Τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα…
photo via roberthooper.co.uk
Η ιστορία της Ελένης
(Η Ελένη γέννησε με καισαρική και ολική νάρκωση)
Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να σας πω και γω τη δική μου ιστορία, άφηνα τον καιρό να περάσει μήπως και καταλαγιάσουν λίγο μέσα μου τα όσα συναισθήματα που έχω (καλά & κακά, λύπη & χαρά, θυμό και συγκίνηση κ.ο.κ), αλλά δυστυχώς αυτά φουντώνουν περισσότερο. Ίσως γιατί όσο περνάει ο καιρός συνειδητοποιώ τα χειρότερα που θα μπορούσαν να είχαν συμβεί εκείνη τη μέρα.
6 Ιουλίου 2009 πάω με τον άντρα μου να κάνω το Doppler. Τα αποτελέσματα δεν είναι καλά.
Λιγοστό αμνιακό υγρό και η μπέμπα είναι δυο εβδομάδες πίσω στην ανάπτυξη της. 32 εβδομάδων εγώ, 30 εβδομάδων η μπέμπα. Σε αυτό το σημείο θέλω να αναφέρω ότι μέχρι εκείνη τη στιγμή η εγκυμοσύνη κυλούσε υπέροχα αν εξαιρέσουμε ότι το τελευταίο διάστημα έπαιρνα βάρος χωρίς να τρώω φυσικά.
Φεύγοντας από το μαιευτήριο και αφού έχω μιλήσει με τον γιατρό μου, δίνοντάς μου κάποιες οδηγίες, στο δρόμο προς το σπίτι αρχίζω να αισθάνομαι ένα οξύ πόνο στο στομάχι, ο οποίος γίνεται αφόρητος μετά το μεσημεριανό φαγητό και αρχίζουν επίσης και οι εμετοί. Ατελείωτοι εμετοί μέχρι την επόμενη ημέρα. Μιλώντας ξανά με το γιατρό μου για να κανονίσουμε το αυριανό ραντεβού για επανάληψη της εξέτασης, του ανέφερα απλά ότι με πείραξε το φαγητό και κάνω εμετό. Φυσικό είναι να μην καταλάβει τι ακριβώς μου συμβαίνει.
Όλα αυτά τα συμπτώματα τα απέδωσα στο φαγητό και στην κακή ψυχολογία μου από της στιγμή που έμαθα τα άσχημα νέα για την εξέταση.
Φυσικά ούτε λόγος για να ενοχλήσω το γιατρό μέσα στη νύχτα, αφού πίστευα ότι όπου να ναι θα περάσουν όλα αυτά. Πονούσε φοβερά το κεφάλι μου, το στομάχι μου και με δυσκολία μπορούσα πλέον να πάω μέχρι το μπάνιο.
Ξημέρωσε ο Θεός (7/7/2009) και ετοιμαστήκαμε σχεδόν από το ξημέρωμα να πάμε στο νοσοκομείο, αφού πρώτα ο άντρας μου έπρεπε να φύγει για ένα επαγγελματικό ταξίδι λίγων ημερών στο εξωτερικό. Στο μαιευτήριο θα με συνόδευαν οι γονείς μου. Το Doppler έδειξε τα ίδια και ο γιατρός μου είπε ότι το πολύ να κρατούσαμε το μωρό για δυο εβδομάδες μήπως πάρει λίγο βάρος ακόμα. Μου έδωσε να κάνω κάποιες εξετάσεις αίματος γιατί με είδε ότι είχα πρηστεί αρκετά και φοβόταν για οίδημα.
Αισθανόμουν ακόμα χειρότερα αφού τα πράγματα δεν πήγαιναν όπως τα είχα προγραμματίσει και το μόνο που ήθελα ήταν να πάω σπίτι μου, φυσικά δεν δέχτηκα να κάνω εκεί τις εξετάσεις αίματος όπως μου πρότεινε ο γιατρός. Αν τον είχα ακούσει θα είχαμε προλάβει τα χειρότερα.
Στο δρόμο προς το σπίτι, άρχισα να χάνω την όραση μου, έβλεπα παντού να πετάνε μυγάκια και ξαφνικά…. ξύπνησα ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι. «Λιποθύμησες«, μου λέει η μαμά μου, «σταματήσαμε μεσα στη μέση του δρόμου να σε συνεφέρουμε και σε φέραμε στο πιο κοντινό νοσοκομείο για τις πρώτες βοήθειες πήραμε το γιατρό και έρχεται να σε πάρει με ασθενοφόρο, θα γεννήσεις σήμερα«
Από κει και πέρα δεν θυμάμαι πολλά πράγματα γιατί κάθε τόσο έχανα τις αισθήσεις μου, (την επόμενη μέρα μου είπε μια νοσοκόμα εμμέσως πλην σαφώς ότι κάθε τόσο πάθαινα σπασμούς) άκουγα γιατρούς από πάνω μου, άκουγα τη μαμά μου κάθε τόσο να μου φωνάζει για να με συνεφέρει.
Και ακριβώς εδώ ξεδιπλώθηκε μπροστά στα μάτια μας το μεγαλείου ενός δημόσιου νοσοκομείου (αν και δεν είμαι κατά των δημόσιων νοσοκομείων, το αντίθετο θα έλεγα). Κανείς δεν είχε καταλάβει ότι ήμουν έγκυος! Έλεγαν ότι μάλλον είχα πάθει επιληπτικό σοκ από παλιό πέσιμο και σκέφτονταν να μου κάνουν και αξονική!!!
Θυμάμαι διάφορους γιατρούς να έρχονται από πάνω μου και κάθε φορά να με ρωτούν τι έπαθα.
Και ναι επιτέλους άκουσα τη φωνή του γιατρού μου. Με το που με είδε κατάλαβε. «Έχει πάθει προεκλαμψία«, είπε! Η μαία που ήταν κοντά του έβαλε το μηχάνημα να ακούσει το μωρό. Μετά από πολύ ώρα είδα γελαστά πρόσωπα γύρω μου. Η μπέμπα ακουγόταν μια χαρά, αλλά για πόσο ακόμα.
Πριν φύγουμε είπε ο γιατρός να μου πάρουν άλλη μια φορά τη πίεση. Πίεση 20!
Σας πληροφορώ ότι συνήλθα από μόνη μου εκείνη τη στιγμή μόλις το άκουσα. Φυσικά το μηχάνημα του νοσοκομείου ήταν χαλασμένο και έδειχνε ότι ήθελε. Η πίεσή μου εκείνη τη στιγμή ήταν 16.
Με βάζουν στο ασθενοφόρο και φεύγουμε. Άκουγα τη σειρήνα και δεν μπορούσα να πιστέψω ότι όλο αυτό το ζούσα εγώ. Να σκεφτείτε ότι όποτε έβλεπα ασθενοφόρο στο δρόμο που χτυπούσε η σειρήνα έλεγα ότι εγώ δεν πρόκειται ποτέ να βρεθώ εκεί μέσα και αν κάποτε συμβεί καλύτερα να πέθαινα. Μέχρι να φτάσουμε στο μαιευτήριο ήμουν σε μια κατάσταση μισολιπόθυμη σαν να κοιμόμουν και να ξυπνούσα κάθε τόσο. Ο γιατρός και η μαία που ήταν μέσα με κουβέντιαζαν συνέχεια για να με κρατάνε απασχολημένη μην ξαναπάθω καμία κρίση, η μαία κάθε τόσο έβαζε το μηχάνημα να ακούει το μωρό (πιστέψτε με ότι ούτε μια στιγμή δεν αισθάνθηκα ότι το μωρό θα πάθαινε κάτι κακό).
Μου πηρε ο γιατρός στο τηλέφωνο τον άντρα μου να του μιλήσω, ο οποίος κακομοίρης τα κακά νέα τον πρόλαβαν στο εξωτερικό και δεν μπορούσε να βρει πτήση να γυρίσει παρά μόνο αργά το βράδυ (πραγματικά δεν θα ήθελα να ήμουν στη θέση του ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ). Όλη αυτή την ώρα ενημερωνόταν από το γιατρό αφού δεν μπορούσε να επικοινωνήσει με κανένα από τους δυο γονείς μου. (Η πρώτη κουβέντα που του είπε ο γιατρός στο τηλέφωνο ήταν ότι πρέπει να σώσουμε τη γυναίκα σου!)
Από κει και πέρα όλα πήραν το δρόμο τους. Έγιναν τόσο γρήγορα που μέχρι να φτάσουν οι γονείς μου στο μαιευτήριο σχεδόν είχε τελειώσει η επέμβαση.
ΚΑΤΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ ΜΕ ΟΛΙΚΗ ΝΑΡΚΩΣΗ
Ξύπνησα για λίγο στη αίθουσα ανάνηψης που είδα και τους δικούς μου. Φαινόντουσαν και οι δυο σαν να είχαν χάσει δέκα χρόνια από τη ζωή τους. Ο γιατρός τους ενημέρωσε ότι τα πράγματα ήταν σοβαρά και για εμένα και για το μωρό και θα έπρεπε να περιμένουμε μέχρι το απόγευμα για να διαφύγουμε το κίνδυνο, τουλάχιστον εγώ .
Η μπέμπα γεννήθηκε 1240 gr και 40εκ. και φυσικά μπήκε κατευθείαν θερμοκοιτίδα χωρίς να τη δεί κανείς μας.
Ευτυχώς έκλαψε αμέσως και χρειάστηκε να μπει στο οξυγόνο μόνο για δυο ημέρες.
Εγώ έμεινα για 2 ημέρες στην εντατική με δεκάδες σωληνάκια στα χέρια μου. Σε μια εβδομάδα βγήκα από το νοσοκομείο, φυσικά η μικρή έμεινε για 45 ημέρες θερμοκοιτίδα
Όλα κύλησαν ομαλά, αφού το μόνο που χρειαζόταν ήταν να φτάσει τα 2 κιλά περίπου για να την πάρουμε σπίτι.
Η διάγνωση για εμένα ήταν προεκλαμψία, βαριά τοξιναιμία, (μετά μας εξήγησε ο γιατρός ότι έγκυος γυναίκα με εκλαμψία μαζί και τοξιναιμία, στην επαγγελματική πορεία ενός γιατρού μπορεί να τύχει από καμία έως μια φορά), είχα φτάσει σχεδόν στο τελευταίο στάδιο αφού ο γιατρός φοβόταν μην πάθω εγκεφαλική αιμορραγία και μετά τέλος.
Θα μπορούσα να σας γράφω λεπτομέρειες μέχρι αύριο το πρωί αλλά δεν είναι εκεί το θέμα.
Περισσότερο ρόλο παίζουν τα συναισθήματα.
Τι να πρώτο σκεφτώ:
Το ότι ο άντρας μου ήταν στην άλλη άκρη του κόσμου
Το ότι οι γονείς μου περίμεναν γεμάτοι αγωνία (για να τους πουν αν θα ζήσουμε ή όχι) σε μία αίθουσα αναμονής που υπήρχαν γύρω τους μόνο γελαστά πρόσωπα,
Το ότι δεν θήλασα τη μικρή ούτε μια σταγόνα γάλα,
Το ότι με πήγαν να τη δώ μετά από δυο ημέρες, πάνω σε ένα αναπηρικό καροτσάκι γεμάτη σωληνάκια και αγκαλά με τον καθετήρα και το σημαντικότερο με φριχτούς πόνους σε όλο μου το σώμα για αρκετές ημέρες.
Και στη τελική τι να δω, ένα πραγματάκι που χωρούσε στη μια παλάμη του χεριού, με σωληνάκια στη μύτη, στα χέρια, στα πόδια, στο κεφάλι, με μάσκα στα μάτια…
Λυπάμαι γι’αυτό που λέω, άλλα για 45 ημέρες που πηγαίναμε να την δούμε, αισθανόμασταν ότι πηγαίναμε να επισκεφθούμε ένα άλλο μωρό, όχι το δικό μας (και φυσικό ήταν αφού έγιναν όλα τόσο βίαια και γρήγορα που δεν προλάβαινε το μυαλό να επεξεργαστεί την όλη κατάσταση.)
Το δέσιμο ήρθε αργότερα, όταν την πήραμε στο σπίτι και πραγματικά είναι απίστευτη η σχέση που έχουμε οι τρεις μας.
Δεν έκλαψα ούτε μια στιγμή εκείνο τον καιρό για το ότι συνέβη σε εμένα και στο μωρό μου, απλά τώρα είμαι πιο ευαίσθητη σε τέτοια θέματα.
Τις προάλλες πήγαμε στο νοσοκομείο που γέννησα για να κάνουμε της μικρής το καθιερωμένο f/u στα μάτια και μόλις μπήκαμε στην αίθουσα που είναι οι ΜΕΝ, δεν κρατήθηκα και έβαλα τα κλάματα.
Αυτά είχα να πώ.
Φιλιά Ελένη
Και κάτι τελευταίο:
Μαμάδες με μωράκια πρόωρα: κουράγιο και υπομονή (αυτά τα παιδάκια είναι μαχητές από τα γεννοφάσκια τους, και εμείς πρέπει να σταθούμε αντάξιά δίπλα τους)
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Αχ κοριτσια τι μου θυμησατε...και εγω πριν πεντε χρονια εφερα με εκλαμψια την τριτη μου μπουμπου,περασα ακριβως τα ιδια μην σας πω και χειροτερα...γιατι εγω ειχα παθει δυο φορες ανακοπη καρδιας και ενα εγκεφαλικο,η μικρη μου γεννηθηκε 950γρμ. Και δοξα το θεο ολα πηγαν καλα,μετα απο 54 μερες στην εντατικη μπορεσα και την εσφιξα στην αγκαλια μου!!!αυτα τα μωρα μαχωνται για την ζωη τους!!!!τωρα ειναι πεντε ετων ζωιροτατο και πανεξυπνο!!
ΝΑ ΤΟ ΧΑΙΡΕΣΤΕ ΤΟ ΜΩΡΑΚΙ ΣΑΣ. ΩΣ ΓΝΗΣΙΑ ΕΠΙΖΗΣΑΣΑ ΟΧΙ ΠΡΟΕΚΛΑΜΨΙΑΣ ΑΛΛΑ ΕΚΛΑΜΨΙΑΣ ΣΤΗΝ 32 ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΠΡΙΝ 36 ΧΡΟΝΙΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΕΓΓΥΗΜΕΝΑ ΟΤΙ ΤΟ ΜΠΟΥΜΠΟΥΚΑΚΙ ΣΑΣ ΕΙΝΑΙ ΥΓΙΕΣΤΑΤΟ! ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ. Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΕ ΝΑ ΣΩΣΕΙ ΣΕ ΠΡΩΤΗ ΦΑΣΗ ΤΗΝ ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΕΜΕΝΑ, Η ΟΠΟΙΑ ΒΕΒΑΙΑ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΕΙΧΕ ΠΕΣΕΙ ΣΕ ΚΩΜΑ ΚΑΙ ΕΠΑΝΗΡΘΕ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΜΕΡΙΚΕΣ ΩΡΕΣ. ΕΓΩ ΘΗΡΙΟ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΑ ΤΙΠΟΤΑ ΑΝ ΚΑΙ ΕΜΕΙΝΑ ΣΕ ΘΕΡΜΟΚΟΙΤΙΔΑ ΓΙΑ 25 ΜΕΡΕΣ. ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΣΗ ΓΙΑ ΠΡΟΕΚΛΑΜΨΙΑ, ΕΙΧΕ 2 ΓΕΝΝΕΣ ΠΙΟ ΠΡΙΝ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟΤΑΤΕΣ ΟΠΟΤΕ ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΙΣΧΥΕΙ. ΑΠΛΑ ΓΙΑ ΠΑΝ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΟ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΔΥΟ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΕΣ ΜΟΥ ΕΙΧΑΜΕ ΕΝΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΜΕΛΗΜΑ ΣΤΗΝ ΠΙΕΣΗ ΜΟΥ ΜΗΝ ΤΥΧΟΝ ΚΑΙ ΜΟΥ ΣΥΜΒΕΙ ΚΑΙ ΕΜΕΝΑ. ΚΟΡΙΤΣΙΑ, ΜΗΝ ΜΑΣΑΤΕ. ΚΑΛΟ ΓΙΑΤΡΟ ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΚΑΙ ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ. ΕΓΩ ΤΗΝ ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΑ ΜΕ ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΤΡΕΦΟΤΑΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΩΡΟ ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΗΣ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΟ ΓΙΑΤΡΟ ΜΟΥ ΔΕΝ ΑΙΣΘΑΝΘΗΚΑ ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ ΑΝΗΣΥΧΙΑ.
Ελένη και εσύ Ελένη και εγώ... Σε καταλαβαίνω απόλυτα, τα ίδια ακριβώς και ημερομηνία γέννησης 06/07/2012, 34 και 2 εγώ και η ανάπτυξη της μικρής 3 εβδομάδες πίσω... Η μόνη διαφορά ότι εγώ έκλαψα και τότε, έκλαιγα κάθε μέρα, και ακόμη κλαίω... Αλλά το ζουζούνι μου τα διορθώνει όλα... οι πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου αλλά ταυτόχρονα και οι πιο χαρούμενες... Και απο αγωνίστρια η μικρή άλλο τίποτα. Αλλά μας το έλεγαν και οι νεογνολόγοι ότι τα προωράκια γεννιούνται ώριμα λόγω της πίεσης που δέχονται κατά την κύηση... Να μας ζήσουν...
αχ κοριτσια εκλαψα κ για της δυο σας να χαιρεσε τ μωρακη σου καλη μου ποσο σε καταλαβενω ,αχ ποσο,καλη μου να ξαναπροσπαθησει κ μν μενεις σε ενα γιατρο παρε κ αλλες γνωμες ο καθε ενας λεει τα δικα του ,ολα καλα σου ευχομαι κ συντομα να εχεις ενα γερο μωρακη στην αγκαλια σου
ως μανούλα πρόωρου κ εγώ δεν έχω παρά να συμφωνήσω με την τελευταία σου φράση... "Μαμάδες με μωράκια πρόωρα: κουράγιο και υπομονή (αυτά τα παιδάκια είναι μαχητές από τα γεννοφάσκια τους, και εμείς πρέπει να σταθούμε αντάξιά δίπλα τους)" κοπέλα μου να τα θυμάσαι σαν μια κακή ανάμνηση όσα πέρασες και να έχεις για πάντα την κορούλα σου γερή και υγιείς στην αγκαλιά σου!
να σου ζησει η κορη σου!! η ιστοριες μας ειναι ιδιες,αλλα εγω ημουν στις μερες μου..και ειναι 1η φορα που συνανταω καποιον να εχει περασει τα ιδια! απο οτι καταλαβα η προεκλαμψια ειναι ενα τσουβαλι που ριχνουν οτι δεν μπορουν να βρουν τι ακριβως ειναι,καποια στιγμη μου μιλησαν και εμενα για πρεκλαμψια χωρις να εχω ανεβασει ποτε πιεση ενω μου εδιναν αγωγη για βαρια επιληψια (που δεν επιτρεποταν στην εγκυμοσυνη) χωρις καμια εξεταση να εχει δειξει επιληψια..2 ημερες αφαντος ο μαιετηρας μου και αλλες 2 κανενας γιατρος να μην αναλαμβανει ευθυνη για να γεννησω.απλα ημουν παρατημενη στο νοσοκομειο και να παθαινω κρισεις απο τη μια θυμωνω απιστευτα , απο την αλλη δεν θελω καν να τα θυμαμαι παρα να κοιταζω το γιο μου!!
>προς :Ελενη Παπ
Λυπαμαι αφανταστα για οτι σου συνεβη!
Ευχομαι συντομα να ξαναμεινεις εγκυος!Ως γιατρος, θα διαφωνησω καθετα με τον συναδελφο που σε χαρακτηρησε προεκλαμπτικη, αφενος μεν διοτι ο ορος δεν ειναι δοκιμος, αφετερου δε διοτι η προεκλαμψια ειναι μια συχνη κατασταση (5% των κυησεων περιπου)που δεν αποκλεει καμια κυοφορουσα να γεννησει ενα υγιες μωρο μετα απο τη ληψη φαρμακευτικης αγωγης, οταν και εαν κριθει σκοπιμο. Επισης κανεις δεν μπορει να αποκλεισει το γεγονος σε επομενη κυηση να πανε ολα περιφημα χωρις καν να παθεις προεκλαμψια!
Θα σου συνιστουσα να μην απογοητευεσαι καθολου, να αλλαξεις γιατρο και να ξαναπροσπαθησεις με την ελπιδα οτι ολα θα πανε καλα και θα πανε!
Σε λιγοτερο απο 2 μιση μηνες γενναω και εγω και θα σας γραψω τη μεγαλη ιστορια μου οταν ερθει με το καλο το μωρο!Εγω λογω μεγαλης απωλειας λευκωματος απο μια νεφρικη νοσο που εχω ημουν απο τις πρωτες υποψηφιες για βαρια προεκλαμψια και ολοι οι γυναικολογοι μου ελεγαν να καταφυγω στη λυση της παρενθετης μητροτητας διοτι με την εγκυμοσυνη θα κινδυνευε η ζωη μου!
Ομως τωρα ειμαι αισιως στην 29η εβδομαδα και ολα ειναι περιφημα με την υγεια μου και του μωρου για την ωρα και δεν βλεπω λογο να μην παραμεινουν ετσι!
Ακραδαντη αποδειξη οτι ποτε δεν μπορεις να προεξοφλησεις καμια εκβαση κυησης διοτι στην ιατρικη 1+1 δεν κανουν ποτε 2!
Αισιοδοξια λοιπον και ειμαι σιγουρη οτι η αγκαλια σου θα γεμισει συντομα με ενα μωρακι!
Σου ευχομαι απο καρδιας τα καλυτερα!
>Γλυκα μου κοριτσια τωρα που διαβασα τις ιστοριες σας θελω και γω να σας διηγηθω τη δικια μου.Μονο ομως που δεν ειχε καλο τελος.Κι εγω στο doppler εμαθα οτι το μωρο ηταν 3 εβδομαδες πισω στην αναπτυξη.Μου εκαναν κατ ευθειαν αμνιοπαρακεντηση να δουνε αν εχει χρωμοσωμιακες ανωμαλιες η συνδρομο down.Ολα τα αοτελεσματα ηταν καλα και το προβλημα μου οφειλοταν στο οτι δε δουλευε σωστα ο πλακουντας.Η υγεια μου μεχρι εκεινη τη στιγμη ηταν τελεια και του μωρου επεισης.Ο γιατρος που δεν ειναι και ιδιατερα ομιλητικος διαβεβαιωσε τον αντρα μου οτι το προβλημα που εχω δε θα δημιουργησει κανενα προβλημα σε εμενα και θα πηγαινουμε καθε εβδομαδα να κανουμε υπερηχο να ακουμε την καρδια του μωρου.Μου ειπε οτι κατα 80 τα εκατο θα μου παρει το μωρο την 28η εβδομαδα αν εχει το βαρος που επιθυμει ο γιατρος.Την 26η εβδομαδα που καναμε τον τελευταιο υπερηχο το μωρο ηταν 480 γρμ και οταν μου πηραν πιεση ειχα 15.Ημουν παρα πολυ πρησμενη και σε μια εβδομαδα ειχα παρει 5 κιλα χωρις να κανω κραυγαλαιες ατασθαλιες.Ο γιατρος ανησυχησε και μου ξαναπηραν την πιεση μετα απο 15 λεπτα βρισκοντας την 13.Με εστειλε σπιτι μου κλεινοντας μου το επομενο ραντεβου.Στο δρομο που μεσολαβησε ενιωσα ενα φουντωμα στο προσωπο και ειπα στον αντρα μου να σταματησει σε ενα φαρμακειο να μετρησω την πιεση μου.Εκει τη βρηκανε 20.Ταραγμενοι πηραμε το γιατρο κι αυτος ειπε να φυγουμε αμεσως για το μαιευτηριο γιατι ειχα ολα τα συμπτωματα της προεκλαμψιας.Οταν φτασαμε εκει μεσα σε χρονο ρεκορ βρεθηκα στηνεντατικη με 1002 σωληνακια σε ολο μου το σωμα.Καθε λιγο και λιγακιεξεταση αιματος και απειρα φαρμακα απο το στομο,με ενεση και στην πεταλουδα που ειχα στο χερι.Το πρωι ηρθε ο γιατρος ενημερωθηκε για την πορεια της υγειας μου και με ενημερωσε οτι τα πραγματα ειναι πολυ σοβαρα και θα παμε για αναγκαστικη καισαρικη.Οταν εφυγε απο εμενα πηγε στον αντρα μου και του ειπε οτι θα κανει το χειρουργειο για να σωσει εμενα και οτι το μωρο ηταν σιγουρα χαμενο.Οταν μπηκα στο χειρουργειο δεν ειχα συνειδητοποιησει τι θα συμβει.Νομιζα οτι θα γεννουσα τη μπεμπουλα και θα τη βαζαμε θερμοκοιτιδα.Δεν επρεπε να ξερω γιατι ανεβαινε συνεχεια η πιεση .Οταν ξυπνησα ημουν παλι στην εντατικη και με κοιλια ξεφουσκωτη.Ρωτησα τα κοριτσια αλλα ολες εκαναν πως δεν ηξεραν.Ο αντρας μου ηρθε για 5 λεπτα με ειδε και εφυγε.Τα ματια του ηταν κοκκινα και υπεθεσα οτι ηταν απο το ξενυχτι.Το αλλο πρωι με μετεφεραν σε δωματιο και ηρθε ο αντρας μου και μου διηγηθηκε τι εγινε.Το μωρο γεννηθηκε ζωντανο κατι που δεν περιμενε κανενας αλλος εκτος απο μενα.Ηταν ομως τοσο μικρο 450 γρμ και οι πνευμονες του ασχηματιστοι και δεν αντεξε το πουλακι μου παρα μονο 4 ωρες.Οταν ηρθε στην εντατικη με κοκκινα ματια ηταν γιατιτον ειχανκαλεσει στην εντατικη των νεογνων να δει τη μικρη πεθαμενη.Κατι σαν αναγνωριση και να δωση τη συγκαταθεση του για την ταφη της.Σημερα ειναι ακριβως 1 μηνας που τη χασαμε και ακομα ψαχνουμε να βρουμε τους εαυτους μας ,γιατι πραγματικα κομματιαστηκαμε.Ο γιατρος ειπε στον αντρα μου οτι μπορω σε 2 μηνες να ξαναδοκιμασω να μεινω εγκυος και οτι ολα θα πανε καλα αυτη τη φορα.Ομως τωρα που πηγα στο ΙΚΑ να κανονισω για την αδεια λοχειας ο γιατρος που ηταν εκει μου ειπε να μην μπω στον κοπο να δοκιμασω να ξαναμεινω εγκυος γιατι θα ξαναπαθω το ιδιο.Να το παρω αποφαση πως ειμαι προεκλαμπτικη και να βαλουμε μπροστα να θιοθετησουμε ξενο μωρο.Καθε γιατρος και η θεωρια του.Δεν ξερεις τινα πιστεψεις.Αυτη τη στιγμη ζω μονο για να κρατησω το μωρο μου αγκαλια.Δεν το βαζω κατω,αλλα ειμαι πληγωμενη οσο δεν παει
>Αχ, Ελενη μου, ποσο σε καταλαβαινω ... Στο πρωτο μου μωρο εσπασαν τα νερα μου την 35 εβδομαδα και με το που γεννησα, πηρε η μαια το μωρο και ετρεξε κατευθειαν στην θερμοκοιτιδα ... Ειναι μεγαλη πικρα να μην μπορεις να παρεις το μωρο σου αγκαλια ... Ειναι μεγαλη τρελα να βλεπεις μια μαια να παιρνει το μωρο σου και να τρεχει χωρις εσυ να ξερεις τι γινεται ... Ειναι καλα ? Θα τα καταφερει ? Εμενα γεννηθηκε 1850 gr και θυμαμαι ποσο εκλαψα οταν πηγα και τον ειδα μεσα σε ενα γυαλινο κουτι με ορους στα μικρα του χερακια ... Τελικα ολα πηγαν καλα και για εσενα και για εμενα ... Σημασια δεν εχει τι θα μπορουσε να γινει αλλα τι εγινε τελικα ... Εσυ εισαι καλα, το μωρο σου ειναι καλα και αυτο ειναι αρκετο ....
>Αχ συνονόματη τι μου θύμησες τώρα!!! Ανατριχιάζω και μόνο στη σκέψη.
Προωράκι και ο δικός μου μαχητής, 30 εβδομάδων.
Ανθρωπάκι που χωρούσε στην παλάμη.
Με το ασθενοφόρο με πήγαν κι εμένα, με το αναπηρικό και τους ορρούς στα χέρια τον επισκέφτηκα για πρώτη φορά.....
Δυστυχώς δεν ξεχνιέται όλο αυτό και σε καταλαβαίνω απόλυτα καλή μου.
Οπως όμως λες κι εσύ αυτά τα παιδάκια είναι πιο δυνατά από τα άλλα κι εμείς πρέπει να σταθούμε στο πλάι τους αντάξια.
Να σου ζήσει η κοπέλα σου κι εσεις σαν γονείς να είστε γεροί και να την καμαρώσετε όπως το επιθυμείτε!
Φιλικά, Ελένη Μ.
>σας καταλαβαινω απόλυτα, όλα όσα διάβασα είναι τόσο έντονα ακόμα που δεν ξέρω πότε θα το ξεπεράσω. έπαθα προεκλαμψία στην 36η εβδομάδα ταξίδεψα με αεροπλάνο με 17 πίεση και μου το πήραν με καισαρική επιτόπου.έμεινε στην ΜΕΝΝ 1 μήνα λόγω αναπνευστικού προβλήματος,τώρα όμως (15 μηνών) όλα καλά. το χειρότερο απ΄όλα ήταν την ημέρα που έφευγα απο το νοσοκομείο!
>κοριτσι μου τι αλλο να πω εκτος απο το να εχετε παντα την υγεια σας και να χαιρεστε το κοριτσακι σας.σε καταλαβαινω γιατι και εγω επαθα προεκλαμψια αλλα "ευτηχως" την ωρα που με πηγαιναν ηδη για καισσαρικη.ηταν δηλαδη σε εξελιξη αυτο που φοβομασταν.τα συναισθηματα πολυ ασχημα.για 2 μερες εκλαιγα συνεχως.το μωρακι μου ηταν μια χαρα βεβαια γιατι ημουν στην 37 βδομαδα αλλα εμεινα εντατικη μια μερα και μια νυχτα και ηταν οτι χειροτερο εχω ζησει μεχρι τωρα....να ειστε παντα καλα και παντα ευτιχισμενοι!!
>ΕΛΕΝΗ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ ΕΣΥ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΣΟΥ. ΜΑΚΑΡΙ ΚΑΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΝΑ ΜΗΝ ΒΙΩΝΕΙ ΑΣΧΗΜΗ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ ΠΟΥ ΝΑ ΘΕΤΕΙ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ ΕΚΕΙΝΗ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ. ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΠΩΣ ΝΙΩΘΕΙΣ ΣΕ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΕΑΝ ΤΟ ΖΗΣΕΙ.ΕΓΩ ΓΕΝΝΗΣΑ ΠΡΙΝ 3,5 ΜΗΝΕΣ ΕΝΑ ΑΓΟΡΑΚΙ. ΚΑΙ ΕΜΕΝΑ ΟΛΑ ΠΗΓΑΙΝΑΝ ΚΑΛΑ ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΤΟ DOPLER. ΕΚΕΙ ΔΙΑΠΙΣΤΩΘΗΚΕ ΟΤΙ Ο ΜΙΚΡΟΣ ΗΤΑΝ 3 ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ ΠΙΟ ΜΙΚΡΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΗΣΗ ΜΟΥ!!! ΑΡΚΕΤΑ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΒΑΡΟΣ ΑΠΟ ΟΣΟ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΑΛΛΑ ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ.Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΜΟΥ ΣΤΑ ΑΜΕΤΡΗΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΔΕ ΜΟΥ ΕΔΙΝΕ ΣΑΦΕΙΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ. ΖΗΤΗΣΑ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥ ΓΙΑΤΡΟΥ ΟΠΟΥ ΜΕ ΗΡΕΜΗΣΕ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΜΟΥ ΟΤΙ ΜΕ ΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΩ ΣΤΟ ΜΗΝΑ ΜΟΥ ΘΑ ΚΑΝΩ ΚΑΘΕ 2 ΗΜΕΡΕΣ ΥΠΕΡΗΧΟ ΚΑΙ ΚΑΡΔΙΟΓΡΑΦΗΜΑ ΣΤΟ ΜΩΡΟ. ΠΗΓΑΙΝΑ ΚΑΘΕ 2 ΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΕΚΑΝΑ ΚΑΙ ΤΑ 2 ΚΑΙ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΟΠΟΥ ΜΕ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΑΝ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΕ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΥΓΚΡΙΣΗ. ΑΛΛΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ.Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΑΣ ΟΜΩΣ ΣΤΗΝ ΚΥΗΣΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΩΡΟ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ. ΑΓΧΟΣ,ΦΟΒΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΝ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ. ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙ ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ. ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΤΟ ΜΩΡΟ ΑΛΛΑ ΤΙΠΟΤΑ. ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΗΜΑ ΚΑΙΟΛΑ ΟΣΑ ΣΥΣΤΗΝΟΥΝ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ. ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΕΡΑ ΓΙΑ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΟΛΗ ΤΗ ΜΕΡΑ.
ΑΚΛΕΙΣΑ ΚΑΙ ΤΗΝ 41 ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ Ο ΜΙΚΡΟΣ.ΑΛΛΑ ΕΥΤΥΧΩΣ ΤΑ ΑΜΝΟΙΑΚΑ ΥΓΡΑ ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ.ΠΗΓΑ ΣΤΟ ΠΡΟΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΓΙΑ ΚΑΡΔΙΟΓΡΑΦΗΜΑ ΚΑΙ ΥΠΕΡΗΧΟ. ΚΑΘΩΣ ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΜΟΝΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΜΗ ΝΙΩΘΩ ΚΑΛΑ. ΚΑΤΙ ΜΟΥ ΕΛΕΓΕ ΟΤΙ ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΜΟΥ!!!! ΚΑΙ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΓΙΑΤΡΟΣ ΟΠΟΥ ΟΝΤΩΣ ΕΙΧΑ ΕΛΑΧΙΣΤΗ ΔΙΑΡΡΟΗ ΑΜΝΟΙΑΚΟΥ ΥΓΡΟΥ!!!!!
ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΜΟΥ ΛΕΕΙ. ΔΙΑΣΤΟΛΗ ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ. ΜΕ ΕΤΟΙΜΑΣΑΝ ΑΝ ΚΑΙ ΗΜΟΥΝ ΕΤΟΙΜΗ. ΠΗΓΑ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΑΝΑΜΟΝΗΣ!!! ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΟΙ ΟΙ ΠΟΝΟΙ!!! ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΙΑ ΩΡΑ ΕΙΧΑ ΔΙΑΣΤΟΛΗ 6!!!!!!!!!!!!! ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΠΟΝΟΥΣΑ ΠΟΥ ΕΛΕΓΑ ΣΤΗ ΓΙΑΤΡΟ ΠΩΣ ΦΟΒΑΜΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΛΙΠΟΘΥΜΗΣΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΟΝΟΥΣ!!! ΑΝΑ 2 ΛΕΠΤΑ ΕΙΧΑ ΟΔΙΝΗ!!! ΞΑΦΝΙΚΑ ΑΚΟΥΩ ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΣΤΟΝ ΚΑΡΔΙΟΓΡΑΦΟ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ. ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΟΣΑ ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΚΑΝΕΙ ΗΞΕΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ Ο ΠΑΛΜΟΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΟΥΛΑΣ ΤΟΥ. ΟΙ ΠΟΝΟΙ ΕΓΙΝΑΝ ΤΟΣΟ ΕΝΤΟΝΟΙ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΑ ΟΞΥΓΟΝΟ. Η ΓΙΑΤΡΟΣ ΕΤΡΕΧΕ ΠΑΝΙΚΟΒΛΗΤΗ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΕ 5 ΛΕΠΤΑ ΕΙΧΕ ΕΡΘΕΙ ΟΛΟ ΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΜΟΥ. ΓΡΗΓΟΡΑ ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ ΓΙΑ ΚΑΙΣΣΑΡΙΚΗ ΦΩΝΑΖΑΝ!!!!
ΧΑΝΟΥΜΕ ΜΑΝΑ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙ ΑΝ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΟΥΜΕ,ΕΛΕΓΑΝ!!! ΓΙΑ ΠΟΤΕ ΒΡΕΘΗΚΑ ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ ΝΑ ΜΕ ΝΑΡΚΩΝΟΥΝ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑ. ΗΞΕΡΑ ΟΜΩΣ ΠΩΣ ΚΑΤΙ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΚΑΛΑ.ΞΥΠΝΗΣΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 1 ΩΡΑ ΜΕ ΕΝΤΟΝΗ ΤΗΝ ΑΓΩΝΙΑ ΜΟΥ. ΑΚΟΜΑ ΝΑΡΚΩΜΕΝΗ ΚΑΙ ΖΗΤΟΥΣΑ ΝΑ ΜΟΥ ΦΕΡΟΥΝ ΤΟ ΜΩΡΑΚΙ ΜΟΥ.ΚΑΙ ΗΜΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΑΝΑΝΗΨΗΣ!!!!
ΕΡΧΕΤΑΙ ΜΙΑ ΝΟΣΟΚΟΜΑ ΚΙΑ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΟΛΑ ΚΑΛΑ ΠΗΓΑΝ ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙΣ. ΤΟ ΜΩΡΑΚΙ ΣΟΥ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΠΑΙΔΙΑΤΡΟΙ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΧΑΡΑ. Η ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΗΤΑΝ ΒΑΡΙΑΣ ΜΟΡΦΗΣ ΑΛΛΟΙΩΣΗ ΠΑΛΜΩΝ ΛΟΓΩ ΕΙΣΡΟΦΗΣΗΣ ΑΜΝΟΙΑΚΟΥ ΥΓΡΟΥ ΚΑΙ ΕΝΤΟΝΗ ΚΕΧΡΩΣΗ ΤΟΥ ΜΩΡΟΥ ΓΙΑΤΙ ΕΙΧΕ ΚΑΝΕΙ ΚΑΚΑ ΤΟΥ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΑΜΝΟΙΑΚΟ ΣΑΚΟ. ΖΟΡΙΣΤΗΚΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΝΤΟΝΕΣ ΚΑΙ ΓΡΗΓΟΡΕΣ ΣΥΣΠΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΜΗΤΡΑΣ. ΠΟΛΥ ΣΠΑΝΙΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΛΗ ΑΥΤΗ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ.ΔΙΑΣΩΛΗΘΗΚΕ ΓΙΑ ΠΟΛΥ ΛΙΓΟ ΚΑΙ ΕΜΕΙΝΕ ΣΤΗ ΜΟΝΑΔΑ ΠΡΟΩΡΩΝ,ΑΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΗΤΑΝ,ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΠΙΟ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗΣ. ΕΥΤΥΧΩΣ ΟΛΑ ΠΗΓΑΝ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΙΑ ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΜΑΣ. ΕΓΩ ΒΓΗΚΑ ΣΤΙΣ 3 ΜΕΡΕΣ ΚΑΙ Ο ΜΙΚΡΟΣ 2 ΜΕΡΕΣ ΑΡΓΟΤΕΡΑ. ΕΜΕΙΝΕ ΣΤΗ ΜΟΝΑΔΑ ΓΙΑ ΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΕΙ ΤΗΝ ΠΡΟΟΛΗΠΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ ΠΟΥ ΤΟΥ ΕΔΩΣΑΝ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΚΕΧΡΩΣΗΣ.ΔΕΝ ΤΟΝ ΠΗΡΑ ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΟΛΙΣ ΤΟΝ ΓΕΝΝΗΣΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΜΟΥ ΚΟΣΤΙΣΕ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ. ΠΛΕΟΝ ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΦΗΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΟΥ,ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΕΜΕΝΑ!!!!!!!!!!!!! ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ ΟΛΑ ΤΑ ΜΩΡΑΚΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΤΟΥΣ!!!!!!!!!
>Όταν λέμε τοξιναιμία της κύησης εννοούμε την προεκλαμψία και την εκλαμψία. Πρόκειται για αγνώστου αιτιολογίας καταστάσεις που χαρακτηρίζεται από αύξηση της πίεσης και απώλεια πρωτεϊνών στα ούρα ενώ σε πλήρη εξέλιξη εμφανίζονται σπασμοί (εκλαμψία). Εμφανίζεται σε 5% των γυναικών μεταξύ 20ης εβδομάδας της κύησης και 7ης ημέρας μετά τον τοκετό. Αυξημένο κίνδυνο εμφανίζουν οι πρωτότοκες με πολύδημη κύηση και ιστορικό προεκλαμψίας ή υπέρτασης.
Είναι μια κατάσταση που απειλεί την ζωή μητέρας και εμβρύου και απαιτεί στενή παρακολούθηση και έγκαιρη παρέμβαση.
>ΠΡΩΤΑ ΑΠΌΛΑ Η ΕΚΛΑΜΨΙΑ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΝΟΣΟΣ ΤΩΝ ΘΕΩΡΙΩΝ(γιατι δεν ξερου τι την προκαλει) ΕΓΩ ΕΠΑΘΑ ΕΚΛΑΜΨΙΑ, ΠΕΡΑΣΑ ΔΗΛΑΔΗ ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΣΤΑΔΙΟ.ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΡΩΜΕ ΠΟΛΥ ΑΛΑΤΙ ΚΑΤΑ ΤΗΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕΤΡΑΜΕ ΤΑΚΤΙΚΑ ΤΗΝ ΠΙΕΣΗ ΓΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΑΝΕΒΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ. ΒΡΗΚΑ ΕΝΑ ΣΧΕΤΙΚΟ ΙΑΤΡΙΚΟ ΑΡΘΡΟ ΚΑΙ ΣΑΣ ΤΟ ΕΠΙΣΥΝΑΠΤΩ <>
>ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ ΟΤΙ ΗΜΟΥΝ ΕΓΚΥΟΣ ΓΙΑΤΙ ΗΔΗ ΕΙΧΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΙΚΡΗ ΚΟΙΛΙΑ ΚΑΙ ΕΤΥΧΕ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΜΕΡΑ ΝΑ ΦΟΡΑΩ ΜΙΑ ΜΑΥΡΗ ΦΑΡΔΙΑ ΟΛΟΣΩΜΗ ΦΟΡΜΑ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΞΑΠΛΑ ΠΟΥ ΗΜΟΥΝ ΠΟΥ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ.ΑΝ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΤΟ ΕΛΕΓΕ Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΘΑ ΜΕ ΕΤΡΕΧΑΝ ΓΙΑ ΑΞΟΝΙΚΗ
>ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΧΕΣ ΣΑΣ .ΗΔΗ ΝΙΩΘΩ ΟΤΙ ΜΟΥ ΕΦΥΓΕ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΒΑΡΟΣ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΤΟ ΜΟΙΡΑΣΤΗΚΑ ΜΑΖΙ ΣΑΣ
>Κούκλα μου έμεινα άφωνη απ'την περιπέτειά σου!! Ευτυχώς τέλος καλό όλα καλά!! Να είσαι πάντα γερή να καμαρώνεις την κορούλα σου!! Τα καλύτερα έρχονται!!
Χαρά
>και κατι ακομη.
ελενη πως ειναι δυνατον να μην καταλαβαν οτι ησουν εγκυος.τοσο μηνων εγκυος...την κοιλια δεν την εβλεπαν;ποσο ανεπαισθητη μπορει να ηταν;;;;;δεν καταλαβαινω.μπορεις να μου εξηγησεις;
θελω να πω,ηταν τοσο μικρη η κοιλια σου που δε φαινοταν;ησουν κατα τετοιο τροπ παχυσαρκη που επισης δε φαινοταν;ειλικρινα δε μπορω να καταλαβω.
και στην τελικη λυποθυμη πηγες ενα στηθοσκοπιο δε χρησιμοποιησανε;κι αν ειχαν,πως δεν καταλαβαν οτι ησουν εγκυος;εχω μπλοκαρει,ειλικρινα.
>που οφειλεται η προεκλαμψια;ξερουμε;ειναι τυχαιο γεγονος ή υπαρχουν συγκεκριμενα στοιχεια σε μια εγκυο που αυξανουν την πιθανοτητα να συμβει;
η τοξιναιμια ποια σχεση εχει με την προεκλαμψια;τοξιναιμια ειναι οταν το αιμα σου εχει γεμισει μικροβια-πως μολυνθηκες και απο που;
ολιβ,αν μπορουσες να γραψεις ενα αρθρο με πεντε επιστημονικα δεδομενα αλλα με τον τροπο τον απλο το δικο σου να καταλαβουμε τι εστι προεκλαμψια,θα ηταν ωραιο.
ελενη οτι δε μας σκοτωνει μας κανει πιο δυνατους κουκλαρα μου!!!!!
εισαι σιγουρα πολυ πιο δυνατη και στο μυαλο και στην ψυχη μετα απο ολη αυτην την ιστορια!! κι αυτο δεν ειναι καθολου λιγο. σκεψου τα θετικα λοιπον,το οτι ειστε καλα κι εσυ κι η κορη σου κι οτι εγινες πιο σοφη και ωριμη απο ολη αυτην την ιστορια και μην αναλωνεις το μυαλο σου με ασχημες σκεψεις!
να εισαι παντα καλα!
>ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΕΙΧΑΜΕ ΜΙΑ ΠΑΡΟΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΜΙΚΡΟΥΛΑ ΜΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΦΟΡΑ ΟΤΙ ΕΓΩ ΕΙΜΟΥ ΤΕΛΕΙΟΜΗΝΗ 40 ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ ΚΑΙ 3 ΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΕΝΩ ΞΕΚΙΝΗΣΑΜΕ ΜΕ ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΤΟΚΕΤΟΥ ΠΕΣΑΝ ΟΙ ΠΑΛΜΟΙ ΤΗΣ ΜΠΕΜΠΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΗΡΑΝ ΑΡΟΝ ΑΡΟΝ ΜΕ ΚΕΣΣΑΡΙΚΗ.ΤΕΛΕΙΚΑ ΤΟ ΜΩΡΟ ΕΙΧΕ ΚΑΝΕΙ ΥΣΡΟΦΙΣΗ ΜΥΚΟΝΕΙΟΥ ΚΑΙ ΕΙΧΕ ΕΝΕΡΓΗΘΗ ΣΤΗ ΚΟΙΛΙΑ ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ 40 ΜΕΡΕΣ ΕΝΤΑΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΟΙ 18 ΔΙΣΟΛΥΝΟΜΕΝΗ.ΜΕ ΔΥΟ ΑΝΑΚΟΠΕΣ ΜΕΣΑ ΣΕ 8 ΩΡΕΣ ΚΑΙ 18 ΜΕΡΕΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΑΝ ΘΑ ΖΗΣΕΙ.ΚΑΙ ΟΜΩΣ Ο ΘΕΟΣ ΜΑΣ ΧΑΡΙΣΕ ΕΝΑ ΑΓΓΕΛΟΥΔΙ 8 ΜΗΝΩΝ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΤΟ ΘΕΟ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΧΑΡΑ.ΠΑΝΤΟΣ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΕΡΙΕΓΡΑΨΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΙΔΙΑ!ΚΑΙ ΑΠΕΡΙΓΡΑΠΤΑ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΑ ΕΧΕΙ ΒΙΩΣΕΙ.ΕΥΧΟΜΑΙ ΚΑΜΙΑ ΜΑΝΟΥΛΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΝΑΕΙ ΤΕΤΟΙΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ
>Κι εμας 2 μηνες στη ΜΕΝΝ τα διδυμακια μας και μπορω να σε νιωσω απολυτα. Μονο οποιος το εχει ζησει καταλαβαινει τον πονο! Τωρα ομως ολα καλα! Να σου ζησει η κουκλιτσα σου και να ειστε ολοι καλα! Ποσο δικιο εχεις για τα μωρακια μας οτι ειναι οι μεγαλυτεροι μαχητες......!!!!
>Ελένη η ιστορία σου με συγκίνησε πάρα πολύ,τα γυαλιά μου πιτσιλίστηκαν από τα δάκρυα...
Να είστε πάντα γερές κι εσύ και η κόρη σου!
>Φίλη μου Ελένη, πέρασες πολύ δύσκολες στιγμές κι εσύ και οι δικοί σου άνθρωποι... Η κόρη σου είναι ό,τι σημαντικότερο όμως έχεις και δόξα το Θεό, τελικά πήγαν όλα καλά... Να είστε πάντα καλά και οι τρεις σας και εύχομαι σύντομα να βιώσεις μία νέα εγκυμοσύνη χωρίς προβλήματα καθώς και μία γέννα που θα σε ανταμείψει για όσα περάσατε... Να χαίρεσαι την αγωνίστριά σου και να είσαι περήφανη για αυτή και τον εαυτό σου!
Έμεινε κι εμένα ο γιός μου μερικές μέρες στην εντατική σαν προωράκι και μπορώ να νιώσω πώς ακριβώς ένιωθες... Η Παναγιά μαζί σας..!
>Ελένη μου, πέρασες τον εφιάλτη κάθε εγκύου, πιστεύω (και κάθε γιατρού ο γιατρό σου). Σπάνια περίπτωση! Δυστυχώς έτυχε σε σένα, ευτυχώς την ξεπεράσατε ηρωικά και οι 2! Στην επομένη εγκυμοσύνη σου θα έχεις και εσύ μια κανονική (καισαρική έστω) γέννα και θα πάρεις το παιδάκι σου μαζί σου στο σπίτι φεύγοντας και έτσι θα "αντισταθμίσεις" την "άσχημη" ανάμνηση από την πρώτη γέννα σου. Το έχω βιώσει και εγώ (και πάρα πολλές άλλες δυστυχώς) το να φεύγεις από το μαιευτήριο χωρίς το μωρό!! Πόσο πονάει!!!Δεν συγκρίνεται βέβαια με όσα πέρασες εσύ. Μόλις όμως παίρνεις το μωρό, όλα ξεχνιούνται και τα θυμάσαι μόνο όταν κάποιος άλλος σου διηγηθεί την ιστορία του. Πάντα γερές και τυχερές και οι δυο σας και με το καλό μια νέα εγκυμοσύνη εύχομαι εγώ! Να σου ζήσει η κόρη σου!
>Να ειστε παντα καλα και να εχετε αυτη τη δυναμη!!!
Μπραβο σου που διηγηθηκες την ιστορια σου.
>elenh mprabo sou gia to tharos sou giati eutixos sas phgan ola mia xara na sou zhsei to moraki sas ...........kai ego genhsa me 19 piesh xoris omos na patho proeklampsia
kai fusiologika kai opos eipes pote den mou perase apo to mualo oti tha to xaso to moro mou
............na eistai panta kala sthn zwh sas sas filo.
>Δεν εχω λογια να εκφραστω....Πολυ συγκινηθηκα....Να ειστε παντα καλα και δυνατοι και οι τρεις σας!!!! Να σας ζησει και να ειναι παντα καλοτυχο το μωρακι σας!
>Ελένη, εύχομαι απο δω και στο εξής να έχετε μόνο χαρές!
Η δοκιμασία που περάσατε ήταν μεγάλη αλλά βγήκατε νικήτριες!
>ΕΛΕΝΙΤΣΑ ΜΟΥ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΓΕΡΕΣ & ΟΙ 2!!!!!!!!!!!ΕΧΩ ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΟΥ. ΕΛΕΓΑ ΟΤΙ ΕΙΧΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ, ΑΛΛΑ ΜΠΡΟΣΤΑ Σ'ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕΣ ΕΣΥ & Η ΚΟΡΟΥΛΑ ΣΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΑ!!!!!!!!!!!!ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ & ΠΑΝΩ ΑΠ'ΟΛΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ (ΕΙΡΗΝΗ)
>τα βαλα τα κλαματα πρωι-πρωι!ετσι να σαι δυνατη στο υπολοιπο της ζωης σου!να χαιρεσαι την κορακλα σου να σας εχει ο θεος καλα!
>Κορίτσι μου , σου εύχομαι από εδώ και πέρα να έχεις μόνο όμορφα πράγματα να θυμάσαι. Να σας ζήσει η μικρούλα σας και εσείς να είσαστε πάντα γεροί να την καμαρώνετε. Η Παναγιά μαζί σας.
>ΕΥΧΟΜΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΣΑΣ ΕΧΕΙ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΤΙΣ 2 . ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΘΕΛΕΙ ΠΟΛΥ ΚΟΥΡΑΓΙΟ , ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΤΟ ΖΕΙΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΟΥ ΤΟ ΑΦΗΓΗΘΗΚΕΣ!
>ΕΛΕΝΗ ΚΑΙ ΓΩ ΤΑ ΙΔΙΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΕΝΙΩΘΑ ΟΤΑΝ ΓΕΝΝΗΣΑ ΠΡΟΩΡΑ ΤΗΝ ΚΟΡΟΥΛΑ ΜΟΥ....ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΣΩΛΗΝΑΚΙΑ ΕΠΑΝΩ ΤΗΣ, ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ, ΤΟ ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΣΑΙ ΣΕ ΕΝΑ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΟΠΟΥ ΟΛΟΙ ΓΕΛΟΥΝ ΚΑΙ ΧΑΙΡΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΑ ΜΩΡΑΚΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΑ ΕΣΥ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΕΧΕΙΣ ΔΕΙ ΑΚΟΜΑ..... ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΠΟΥ ΠΡΟΛΑΒΕ ΝΑ ΤΡΑΒΗΞΕΙ Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΤΗΣ ΜΕ ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΤΟΥ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΝΤΑΤΙΚΗ.ΚΑΙ ΓΩ ΕΝΙΩΘΑ ΟΤΙ ΠΗΓΑΙΝΑ ΝΑ ΔΩ ΕΝΑ ΞΕΝΟ ΜΩΡΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ.ΞΕΡΕΙΣ ΓΙΑΤΙ??? ΦΟΒΟΜΟΥΝ ΜΗΠΩΣ ΔΕΘΩ ΜΑΖΙ ΤΗΣ ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΑ ΤΗΝ ΧΑΣΩ....ΓΙ ΑΥΤΟ ΑΛΛΩΣΤΕ ΤΗΝ ΑΓΓΙΞΑ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 15 ΜΕΡΕΣ......
>Να εισαστε καλα κοπελα μου ολοι σας!!!!!!!!! Να ειναι παντα ο Θεος μαζι σας οπως ηταν εκεινη τη μερα!!!!!
>sigxaritiria kai 1000 mpravo. na eiste panta kala!!!!!!!!!!!!!
>Ελένη τι μου θυμισες!!!!61 μέρες στη θερμοκοιτίδα κλείσαμε 970γρ η μικρη και 1840γρ η μεγαλη....ξερω ολα τα συναισθηματα που περασαν καλα, πικρα, ζηλεια, θυμος .... δε θα τα ξεχασουμε ποτε αλλα τουλαχιστον τα δακρυα μας αξιζαν και με το παραπανω .....
>ΠΟΛΥ ΣΥΓΚΙΝΗΘΗΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΟΥ ΕΛΕΝΗ!!!ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΜΠΡΑΒΟ ΣΕ ΕΣΕΝΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΡΟΥΛΑ ΣΟΥ!!!!!ΕΙΣΤΕ ΜΑΧΗΤΡΙΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΣΑΣ!!1ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ!!!!ΜΗΝ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΠΙΑ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΑΥΤΑ,ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΑΠΟ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ Η ΜΠΕΜΠΑ ΣΟΥ,ΕΣΥ ΚΑΙ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΣΟΥ!!!ΦΙΛΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!!!!
>popo, ti na po??? kopela mou sinxaritiria gia to kouragio sou!!! na soy zisi to aggeloudaki sou!!! tora tha to exeis agalia kai tha ta ksexnas ola auta filakia kai stis 2 sas