Το μωρό γεννιέται μόνο του, εμείς απλά το βοηθάμε!

H ιστορία της Ελένης

Με λένε Ελένη και σας διαβάζω αρκετό καιρό. Από τότε που έγινα μανούλα (θεωρώ πως αυτό ισχύει από όταν έμαθα πως είμαι έγκυος) αρκεί να διαβάσω αλλη μια ιστορία τοκετού ή εγκυμοσύνης για να με πάρουν τα ζουμιά. Είπα να γράψω κι εγώ την δική μου, που δεν είναι σε καμία περίπτωση τόσο έντονη, μπας και το δω διαφορετικά και χαλαρώσω…

Η ιστορία μου με τον άντρα μου ξεκινάει 10 χρόνια πίσω. Ξεκινήσαμε σαν φίλοι, γίναμε εραστές και δυομιση χρόνια πριν μετά από πολύ καιρό που βρισκόμασταν για διάφορους λόγους χώρια, παντρευτήκαμε.

Πάντα ήθελα παιδιά και όταν λέω πάντα το εννοώ, και πριν ακόμα ανεβούμε τα σκαλιά της εκκλησίας ξεκινήσαμε τις προσπάθειες. Μην φανταστείτε τίποτα «με το ημερολόγιο στο χέρι» φάση. Απλά δεν παίρναμε καμία απολύτως προστασία. Ενάμιση χρόνο μας πήρε και εκεί που είχα πάρει απόφαση ότι θα πρέπει να το ξεχάσω για ένα διάστημα ή να πάω σε γιατρό (μμμμμ ας πούμε ότι τους ψιλοφοβάμαι…ας πούμε) μένω έγκυος. Στις 12 Φλεβάρη πέρυσι πήγαμε στην τελευταία συγκέντρωση στην Αθήνα όπου και φάγαμε τόνους χημικών και 2 μέρες μετά μαθαίνω ότι είμαι έγκυος. Περιττό να πω ότι μετά από την χαρά που πήρα η πρώτη μου σκέψη ήταν «κι αν του έχω κάνει κακό με ότι εισέππνευσα;;;;«

Η εγκυμοσύνη μου ήταν σχετικά καλή, αν εξαιρέσουμε το πρώτο τρίμηνο όπου έχασα 2 κιλά γιατί δεν έτρωγα σχεδόν τίποτα. Κλάαααααααααμα που δεν μπορούσα να φάω, κλάααααααμα που πίστευα ότι του έκανα κακό, κλάαααααμα που έκλαιγα…. Δυστυχώς δεν μπορούσα να ανακουφιστώ από τις ανακατωσούρες με καμία δύναμη! Σιχτίριζα τον εαυτό μου που τόσα χρόνια καμάρωνα επειδή είχα «γερό στομάχι» και δεν έκανα ποτέ εμμετούς…

Στους 4 μήνες καταλαβαίνω την μικρή πρώτη φορά, στους 5 ξεκίνησε το γερό κλωτσίδι… μέχρι και την ώρα που γέννησα…. Επίσης το καλοκαίρι που μας πέρασε θεωρώ ότι μάλλον κάποιος μου το χρώσταγε (εμένα και όλες τις κοπέλες που ήταν στους μεγάλους μήνες)… Δεν δρόσισε ούτε στιγμή, και παρόλο που μένουμε σε παραθαλάσσια περιοχή υπήρχαν μέρες που δεν έβρισκα την δύναμη να βγω έστω από το σπίτι να πάω για μπάνιο. Γέμιζα λοιπόν την μπανιέρα νερό και κάθε μισή ώρα βούταγα…Όλο το 24ωρο…

Να πω στο σημείο αυτό πως όσο πλησίαζε ο καιρός να γεννήσω, το μόνο που με ένοιαζε ήταν να γεννήσω φυσιολογικά. Χαζομάρα μου, θα μου πείτε, που ανησυχούσα, αλλά δυστυχώς ο γιατρός που με ανέλαβε δεν ήταν σε καμία φάση της εγκυμοσύνης μου καθησυχαστικός με αποτέλεσμα να έχω πολλές φορές τρελό άγχος. Δεν ήθελα να μου πει ψέματα ή να μου χαιδέψει τα αυτιά. Εννοείται πως άν υπήρχε ανάγκη θα δεχόμουν την οποιαδήποτε λύση, όμως εκείνος ήταν του «θα δούμε«. Γενικά δεν μου εξηγούσε ποτέ τίποτα και το μόνο του σχόλιο ήταν για το βάρος μου και να προσέχω (έφτασα να γεννήσω 7 κιλά συν από ότι ήμουν). Κάποια στιγμή μάλιστα στον 7ο μου είπε να κόψω πατάτες, ζυμαρικά, ψωμί κλπ και εννοείται τον συνέδεσα με Κάιρο…

Σε γενικές γραμμές η μικρή ήταν σούπερ, το βάρος μου σούπερ, η εγκυμοσύνη ας τα λέμε σούπερ και φτάνουμε στις 9 Οκτώβρη. ‘Οπως είπα έτσι επιγραμματικά παραπάνω, η μικρή κλωτσούσε με όλη της την δύναμη από τον 5ο κι έπειτα. Θέλω να ζητήσω συγνώμη δημόσια από τις κοπέλες εκείνες που πιθανώς τρόμαξα την 1η Αυγούστου το πρωί στο Έλενα, όταν η μικρή μου με κλωτσησε τόσο δυνατά που δίπλωσα προς τα πίσω σαν το κοριτσάκι στον εξορκιστή και μου ξέφυγε ένα «ΩΧ!». Η κινητικότητά της έφτασε να με ανησυχήσει, αφού στον 9ο πια εκείνο το βράδυ δεν έλεγε να σταματήσει. Θεωρούσα πως κάτι της συμβαίνει, κάτι την ενοχλεί και μου κάνει σινιάλο. Συγκεκριμένα έγραφα σε ένα φόρουμ για μαμάδες και η τελευταία ανάρτηση ήταν στις 11μιση το βράδυ…. Στις 2μιση ξεκινάνε οι πόνοι… Χαλαρά… Ο γιατρός μου είχε πει να χαλαρώσω γιατί αρχικά θα ήταν ανά 15λεπτο περίπου και όταν θα έφταναν στο 5λεπτο θα ξεκινούσα για νοσοκομείο. Έλα μου όμως που ξεκινήσαμε με το 5λεπτο.

«Ωραία… θα γεννήσω τσακ μπαμ» …αμ δε….

Φτάνουμε στις 4 παρά στο νοσοκομείο… χαλαρά… Με εξετάζουν… χαλαρά… αστειεύομαι (Θα γεννήσω ή να την κάνω;)…. χαλαρά… και με ετοιμάζουν…. ΧΑΛΑΡΟΤΑΤΑ…

Στο δωμάτιο που με ανεβάζουν μου χορηγούν ωκυτοκίνη κι εκεί το χαλαρά πάει περίπατο… Οι πόνοι όλο και πιο έντονοι… και η διαστολή αργήηηηηηηη….. χαλαρά κι αυτή… Να μην τα πολυλογώ, έφτασα να γεννήσω 1μιση το μεσημέρι, αφού στις 12μιση μου έσπασε ο γιατρός τα νερά και η μικρή βγήκε με 3 σπρωξίματα… και όλα αυτά χωρίς επισκληρίδιο… (δεν επιτρέπεται να κάνω)

Όταν έσκασε μύτη και άκουσα το κλάμα της ξέχασα και πόνο και γιατρούς και φάρμακα και ποια ήμουν… «καλωσήρθες, σε περίμενα» κατάφερα να της πω όταν την ακούμπησαν πάνω μου… Δεν πιστεύω πως θα υπάρξει πιο δυνατή εμπειρία στην ζωή μου… Από το σοκ δεν μπρούσα ούτε να κλάψω…. πόσο όμορφη ήταν….

Η ιστορία μου δεν είναι ούτε συγκινητική, ούτε γεμάτη περιπέτειες. Ήθελα να την μοιραστώ για έναν βασικό λόγο… μπορεί και δύο.

Πριν μείνω έγκυος με φόβιζε η γέννα. Πίστευα πως δεν θα τα κατάφερνα να γεννήσω ποτέ μου. Κατά έναν μαγικό τρόπο όμως όσο πλησίαζε η στιγμή τόσο πιο πολύ χαλάρωνα. Πίστευα, κάτι που τελικά επαληθεύτηκε, πως το σώμα μου είναι προορισμένο για κάτι τέτοιο, προορισμένο να αντέξει και να ξεχάσει τον πόνο. Έρχεται τόσο φυσικά… Στην ουσία -κάπου το διάβασα- το μωρό γεννιέται μόνο του, απλά εμείς  το βοηθάμε….

Και κάτι άλλο. Πριν γεννήσω πήρα απόφαση το εξής: Σαν πρώτη εγκυμοσύνη και γέννα που βίωνα, φυσιολογικό ήταν να μην ξέρω και πολλά. Και κυρίως το τι ακολουθεί μετά. Αυτό δεν με φόβισε… ίσα ίσα… με χαλάρωσε ακόμα περισσότερο. Γιατί πολύ απλά ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ πως θα έπρεπε να νιώσω…. δεν ήξερα τι θα έπρεπε να νιώσω φυσιολογικά… Οπότε θα δεχόμουν σαν φυσιολογικό οποιoδήποτε συναίσθημα και δεν θα παρασυρόμουν σε καμία δίνη συναισθημάτων  «γιατί νιώθω έτσι για το παιδί μου;» και «τι μάνα είμαι;«…

Πολλές κοπέλες νιώθουν χαρά, πολλές θλίψη, πολλές σοκ από τον πόνο και δεν θέλουν να δουν το παιδί για ένα διάστημα… Τα είχα σκεφτεί όλα και είχα αποφασίσει να τα δεχτώ όλα και αν χρειαστεί να ζητήσω βοήθεια… Ευτυχώς δεν πέρασα ούτε κατάθλιψη, ούτε τίποτα και ίσως με βοήθησε αυτή η λογική…

Γι’ αυτό νέες μανούλες που πρόσφατα αποκτήσατε ή θα αποκτήσετε παιδάκι, μην φοβάστε τίποτα! Απολύτως τίποτα! Ότι και να συμβεί η καλύτερη μανούλα για το παιδάκι σας θα είστε πάντα εσείς ακόμα και αν χρειαστείτε χρόνο για τον εαυτό σας!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com