Πέρασα πολλά για να κρατήσω ένα παιδί στην αγκαλιά μου!

Η ιστορία της Μαρίας

Ξεκινησα πολλες φορες για να γραψω και εγω την δικη μου ιστορια αλλα παντα σταματουσα. Περασα παρα πολλα μεχρι να μπορεσω να κρατησω ενα παιδι στην αγκαλια μου!!!

Λοιπον, με τον αντρουλη μου παντρευτηκαμε τον Απριλιο του 2007 και αποφασισαμε να ξεκινησουμε αμεσως τις προσπαθειες μας για να κανουμε και εμεις ενα παιδακι!!! Μετα απο 7 μηνες λοιπον ειχαμε το επιθυμητο αποτελεσμα!!! Κλαματα, χαρες, πανηγυρια…. ολα κυλουσαν φυσιολογικοτατα, μεχρι την στιγμη της αυχενικης διαφανειας, οπου ηταν αυξημενη, 4,1mm

Παγωσε το αιμα μου εκεινη την στιγμη… και τωρα τι κανουμε;;;

Η γυναικολος μου μας προτεινε αμεσα να κανουμε τη εξεταση βιοψια τροφοβλαστης.

Χωρις καν να ξερουμε τι ειναι αυτη η εξεταση, τι γινεται σε αυτες τις περιπτωσεις, η ποσο κακο ειναι το 4,1mm, κλεινουμε ραντεβου μετα απο 5 ημερες για να την κανουμε. Μπηκα στο internet εψαξα απο δω εψαξα απο κει, ρωτησα τους παντες… οι αποψεις διαφορες και ποικιλες…

Παμε για την εξεταση και λιγο πριν, μας παιρνει στο γραφειο του για να μας ενημερωσει γενικοτερα ο γυναικολογος που θα μου εκανε την βιοψια (επειδη ειναι πιο εξιδεικευμενη εξεταση η γυναικολογος μου μας συνεστησε καποιον αλλο γιατρο της Θεσ/νικης ) Για οσες δεν γνωριζετε, γινεται με τον ιδιο τροπο με την αμνιοπαρακεντηση, μονο που εδω δεν παιρνουν αμνιακο υγρο, αλλα βλαστοκυταρα απο τον πλακουντα του εμβριου… και εχει μεγαλυτερο ποσοστο αποβολης σε σχεση με την αμνιοπαρακεντηση !!!

Τελος παντων ολα πηγαν καλα, τα πρωτα αποτελεσματα ηταν αρνητικα για συνδρομο down και λιγο υσηχασαμε. Μετα απο 2 εβδομαδες πηγαμε στο κανονικο ραντεβου με την γυνακολογο μου, οπου διαπιστωσαμε πως δεν υπηρχε πλεον καρδιακη λειτουργια. Μονο που δεν λιποθυμισα !!!

Δεν ειχα κανενα συμπτωμα, ουτε αιμα, ουτε πονο, ουτε  τιποτα !!! Για να μην σας κουραζω, πρωι πρωι πηγαμε στην κλινικη για προκληση τοκετου για να μου το παρουν. Εζησα οτι πιο φρικιαστικο μπορει να υπαρχει, μεσα σε αιθουσα τοκετου να ακουω το κλαμα απο τα  αλλα μωρακια και εγω στο τιποτα…….

Το ξεπερασαμε αυτο… και σε 4 μηνες παλι εγκυος !!!

Πολυ συγκρατημενη αυτη την φορα, αλλαζω γυναικολογο, αλλα κατι μεσα μου με κρατουσε πισω. Και ετσι και εγινε, αποβολη την 7η εβδομαδα !!! Αντε παλι κλαματα… Εφτασα σε σημειο να μην θελω να κανω παιδι, δεν μπορουσα να ξαναζησω αυτες τις καταστασεις.

Περασαν 3 μηνες ηρθε το 2010 και ειπαμε να ξαναπροσπαθησουμε και οτι γινει… Σε 4 μηνες παλι εγκυος ! Ουτε χαρες, ουτε τιποτα αυτη την φορα, δεν το ειπαμε πουθενα.
Αλλαξα παλι γυναικολογο, του ειπα το ιστορικο μου και μου προτεινε καθαρα για ψυχολογικους λογους να κανω αντιπηκτικες ενεσεις για την καλυτερη αιματωση του πλακουντα. Με πολυ θετικη ενεργεια και σκεψη, ολα πηγαν καλα !!! Βεβαια η εγκυμοσυνη μου ηταν πολυ δυσκολη, με παρα πολλους εμετους, να μπαινωβγαινω στην κλινικη για αφιδατωση… αλλα παντα ελεγα δεν πειραζει ας ειναι καλα το μωρακι μου και εγω θα τα υποστω ολα!

Ειχα ΠΗΤ 12-01-2011, παμε στο ραντεβου με τον γιατρο μου στις 29-12-2010 οπου μου λεει «Ειναι τοσο ψηλα ο μικρος και λογικα θα τον φαμε τον μηνα ! Ελα 13 Γεναρη για προκληση»
Ελα ομως που ο μικρος ειχε αλλα σχεδια!

Τριτη 5 Ιανουαριου το βραδακι μου σπανε τα νερα!!!! Πηγαινουμε στην κλινικη 10 το βραδυ, μονο εγω γεννουσα σε ολοκληρη κλινικη. Με ετοιμαζουν οι μαιες, παιρνουμε τηλ τους γονεις μας και περιμενουμε…

Μου εβαλαν ορο, οι συσπασεις ειχαν ηδη ξεκινησει, αλλα διαστολη 0.

Κατα τις 2 τα ξημερωματα μου κανουν επισκληριδιο, μια χαρα μετα, ουτε πονους ουτε τιποτα. Αρχισαν ομως να πεφτουν αποτομα οι παλμοι του, ερχονται ολες οι μαιες μαζι, με ξαπλωνουν, μου βαζουν οξυγονο, μου φερνουν ενα μαξιλαρι, γυρνα αριστερα, γυρνα δεξια, τιποτα … Οι παλμοι απο 140 να πεφτουν 80, 60, 40 .

Εγω τα ειδα ολα !!!

Ερχεται ο γυναικολος μου κατα τις 4 τα ξημερωματα, διαστολη 2,5 και μετα απο λιγη ωρα μου λεει «Παμε για καισαρικη, με 40 παλμους δεν το διακινδυνευω!!!«

Δινω ενα φιλι στον αντρουλη μου και μπαινω χειρουργειο, με ετοιμαζουν και την ωρα που αρχιζει να με κοβει ο γιατρος μου, του λεω ποναω παρα πολυ…
Μου λεει «Νιωθεις η πονας;«

«Ποναωωωω» του λεω «σαν να καιγομαι!»

Η επισκληριδιος ειχε αρχισει να φευγει και δεν προλαβαιναν να μου βαλουν και αλλη δοση, οποτε με ναρκωσαν. Το μονο που δεν ηθελα!!!

Τελικα ηταν περιτυλιγμενος με τον λωρο, ειχε το χερακι του στο προσωπακι του και το κεφαλι του ηταν σε εκταση (σαν να κοιταει στο ταβανι), που να βγει!!!

Τελος παντων, στις 06 Ιανουαριου 2011 (των Φωτων!!! Φωτισμενο παιδι!!! ) και 05:10 το πρωι ηρθε στον κοσμο το παιδι που τοσο πολυ ειχα ονειρευτει και ποθησει… ο γιος μου !!!

Με βαρος 3720 και 53 εκ, γεμισε την ζωη μου!!!

Εσβησε ενα πικρο παρελθον και εβαλε την βαση για μια νεα αρχη!!!

Τον πρωτοειδα οσο ακομη ημουν στο χειρουργειο, ακουσα το κλαμα του, μου τον εδειξαν και ξανακοιμηθηκα!!!

Τωρα εχουν περασει 21 μηνες και ζουμε υπεροχα ! Με πολυ τρεξιμο, κουραση , μα πανω απ’ ολα ευγνωμοσυνη στο Θεο…

Σ’ αγαπω παρα πολυ Κωνσταντινε μου!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com