Έκτρωση: Δολοφονία ή αναφαίρετο δικαίωμα;

Γράφει ο Γιάννος Τσαλαβούτας, Φοιτητής Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης

Με αφορμή την ανάρτηση της περιβόητης αφίσας στο Μετρό που άρον άρον αποσύρθηκε εξαιτίας του προσβλητικού για κάποιους μήνυμά της, σκοπεύω να εκφράσω εκτενώς την γνώμη μου περί του αναφυομένου σε φόρουμ και σε κοινωνικά δίκτυα, ζητήματος της έκτρωσης. Ενός ζητήματος που δικαιολογημένα απασχολεί το ενδιαφέρον όλου του κόσμου, που συζητάται και θίγεται εντόνως από την κοινή γνώμη, προκαλώντας σωρεία αντιδράσεων, ενώ έχει αποτελέσει και εξακολουθεί να αποτελεί, σημαίνον σημείο πολιτικής αντιπαράθεσης.

Σε μια προσπάθεια ομαδοποίησης της πληθώρας απόψεων που διαβάζουμε, παρατηρούνται εμφανώς δύο εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις από τον “συντηρητικό” και από τον “προοδευτικό” χώρο, απόψεις που κυμαίνονται ανάμεσα σε δυο κύριους άξονες: αφενός την υπεράσπιση της έκτρωσης ως αναφαίρετο δικαίωμα από τους μεν, και την νόηση της έκτρωσης ως δολοφονία από τους δε.

Καταρχάς, διασαφηνίζω εξ’ αρχής, ότι δε θα μπω στη διαδικασία να επιχειρηματολογήσω ούτε επί χριστιανικής σκοπιάς, ούτε επί της οπτικής γωνίας της ιατρικής κοινότητος, ούτε να σχολιάσω την νομολογία του ΕΣΔΑ που πράγματι είναι σαφής και αιτιολογημένη, παρά μόνον υπό το πρίσμα της προσωπικής μου φιλοσοφικής – ηθικολογικής εκδοχής.

Ως εφαλτήριο αυτής μου της απόπειρας καλούμαι να πω πως σε γενικές γραμμές, ενστερνίζομαι την “ελευθεριακή” τρόπον τινά θεώρηση, του ότι κάθε γυναίκα και κάθε άντρας ΔΕΝ είναι απαραίτητα υπόλογος για τη κοσμοθεωρία, τις επιλογές και τα πεπραγμένα του -με την προϋπόθεση φυσικά ότι όλα αυτά δεν αφορούν κανέναν άλλον πέραν του ίδιου του του εαυτού- σε κανέναν, είτε αυτός λέγεται κράτος, οικογένεια, εκκλησία, κοινωνικός περίγυρος. Ο καθένας “τραβά” τον δικό του δρόμο,
·πολλώ δε μάλλον, στο ευαίσθητο θέμα της έκτρωσης. Πέραν αυτού όμως, όσον αφορά το θέμα της έκτρωσης, έχω να πω τα εξής:

Μονάχα στην ιδέα της έκτρωσης, το ζευγάρι περιέρχεται αυτομάτως σε ένα “βρόχο”, ένα εξαιρετικά άβολο δίλημμα, καλούμενο να λάβει μια αμετάκλητη θέση – απόφαση· την τέλεση ή την μη τέλεση της “επίμαχης” απόφασης της έκτρωσης. Η πολέμια, της “συντηρητικής” άποψης, προβληματική, στρέφει το επίκεντρο της προσοχής της στη διατύπωση πως η μόνη υπεύθυνος για μια τέτοια απόφαση, είναι η γυναίκα αποκλειστικά, με motto το “δικό μου το σώμα, δικοί μου οι κανόνες”.

Σ’ αυτό το σημείο, εμπίπτω στην παραδοχή μιας αναντίρρητης και αυτονόητης αλήθειας λέγοντας ότι απαραίτητη και αναγκαία συνθήκη της επικείμενης γέννησης ενός παιδιού, αποτελεί η δια ζώσης ακούσια ή εκούσια ερωτική συνεύρεση ενός άντρα και μιας γυναίκας (πέραν της περίπτωσης του βιασμού).

Δεδομένου αυτού, ερωτώ ευθέως, επισημαίνοντας το εξής:

Έχει δικαίωμα ΚΑΙ ο άντρας να φέρει γνώμη επί της έκτρωσης; Η απάντηση στο ρητορικό αυτό ερώτημα είναι καταφατική. Για παράδειγμα, εάν ο άντρας θέλει να κρατήσει το παιδί τότε γιατί η έγκυος γυναίκα να έχει το δικαίωμα να αψηφίσει την βούληση, μια βούληση που σε τελική ανάλυση είναι καθόλα θεμιτή, ανεξαρτήτως αν το έμβρυο θεωρείται ζωντανός άνθρωπος ή όχι. Η γνώμη τόσο του άντρα όσο και της γυναίκας, λογικότατα έχει ίση βαρύτητα.

Εάν η απόφαση της έκτρωσης γίνει κατόπιν αμοιβαίας συναίνεσης, έχουν το έννομο δικαίωμα να το πράξουν άσχετα με το εάν αυτή η άποψη κρίνεται ηθική ή όχι. Άλλωστε, ένας από τους δύο γονιούς, δεν επιθυμεί να κρατήσει το παιδί, είτε για λόγους οικονομικούς, είτε για λόγους καριέρας, είτε επειδή δεν είναι έτοιμος να αναλάβει ακόμη μια τέτοια ευθύνη, φυσικά δεν είναι διατεθειμένος/η να το μεγαλώσει παρά τη θέληση του συντρόφου του/της, πόσο μάλλον, ελλείψει άλλης επιλογής, να το δώσει σε ορφανοτροφείο ή ακόμα χειρότερα να το αφήσει στο δρόμο.

Κατά τη γνώμη μου το ζήτημα της έκτρωσης δεν θα έπρεπε να αποτελεί αντικείμενο αντιπαλότητας ανάμεσα σε δεξιούς – “συντηρητικούς” και αριστερούς – “προοδευτικούς” διότι απλούστατα είναι ηθικολογικό και όχι πολιτειακό, δεν άπτεται στη δικαιοδοσία του κράτους και της κοινωνίας, αλλά μονάχα στην δικαιοδοσία των δυο υπαίτιων αυτής. Εξάλλου αποδοκιμασία ή η επιδοκιμασία της έκτρωσης μπορεί κάλλιστα να απαντάται τόσο σε έναν φερόμενο ως (κεντρο)αριστερό όσο σε έναν φερόμενο ως (κεντρο)δεξιό.

Αναγνωρίζω πως η συντηρητική προβληματική ως προς το δημογραφικό πρόβλημα έχει κάποια βάση. Σίγουρα, η απαγόρευση της έκτρωσης δεν αποτελεί σοβαρή και πλέον αποτελεσματική πρόταση για τη λύση του δημογραφικού. Ωστόσο, μια το κατά δύναμιν –έστω και μικρή μείωση του αριθμού των εκτρώσεων θα επέφερε μια κάποια βελτίωση, έναν “απινιδωτή” για την άμβλυνση του προβλήματος που μαστίζει την Ευρώπη και την πατρίδα μας. Η άρδην, άνευ όρων στέρηση της δυνατότητας πραγμάτωσης μιας εν δυνάμει προσωπικότητας λογίζεται, κατ’ εμέ, ως άδικη.

Δεν σκοπεύω να καταλήξω στο συμπέρασμα της ολιστικής απαξίωσης των δυο κυρίαρχων αυτών προβληματικών, γιατί δε βρίσκω τα επιχειρήματα τόσο προοδευτικών όσο και συντηρητικών εντελώς αβάσιμα, απλώς, διατυπώνω τις ενστάσεις μου και τους προβληματισμούς μου.

Εν κατακλείδι, θα ήθελα να δώσω έναν επίλογο, διατεινόμενος με σιγουριά και ενάργεια πως η απόφαση της έκτρωσης -χωρίς καμία αμφιβολία- δεν πρέπει να λαμβάνεται ελαφριά τη καρδία και θα πρέπει να εξετάζονται σοβαρότατα οι λόγοι πραγματοποίησης καθώς και η πρόληψη αυτής, ώστε να μη φτάνει το ζευγάρι στην δυσάρεστη θέση να συζητήσει κάτι τόσο χαλεπό. Η έκτρωση, όπως και η επιβολή της θανατικής ποινής, είναι αμετάκλητος πράξη, που σημαίνει ότι σε περίπτωση που ένας από τους δυο σε μια προχωρημένη ηλικία αισθανθεί μεταμέλεια δεν υπάρχει δυνατότητα ανασκευές.

Σε μια υποθετική περίπτωση απονομής του δίκαιου, θεμιτό θα ήταν να ληφθεί υπόψη η πρόθεση. Έστω δηλαδή ότι είτε ο άντρας είτε η γυναίκα είτε αμφότεροι, συναινέσουν στη τέλεση της σεξουαλικής πράξης χωρίς προφύλαξη. Η συναίνεση σε αυτό το άτυπο “εξωσυμβατικό οιωνεί συμβόλαιο” κατά το οποίο θα προβλέπεται η αποδοχή των ευθυνών μιας ενδεχομένης (αν)επιθυμητής γέννας, θα έπρεπε να συνεκτιμάται. Με αλλά λόγια, εάν ο άνδρας κατά τη διάρκεια του σεξ, δε θέλει να χρησιμοποιήσει προφυλακτικό ενώ η γυναίκα τον παροτρύνει να το κάνει αλλά εν τέλει γίνει το μοιραίο χωρίς προφύλαξη, τότε ο άνδρας ή η γυναίκα αντίστροφα θα έπρεπε είναι υπόλογοι αν όχι ενώπιον του νομικού δικαίου, έστω ενώπιον της συνείδησης τους.

Ορίστε η δική μου πρόταση – γνώμη:

Εάν ο ένας από τους δυο επιθυμεί να μεγαλώσει το παιδί, ας έχει το δικαίωμα να το κάνει, χωρίς να αξιώνει όμως από τον/την ”σύντροφο” του/της οποιαδήποτε χρηματική ή άλλη βοήθεια από εκείνον/η που επιθυμούσε και επιθυμεί την αποβολή του εμβρύου. Όποιος υποστηρίζει αβλεπί το άνευ όρων δικαίωμα στην έκτρωση, ένεκα εκείνης (και όχι εκείνου) που επιθυμεί να κρατήσει το παιδί επικεντρώνονται στο τι θα σηματοδοτούσε η 9μηνη κύηση στο σώμα της γυναίκας, κατά τη διάρκεια της οποίας θα “επιβαρυνθεί” για ένα παιδί που πιθανόν δε θέλει. Συνειδητά ή ασυνείδητα λοιπόν αγνοούν ένα τόσο μακάριο γεγονός που λέγεται ζωή – ύπαρξη.

Σ’ αυτό το μήκος κύματος ταλαντεύεται το κύριο μου αντεπιχείρημα στο “προοδευτικό” αφήγημα ”δικό μου το σώμα ότι θέλω κάνω”. Προς επίρρωσιν όλων των παραπάνω, νιώθω την ανάγκη να τονίσω πως όσο άσχημο αν ακούγεται σε ορισμένους/ες αυτό, προκρίνεται η 9μηνη αυτή “ταλαιπωρία”, αφού πρόκειται -εξαιτίας αυτής- να γεννηθεί και να φύσει ένας άνθρωπος. Κοντολογίς, το σώμα σου και η ζωή σου, πράγματι σου ανήκει, το παιδί που φέρεις στα σπλάχνα σου όμως ΟΧΙ. Δεν αποτελεί προέκταση του εαυτού σου, αλλά κάτι ξεχωριστό. Οπότε, αντιμετωπίζω με αμφιβολία ή καχυποψία την συντριπτική πλειονότητα των ενίοτε αψέων φεμινιστικών απόψεων.

Στην προαίρεση σου λοιπόν φίλε/η αναγνώστη/τρια, να θέλεις ή να μη θέλεις να προσφέρεις στο έμβρυο – παιδί ανυστερόβουλη γονική αγάπη και προσφορά. Αν πάλι κατόπιν εορτής, εμφορηθείς από τύψεις και ενδοιασμούς, υπό την έννοια του ότι δεν κρίνεις τον εαυτό σου κατάλληλο ή πρόθυμο για να αναθρέψει ένα παιδί, θα ήταν φρόνιμο εκ μέρους σου να αναλογιστείς πως τότε το κράτος και κατ’ υπαγωγή, ο φορολογούμενος πολίτης, ερήμην του φυσικά, θα επωμιστεί την δική σου απερισκεψία.

Όπως και να ‘χει όμως, άφησε το να ζήσει.

πηγή lastpoint.gr