Σύντροφοι και γονείς με αντίθετα ωράρια· το λες και πρόκληση

Όσοι έχουν παιδιά σίγουρα συμφωνούν στο ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά για έναν άνθρωπο από το να φέρνει στον κόσμο ένα πλασματάκι που έχει μέσα του κάτι από τον ίδιο. Και πράγματι, τα συναισθήματα είναι απερίγραπτα, αν και ορισμένες φορές ποικίλα και αλληλοσυγκρουόμενα. Σ’ αυτό το άρθρο θα προσπαθήσουμε να καλύψουμε μόνο μία πτυχή της, ομολογουμένως, πολύπλευρης και απαιτητικής δουλειάς του να είναι κάποιος γονιός. Ποια είναι αυτή; Το να είσαι παράλληλα και σωστός σύντροφος, ιδίως όταν τα ωράρια της εργασίας σου διαφέρουν από εκείνα του ανθρώπου που βρίσκεται δίπλα σου.

Τα στάδια που περνά κανείς από τη στιγμή της ανακοίνωσης του γεγονότος της κύησης είναι πολλά. Αρχικό σοκ, κατόπιν προσπάθεια να το συνειδητοποιήσεις, να μην το γρουσουζέψεις, να το μοιραστείς, να είναι υγιές το βρέφος, να είσαι καλά με τον σύντροφό σου και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό. Κι αν όλα αυτά καταφέρεις με προσωπική προσπάθεια και ψυχραιμία και τα βάλεις σε σειρά, κάτι πολύ πρακτικό έρχεται να προστεθεί στις ήδη υπάρχουσες ανησυχίες σου: τι θα κάνεις με τη δουλειά και πώς θα βρεις ισορροπία ιδιαίτερα στην περίπτωση που το άλλο σου μισό έχει εντελώς διαφορετικά ωράρια από εσένα; Εκεί πραγματικά πρέπει να λύσεις σπαζοκεφαλιά για δυνατούς λύτες. Κατόπιν σκέφτεσαι «καλά ο μόνος είμαι; Άλλοι δεν έχουν δουλειές και παιδιά;» και βάζεις το μυαλό σου να σκεφτεί γνωστούς, φίλους και συγγενείς, που τα καταφέρνουν εξίσου καλά στην οικογένεια και στην εργασία. Κι αφού βρεις μερικά παραδείγματα, αναρωτιέσαι ξανά κατά πόσο έχουν κάνει εκπαίδευση σε κάποια λέσχη ακροβατικών, για να καταφέρνουν τέτοια ισορροπία σε αυτό που εσύ βλέπεις για τόσο λεπτό σκοινί. Αλήθεια, τι κάνουν άραγε αυτοί εκτός από υπομονή;

Για να πω την αλήθεια, μιας και δεν ανήκω σε αυτήν την κατηγορία, τους θαυμάζω και τους έχω στο μυαλό μου ως ένα είδος σούπερ ηρώων χωρίς κάπα, που πραγματικά βάζουν τα γυαλιά σε όλους εμάς που παραπονιόμαστε ότι δεν έχουμε χρόνο και άλλα τέτοια. Από συζητήσεις που κάνω μαζί τους και παρατηρώντας τις κινήσεις τους, έχω καταλήξει στο γεγονός ότι ο ρόλος του γονέα έχει λειτουργήσει πάνω τους σαν μια πολύ καλή τονωτική ένεση: τους έχει δώσει δηλαδή μια επιπλέον ώθηση να ανταπεξέρχονται εποικοδομητικά και να είναι κάτι παραπάνω από παραγωγικοί, τουλάχιστον στις περισσότερες περιπτώσεις.

Οι γονείς καλούνται τότε να ανταποκριθούν σε πολλούς και διαφορετικούς ρόλους, τους οποίους – ιδανικά- πρέπει να φέρουν εις πέρας το ίδιο καλά. Η ισορροπία όμως στη σχέση προϋποθέτει πρώτα απ’ όλα επικοινωνία και μοίρασμα. Με άλλα λόγια, δεν είναι καθόλου συνετό ένας εκ των δύο να αναλάβει να τα κάνει όλα: να ασχοληθεί με τις δουλειές του σπιτιού, με το μεγάλωμα των παιδιών -την ανατροφή και τις δραστηριότητές τους-, αλλά και την επιπλέον υποχρέωση να τονώνει τη συντροφική του σχέση και να μην την αφήνει να χάσει την αρχική της ένταση κι αγάπη. Χρειάζεται καθημερινή και αδιάκοπη προσπάθεια και από τους δύο, αλλά και κάτι άλλο πολύ σημαντικό: την κατανόηση ότι το «μοιράζουμε ρόλους, ασχολείσαι εσύ με τα άλφα, βήτα, γάμα και παίρνω εγώ τα δέλτα, έψιλον, ζήτα», δε λειτουργεί. Δεν είναι μόνο ο ένας υποχρεωμένος να ανταποκρίνεται σε συγκεκριμένους ρόλους ικανοποιητικά. Αντίθετα, και οι δύο θα πρέπει να ασχολούνται λίγο πολύ με όλα όσο κι αν αυτό μοιάζει κάπως αδύνατο.

Η ανατροφή των παιδιών μοιάζει σχετικά εύκολη υπόθεση όταν και οι δύο σύντροφοι παίζουν με τα παιδιά, τα καθοδηγούν ή τα βοηθούν στη μελέτη. Τι γίνεται όμως όταν έχουν αντίθετα ωράρια; Εκεί το έργο τους είναι πολύ δυσκολότερο και ιδιαιτέρως απαιτητικό. Τότε ο ένας θα πρέπει να βρίσκεται σε συνεχή επικοινωνία με τον άλλον ακόμη και για τα πιο απλά πράγματα, όπως το πού είναι τα σχολικά είδη ή τι ρουχαλάκια θα πρέπει να φορέσει το παιδί και τι αντικείμενα θα πρέπει να έχει μαζί του σε κάθε δραστηριότητα. Θα πρέπει το φαγητό του να είναι προετοιμασμένο ήδη και σε περίπτωση που προκύψει κάτι έκτακτο να υπάρχει γρήγορη πρόσβαση σε αυτόν που εργάζεται.

Η σωστή οργάνωση και το πρόγραμμα επιβάλλεται να είναι όσο το δυνατόν πιο καλά διαμορφωμένο, ώστε να ανταποκρίνεται από τη μια στην καθημερινότητα των παιδιών και από την άλλη στις ανάγκες ανάλογα με την ηλικία του παιδιού, με σκοπό να διασφαλίζεται η ηρεμία και να του παρέχεται η αίσθηση της ασφάλειας. Καλό είναι επίσης να δούμε πού και τι πρέπει να είναι η προτεραιότητά μας από τη στιγμή που αναλαμβάνουμε τον ρόλο του γονιού, αφού τελικά αυτό που έχει περισσότερη σημασία είναι η ηρεμία όλων των πλευρών και η διατήρηση όλων των σχέσεων, χωρίς εξαιρέσεις.

Σε μια απαιτητική κοινωνία και καθημερινότητα και οι δύο γονείς οφείλουν να επωμίζονται από κοινού την ευθύνη της ανατροφής των τέκνων τους και της οικονομικής συνεισφοράς στην οικογένεια αλλά και της διατήρησης μεταξύ τους μιας καλής σχέσης. Και η τελευταία σίγουρα είναι  το αποτέλεσμα προσπάθειας των δύο. Επιπλέον, η ανάγκη και των δύο πλευρών να νιώθουν ότι αναγνωρίζονται οι κόποι και οι προσπάθειές τους να γίνουν καλοί γονείς, πολίτες και σύντροφοι, παραμένει εξίσου σημαντική.

Είναι πολλά τα παραδείγματα γύρω μας που μας δείχνουν ότι με εποικοδομητική συζήτηση, ουσιαστική επικοινωνία και αληθινό μοίρασμα συναισθημάτων, μπορεί κανείς να είναι εξίσου καλός γονιός αλλά και σύντροφος και εραστής. Αυτό που οπωσδήποτε χρειάζεται είναι να βρει κανείς την ισορροπία, να ακούσει τις ανάγκες τις δικές του και του συντρόφου του, να αποκωδικοποιήσει τα σημάδια που αρκετά συχνά του στέλνουν τα ίδια τα μικρότερα μέλη της οικογένειας για τη σχέση του και όπου χρειάζεται να πει τα «όχι» του. Άλλωστε, όπως είπε κι ο Μάριο Πούζο, «η δύναμη μιας οικογένειας, όπως και η δύναμη ενός στρατού, βασίζεται στην αφοσίωση των μελών της»!

Συντάκτης: Εύη Λεγάτου
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη

πηγή pillowfights.gr