Eimai χωρίς mama…

γράφει η Βίλη Αντώναρου

Ο Στέλιος όταν πρωτοήρθε στο «πρωινό» του σχολείο δεν μιλούσε. Δεν άγγιζε κανέναν. Δεν ήθελε να τον ακουμπούν. Ο Στέλιος την τελευταία φορά που τον είδαν στο «πρωινό» του σχολείο, γαντζώθηκε πάνω από «την καλή κυρία με το κόκκινο μπουφάν» σαν κοάλα τρυφερό.

Είχε γίνει φίλη του, απλά γιατί του σκούπισε τη μυτούλα του μια φορά μέσα από τα κάγκελα. Την έβλεπε φίλη του, γιατί του είχε βρει το μικρό κίτρινο πανωφόρι του, όταν το είχε χάσει μια άλλη φορά. Την είχε κάνει φίλη του, γιατί απλά του είχε γεμίσει το μπουκαλάκι του με νερό μιαν άλλη. Ήταν φίλη του, γιατί πλέον, κάθε πρωί εκείνη ξυπνούσε όχι μόνο για να πάει το δικό της παιδί σχολείο, αλλά και για να δει εκείνον. Έτσι απλά.

Και μετά τον πήραν ξαφνικά από το «βραδυνό» του σχολείο. Αυτό στο οποίο τον είχε φέρει κάποτε από το χέρι η μοίρα, σαν μια άλλη μάνα από αυτήν που ίσως να μη γνώρισε ποτέ. Τον ξερίζωσαν από εκεί που είχε απλώσει δειλά-δειλά τις μικρές ριζούλες του. Ένα πρωί ξαφνικά που άκουσε να λένε κάτι για «σκάνδαλα» και κάτι για «δομές». Και τον ξερίζωσαν αναγκαστικά και από το «πρωινό» του σχολείο.

«Είναι μαθημένος αυτός». Θα πιάσει ξανά ρίζες κάπου αλλού. Ποιος ξέρει πού. Και με ποιους δίπλα του. Αυτό δεν νοιάζει κανέναν. Είναι τόσο σίγουροι, που είπαν ότι πρέπει να κόψει κάθε επικοινωνία με το παρελθόν του. Να αφήσει πίσω όλα τα καλά, που υπήρχαν, για να αφήσει πίσω και όλα τα κακά, αν υπήρχαν.

Όχι. Ο Στέλιος δεν έμαθε να αγκαλιάζει και να χαμογελάει λόγω της κυρίας με το κόκκινο μπουφάν. Είχε πάρει αγάπη, νοιάξιμο, προσπάθεια, ενδιαφέρον από όλους. Όλους. Από τη διευθύντρια του σχολείου, από τον δάσκαλο που ήταν δίπλα του, μόνο για εκείνον. Αλήθεια, ποτέ δεν είχε ξανά άλλον έναν τέτοιο στη ζωή του. Μόνο για εκείνον. Είχε πάρει όλα αυτά τα καλά από όλους τους ανθρώπους που βρίσκονταν κοντά του και στο «βραδυνό» του σχολείο. Όλους. Γιατί αλλιώς δεν θα είχε αλλάξει. Δεν θα είχε αφήσει ανθρώπους να πλησιάσουν. Ένας τους να ήταν κακός, θα έμενε για όλους κλειστή η πόρτα. Έτσι δεν γίνεται; Μπορεί και όχι. Δεν ξέρει κανείς. Και είναι υποχρεωμένοι οι ειδικοί να ερευνήσουν. Και είναι υποχρεωμένοι όσοι ξέρουν να καταγγείλουν.

Ο Στέλιος είναι ένας. Είναι σίγουρο ότι κάπως έτσι πάει και η ιστορία δεκάδων άλλων παιδιών σε εκείνο το «βραδυνό» σχολείο, που δεν πρόλαβε η κυρία με το κόκκινο μπουφάν να τα γνωρίσει. Και άλλα δεκάδες και εκατοντάδες που προτού καταλάβουν (ελπίζει κανείς δηλαδή να μην έχουν καταλάβει) βρίσκονται ξανά αλλού.

Γιατί υπάρχουν και αλλού βραδυνά σχολεία. Και τα χτυπούν και αυτά τώρα.

Και από εκεί που έρχονται τα χτυπήματα, είναι για να διορθώσουν το κακό, αν υπάρχει, αλλά κάνουν ζημιά σίγουρα, με άλλο τρόπο. Καμιά φορά η προχειρότητα καταδικάζει τον ευγενή σκοπό. Ελπίζοντας μόνο ότι εδώ δεν ισχύει και το ότι η σκοπιμότητα νικά την ακεραιότητα.