Άργησα, πόνεσα αλλά τα κατάφερα!

Η μαμά Βούλα έχει ένα γιο 6 ετών. Για να καταφέρει να το αποκτήσει, έπρεπε να περάσει από έναν χωρισμό και μία πρώτη γέννα που είχε άσχημη κατάληξη. 6 χρόνια μετά ακόμα δεν πιστεύει ότι τα κατάφερε!

Άργησα, πόνεσα αλλά τα κατάφερα!

μαμά Βούλα

Θα γράψω κι εγώ την ιστορία μου που ίσως να έχει κάποιο ενδιαφέρον για κάποιες άλλες μέλλουσες ή ούσες μαμάδες.

Παντρεύτηκα για πρώτη φορά το 1993 (είμαι δευτεροπαντρεμένη) και αμέσως αρχίσαμε τις προσπάθειες να κάνουμε κι εμείς ένα παιδάκι. Αυτό όμως δεν έρχονταν και έτσι αποφασίσαμε να επισκεφθούμε γιατρό για να δούμε τι γίνεται.

Εδώ στη Θεσσαλονίκη επισκεφθήκαμε τουλάχιστον 10 γιατρούς οι οποίοι, ενώ από εμένα ζητούσαν πολλές εξετάσεις, από τον σύζυγο καμία. Εγώ, μικρή όπως ήμουν, 19 χρονών, δεν φανταζόμουν ότι έπρεπε να γίνει αυτό και υπέμενα τις διάφορες εξετάσεις, επίπονες ή όχι, που “βάζουν” οι γιατροί σ’ αυτές τις περιπτώσεις.

Η ψυχολογική μου διάθεση έπεφτε μέρα με τη μέρα, καθώς πίστεψα πια ότι εγώ ήμουν αυτή που έφταιγε. Τα φάρμακα πολλά, η διαδικασία όλη ψυχοφθόρα, διάθεση καμία για ζωή και ένας συνεχής αγώνας για να καταφέρω να μείνω έγκυος.

Μας συστήνουν έναν γιατρό στην Αθήνα ο οποίος, μόλις του είπαμε ότι δεν είχαμε καμία εξέταση του άντρα μου στα χέρια μας, γιατί απλώς δεν μας είχαν πει να κάνουμε, έπεσε από τα σύννεφα. Αμέσως προχώρησε σε εξετάσεις και διαπιστώσαμε ότι τελικά το πρόβλημα το είχε ο σύζυγος. Εγώ όμως εκεί, έπρεπε να στηρίξω, να πολεμήσω και φυσικά το έκανα.

Δυστυχώς, τα έφερε έτσι η ζωή και πάνω στην όλη αυτή ψυχοφθόρα διαδικασία έρχεται και ο χωρισμός και με τσακίζει.

Έμεινα μόνη μου με τις εξετάσεις στο χέρι, που λένε.

Μετά από 3 χρόνια μοναξιάς γνώρισα τον τωρινό σύζυγό μου με τον οποίο και αφού του είπα όλη την ιστορία, συμφωνήσαμε και αποφασίσαμε ότι εάν δεν έρθει το παιδάκι που τόσο πολύ θέλαμε κι οι δύο, θα υιοθετούσαμε ένα και τελείωνε η υπόθεση. Παρόλα αυτά, είχα μείνει έγκυος (και δεν το ήξερα) πριν ακόμα παντρευτούμε. Φυσικά, καταλαβαίνεις ότι η έκπληξη και η χαρά μου ήταν απερίγραπτη. Θυμάμαι ότι είχα κάνει το τεστ και το κοιτούσα επί μία ώρα γιατί πίστευα ότι δεν έβλεπα καλά.

Δυστυχώς, όμως, και πάλι η τύχη δεν με βοήθησε.

Στον 5ο μήνα, 22 εβδομάδων να πω καλύτερα, κάνω πλήρη διαστολή τραχήλου της μήτρας και γεννάω (κυριολεκτικά) το μωρό μου στο σπίτι. Από το πουθενά και χωρίς καμία μα καμία προειδοποίηση γεννούσα.

Στην κλινική που τρέξαμε με τον άντρα μου, ο γιατρός μου προσπάθησε μήπως καταφέρουμε (αφού “γύρισε” το μωρό πίσω) με ράψιμο του τραχήλου να το κρατήσουμε άλλες 2-3 εβδομάδες (μένοντας εγώ στην κλινική φυσικά) ώστε να μπορέσουμε μετά να το βάλουμε στη θερμοκοιτίδα για όσο χρειαστεί και να το κρατήσουμε ζωντανό. Μάταια όμως, δεν υπήρχε τράχηλος ούτε για δείγμα για να γίνει συρραφή. Έτσι, γέννησα ένα μωράκι 470 γραμμάρια στις 22 εβδομάδες το οποίο δεν το είδα ποτέ (γιατί δεν επιτρέπεται λένε).

Η ψυχολογία, όπως καταλαβαίνεις, ήταν που ήταν, έγινε ακόμη χειρότερη.

Μάλλον όμως ο Θεός με λυπήθηκε, ίσως ήταν τόσο μεγάλη η αγάπη που είχαμε με τον άντρα μου, που στις 40 μέρες ακριβώς από την άτυχη γέννα μας έστειλε τον ΘΕΟ μας, τον γιο μας.

Ο γιατρός μου, υποψιασμένος καθώς ήταν από το προηγούμενο πάθημα, με παρακολουθούσε 3 φορές την εβδομάδα και μετρούσε τις διαστάσεις του τραχήλου σε τρεις διαφορετικούς υπερήχους για να είναι σίγουρος για το πόσο υποχωρεί, και αν υποχωρεί αναλογικά με τις εβδομάδες της εγκυμοσύνης. Στις 19 εβδομάδες ο πρώτος υπέρηχος της εβδομάδας δείχνει φυσιολογικό μέγεθος τραχήλου και ο επόμενος, μετά από δύο μέρες, δείχνει ότι βρίσκεται στα πρόθυρα τοκετού, είχε αρχίσει να υποχωρεί. Φυσικά, προχωρήσαμε σε συρραφή για να μπορέσουμε να το κρατήσουμε.

Όπως καταλαβαίνεις, επειδή το μωρό είχε ήδη πάρει κάποιο βάρος, η συρραφή ήταν συνεχώς επαπειλούμενη και έπρεπε να μείνω στο κρεβάτι μέχρι να γεννήσω.

Τα κατάφερα. Μπορεί να μην ευχαριστήθηκα την εγκυμοσύνη μου γιατί ζούσα συνεχώς υπό καθεστώς άγχους και φόβου, αλλά τα κατάφερα.

Την πρώτη μέρα της 38ης εβδομάδας γέννησα τον γιο μου με καισαρική. Ένα ψηλό μωρό, 3.100 και υγιέστατο. Σήμερα είναι 6 χρονών (μόλις προχθές τα έκλεισε).

Το πρωί που ξυπνάω, εξακολουθώ να πηγαίνω πάνω απ’ το κρεβάτι του και να τον κοιτάω, προσπαθώντας να το συνειδητοποιήσω ότι τα κατάφερα, έχω ένα παιδί. Όλα αυτά τα έχω ήδη γράψει και θα του τα δώσω όταν μεγαλώσει για να γνωρίζει.

Κλείνοντας, πρέπει να αναφέρω, επιβάλλεται, ότι ο άντρας μου, παρόλο που ξέρω πόσο πολύ πόνεσε, πόσο πολύ αγχώθηκε, πόσο πολύ κρατήθηκε για να αντέξει, εντούτοις ήταν εκεί, πάντα με το χαμόγελο, με ύφος “Μη στεναχωριέσαι, εγώ είμαι εδώ” και με το χιούμορ αστείρευτο για να με κάνει να γελάω και να ξεχνάω.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com