Γιατί το δικό μου μωράκι ήταν ανεπιθύμητο στην οικογένειά τους;
Η δικια μου ιστορια ξεκιναει το 2011.. Δεν εχω αποκτησει ακομα δικο μου παιδακι, αλλα για λιγο ενιωσα και εγω πως ειναι η μητροτητα…
Με τον συντροφο μου ειμαστε μαζι 5 χρονια. Στους 3 μηνες σχεσης εμεινα εγκυος. Εγω τοτε 20 και εκεινος 24. Πανικοβληθηκα! Ανεργοι και οι δυο, αβεβαιο μελλον πως θα εφερνα στον κοσμο ενα παιδι. Ακομα σπουδαζα! Παρολα αυτα ειχα την απολυτη στηριξη του σε οποια αποφαση και να επαιρνα! Εκεινος, η μητερα μου και η μικρη του αδερφη ηταν και τα μονα ατομα απο τα οποια ειχα στηριξη στην πιο δυσκολη για μενα αποφαση.. δεν ηξερα τι να κανω. Δεν ηθελα να το μαθει ο πατερας μου σε καμια περιπτωση. Οχι γιατι θα μου ελεγε να το ριξω, ισα ισα… απλα σκεφτηκα πως δεν ηθελα να του δημιουργησω και αλλο ενα «προβλημα» δεδομενης της ασχημης οικονομικης του καταστασης… Απο την αλλη πλευρα το ηθελα. Και το ηθελα πολυ αυτο το μωρακι γιατι ηρθε ετσι ξαφνικα και απο μεγαλο ερωτα..
Ειχα ομως πολυ ασχημη αντημετωπιση απο το περιβαλλον του και κυριως απο τη μανα του η οποια το μονο που εκανε ηταν να φωναζει και να με κατηγορει. Και εμενα και εκεινον. Εγω στην εβδομη εβδομαδα δεν ειχα πολλα περιθωρια και επρεπε συντομα να παρω μια αποφαση. Η πιεση ηταν μεγαλη και εγω μεσα σε κλαμματα αποφασιζω να μη το κρατησω. Μου δειξανε με το χειροτερο τροπο οτι αυτο το παιδι ειναι λαθος και δεν ηταν ευπροσδεκτο. Ο συντροφος μου τα ειχε χαμενα αλλα ηταν παντα εκει. Χωρις να θελει να με πιεσει για κατι, χωρις να υπολογιζει τι λενε οι αλλοι. Μου ειχε πει πως το μονο που θελει ειναι να ειμαι εγω καλα και σε οποια αποφαση καταληξω εγω θα συμφωνησει. Αρκει να ειμαι καλα!
Πεντε χρονια μετα ειμαστε ακομα μαζι και ετοιμαζουμε το γαμο μας. Παραλληλα προσπαθουμε και για ενα μωρακι. Πριν λιγες μερες μαθαμε πως η μικρη του αδερφη ειναι 7 εβδομαδων και θα το κρατησει. Εκεινη ειναι 21 κ ο φιλος της 19 (!). Ολοι χαρηκαν. Η πεθερα μου πρωτη απ ολους! Και εγω χαρηκα ειλικρινα! Αλλα υπαρχει και ενα παραπονο το οποιο δε τολμαω να πω σε κανεναν… Γιατι; Γιατι αυτο το μωρακι ειναι διαφορετικο; Γιατι το δικο μου μωρακι ηταν ανεπιθυμητο στην οικογενεια τους… Γιατι εκεινη στα 21 ειναι πιο ικανη μανα κ εγω στα 20 δεν ημουν; Ποια η διαφορα; Δε προσπαθω να ριξω ευθυνες σε κανεναν γι αυτο που εκανα. Ηταν δικο μου λαθος το οποιο μετανιωνω απ τη στιγμη κιολας που το εκανα. Αλλα με πιανει το παραπονο. Κανεις δεν προσπαθησε να μου αλλαξει γνωμη… Κανεις δε μου εδωσε λιγο κουραγιο πως ολα θα πανε καλα αν το κρατησω. Το αντιθετο. Κανεις δε ρωτησε, κανεις δε ρωταει… πως ειμαι πως ενιωσα.. ποτε δε θα ξεχασω αυτο το μωρακι… ποτε.. και δε συγχωρησω ποτε τον εαυτο μου που δεν ειχα τη δυναμη να το κρατησω..
Κ.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Αφού λες σε στηριζε ποια αποφάση κι αν επαιρνες και δεν υπολόγιζε τι λένε οι άλλοι. Και αφού η δική σου οικογένεια σε στήριζε. Δεν μπορώ να δω γιατι δεν το κρατησες.
Στην ίδια κατάσταση ήμουν κ εγώ...στα 22 μου...δεν τους έκανα όμως τη χάρη!κουράγιο κ όλα θα πάνε καλά!θα έρθουν σύντομα πολλά παιδάκια!!
Εύχομαι να εχεις γινει ήδη μανουλα ή να ετοιμάζεσαι να γίνεις! Δεν θα ξεχασεις ποτέ, απλα θα απαλύνει ο πονος!
Χαιρομαι που μετα απο τοσα χρονια βρεθηκαν ανθρωποι να ακουσουν το παραπονο μου και να μου δωσουν μια συμβουλη η να μου πουν μια καλη κουβεντα! Σας ευχαριστω ολες τις μανουλες!
Μη πικραίνεις άλλο τον εαυτό σου!! ότι έγινε είναι πλέον παρελθόν και δεν αλλάζει.... Εύχομαι να σου πάνε όλα καλά από εδώ και πέρα και κανένας μα κανένας να μη καταφέρει ξανά να "δηλητηριάσει" την ευτυχία σου!! Να σαι γερή κι ευτυχισμένη πλάι σε ανθρώπους που σε αγαπάνε πραγματικά!!! Οι υπόλοιποι να φύγουν μακρυά....
Ακριβώς όπως τα λέει η "κουκουβάγια" απο πάνω είναι. Πάντως η πεθερά σου όπως και να έχει ήταν απαράδεκτο που είχε αρνητική στάση. Μπορεί να ήσασταν άνεργοι και να ανησυχούσε για το μέλλον του γιου της αλλά τουλάχιστον έπρεπε να κρατήσει διακριτική και ουδέτερη στάση για να σας αφήσει να αποφασίσετε μόνοι σας. Στην τελική ο γιος της ήταν 24 χρονών, δεν ήταν κανα ανήλικο. Τελοσπάντων ότι έγινε - έγινε, μην βασανίζεσαι για πράγματα που δεν μπορείς να αλλάξεις. Τουλάχιστον έμαθες ότι εσύ πρέπει να έχεις την ευθύνη για τη ζωή σου. Καλή συνέχεια και με το καλό με ένα μωράκι.
Καταλαβαινω το παραπονο σου.... Ομως δε σε αναγκασε κανεις να το ριξεις μονη σου πηγες. Αυτο δε στο λεω για να σε κρινω....μην το παρεξηγησεις. Στο λεω για να συμβιβαστεις με την αποφαση σου και να προχωρησεις πλεον μπροστα!!!!! Οσο για την πεθερα ειναι λογικο να στηριζει την κορη της. Οπως εσενα οπως εγραψες σε στηριξε η μαμα σου. Θα μου πεις μα και το δικο μοτ παιδι του γιου της ηταν....και δικιο θα εχεις. Μην το ψαχνεις και πολυ....ακρη δε θα βγαλεις κοιτα μπροστα!!!!! Η μαμα του 19 χρονου να δεις χαρες που θα κανει....
Η πεθερα σου ειναι η κλασικη ελληνιδα μανα που θελει να κουκουλωσει την κορη της (γι αυτο ολα καλα με τη δικη της εγκυμοσυνη), αλλα να μην μικροπαντρευτει ο γιος της και μπει απο νωρις στα βασανα...Δεν αλλαζει το παρελθον, προχωρα παρακατω, αλλα να εισαι πιο δυνατη. Κανεις αλλος δεν πρεπει να παιρνει αποφασεις για τη ζωη σου...
Θα συμφωνησω απολυτα!Κλασσικη ΠΕΘΕΡΟΥΛΑ..
Δεν θα μιλήσω για θεούς ή δαίμονες ή κρίση κάποιων. Θα σου πω απλά ότι κάτι παρόμοιο έζησα, αν και σε μεγαλύτερη ηλικία. Για χρόνια είχα εφιάλτες και καταριόμουν τα άτομα που δεν ήταν δυνατά (κι εμένα μαζί) να αφήσουν ένα μωρό να ζήσει. Με τον καιρό απάλυνε ο πόνος. Δεν είμαι μαζί με τον πρώην και εύχομαι να έχει καταλάβει, να έχει νιώσει βαθιά , τι έγινε τότε. Κι αυτός και η μητέρα του που ισχυρίζεται πως είναι βαθιά πιστή και καλή χριστιανή. Χωρίσαμε. Έζησα πολλά , άλλον έρωτα (μετά από χρόνια , για΄τι δεν εμπιστευόμουν εύκολα κάποιον ξανά) και ήρθε εγκυμοσύνη και αποβολή αυτή την φορά. Ξανά τρελλάθηκα, Δεν μπορούσα να το αντέξω. Το εκλογίκευα, ήξερα ότι όλα θα πάνε καλά στο μέλλον, αλλά υπήρχε πάντα μέσα μου εκείνο το μικρό , πρώτο σποράκι. Ε, τώρα έχω έναν μικρό 2.5 ετών που με έκανε να ξεχάσω σχεδόν τα πάντα. Αρχικά, στην εγκυμοσύνη , αναρωτιόμουν κι εγώ γιατί τότε δεν έγινε εκείνο το σποράκι άνθρωπος, --γιατί δεν το ήθελαν, και δεν μπορούσα να φέρω στον κόσμο ένα παιδί που δεν το ήθελε η άλλη πλευρά, -ανησυχούσα το α' τρίμηνο της εγκυμοσύνης αν όλα θα πάνε καλά και κρατούσα την ανάσα μου σε κάθε υπέρηχο. Αλλά μετά, και με τους υπόλοιπους μήνες , αλλά κι από τότε που έχουμε τον μικρό μας, α! δεν προλαβαίνω να σκεφτώ τίποτα! Με τραβάει η ζωή (κι ο μικρός) από την μύτη :) Ναι, παράπονα έχω και τώρα , αλλά δεν είχα σκεφτεί την προηγούμενη περίπτωση μέχρι που σε διάβασα. Τα πρώτα χρόνια σκεφτόμουν κι εγώ αν απέκτησαν μωρό, αν χάρηκαν, αν σκέφτηκαν τι είχαν κάνει, αν μετάνιωναν, αλλά τώρα πια πέρασαν. Είναι τόσο απαιτητικά τα παιδιά , ειδικά όταν δεν έχεις κάποιον να βοηθήσει -και είμαστε μόνο εγώ και ο καλός μου που ασχολούμαστε με το παιδί μας- που πίστεψέ με, θα τα ξεχάσεις όλα!! Ακόμα και ότι κάποτε ήσουν εδώ κι έγραφες :) ΥΓ. Όλα κύκλος είναι και γυρίζουν. Και καλύτερα θα νιώσεις αν κάποια στιγμή το αναφέρεις το παράπονό σου, έτσι απαλά και με χιούμορ. Και από την απάντηση θα δεις αν μετάνιωσαν ή απλά...δεν αξίζει να σέβεσαι κάποιους...και τους προσπερνάς
Καλή μου , για να συχωρεθείς ένας απλός τρόπος υπάρχει, να ζητήσεις συγνώμη. Κι από κει και πέρα όταν ο Θεός μας συγχωρεί είναι μάλλον εγωιστικό να λέμε ότι εμείς δεν συχωρούμε τον ευατό μας. Άνθρωποι είμαστε όλοι και κάνουμε λάθη ή καλύτερα κάνουμε σχεδόν μόνο λάθη και αν κάνουμε και κανένα καλό αυτό δεν οφείλετε στην καλοσύνη μας, αλλά συνήθως σε άλλους παράγοντες. Μπορείς να αξιοποιήσεις το λάθος σου αυτό για να γίνεις πιο επιεικής με τους ανθρώπους. Π.χ. πού ξέρεις αν και η πεθερά σου δεν δέχτηκε πίεση από τον περίγυρό της ή ήξερε ότι θα την δεχτεί γι' αυτό δεν σε στήριξε; Εξάλλου μπορεί κι αυτή να αισθάνθηκε άσχημα με αυτό που έκανε ξι' αυτό να άλλαξε συμπεριφορά τώρα που η κόρη της έκανε το ίδιο. Ίσως έμαθε από το λάθος της. Τέλος η μετάνοια έχει την εξής ιδιότητα μπορεί να γυρίσει τον χρόνο πίσω και να διορθώσει τα πράγματα. Τι σημαίνει αυτό; Δεν θα γεννηθεί φυσικά ξανα το μωράκι σου, αλλά μπορείς να του στείλεις την αγάπη που έχασε. Κ ι έτσι να μην είναι ένα πληγωμένο ανεπιθύμητο παιδάκι που δεν αγαπήθηκε από κανέναν. Αλλά ένα αγαπημένο παιδί που κάποια στιγμή θα συναντήσεις και που η θυσία του έπιασε τόπο . Η μητέρα του σκόρπισε απλόχερα την αγάπη της στους γύρω της! Ο Θεός -Αγάπη κοντά σου!
Δεν το ειχα σκεφτει ποτε ετσι ειναι η αληθεια! Σ ευχαριστω πολυ!
Πολύ ωραία απάντηση.
Καλημέρα, είναι κάτι που μάλλον δεν θα το ξεχάσεις ποτέ, όσα παιδιά και να κάνεις. Θα το θυμάσαι και θα τους την πεις σε κάποια δύσκολη στιγμή. Εύχομαι να σου πάνε όλα καλά...