατροί μου είπανε πως καλύτερα να το κάνω τώρα παρά να το δω να πεθαίνει. Το πρόβλημα στην καρδούλα σημαινε πως το μωρό πιθανότατα να πέθαινε πριν γεννηθεί ή κατά τη διάρκεια του τοκετού. Πόσα κομμάτια του εαυτού μου  να μαζέψω για να μπω στην κλινική…Θεέ μου συγχώρεσέ με …

Μπήκα και μέσα στον πόνο μου όλα τα γραφειοκρατικά κάνανε τη διαδικασία πιο δύσκολη ..λόγω πρώτης καισαρικής ζητήσαμε να γίνει έτσι, όμως ΟΧΙ, έπρεπε να ακολουθήσουν μια διαδικασία …από το πρωί μέχρι τις τις εννιά το βράδυ μου δίνανε χάπια κι εγώ υπέφερα, πονούσα, κρύωνα, ίδρωνα έκλαιγα, γιατί σε εμένα;;;; Δυστυχώς όμως και χωρίς να το καταλάβει κανείς, αργα το βράδυ έσβηνα. Η πίεση έφτασε 4 κι εγώ έσβηνα…ο σύζυγος μόνος έξω από την αίθουσα (άρχιζε τότε ο κοβιντ Μάρτιος 2020) και να ακούει νοσοκόμες να ζητάνε αίμα από το νοσοκομείο να έρχεται και να μην βγαίνει κάνεις να τον ενημερώσει. Όλα τα χάπια που μου δώσανε, επειδή δεν μπορούσα να το κάνω φυσιολογικά, είχαν σαν αποτέλεσμα να πάθω ρήξη μήτρας να βρίσκομαι 23:00 με 1:00 στο χειρουργείο να χάσω 5φιαλες αίμα κ να παλεύουν να με σώσουν….

Δεν έχω να γράψω κατι άλλο, δεν ξέρω αν έκανα σωστά η λάθος, δεν ξέρω αν θα μπορούσα αντέξω το χειροτερο ενδεχόμενο της ιστορίας μου …ζητάω συγχώρεση από το Θεό, νιώθω ενοχές …και δεν έχω δύναμη να ξαναπροσπαθήσω για παιδάκι …

Τι να πω …να πω πως τα χρόνια περνάνε και με όλα αυτά που ήρθαν δύσκολα χαμογελάμε πλέον και δύσκολα ονειρευόμαστε…ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του ιστορία …εύχομαι ποτέ καμία μάνα να μην νιώσει αυτό που ένιωσα…

Ευχαριστώ…