Τον γέννησα στα καβατζωμένα 45

Σε μια εποχή όπου σταδιακά καταρρίπτονται ταμπού περί ηλικίας και εγκυμοσύνης, όλο και περισσότερες γυναίκες άνω των 40 προσπαθούν να κάνουν το πρώτο ή ένα ακόμα παιδί.

Τα στερεότυπα που ήθελαν τη μητέρα που διανύει την πέμπτη (ή και την έκτη, βλ. την Μπριγκίτε Νίλσεν) «πολύ μεγάλη για να αντέξει τα βάρη της μητρότητας»- ανήκουν στο παρελθόν. Αν μια γυναίκα θέλει να ζήσει αυτό το θαύμα της φύσης, ακολουθώντας (όπως και κάθε άλλη mom-to-be) τις οδηγίες των γιατρών της, για τη διαφύλαξη της υγείας του μωρού και της δικής της, τότε δεν υπάρχει κανένας λόγος να συνεχίζουμε να κινούμαστε σε απαρχαιωμένες αντιλήψεις που σίγουρα δεν ανήκουν στο 2020.

Πρόσφατα, λοιπόν, ήρθε στο μέιλ μου το παρακάτω κείμενο από την Άσπα Π, η οποία γέννησε τον γιο της στα «45,5» και εξιστορεί πώς βίωσε το αναπάντεχο αυτό δώρο σε μια ηλικία που κάποτε καμιά γυναίκα δεν μπορούσε να φανταστεί, αλλά σήμερα επιτέλους μπορεί.

«Θέλω να τα σβήσεις αυτά τα σημάδια που έχεις στο πρόσωπό σου» μου είπε μια μέρα το μικρό. Το μικρό είναι πολύ μικρό, όχι σε απόλυτους αριθμούς, αλλά σε σχέση με μια τόσο μεγάλη μαμά.

Τον γέννησα στα καβαντζωμένα 45. Ούτε τεστ εγκυμοσύνης δεν είχα μπει στον κόπο να κάνω, έλεγα πως πρόκειται για τα γνωστά προεμμηνοπαυσιακά καμώματα, μια έχεις περίοδο, δύο δεν έχεις και πάλι από την αρχή –μέχρι το τέλος.

Τελικά, ήταν γεμάτο το αυγό kinder, με ένα ολόκληρο ανθρωπάκι.

Ήταν δεδομένο για μένα ότι θα ήταν ύβρις να μην το γεννήσω

Στην αρχή άρνηση. Έκανα 3 τεστ μόνη μου κι ένα στον γιατρό για να σιγουρευτώ. Μετά, όχι θυμός ακριβώς, αλλά έκπληξη. Πώς είναι δυνατόν να έγινε; Όχι ότι δεν το ήθελα, αλλά το ήθελα νωρίτερα, γιατί τώρα; Κατόπιν, απέφυγα τελείως τη σειρά όλων των σταδίων που διέρχεται κανείς όταν περνά μια δύσκολη κατάσταση. Δεν πέρασα δηλαδή από τη διαπραγμάτευση, ήταν δεδομένο για μένα ότι θα ήταν ύβρις να μην το γεννήσω. Πέρασα όμως κανονικά από την κατάθλιψη, η οποία ήταν αιτία ή αποτέλεσμα χαμηλού αιματοκρίτη, υπνηλίας, άγχους για την έκβαση της εγκυμοσύνης και για την υγεία του παιδιού. Έβαλε το χέρι της και μια θυρεοειδίτιδα που έκανε μόλις την εμφάνισή της, πόνοι στην πλάτη, πολλά κιλά, οκνηρία.

Με το που μου έβαλαν μία μονάδα αίμα, ήρθαν τα πάνω κάτω. Αν και δεν μπορούσα να κουμπώσω τις μπότες μου, ούτε να κοιμηθώ όπως ήθελα, είχα πλέον μια αισιοδοξία, μια προσμονή, είχα φτάσει στο στάδιο της αποδοχής.

Τον γέννησα την Παρασκευή πριν την μεγάλη εβδομάδα. Ήταν εύκολα και αυτό ήταν όμορφο και υγιές. Τότε, όλα γύρισαν ακόμη περισσότερο προς το καλύτερο. Ήμουν χαρούμενη, τον θήλαζα ανελλιπώς για 13 μήνες, τα κιλά έφευγαν 2-2 κάθε μέρα, δεν πονούσα πλέον πουθενά και υπήρχε αυτό το «τελεσίδικο» ότι αυτό το ζω για τελευταία φορά στη ζωή μου κι ας το ευχαριστηθώ, δεύτερη ζωή δεν έχει, άλλη εγκυμοσύνη δεν θα υπάρξει, άλλο μεγάλωμα παιδιού δεν θα χαρώ.

Αυτό που δεν βοηθά είναι η αγωνία αν θα προλάβεις να το μεγαλώσεις.

Εννοείται ότι από εκεί και πέρα, όλα ταιριάζουν με τις ιστορίες όλων των δεύτερων παιδιών. Είσαι πιο έμπειρη, πιο «ξεπεταγμένη», έχεις το know how κι αυτό βοηθά. Αυτό που δεν βοηθά, είναι η απρέπεια ή η αμεριμνησία κάποιων στο πάρκο να σε αποκαλούν γιαγιά του χωρίς να γνωρίζουν ότι είσαι η μαμά του. Είναι, μοιραία, η μεγάλη απόσταση (gap) που νιώθεις από τη γενιά του παιδιού, όταν, για παράδειγμα, το βλέπεις να χειρίζεται με το ένα χέρι το iPad και με το άλλο την πιπίλα. Είναι η αγωνία αν θα προλάβεις να το μεγαλώσεις, είναι η θλίψη ότι δεν μπορείς να κουτρουβαλάς μαζί του στις τσουλήθρες ούτε να τον προφταίνεις τρέχοντας πίσω από το ποδήλατο. Και είναι κι αυτά τα σημάδια στο πρόσωπο (έτσι ονομάζει τις κηλίδες αλλά και τις ρυτίδες) που δεν του αρέσουν, θέλει ένα δέρμα φράπα σαν το δικό του. Αψεγάδιαστο, ακηλίδωτο, βελούδο. Όμως, δεν πειράζει, το συνήθισε και αφού είμαι η μόνη μαμά που έχει, με αγαπά έτσι. Μάλιστα, μου είπε να κάνω ένα ακόμη παιδάκι. Εδώ γελάμε.

πηγή bovary.gr