Πριν κάνω παιδιά (και πολύ πριν γνωρίσω τη θεωρία Μοντεσσόρι) είχα δει σπίτια γεμάτα από παιχνίδια. Παιχνιδόκουτα, τεράστια καρεκλάκια φαγητού, κουνιστά ζωάκια, πλαστικές κουζίνες και τραπεζάκια ζωγραφικής σε κάθε –κυριολεκτικά κάθε– δωμάτιο. Έφευγα πάντα με την ελπίδα να μην μου συμβεί κάτι τέτοιο. Αντιλαμβάνομαι ότι ένα μωρό –και στη συνέχεια ένα νήπιο– έχει ανάγκες, και συνήθως η παρουσία του στο σπίτι συνοδεύεται από ένα πλήθος αντικειμένων, συχνά δυσανάλογο με το μέγεθός του.
Είναι, όμως, ανάγκη να είναι τόσα πολλά αυτά που προορίζονται για ένα μικρό παιδί; Το αντιμετωπίζουμε ως ισότιμο μέλος της οικογένειας, αν τα πράγματά του βρίσκονται σε όλα τα δωμάτια; Το μικρό παιδί είναι ένας ακόμα συγκάτοικος στο σπίτι. Σκοπός μας είναι να το καλωσορίσουμε και να το κάνουμε να αισθανθεί άνετα. Πώς μπορούμε να το πετύχουμε αυτό;
Έμαθα για τη θεωρία Μοντεσσόρι όταν η κόρη μου ήταν 1,5 έτους. Βασική αρχή της Μοντεσσοριανής φιλοσοφίας είναι η «ελεύθερη επιλογή», η οποία στηρίζεται στο «προετοιμασμένο περιβάλλον». Τι σημαίνει αυτό; Όταν το παιδί έχει στο περιβάλλον του όσα χρειάζεται ανάλογα με την ηλικία του (ιδανικά, λίγα αντικείμενα και από καλά υλικά), μπορεί να επιλέξει ελεύθερα. Για να συμβεί αυτό, πρέπει προηγουμένως ένας ενήλικας να έχει κάνει τις κατάλληλες και ασφαλείς επιλογές.
Εντυπωσιάστηκα όταν ανακάλυψα ότι η κούνια δεν είναι απαραίτητη (ποτέ δεν χώνεψα αυτά τα κάγκελα που αναγκάζουν το παιδί να περιμένει όρθιο μέχρι να έρθει κάποιος να το βγάλει). Ένα παιδί μπορεί κάλλιστα να κοιμάται σε ένα στρώμα στο πάτωμα (για να μην κινδυνεύει να πέσει από ένα ψηλότερο κρεβάτι), έχοντας έτσι ελευθερία κινήσεων. Συνειδητοποίησα πόσο σημαντικό είναι να έχει πρόσβαση στον νεροχύτη, στον νιπτήρα, στα ράφια. Ένα παιδί που το αντιμετωπίζουμε με σεβασμό ως ισότιμο μέλος της οικογένειας, που νιώθει ότι μπορεί να κινείται ελεύθερα σε όλο το σπίτι, δεν γίνεται επικίνδυνο, δεν κάνει «ζημιές», είναι απλώς ένας… μικρός άνθρωπος!
Όταν άρχισα να υιοθετώ πρακτικές της Μοντεσσοριανής θεωρίας στην καθημερινότητά μου, μάθαινα πράγματα από σεμινάρια ή αναζητούσα πληροφορίες στο internet από ξένα sites. Χάρηκα, λοιπόν, πολύ όταν έμαθα ότι εκδόθηκε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μεταίχμιο το βιβλίο της Μοντεσσοριανής παιδαγωγού, Simon Davies, με τίτλο: «Μοντεσσόρι στο σπίτι με το μικρό παιδί (1-3 ετών)». Θυμήθηκα όλα όσα με βοήθησαν να αλλάξω ως γονιός, να ξεπεράσω (στο μέγεθος του εφικτού) τον σκόπελο του γεμάτου παιχνίδια σπιτιού και να κάνω μικρές αλλαγές, όχι για να φτιάξω το τέλειο σπίτι (απέχω παρασάγκας από κάτι τέτοιο), αλλά για να συμβιώνουμε όλοι στην οικογένεια όσο πιο αρμονικά γίνεται.
Ένα τεράστιο καρεκλάκι φαγητού, στο οποίο το παιδί δεν μπορεί να ανέβει μόνο του, παρά μόνο αν το σηκώσουμε εμείς, δεν βοηθάει το παιδί ούτε να νιώσει άνετα, ούτε να ανεξαρτητοποιηθεί. «Αναζητήστε καρέκλες και τραπέζια στο κατάλληλο ύψος ώστε τα πόδια του να φτάνουν να πατήσουν καλά στο πάτωμα», προτρέπει η Simone Davies.
ΣΥΧΝΑ ΘΑΥΜΑΖΟΥΜΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΥΠΕΡΟΧΩΝ ΣΠΙΤΙΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΟ ΝΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΓΩΝΙΕΣ ΣΤΟ ΜΕΣΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ. ΜΠΟΡΟΥΝ, ΟΜΩΣ, ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΜΙΚΡΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ.
Ποιος είπε ότι τους πίνακες και τα έργα τέχνης τα απολαμβάνουν μόνο οι ενήλικες; Είναι σπουδαίο ένα παιδί να μπορεί να θαυμάσει έναν εντυπωσιακό πίνακα ζωγραφικής ή να χαζέψει ένα όμορφο φυτό, αρκεί και τα δύο να βρίσκονται στο ύψος των ματιών του. Μη διστάσετε, λοιπόν, να τοποθετήσετε κορνίζες με αφίσες ή γλαστράκια με φυτά πάνω από τη χαμηλή ραφιέρα του παιδιού, σε ύψος γύρω στο ένα μέτρο.
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Κανένα σχόλιο ακόμη
Γράψτε πρώτος ένα σχόλιο