Φοβάμαι μήπως γίνω σαν τη μαμά μου…
Φοβάμαι μήπως γίνω σαν τη μαμά μου…
μαμά Σοφία
Διαβαζοντας τις ιστοριες των μαμαδων Αννα κ Β. θυμηθηκα και εγω την δικη μου ως παιδι… Βεβαια δεν την ξεχασα και ποτε, αλλα η ζωη μου τωρα ως μανουλα εχει αλλαξει κατα πολυ, ζω μια αλλη ζωη γιατι πριν γεννησω ακομα νομιζα οτι ημουν το παιδι της οικογενειας μου και ολο τα σκεφτομουνα και ολο με επηρεαζαν αυτα που εζησα..
Αναρωτιεμαι ακομα και σημερα αν αλλο παιδι εχει ζησει τετοιου ειδους κατασταση μεσα στο σπιτι..
Μεγαλωσα σε μια οικογενεια οπου η μητερα ηταν και ειναι ψυχασθενης. Οχι ο δολοφονος με το πριονι, προς Θεου!! Αλλα με βαρια χρονια καταθλιψη και διαφορες ψυχωσεις (ετσι γραφουν τα χαρτια των γιατρων) και βυθισμενη χροοονια τωρα μεσα στα φαρμακα.. βυθισμενο το μυαλο, οι κινησεις, η συμπεριφορα, της ολα..
Ο πατερας μου ηρωας, δεν μπορω να πω, ζωντας με μια τετοια γυναικα που μπορουσε να την ειχε χωρισει και μεγαλωνοντας 2 παιδια μαζι της.. ΑΛΛΑ για μενα απων. Δουλευε ολη μερα δεν τον βλεπαμε, δεν συζητουσαμε, δεν μας εξηγουσε..
Οταν εισαι μικρο παιδι δεν εχεις κριτικη σκεψη.. ολο το συμπαν ειναι οι γονεις σου.. οτι σου πουν αυτο ειναι το σωστο.. μεγαλωνοντας αρχιζεις και καταλαβαινεις.. τι γινεται ομως οταν αυτο που σου λενε δεν ειναι το φυσιολογικο; Δηλαδη υπηρχαν μερες που μας ελεγε «δεν θα μιλας της απο πανω γιατι δεν ειναι καλη γυναικα«, καμια σχεση με την πραγματικοτητα. Απλα εκεινη η απο πανω ετυχε να παρει την αστυνομια καμια δυο φορες, γιατι φωναζε και ουρλιαζε η μανα μου και την ενοχλουσαμε…
Τι να σας πω, ολοι την παρτη τους κοιτουσαν, κανεις αυτα τα δυο παιδακια που μεγαλωναν εκει μεσα.
Η μητερα μου συνεχως εκλαιγε, δεν ξεραμε απο γιορτες, απο παρτυ, απο χαρα, γελια με κοσμο στο σπιτι.. Την πιανανε συνεχως κρισεις του τυπου ουρλιαχτα με μοιρολογια «θελω να πεθανω, θεουλη μου παρε με» και τετοια που εμεις δεν καταλαβαιναμε παρα μονο μας στεναχωρουσανε και νομιζαμε οτι ΕΜΕΙΣ ΦΤΑΙΜΕ γιατι μαλωσαμε για ενα παιχνιδι και η μαμα θυμωσε και ετσι αρχισε να φωναζει.. ΕΜΕΙΣ ΦΤΑΙΜΕ γιατι η μαμα δεν ειναι ποτε καλα. Κι ολα αυτα απο που ξεκινουσαν παντα; Απο πουθενα. Τιποτα. Δεν υπηρχε ουσιαστικος λογος ποτε. Ζουσαμε μονιμως μια τετοια κατασταση, φωναζε, εβριζε, μας απειλουσε με μαχαιρια..
Κι ο μπαμπας; Απων κυριολεκτικα και μεταφορικα. Γυρνουσε το βραδυ που ολα πια ειχαν τελειωσει και ημασταν για υπνο στα κρεβατια μας.
Δεν ξερω αν γινομαι σαφης, δεν μπορω να τα εκφρασω αλλιως δυστυχως.. Δεν ξερω γιατι, αλλα μια απαθεια την εχω τωρα πια. Παλιοτερα ελεγα σκηνικα και εκλαιγα.. τωρα τιποτα..
Εν τελει, αυτο που θελω να πω ειναι οτι ντρεπομουν πολυ για την μανα μου στον κοσμο εξω (γιατι ημασταν και κλειστη κοινωνια, το ξερανε ολοι, ΑΛΛΑ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΒΟΗΘΗΣΕΙ..) Θα μπορουσε να μας ειχε κανει κακο, αλλα ευτυχως δεν το εκανε ποτε, συνηθως εφευγε απο το σπιτι -για να καταλαβετε- με σκοπο να παει να αυτοκτονησει (μας το ελεγε!! ναι, αν ειναι δυνατον, ημασταν παιδακια και μας το ελεγε..) να πεσει απο ενα ποταμι σκεφτοτανε και τελικα την εβγαζε εκει ολη νυχτα..
Και οταν ρωτουσαμε τον μπαμπα μας, ελεγε μην στεναχωριεστε θα γυρισει.. και σκεφτομουν εγω το μικρο παιδακι «Αα αφου πηρε τα κλειδια μαζι θα ξαναγυρισει..» αλλα παντοτε ειχα τον φοβο για την μανουλα μου μηπως πεθανει.. και δεν κοιμομουν ολη νυχτα μεχρι να ακουσω τα κλειδια στην πορτα..
Ολες αυτες οι καταστασεις με ωριμασαν πιο γρηγορα η αληθεια ειναι.. αλλα δεν παυω να εχω καταλειπα μεσα μου.. ολες οι ανασφαλειες μου και τα αγχη μου πηγαζουν απο κει.. υπαρχουν μερες που σκεφτομαι μηπως γινω και εγω σαν την μαμα μου; Φοβαμαι. Βλεπω στον εαυτο μου συμπεριφορες της μητερας μου (σιγουρα οχι τοσο ακραιες) αλλα ευτυχως γρηγορα συνερχομαι και λεω εισαι η Σοφια εσυ, οχι εκεινη.
Τα παιδακια μας, κοριτσια, πρεπει να τα προσεχουμε.. να τους δειχνουμε την χαρα, την αγαπη που υπαρχει στην ζωη και οχι την μιζερια, την θλιψη, την μοναξια..
Αυτο που θα τους παρουσιασουμε εμεις στα παιδικα τους χρονια αυτο θα ζουν μεσα τους μια ολοκληρη ζωη. Πρεπει να τους λεμε ποσο δυνατοι, ποσο ξεχωριστοι ειναι ωστε η αυτοεκτιμηση τους αυριο μεθαυριο να ανεβει στα υψη!!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Κοπέλα μου χρειάζεσαι ψυχοθεραπεία. Μην το αφήσεις έτσι, να την κάνεις. Γιατί δυστυχώς το πληγωμενο παιδί το κουβαλαμε μέσα μας μια ζωή, όσο και αν θέλουμε να το κρύψουμε και όσο και αν λέμε ότι δεν θα κάνουμε το ίδιο στα παιδιά μας. Είναι ανωριμο από μια ηλικία και μετά να κατηγορουμε τους γονείς μας. Η ζωή σου είναι στα χέρια σου και αν δεν χρησιμοποιήσεις τα εργαλεία που υπάρχουν για να επουλώσεις τα τραύματά σου και να βεβαιωθεις ότι δεν θα μεταφέρεις κατάλοιπα στα παιδιά σου, τότε η ευθύνη είναι πλεον δική σου.
ΣΟΦΙΑ ΕΝΑ ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ ΜΕΓΑΛΗ ΕΥΘΥΝΗ ΕΙΧΕ ΚΑΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΤΑΠΕΙΝΗ ΜΟΥ ΓΝΩΜΗ .ΛΕΣ ΕΡΧΟΤΑΝΕ ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΣΤΕ ΣΤΑ ΚΡΕΒΒΑΤΙΑ ΣΑΣ ΓΙΑΤΙ; ΠΟΙΟΣ ΣΑΣ ΕΒΑΖΕ Η ΜΑΜΑ ΣΑΣ ΜΗΠΩΣ; ΑΚΟΥΓΕΣ ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ ΛΕΣ ΚΑΙ ΓΥΡΝΑΓΕ ... ΝΑΙ ΠΙΣΤΕΥΩ ΓΥΡΝΑΓΕ ΓΙΑ ΣΑΣ ΝΙΚΟΥΣΕ ΤΟ ΑΔΥΝΑΤΟ ΚΑΙ ΕΡΧΟΤΑΝΕ .ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΝΑ ΤΗΝ ΑΚΟΥΣΩ ΝΑ ΡΘΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΡΧΕΤΑΙ . ΕΧΟΝΤΑΣ ΒΙΩΣΕΙ ΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΑΠΟ ΑΛΛΟΝ ΕΝΑ ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΜΗΝ ΤΗΝ ΚΡΙΝΕΙΣ ΔΕ ΦΤΑΕΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΟΟ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΝΑ ΤΗ ΚΑΤΑΝΟΗΣΕΙΣ ΟΣΟ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟ . Ο ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΡΡΩΣΤΗΣΕΙ ΑΝΑ ΠΑΣΑ ΣΤΙΓΜΗ . ΜΗ ΤΟ ΒΛΕΠΕΙΣ ΑΠΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΚΟΙΤΑ ΑΠΟ ΜΕΣΑ . ΜΟΝΟ ΑΜΑ ΣΥΜΠΟΝΟΥΜΕ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΥΑΤΟ ΜΑΣ . ΔΕ ΣΤΑ ΛΕΩ ΤΥΧΑΙΑ ΤΑ ΕΧΩ ΠΕΡΑΣΕΙ . '' Η ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΡΦΗ ΟΤΑΝ ΠΙΝΟΥΜΕ ΕΝΑ ΚΑΦΕΔΑΚΙ ΣΤΗΝ ΛΙΑΚΑΔΑ'' ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΟΥΤΕ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΟΥΤΕ ΕΜΕΙς ΟΙ ΙΔΙΟΙ. ΜΕ ΕΚΤΙΜΗΣΗ ....
Εγω δεν θελω να εχω καμία απολύτως επαφή με την μάνα μου να είναι καλα στον κόσμο που ζει αλλά δεν νοιωθω τιποτα γιαυτην ούτε καλό ούτε κακό .αλλα καλό μου έχει κάνει και καθημερινά παλεύω με τς κατάλοιπα που μου έχει αφησει
Λυπάμαι πάρα πολύ για τις καταστάσεις που βίωσες αλλά συνάμα θέλω και να σε ευχαριστήσω για το χαστούκι που μου έδωσες. Εχω διαγνωστεί με διπολική διαταραχή......και πολλές φορές η διάθεσή μου αλλάζει μπροστά στο παιδί με αποτέλεσμα να αντιδρώ, να φωνάζω και να λέω διάφορα μπροστά του.....Δεν είχα αντιληφθεί το κακό που του κάνω- πώς θα μπορούσα άλλωστε όταν ακόμα παλέυω με το κακό που κάνω στον εαυτό μου. Το γράμμα σου με βοήθησε αρκετά . Σε ευχαριστώ πολύ.
η δική μου μαμά δεν είχε τέτοιες τάσεις .η δική μου πάντα πίστευε ότι είναι η σωστή και οι υπόλοιποι λάθος, νόμιζε ότι όλοι την ζηλεύουν,νόμιζε πως ο πατέρας μου την απατούσε,πως όλες οι γυναίκες(φίλες ,συγγενείς κτλ) τον ήθελαν και του έκαναν καμάκι με αποτέλεσμα να μην έχουμε επαφές με κανέναν,όλοι είχανε απομακρυνθεί...για χρόνια ολόκληρα μας ανακοίνωναν ότι θα χωρίσουν αλλά τελικά όλο μαζί μένανε!!!μια φορά με έπιασε κρίση(σε ηλικία περίπου 24 χρονών)αηδίασα με τον εαυτό μου μετά απο αυτή την συμπεριφορά μου.. και είπα ποτέ ξανα! πλέον δεν μου μιλάνε και μάλλον αυτό έγινε για να μάθω απο όλον τον κόσμο το παρελθον της μαμάς μου! τι έκανε όλα αυτά τα χρόνια που εγώ δεν ήξερα..το τι ιστορίες μου έχουν πει δεν φαντάζεστε!!! εύχομαι να μην γίνω ποτέ σαν εκείνη γιατί αυτό που έχει είναι ψυχολογικό και εφόσον δεν πάει σε ψυχίατρο δεν θα βοηθηθεί ποτέ... κάποιες φορές ακούω να μου λένε ''ωρες ωρες μοιαζεις στη μανα σου΄΄ και τρομάζω...σκληρός άνθρωπος και ψυχρός..βοηθειά μας!!!!και μακρυά μας :-p
ΣΟΦΙΑ ΣΧΕΔΟΝ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΧΩ ΒΙΩΣΕΙ ΚΑΙ ΕΓΩ. Η ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΑΝΙΟΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΗ ΑΠΟ ΠΡΙΝ ΓΕΝΝΗΘΩ. ΤΟ ΚΑΛΟ ΗΤΑΝ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΕΝΤΟΝΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ. Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΜΟΥ ΜΑΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΕ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΔΕΡΦΟ ΜΟΥ, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΟΣΟ ΜΠΟΡΟΥΣΕ. ΤΟ "ΚΑΛΟ" ΗΤΑΝ ΟΤΙ ΓΕΝΙΚΩΣ Η ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΗΡΕΜΗ ΓΥΝΑΙΚΑ, ΠΟΛΥ ΚΛΕΙΣΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΦΑΝΤΑΣΟΥ ΟΤΙ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΚΑΙ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΝΑ ΚΛΑΙΕΙ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΧΩ ΔΕΙ... ΜΕ ΤΗΝ ΜΟΝΗ ΑΠΕΙΛΗ ΜΕ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΖΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕΙ. ΕΓΩ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΗ, ΕΧΩ ΔΥΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙΑ, ΔΙΔΥΜΑ ΚΑΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΧΩ ΒΡΕΙ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ. ΔΕΝ ΘΑ ΑΦΗΣΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΝΑ ΠΑΘΕΙ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ ΓΙΑΤΙ ΑΠΛΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΟΣΩ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΤΕΡΗΘΗΚΑ ΕΓΩ... ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΑΠΛΑ ΚΑΝΕ ΠΟΛΛΕΣ-ΠΟΛΕΣ ΘΕΤΙΚΕΣ...!
Σοφία γεια σου, είμαι η Εύα που πριν λίγο καιρό είχα γράψει κι εγώ τη δική μου ιστορία, που αυτοκτόνησε η μαμά μου όταν ήμουν 2,5 ετών (παρεμπιπτόντως, στο ποτάμι έπεσε). Πιστεύω πως μπορώ να σε καταλάβω αρκετά καλά γιατί αν και δεν έχω βιώσει τέτοιες καταστάσεις, ο φόβος μήπως πάθω κάτι σαν τη μαμά μου και αυτοκτονήσω κι εγώ με στοίχειωνε. Ο φόβος μου είχε πάρει τη μορφή φοβιών, κρίσεων πανικού, ήπιας κατάθλιψης και κάποιες στιγμές γινόταν ανυπόφορος με αποκορύφωμα την οδυνηρή για μένα περίοδο της λοχείας. Δεν μπορώ να σου περιγράψω την εσωτερική μου πάλη για αρκετά χρόνια, αλλά μπορώ να σου πω ότι ήταν πολύ δύσκολα. Επισκέφθηκα κι εγώ ψυχολόγο, δύο φορές. Την 2η φορά με βοήθησε αρκετά. Μου έμαθε να αποδέχομαι τον εαυτό μου, να μην τον φοβάμαι, να βλέπω ξεκάθαρα ότι είναι απλά σκέψεις που τις προκαλώ εγώ και τίποτα παραπάνω, να έρχομαι σε επαφή με τον εαυτό μου. Πλέον νιώθω πολύ καλά, μια λέξη θα σου πω: ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ. Αν νιώθεις ότι το έχεις ανάγκη θα σου έλεγα να πας σε ειδικό, όχι γιατί έχεις πρόβλημα (αν είχες ψύχωση θα είχε εμφανισθεί λογικά και θα είχες πάει ούτως ή άλλως) αλλά για να νιώσεις εσύ καλύτερα. Σου εύχομαι ότι καλύτερο
τί πέρασες κι εσύ, κοριτσάκι μου... κι εγώ πέρασα δύσκολα χρόνια με τους γονείς μου-σε άλλο επίπεδο- και όλα όσα έζησα, ενώ όταν έφυγα από το σπίτι για σπουδές νόμιζα ότι τα ξεπέρασα κ ήμουν τραλαλά τραλαλό, όταν έγινα μαμά τσουπ! λες κ άναψε το λαμπάκι κ μου βγήκαν όλα... και τα βράδια με πιάνουν αυτές οι μαύρες σκέψεις κ νομίζω ότι όλα είναι ένα αδιέξοδο.... παράδειγμα προς αποφυγήν λέγονται αυτές οι καταστάσεις, μας κάνουν πιο δυνατούς, αλλά πάντα θα υπάρχει το σημάδι του τραύματος..... :-)
Σοφάκι διάβασα την ιστορία σου κούκλα μου. Εγώ βέβεαια δεν είχα τέτοια προβληματα, είχα μια άγια μητερα, σίδερο κι ατσάλι μαζι, αλλά είχα έναν πα(τέρας). Όταν η μητέρα μου "εφυγε" ψηλά στην δική μου ηλικία των 22 χρόνων (τώρα είμαι πια 41) με τον πα(τέρας) μου αντιμετώπισα απίστευτες καταστάσεις οι οποίες ήταν απλά μια επανάληψη από την ώρα σχεδόν που γεννήθηκα. Μένοντας μόνη μαζί του λοιπόν (μετά το θάνατο της μητέρας μου) βίωσα ότι δεν θα ευχόμουν ούτε στο χειρότερο εχθρό μου. Αυτό με έκανε "ανακαλύψω" τι είναι οι κρίσεις πανικού και η κατάθλιψη. Δοκίμασα διάφορες θεραπείες όπως ομοιοπαθητική, φάρμακα, βελονισμό αλλά το μυαλό και η ψυχή, όταν έχει υποστεί τέτοιο βιασμό, δεν θεραπευεται με τετοιου είδους συμπτωματικές θεραπείες. Παντρευτηκα στα 30 μου έναν υπέροχο άντρα και προς το παρόν έχω μία κορούλα 7 χρονών. Από τη μέρα που παντρεύτηκα (και - συγνώμη για τη φράση) σούταρα τον πα(τέρας) μου, όλα τα συμπτώματα αυτών των καταστάσεων, άρχισαν να βγαίνουν στη επιφάνεια, άρα να εισχωρούν και στο γάμο μου. Απο κει και πέρα άρχισα τα συμπτωματικά είδη θεραπειών που σου προανέφερα μη θέλοντας με τίποτα να δεχθώ ότι θα πρεπε να επισκεφθώ έναν ψυχολόγο / ψυχοθεραπευτή. Το θεωρούσα ταμπού και ότι πάω γραμμή για το Δαφνί. Μέχρι που το περσυνό καλοκαίρι έφθασα να σκέφτομαι την αυτοτονία. Το μόνο που με κράτησε από τα κάγκελα του σπιτιού μου, ήταν η κορούλα μου. Έτσι, πήρα τη σωτήρια απόφαση να επισκεφθώ ειδικό. Γιατί σου τα λέω όλα αυτά? Γιατί κι εγώ είχα τους ίδιους φόβους με σένα ως παιδί (άσχετα από τη διαφορετικότητα των καταστάσεων που περάσαμε) και οι φόβοι αυτοί μεγάλωναν και εντήνονταν ταυτόχρονα με την ηλικία μου. Ναι ! Φοβόμουν μέχρι και περυσι, ότι πίσω από όλα αυτά κρυβόμουν εγώ και η κακή συμπεριφορά μου !!! Αυτοεκτίμηση δηλαδή κάτω του μηδενός πράγμα που είχε κατ' αποτέλεσμα αντικτυπο και στις πράξεις μου και στη συμπεριφορά μου στην οικογένειά μου και στους "έξω". ΑΝ μπορείς επομένως να αντέξεις οικονομικά έναν τέτοιο δρόμο θεραπείας, θα ήταν το καλύτερο για σένα και επομένως για όλη σου την οικογένεια και τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Θα ξαναβρεις την πραγματική Σοφία, θα την εμπιστευθείς και δεν θα τη φοβάσαι πια (μήπως καταλήξει σαν τη μητέρα της)!!!(Υποθέτω ότι κι εκείνη αν είχε σκεφθεί κάτι τέτοιο, ή έστω αν την προέτρεπε το περιβάλλον της θα είχε κάνει το ίδιο, γιατί απ' όσα διάβασα στο γράμμα σου, ΕΣΥ ήσουν ο λόγος που άκουγες τα κλειδιά στην πόρτα, άρα θα το κανε για σένα !) Έχεις κάθε δικαίωμα και υποχρέωση να το κάνεις πρώτα για σένα και κατ' αποτέλεσμα για την οικογένειά σου. Πίστεψέ με θα βρεις γαλήνη, αισιοδοξία και αυτοεκτίμηση και αυτό θα λαμπυρίσει στα μάτια του άντρα σου και των παιδιών σου. Γιατί τα παιδιά, μπορεί να μην μπορούν να εκφραστούν όπως εμείς, αλλά τα μάτια τους και η ψυχούλα τους λένε πολλά περισότερα από τα λόγια μας. Σου εύχομαι από την καρδιά μου (γιατί σε νιώθω πραγματικά) να βρεις μία Σοφία σιδερένια, έτοιμη να αντιμετωπίσει κάθε αναποδιά της ζωής, με θάρρος, ενέργεια και βλέμμα στο μέλλον. Να πετάξεις ότι σκουπίδι βαραίνει την ψυχή σου και να κοιτάζεις τον ήλιο κατάματα και χωρίς "γυαλιά προστασίας" !!! :) Υ.Γ. Στην περίπτωση που δεν δύνασαι να ανταποκριθείς οικονονομικά σε τέτοιου ειδους θεραπεία από ιδιωτικό ειδικό, μη σε στεναχωρεί καθόλου. Υπάρχουν και οι ανάλογοι κρατικοί φορείς που με μηδαμηνό ή ανύπαρκτο κόστος κάνουν εξ΄ίσου καλή δουλειά. Στην τελική όλοι περνάμε από δύσκολη φάση βρισκόμενοι σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς. Δεν είναι ντροπή, είναι ... ΑΠΟΦΑΣΗ !!! Να σαι πάντα καλά και να περνάς ακόμη καλύτερα :)
Σοφία μου αυτά που περνάμε ως παιδιά δυστυχώς μας στοιχειώνουν, ακόμα και τα πιο απλά και ανώδυνα, πόσω μάλλον μία τέτοια κατάσταση. Οι ψυχασθένειες είναι από τις πιο άσχημες καταστάσεις μέσα στο σπίτι και δεν είναι καθόλου εύκολο να αντιμετωπιστούν. Για μένα, μη σε φοβίζει ότι θα γίνεις σαν τη μάνα σου επειδή βλέπεις ώρες ώρες δικά της χαρακτηριστικά σε σένα. Είναι λόγω βιωμάτων καθαρά. Έχεις καταφέρει να βγεις δυνατή μέσα από τους εφιάλτες σου και να φτιάξεις τη ζωή σου, αυτό από μόνο του σημαίνει ότι είσαι άνθρωπος με πολλές αντοχές και κότσια! Σε αυτό που πρέπει όλες μας να παραδειγματιστούμε -πέραν της αγάπης που πρέπει να δείχνουμε στα παιδιά μας- είναι στο να μην αδιαφορούμε για τους γύρω μας. Η κοινωνία μας πάσχει από έλλειψη ανθρωπιάς και αλληλεγγύης... και είναι φοβερό, μιλάμε για μικρά παιδιά... Να είσαι πάντα ήρεμη και ευτυχισμένη με την οικογένειά σου
auth i istoria mou thimise polla.....giati san na thn egrapsa ego!!!...perasa akrivws tetoies katastaseis kai to mono pou yposxethika ston eayto mou otan genisa to ninaki mou na mhn perasei pote ma pote kati paromoio.exw skeftei ki ego oti mporei na ginw san thn dikh mou mama kai tromazw kai mono sthn idea!!!...exw omws kai ton antra mou pou me voithaei na mhn skeftomai asxhma kai fysika auto to yperoxo proswpaki ths korhs mou pou opote to vlepw klaiw apo xara.eyxomai se oles mas na eimaste geres na xamogelame kai na dinoume sta paidakia mas panta thn xara thn agaph kai thn afosiwsh.