Το σωστό είναι το νέο λάθος

γράφει η Βίλη Αντώναρου

Δεν ξέρω αν είναι από μόδα, από κούραση, από μαζική συρροή, ή αδιαφορία, αλλά το παρατηρώ όλο και πιο συχνά γύρω μου. Απλά άλλοι το κάνουν με επίγνωση και άλλοι από απόγνωση…

Είμαι από τους ανθρώπους που γεννήθηκαν, κυκλοφορούν, ζουν, εργάζονται, ψωνίζουν, διασκεδάζουν, στην ίδια γειτονιά. Ομολογώ δεν είμαι πολύ του commuting, σιχαίνομαι να διανύω μεγάλες αποστάσεις καθημερινά και θεωρώ ότι έχω γλιτώσει άπειρο χρόνο από τη ζωή μου ως προς αυτό, για να… τον σπαταλώ αλλού, φυσικά.

Είμαι από τους ανθρώπους που ζουν τόσο πολύ στην τοπική κοινότητά τους, ώστε να έχουν πια αφομοιώσει και να έχουν αφομοιωθεί από τα τοπικά ήθη και συνήθη. Και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό ώστε ό,τι βλέπουν γύρω τους καθημερινά, στραβό ή ακραίο, υπέροχο ή κακώς κείμενο, να το βλέπουν σαν την απόλυτη νόρμα, κάτι σαν κίβδηλο μέσο όρο δηλαδή.

Στα διαλείμματα αυτής της εντοπιότητας, που μου δίνεται η ευκαιρία του γυρίζειν και μυρίζειν εκτός σφικτών συνόρων του δικού μου οικοσυστήματος, το οποίο ομολογουμένως δεν είναι και από τα πιο trendsetter οικοσυστήματα, μου είναι πλέον πολύ πιο εύκολο να παρατηρήσω τις διαφορές.

Και τι βλέπω τώρα τελευταία ειδικά, σε μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι ποτέ άλλοτε;

Θα δω την τύπισσα με το άβαφο νύχι. Τον τυπά με το σκισμένο μπλουζάκι, (ντισκουέρ παντελόνι από κάτω όμως, δεν είναι λόγω πορτοφολιού). Τον ακούρευτο γιατρό. Τον χρηματιστή στο μίτινγκ με το ροκ φανελάκι (τρου στόρι εντ αι λαβντ ιτ). Το πιτσιρίκι με τις αταίριαστες κάλτσες.

Το λάθος είναι το νέο σωστό.

Τέρμα πια η ομοιομορφία, η μπαλάντσα, η μανία για τελειότητα, το κοινωνικό αναμενόμενο, πολύ ξεπερασμένο.

Τώρα όλο αυτό γίνεται ως στροφή από το επιφανειακό προς την ουσία; Ως u-turn από το φαίνεσθαι στο είναι; Ο καθένας με το σπασμένο νύχι ή τις αταίριαστες κάλτσες έχει το δικό του story από πίσω. Το δικό του θέμα που τον κατατρέχει ή το δικό του drive που τον σέρνει.

Εγώ πάντως χαίρομαι τον δήμαρχο που δεν είναι πια ντυμένος σαν οδηγός λεωφορείου του ’80, τις εργαζόμενες μαμάδες που γύρισαν το μαλλί από αδιάβροχο κράνος στο φυσικό σπαστό τους, τον εμπορικό διευθυντή που σταμάτησε επιτέλους να βγάζει τα φρύδια του, τον επιστήμονα με τα sneakers κάτω από το κουστούμι. Και νομίζω πώς και αυτοί χαίρονται περισσότερο τον εαυτό τους. Αυτά ως προς την εξωτερική εμφάνιση βέβαια. Πάμε όμως λίγο να δούμε πίσω από τις αταίριαστες κάλτσες και το ροκ T-Shirt τι υπάρχει.

Πρόκειται για μια αντίδραση στο by-the-book, ή ίσως και μια πρόκληση στους κομφορμιστές γύρω μας που μας την σπάνε; Μια μίνι επανάσταση απέναντι σε όσα και όσους μας παίρνει να τους βγάλουμε τη γλώσσα; Μια συνειδητή αντίδραση ή μια υποσυνείδητη διαδικασία;

Όταν ρωτάς τον πιτσιρικά με τις αταίριαστες κάλτσες γιατί το κάνει και περιμένεις μία απάντηση «για να τσιτώσω τη γιαγιά» ή έστω κάτι της ηλικίας του, αλλά σου λέει «γιατί έτσι», μετά όμως, τον βλέπεις τον άτιμο τον 5χρονο ότι γυρίζει το βλέμμα κάτω δεξιά, χμ, σαν να το φιλοσοφεί. Να το συνειδητοποιεί και το επεξεργάζεται ίσως. Και με το κρυφό χαμόγελο, «επιτέλους κάποιος το πρόσεξε!» Τι κρύβεται πίσω από αυτό;

Είναι κάτι σαν statement: «Δες το στραβό μου και αγάπησέ το». «Βαρέθηκα να κρύβομαι πια». «Βαρέθηκα να φαίνομαι/φέρομαι όπως οι άλλοι περιμένουν από μένα». «Γιατί στο καλό με προτιμάς; Επειδή ταιριάζω στο καδράκι σου;». Και άλλα τέτοια, γιατί η λίστα μου κάθε άλλο παρά σκοπό έχει να γίνει εξαντλητική.

Γιατί… τι είναι το σωστό στο τέλος-τέλος; Το να είσαι ταιριαστός στις απαιτήσεις τους; Να εντάσσεσαι στα κοινωνικά πρότυπα; Να ευθυγραμμίζεσαι και να αφομοιώνεσαι για να αποφεύγεις την γκρίνια, την κριτική ή την απόρριψη;

Το να είσαι αρεστός σε όλους είναι ακατόρθωτο. Το να προσπαθείς να είσαι αρεστός σε όλους είναι ψυχαναγκασμός.

Το σωστό τελικά δεν είναι τίποτα άλλο από την αλήθεια σου. Τη δική σου αλήθεια, καθαρή από τις εξωτερικές επιρροές. Δεν είναι μια επανάσταση μόνο και μόνο για την κόντρα. Είναι απλά αυτό που δουλεύει για σένα καλύτερα. Που σε απελευθερώνει.

Κι αν είναι λάθος για κάποιον άλλον, αυτό δεν σου ακυρώνει ότι είναι το δικό σου σωστό…