Γεννάω στην τουαλέτα του σπιτιού μου το πρώτο παιδί το οποίο βγήκε με τα πόδια και έπεσε μέσα στη λεκάνη

Καλησπέρα σας,

Ήθελα καιρό να μοιραστώ την ιστορία μου, πέρασε σχεδόν ένας χρόνο από την πιο φρικτή ημέρα της ζωής μου.

Το ταξίδι μου προς την μητρότητα ξεκίνησε στις 30/06/20 όπου μετά από καθυστέρηση που είχα έκανα β-χοριακη και έτσι μάθαμε ότι είμαι έγκυος. Η χαρά μου τεράστια, ήθελα τόσο πολύ να γίνω μανούλα….. Μετά από λίγες ημέρες πάμε για τον πρώτο υπέρηχο στον οποίο ο γιατρος είδε δυο σάκους και δυο καρδούλες να χτυπάνε, η χαρά μου ακόμα μεγαλύτερη, αισθάνθηκα τόσο ευλογημένη. Πέραν από κάτι μικροαιμμοραγιες που είχα όλα πηγαίναν καλά και η αυχενική μας ήταν πολύ καλή.

Έρχεται η ώρα της β επιπέδου στις 29/10/20, ο γιατρος με το που ακουμπάει τον υπέρηχο στην κοιλιά μου ξεκινάει να με ρωτάει αν αντιλήφθηκα διαρροή υγρών, τι χρωμα είχαν, ποτέ είχα την διαρροή κ.λ.π. και αφού του απαντάω ότι όντως είχα διαρροή και πότε την είχα μου ανακοινώνει οτι το ενα έμβρυο δεν είναι βιώσιμο καθώς εχει χάσει τα αμνιακά του υγρά και δεδομένης της εβδομάδας που ήμουν όταν τα έχασα το έμβρυο δεν είχε αναπτύξει τους πνεύμονες του και δεν θα τους αναπτύξει λόγω της καθολικής έλλειψης αμνιακών υγρών. Μας κατέστησε σαφές οτι δεν υπάρχει περίπτωση να τα καταφέρει το έμβρυο, το πιθανότερο ήταν να σταματούσε και η καρδιακή του λειτουργία πολύ πριν γεννήσω.

Με την καρδιά μου τσακισμένη μιλάω με τον γιατρό μου οπου μου επιβεβαιώνει τα όσα μου εχει πει ο γιατρος που μου έκανε την β-επιπέδου και μου ζητάει να μην ελπίζω και να επικεντρωθώ στη επιβίωση του άλλου εμβρύου το οποίο πάει καλά και έχει πολλές πιθανότητες να γεννηθεί, μου συστήνει να πηγαινω πιο συχνά για υπέρηχο για να αισθάνομαι πιο σιγουρη, να σταματήσω την δουλειά και να κάνω crp κάθε εβδομάδα έτσι ώστε αν πάθω κάποια λοίμωξη, είναι σύνηθες στις περιπτώσεις αυτές να υπάρξει λοίμωξη λόγω της τρύπας που έχει ανοίξει στον σάκο του εμβρύου που έχασε τα αμνιακά υγρά, να προλάβουμε να ενεργήσουμε έγκαιρα με αντιβιωση για να μην γεννήσω πρόωρα.

Όντως πήγαινα κάθε εβδομάδα και έκανα crp και με παρακολουθούσε πιο συχνά κάτι που το είχα απόλυτη ανάγκη γιατί η ανασφάλεια που ένιωθα  δεν με άφηνε να ηρεμήσω μέρα νύχτα.

Ο καιρός περνούσε και όλα πήγαιναν καλά με το ένα έμβρυο, το άλλο ναι μεν αναπτυσσόταν και είχε καρδιακή λειτουργία αλλά επειδή ήταν κουλουριασμένο δεν μπορούσαμε να το δούμε. Εγώ μετά από κάθε επίσκεψη ζητούσα από τον γιατρό να μου πει αν μπορώ να κάνω κάτι, αν έχει ακούσει κάποιο αντίστοιχη περίπτωση σαν την δίκη μου να είχε ευχάριστη έκβαση και για τα δυο έμβρυα αλλά εκείνος μου έλεγε να μην ελπίζω και ότι δεν υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω.

Στις 19/01/21, 33η εβδομάδα κύησης πάμε με τον σύζυγο να κάνω Doppler, ο γιατρός βλέπει το ένα έμβρυο και μας ενημερώνει ότι όλα βαίνουν καλώς και για το άλλως ως συνήθως ότι δεν μπορεί να το δει γιατί είναι κουλουριασμένο. Επίσης μας ενημερώνει ότι εντός μιας εβδομάδας γεννάω καθώς ο τράχηλος είναι έτοιμος. Ο γιατρος μου με ενημερώνει ότι θέλει να περάσουν τουλάχιστον άλλες δυο εβδομάδες πριν γεννήσω, να είμαι στην 35η εβδομάδα και γ ιαυτο μου γραφει τρεις αντιβιώσεις.

Πριν καν πάμε στο ιατρείο δεν αισθανόμουν πολύ καλά, κρύωνα τρομερά και το προηγούμενη βραδυ δεν είχα κοιμηθεί σχεδόν καθόλου λόγω της συχνοουρίας που είχα. Φεύγοντας από το ιατρείο είμαι πια εξουθενωμένη και το μόνο που θέλω είναι να πάω σπίτι να ξαπλώσω και να κοιμηθώ. Φτάνοντας σπίτι έχω ήδη κάνει μια φορά εμετό και δεν αισθάνομαι καθόλου καλά, έρχεται η κουμπαρα μου και μου κάνει μια ένεση κορτιζόνης που συνέστησε ο γιατρό και προσπαθώ να κοιμηθώ αλλά δυστυχώς συνεχίζω να μην είμαι καλά και να αισθάνομαι ότι πρέπει να κενώσω γιαυτο και ημουν συνέχεια στη τουαλέτα. Δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι γεννάω καθώς πριν λίγες ώρες ήμουν στο ιατρείο και θα το είχαν δει.

Η ώρα έχει πάει 18.30 και γεννάω στην τουαλέτα του σπιτιού μου το πρώτο παιδί το οποίο βγήκε με τα πόδια και έπεσε μέσα στη λεκάνη, φωνάζω τον σύζυγο μου ο οποίος βλέπει το μωρό μέσα στη λεκάνη και το αρπάζει, του καθαρίζει τη βλέννη απο το στόμα και τη μυτούλα αλλά εκείνο δεν κλαίει, το γυρνάει ανάποδα και τότε ξεκίνησε το κλάμα. Μου ζητάει μια πετσέτα και το τυλίγει για να είναι ζεστό. Εγώ τα έχω χαμένα, δεν έχω συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί. Μου λέει ο σύζυγος μου να πάρω τηλέφωνο μια φίλη μου που είναι μαία και εργάζεται στο γιατρό που με είχε αναλάβει για να έρθει στο σπίτι να μας βοηθήσει. Όντως την παίρνει τηλέφωνο και έρχεται αμέσως, παίρνει τηλέφωνο το γιατρό για να μας πει τι να κάνουμε και εκείνη την ώρα μου σπάνε τα νερά του άλλου παιδιού. Ο γιατρός μας είπε να μπούμε αμέσως στο αυτοκίνητο και να πάμε στο μαιευτήριο για να γεννήσω εκεί το δεύτερο παιδί, να με καθαρίσει αλλά και να αναλάβουν οι παιδίατροι το παιδάκι που γεννήθηκε στο σπίτι το οποίο μεχρι εκείνη τη στιγμή θεωρούσαμε ότι είναι το καλό εμβρυο αφού ζει.

Πηγαίνουμε στο μαιευτήριο και αμέσως μόλις φτάσαμε γεννάω το δεύτερο παιδάκι μου. Αφού συνήλθα απο τον τοκετό με ενημερώνει ο γιατρός μου ότι το παιδάκι που γέννησα στο σπίτι ήταν το παιδάκι που δεν είχε αμνιακά υγρά, το οποίο ήταν μια χαρά αλλά στην πορεία παρουσίασε αναπνευστική δυσχέρεια και έχει διασωληνωθεί και το άλλο που γέννησα στο νοσοκομείο είναι μια χαρά αλλά και αυτό έχει μπει σε θερμοκοιτίδα στην εντατική λόγω της προωροτητας. Από την πρώτη κιόλας ημέρα με ενημέρωσαν ότι το μωρό πάει μια χαρά και ανταποκρίνεται στη θεραπεία του και ότι του έχουν μειώσει το ποσοστό αναπνευστικής υποστήριξης, του έκαναν ακτινογραφία και είδαν ότι οι πνεύμονες του έχουν αναπτυχθεί κανονικά. Στις 16/02/21 πήραμε σπίτι τον μικρό μας μαχητή που γεννήθηκε στο σπίτι ενώ το μωράκι μας που γεννήθηκε στο μαιευτήριο είχε κάτι επιπλοκές και το πήραμε στις 27/02/21.

Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι κρατάω στην αγκαλιά μου δυο υγιή μωράκια! Το μόνο σίγουρο είναι ότι η πίστη μου στο θεό ενισχύθηκε ακόμα περισσότερο μετά από το θαύμα που έζησα!!!

Μαμά, Χριστοθέα