Ούτε Αυτισμός, ούτε δυσκολίες, τίποτα… μόνο ένα λαστιχάκι!

Το κείμενο αυτό είναι μία προσωπική, αυθόρμητη ανάρτηση ενός γονιού, στο facebook. Δεν ήταν προορισμένο για άρθρο… αλλά είναι καταπληκτικό!

Μόνον εγώ, ο Ηλίας, ένα λαστιχάκι και τίποτα άλλο …ούτε Αυτισμός, ούτε δυσκολίες, τίποτα!!!

Mπορεί ένα λαστιχάκι να σε κάνει να ξεχάσεις τον αυτισμό για λίγο;
Να σε κάνει να αισθανθείς χαλαρά και όμορφα;

του Βαγγέλη Καρατζά – Πατέρας παιδιού στο Φάσμα του Αυτισμού

Πάρα πολλές φορές ο Ηλίας (ο γιός μου, που είναι αυτιστικός) με κάνει και αισθάνομαι καλύτερα, μου φτιάχνει την διάθεση.

Όλο το καλοκαίρι, τα δεκάδες μπάνια που κάναμε μαζί, ήταν το highlight της ημέρας μου… γελάγαμε μαζί, παίζαμε και ένιωθα τουλάχιστον δέκα κιλά ελαφρύτερος.

Και οι βόλτες (που δεν έχουμε κάνει πολλές φέτος) είναι κάτι που και οι δυο ευχαριστιόμαστε πολύ.

Στο χώρο του όμως είναι λίγο διαφορετικά τα πράγματα…

Κολλάει στο tablet, όπου παίζει πάρα πολλές φορές το ίδιο σημείο σε ένα βίντεο και είναι κάτι που τον βάζει σε μία λούπα-σε ένα φαύλο κύκλο εμμονής- που από τη μία τον εκνευρίζει, από την άλλη δεν μπορεί να ξεφύγει κι έτσι σπάνια κάθεται ήρεμος, ακόμα και όταν κάθεται αγκαλιά ή στα πόδια μου.

Όταν δεν έχει το tablet, η χαρά του και η λαχτάρα του να είναι μαζί μου είναι τόση που ενώ είναι τρυφερός και θέλει να τον γαργαλάω και να παίζουμε και γελάει σκανδαλιάρικα, πολλές φορές δεν μπορεί να το διαχειριστεί όλο αυτό το συναίσθημα γίνεται ανήσυχος και εκφράζεται με στερεοτυπίες ή κάποιες φορές με τσιμπιές ή με δαγκωνίτσες, που δεν είναι επιθετικότητα αλλά από υπερένταση.

Μια μέρα, λοιπόν, είχαμε κάτσει μαζί, επί τουλάχιστον πέντε ώρες, σκόπιμα, χωρίς tablet. Δεν ήθελε όμως και να πάει βόλτα. Καθόταν με την πλάτη ακουμπισμένη στα πόδια μου. Εγώ τον χάιδευα με το χέρι που κράταγα ένα ξεχασμένο λαστιχάκι, που βρήκα στα νύχια του γάτου μας.

Χωρίς να το πάρει από το χέρι μου ο Ηλίας άρχισε να το τραβάει δεξιά – αριστερά και πάνω – κάτω, να δοκιμάζει τα όρια και τις αντοχές του, να το περνάει μέσα από τα χέρι του, να το περνάει μέσα από τα πόδι του, να βγάζει ήχους με αυτό, λες και είναι χορδή, κι όλα αυτά ενώ το λαστιχάκι παρέμενε στο χέρι μου και ο Ηλίας απόλυτα ήρεμος.

Έπαιζε όπως παίζει κάθε παιδί που όταν δεν έχει κάτι να κάνει παίζει με το πιο απλό αντικείμενο για να περάσει την ώρα του, όπως έκανα κι εγώ μικρός, όπως ίσως κάνατε κι εσείς.

Και πού είναι το περίεργο; Γιατί κάθομαι και τα γράφω αυτά;…

Μα, γιατί σχεδόν ποτέ δεν το κάνει αυτό.
Γιατί είναι η πρώτη φορά που κάτσαμε μαζί μισή ώρα χωρίς στερεοτυπίες, χωρίς εκνευρισμό, χωρίς καμία ένταση στο σώμα του, χωρίς αισθητηριακά.

Ένας πατέρας και ένας γιος που παίζουν με ένα λαστιχάκι, χαλαρά, ήρεμα, μισή ώρα χωρίς σκέψεις, χωρίς εμμονές, χωρίς αισθητηριακά, χωρίς να θέλει να βάλει τίποτα στο στόμα του, χωρίς να θέλει να κλείσει το φως και την τηλεόραση ή να ανοίξει το φως και την τηλεόραση ή να τοποθετήσει κάτι στη ‘θέση του’ και διάφορα άλλα.

Τόσο απλό, αυτό που συνέβη αλλά τόσο σπάνιο στη ζωή μας… και το χάρηκα σαν τρελός!
Μόνον εγώ, ο Ηλίας, ένα λαστιχάκι και τίποτα άλλο …ούτε αυτισμός ούτε δυσκολίες, τίποτα!!!!
Εγώ και ο γιος μου, σε έναν καναπέ, ήρεμα, να μην κάνουμε τίποτα.

Μεγάλο πράγμα αυτό, μεγάλο δώρο.
Όσοι το έχετε βιώσει μην το θεωρείτε δεδομένο και να το εκτιμάτε.

Γράφει: ο Βαγγέλης Καρατζάς – Πατέρας παιδιού στο Φάσμα του Αυτισμού

Επιμέλεια: Πόπη Μάλεση – B.A, M.A Psychology

πηγή nevronas.gr