Σε καταλαβαίνω

Μάνα, Πατέρα συνειδητέ και αφυπνισμένε σε καταλαβαίνω. Δύσκολος ο ρόλος σου. Δύσκολος ο στόχος σου γιατί ξεχωρίζεις μέσα στους πολλούς σαν πυγολαμπίδα στο σκοτάδι.

Ο ρόλος του γονιού από μόνος του είναι ο δυσκολότερος που καλείσαι να παίξεις, αν τώρα τον «παίζεις» και σωστά γίνεται ακόμη δυσκολότερος. Όμως σε σένα συνειδητέ γονιέ στηρίζεται όλο το μοντέλο της βελτίωσης της κοινωνίας μας.

Μείνε στις επάλξεις και μέτρα τα τρόπαια όχι με τις επιτυχίες του παιδιού σου στους βαθμούς όπως κάνουν οι άλλοι, αλλά με το να παρατηρείς το πόσο το παιδί σου αντιλαμβάνεται αξίες και συμπεριφορές που προάγουν το ανθρώπινο είδος.

Μη θυμώνεις με τους άλλους. Μείνε σταθερός στη κατάκτηση της αλλαγής της νοοτροπίας και δείχνε τους το δρόμο να φθάσουν και αυτοί σ’ αυτή τη συνθήκη. Ο δρόμος της ανάβασης δεν είναι ο ευκολότερος αλλά έχει πολλά δώρα στον προορισμό του και εκείνοι δεν το ξέρουν. Δεν το ξέρουν γιατί δεν έχουν ξεκάθαρη θέση για τον προορισμό. Εσύ όμως έχεις. Το κατάλαβες έγκαιρα και αυτό σε διαφοροποιεί από τη μάζα.

Ποιόν θεωρούν άραγε προορισμό;

Αν ρωτήσουμε το μέσο Έλληνα ποιος είναι ο σκοπός της ύπαρξης, η πιθανότητα είναι να πει πως προορισμός είναι η διαιώνιση του είδους, δηλαδή το να κάνεις παιδιά. Αναρωτιέται εύλογα κανείς αφού αυτή είναι η πεποίθηση που λειτουργεί στους περισσότερους, γιατί άραγε δεν την εφαρμόζουν όλοι με τον καλύτερο τρόπο; Και ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος; Ποιος άλλος από την ενημέρωση, την εκπαίδευση, τον προβληματισμό, τον πειραματισμό, την αλλαγή. Γιατί ενώ εκπαιδεύονται οι άνθρωποι για όλα, για τον πιο μεγάλο σκοπό της ζωής τους μένουν ανεκπαίδευτοι. Γιατί άραγε; Γιατί κανείς ως τώρα δεν το έκανε. Γιατί κανείς δεν του το είπε. Γιατί έτσι είναι.

Κανείς δεν βοήθησε ως τώρα να αντιληφθεί ο μέσος Έλληνας πως και στραβός είναι ο γιαλός και στραβά τον αρμενίζουμε. Εσύ λοιπόν που το κατάλαβες και άλλαξες ρότα, γίνε ο φάρος. Μείνε στις θέσεις σου με σταθερότητα και ευγένεια. Γίνε η αλλαγή που θες και άσε και τους άλλους να δουν το παράδειγμά σου και ίσως κάποια στιγμή να σε ρωτήσουν πώς και δεν νοιάζεσαι για τους βαθμούς του παιδιού σου, πώς και δεν το τρέχεις σε πολλαπλές εξωσχολικές δραστηριότητες, πώς και ασχολείσαι με τα ενδιαφέροντά του, πώς και συζητάς μαζί του σαν ίσος προς ίσο, πώς και δεν τιμωρείς όταν κάτι δεν το κάνει όπως το θες και δεν αμείβεις όταν το κάνει, πώς και μπορείς και βάζεις όρια, μπορείς και συνεννοείσαι, μπορείς και αλλάζεις γνώμη, πώς και ακόμη αντιστέκεσαι στο κινητό ενώ όλα έχουν, πώς και κάθεσαι μαζί του και παίζετε play station ενώ οι άλλοι φωνάζουν, και τόσα άλλα που κατάφερες να κατακτήσεις γινόμενος ο Μέντορας και ο Προπονητής του;

Σε καταλαβαίνω και σε τιμώ για την επιθυμία σου να κάνεις το καλύτερο για σένα και το παιδί σου. Σε καταλαβαίνω που θέλεις να αναλαμβάνει την ευθύνη των αποφάσεών του από νωρίς χωρίς να το προστατεύεις απ’ τα λάθη του, και σε συμπονώ όταν σκύβεις από πάνω του στο πρώτο λάθος ενθαρρύνοντας και ενισχύοντας την εμπιστοσύνη σου για εκείνο να ξαναπροσπαθήσει επιβεβαιώνοντας πως ξέρεις ότι μπορεί. Λαμπυρίζουν τα μάτια σου καθώς το παρακολουθείς να πορεύεται το δρόμο του και χαίρεσαι που ο αετός σου κόβει σιγά σιγά την κλωστή που σας ενώνει. Κι αν τούτο φαντάζει επώδυνο έχεις μάθει να διαχειρίζεσαι τα δικά σου συναισθήματα και γίνεσαι το παράδειγμα προς μίμηση του γιού σου και της κόρης σου. Μας λείπουν τόσο πολύ τα όμορφα πρότυπα προς αναπαραγωγή και χαίρομαι που εσύ είσαι ένα.

Ερατώ Χατζημιχαλάκη – Οικογενειακή Σύμβουλος

πηγή www.allazo.gr    –  www.elpidohori.gr