Γιατί το δικό μου μωράκι ήταν ανεπιθύμητο στην οικογένειά τους;

Η δικια μου ιστορια ξεκιναει το 2011.. Δεν εχω αποκτησει ακομα δικο μου παιδακι, αλλα για λιγο ενιωσα και εγω πως ειναι η μητροτητα…

Με τον συντροφο μου ειμαστε μαζι 5 χρονια. Στους 3 μηνες σχεσης εμεινα εγκυος. Εγω τοτε 20 και εκεινος 24. Πανικοβληθηκα! Ανεργοι και οι δυο, αβεβαιο μελλον πως θα εφερνα στον κοσμο ενα παιδι. Ακομα σπουδαζα! Παρολα αυτα ειχα την απολυτη στηριξη του σε οποια αποφαση και να επαιρνα! Εκεινος, η μητερα μου και η μικρη του αδερφη ηταν και τα μονα ατομα απο τα οποια ειχα στηριξη στην πιο δυσκολη για μενα αποφαση.. δεν ηξερα τι να κανω. Δεν ηθελα να το μαθει ο πατερας μου σε καμια περιπτωση. Οχι γιατι θα μου ελεγε να το ριξω, ισα ισα… απλα σκεφτηκα πως δεν ηθελα να του δημιουργησω και αλλο ενα «προβλημα» δεδομενης της ασχημης οικονομικης του καταστασης… Απο την αλλη πλευρα το ηθελα. Και το ηθελα πολυ αυτο το μωρακι γιατι ηρθε ετσι ξαφνικα και απο μεγαλο ερωτα..

Ειχα ομως πολυ ασχημη αντημετωπιση απο το περιβαλλον του και κυριως απο τη μανα του η οποια το μονο που εκανε ηταν να φωναζει και να με κατηγορει. Και εμενα και εκεινον. Εγω στην εβδομη εβδομαδα δεν ειχα πολλα περιθωρια και επρεπε συντομα να παρω μια αποφαση. Η πιεση ηταν μεγαλη και εγω μεσα σε κλαμματα αποφασιζω να μη το κρατησω. Μου δειξανε με το χειροτερο τροπο οτι αυτο το παιδι ειναι λαθος και δεν ηταν ευπροσδεκτο. Ο συντροφος μου τα ειχε χαμενα αλλα ηταν παντα εκει. Χωρις να θελει να με πιεσει για κατι, χωρις να υπολογιζει τι λενε οι αλλοι. Μου ειχε πει πως το μονο που θελει ειναι να ειμαι εγω καλα και σε οποια αποφαση καταληξω εγω θα συμφωνησει. Αρκει να ειμαι καλα!

Πεντε χρονια μετα ειμαστε ακομα μαζι και ετοιμαζουμε το γαμο μας. Παραλληλα προσπαθουμε και για ενα μωρακι. Πριν λιγες μερες μαθαμε πως η μικρη του αδερφη ειναι 7 εβδομαδων και θα το κρατησει. Εκεινη ειναι 21 κ ο φιλος της 19 (!). Ολοι χαρηκαν. Η πεθερα μου πρωτη απ ολους! Και εγω χαρηκα ειλικρινα! Αλλα υπαρχει και ενα παραπονο το οποιο δε τολμαω να πω σε κανεναν… Γιατι; Γιατι αυτο το μωρακι ειναι διαφορετικο; Γιατι το δικο μου μωρακι ηταν ανεπιθυμητο στην οικογενεια τους… Γιατι εκεινη στα 21 ειναι πιο ικανη μανα κ εγω στα 20 δεν ημουν; Ποια η διαφορα; Δε προσπαθω να ριξω ευθυνες σε κανεναν γι αυτο που εκανα. Ηταν δικο μου λαθος το οποιο μετανιωνω απ τη στιγμη κιολας που το εκανα. Αλλα με πιανει το παραπονο. Κανεις δεν προσπαθησε να μου αλλαξει γνωμη… Κανεις δε μου εδωσε λιγο κουραγιο πως ολα θα πανε καλα αν το κρατησω. Το αντιθετο. Κανεις δε ρωτησε, κανεις δε ρωταει… πως ειμαι πως ενιωσα.. ποτε δε θα ξεχασω αυτο το μωρακι… ποτε.. και δε συγχωρησω ποτε τον εαυτο μου που δεν ειχα τη δυναμη να το κρατησω..

Κ.
 

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com