Οι γονείς μας δυο πέτρες στο λαιμό μας ή ένα πολύτιμο κόσμημα;

Από τη στιγμή που γεννιόμαστε ως τη στιγμή που πεθαίνουμε, οι γονείς μας είναι δυο πέτρες περασμένες στο λαιμό μας. Από εμάς εξαρτάται, το αν οι πέτρες αυτές θα είναι δυο βράχοι που θα μας κρατούν σκυμμένους και αδύναμους να υψώσουμε το ανάστημά μας και να διεκδικήσουμε τη ζωή μας, ή δυο μικρές πολύτιμες πέτρες φορεμένες στο λαιμό μας σαν κόσμημα. Γιατί αυτή, είναι η μόνη επιλογή μας.

Γεννιόμαστε σε περιβάλλον που δεν ελέγχουμε, από γονείς ατελείς, με τραύματα ορατά και μη, που προέρχονται σε μεγάλο βαθμό από τους δικούς τους γονείς και το δικό τους επίσης μη ελεγχόμενο περιβάλλον. Ανθρώπους που ευελπιστούν πως θα τα καταφέρουν καλύτερα από τους δικούς τους και υπόσχονται πως δεν θα επαναλάβουν τα ίδια λάθη, διαψεύδοντας τις περισσότερες φορές τον εαυτό τους και τις προσδοκίες τους. Γονείς που επηρεασμένοι από τους δικούς τους περιορισμούς, οδηγούν τα παιδιά τους σε δρόμους περιορισμένους, φοβικούς και συχνά αδιέξοδους, χωρίς όμως να μπορούν να το αντιληφθούν, να το παραδεχτούν, ή να το αλλάξουν.

Που επηρεασμένοι από τους δικούς τους – συχνά ανεκπλήρωτους στόχους – χρησιμοποιούν τα παιδιά τους άθελά τους ως μέσο για την επίτευξη των στόχων αυτών, ελπίζοντας έτσι στη δική τους πλασματική ετεροχρονισμένη αυτοεκπλήρωση. Κάτι που συνεπάγεται τις περισσότερες φορές συγκρούσεις, απογοητεύσεις εκατέρωθεν και επιλογές που αργά ή γρήγορα αποκαλύπτουν την ασταθή ή εύθραυστη βάση τους και κλονίζουν τη σχέση μεταξύ τους.

Τα παιδιά έχουν ανάγκη να νιώθουν ασφάλεια. Και τίποτα δεν τους εγγυάται περισσότερο την ασφάλεια αυτή, από την αποδοχή και την αγάπη των γονέων, την οποία πασχίζουν να κερδίσουν κάθε στιγμή και με κάθε τρόπο. Συχνά, ασυνείδητα και με συνέπεια την απομάκρυνσή τους πολλές φορές από τον εαυτό τους, αν αυτός ο εαυτός δεν είναι συμβατός με τις προσδοκίες των γονιών που προσπαθούν να κερδίσουν.

Οι γονείς μας καθορίζουν με την ύπαρξή τους τόσο την αυτοεικόνα μας, όσο και την ποιότητα των σχέσεών μας με τους άλλους. Τα ποιοτικά τους χαρακτηριστικά, η σχέση που έχουν μεταξύ τους, οι συμπεριφορές τους προς εμάς αλλά και τους άλλους, γίνονται πρότυπα προς μίμηση ή αποφυγή για εμάς, με τις πιθανότητες να κλίνουν περισσότερο υπέρ της πρώτης κατηγορίας – αυτής της μίμησης – ως μοτίβα ασυνείδητης αναπαραγωγής, ακόμα και σε στοιχεία που μας βρίσκουν κάθετα αντίθετους συνειδητά.

Αυτό έχει συχνά, αποτελέσματα δυσάρεστα που αποτυπώνονται τόσο στη συμπεριφορά μας απέναντί τους όσο και σε αυτήν απέναντι στον εαυτό μας και παίρνουν τη μορφή διαφόρων τύπων συγκρούσεων – εμφανών και μη. Συγκρούσεις που αν τους επιτρέψουμε να συντηρηθούν, θα μετατρέψουν τους γονείς μας σε δύο τεράστια βάρη στο λαιμό μας, που θα μας εμποδίζουν να σταθούμε όρθιοι.

Το να μάθουμε μεγαλώνοντας να δικεδικούμε την αποδοχή του εαυτού μας από εμάς τους ίδιους και όχι από εκείνους πλέον, είναι απαραίτητο στοιχείο της ενηλικίωσης και της ωριμότητάς μας. Ο ουσιαστικός απογαλακτισμός είναι απαραίτητος.

Το να αναζητήσουμε μέσα μας αυτά που είναι για εμάς σημαντικά, διαχωρισμένα και απαλλαγμένα από τις προσδοκίες τους ή τα χαρακτηριστικά τους, είναι καθοριστικού χαρακτήρα. Και ίσως το πιο σημαντικό από όλα, είναι να ελέγξουμε το πόσα από αυτά που διδαχτήκαμε είναι πράγματι λειτουργικά και χρήσιμα για εμάς, ώστε να κρίνουμε και να επιλέξουμε το αν θα εξακολουθήσουμε να τα χρησιμοποιούμε, ή αν θα τα αφήσουμε οριστικά πίσω μας.

Αυτό όμως που είναι αδιαμφισβήτητα το σημαντικότερο όλων προκειμένου να πετύχουμε τους στόχους αυτούς, είναι να κατανοήσουμε πως οι γονείς μας έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν με τα δεδομένα που είχαν, τα οποία σπανίως μπορούμε να κρίνουμε, αφού δεν γνωρίζουμε παρά ένα κομμάτι της ιστορίας τους (μικρότερο ή μεγαλύτερο).

Και αφού το κατανοήσουμε αυτό, να συγχωρήσουμε τους εαυτούς μας για τις προσδοκίες μας για γονείς καλύτερους, τέλειους, ιδανικούς. Για γονείς υποστηρικτικούς, ανοιχτόμυαλους, θετικούς, υγιείς (ψυχικά και σωματικά), δυνατούς, ώριμους.

Γιατί μόνο αν καταφέρουμε να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας για τις προσδοκίες που είχε ως παιδί από τους γονείς του, μπορούμε να συγχωρήσουμε κι αυτούς που δεν ανταποκρίθηκαν σ’αυτές. Άλλωστε, το παιδί είναι λογικό να απαιτεί τόσα πολλά από τους άλλους, αφού νιώθει και είναι αδύναμο να στηρίξει μόνο του τον εαυτό του. Μόνο που εμείς, δεν είμαστε πλέον παιδιά.

Photo: Author/Depositphotos

πηγή enallaktikidrasi.com