Αγχώνομαι μήπως τελικά δεν είναι αυτός ο πατέρας του μωρού…

Όλοι λένε ότι η εγκυμοσύνη είναι η πιο ευχάριστη περίοδος της γυναίκας.

Και πιθανότατα έτσι είναι. Τουλάχιστον για τις περισσότερες..

Εγώ λοιπόν βρίσκομαι πλέον στην 23 εβδομάδα κύησης και όλα βαίνουν καλώς.

Με τον άντρα μου περιμένουμε κοριτσάκι και η αλήθεια είναι ότι από την αρχή ήθελα να κάνω οικογένεια μαζι του.

Τον τελευταίο μήνα όμως υποφέρω από κρίσεις άγχους, επίμονες σκεψεις, αμφιβολίες και δυστυχώς παραμελώ κάπως τον εαυτό μου.

Μουδιάζει το κεφάλι μου, ξυπνάω τις νύχτες, δεν έχω όρεξη για φαγητό.

Όλα ξεκίνησαν όταν σταματώντας τη δουλειά λόγω εγκυμοσύνης, ήμουν σπίτι και είχα αρκετό ελεύθερο χρόνο.

Δεν έχω άλλα παιδιά, ούτε άλλες υποχρεώσεις πέρα από το κλασσικό συμμάζεμα του σπιτιού.

Έτσι ξεκίνησα και διάβαζα στο ίντερνετ διάφορα περί σύλληψης γονιμότητας κ.τ.λ.

Να σημειώσω ότι ο άντρας μου δουλεύει τα πρωινά. Επίσης είχαμε μια σχετικά πρόσφατη αποβολη.

Εκεί νιώθω τον πρώτο πανικό όταν διαβάζω για ημερομηνίες και πιθανότητες σύλληψης.

Εγώ είχα ελεύθερες επαφές με το σύντροφό μου περί τις 17-19 Μαρτίου.

Στις 20 μου έρχεται περίοδος η οποία διακόπηκε απότομα.

22 Μαρτίου ο υπέρηχος βγάζει ότι έγινε σύλληψη εμβρύου. Το ένστικτο μου μου λέει το ίδιο.

Αρχές Απρίλη είχα μια απιστία (έπειτα από ένα πολύ σοβαρό καυγά που είχα με τον άντρα μου, για ένα πολύ λεπτό ζήτημα)

Ο τύπος δεν τελείωσε μέσα μου. Όμως η πράξη έγινε.

Βάσει όσων διαβάζω σε διάφορα φόρουμ, δύσκολη η σύλληψη στις συνθήκες που έπιασα εγώ το παιδί.

Και οι ενοχές παραμένουν ενοχές και οι τύψεις… τύψεις!

Κοιτάζω τον αντρα μου και σκέφτομαι ότι δεν είναι ο πατέρας του παιδιού μου και δεν αξίζω όλη την προσοχή που μου δείχνει κ.λ

Γιατί όντως έχει αλλάξει πολύ!

Πως γίνεται ας μου εξηγήσει κάποιος να δίνω περισσότερη έμφαση σε ότι διαβάζω στο ίντερνετ κι όχι σε ότι μου λέει ο γιατρός;

Γιατί δε μπορώ να το σταματήσω αυτό αφού ξέρω ότι είναι λάθος..;

Πως γίνεται να βουλιάζω σε σκέψεις κάθε μέρα και ώρα και παρόλα αυτά να συνεχίσω να μπαίνω στην ίδια διαδικασία και να μπαίνω συνέχεια στο ίντερνετ να διαβάζω όλα αυτά.

Έχω πελαγώσει και νιώθω ότι δε μπορώ να το διαχειριστώ.