Η πιο συγκλονιστική εμπειρία
Η ιστορία της Ειρήνης
(Η Ειρήνη γέννησε φυσιολογικά με επισκληρίδιο)
Η δικια μου ιστορια ειναι λιγο περιεργη… Λοιπον ειχα πιθανη ημερομηνια τοκετου 12/05/10. Στις 6/5/10 παω στο γιατρο μου και μου λεει οτι μαλλον θα γεννησω το Σαββατοκυριακο! Φυσιολογικα παντα!!
Γυρναω σπιτι και παραδοξως νυσταζα παρα πολυ (απο τις 11 το βραδυ) και παω για υπνο. Κατα τη 1 το βραδυ ξυπναω, γιατι ενιωθα εναν περιεργο πονο χαμηλα. «Μπα«, λεω, «αποκλειεται να γενναω«!!
Παρεπιπτοντως ειχα τελεια εγκυμοσυνη. Σηκωνομαι, λοιπόν, απο το κρεβατι, δεν λεω τιποτα στο συζυγο που κοιμοτανε, παιρνω μια κουβερτουλα και παω στο καναπε. Ξαναρθε ο πονος και αρχιζω να χρονομετρω! Ανα 20 λεπτα και διαρκουσε 1 λεπτο! Παιρνω τη μαια μου 3 το πρωι και μου λεει να μην φοβαμαι και να συνεχισω να χρονομετρω και οταν γινουν πιο συχνοι να την ξαναπαρω.
Ο συζυγος στην αγνοια του!!! Κατα τις 6 το πρωι με επιασε ενας δυνατος πονος στη μεση. Μου κοπηκε η ανασα!! Την ξαναπαιρνω και μου λεει «Κανε ενα μπανακι και ραντεβου στο ΙΑΣΩ!!«. Τοτε ξυπναω το συζυγο και του λεω, «Σηκω αγαπη μου! ΓΕΝΝΑΩ!!!» Τα χασε!!!
Παιρνω και τη μαμα μου και φυγαμε!!! Με το που φτασαμε ειχα διαστολη 2… Με ετοιμασανε, μου εσπασε η μαια μου τα νερα, εγω ψυχραιμη… Εγινε η επισκληριδιος 9:30 το πρωι και 11:30 ακουσα το κλαμα της μικρης μου!!
Σε ολη τη διαδικασια ηταν και ο συζυγος μεσα εκστασιασμενος!! Παρακολουθουσε τα παντα μην του ξεφυγει τιποτα. Αυτο το κλαμα του μωρου μου και του αντρα μου το χω κλειδωσει καλα μεσα στη καρδια μου για ΠΑΝΤΑ!!!!!!
Ευχομαι ολες οι μανουλες να ‘ναι γερες και να χαιρονται τα παιδακια τους! Και ολοι οι πατεραδες να ‘ναι δυνατοι να μπορουν να ζησουν αυτη τη συκλονιστικη εμπειρια!!!!
(Θα ηθελα να τονισω οτι τις πρωτες ωρες αφου γεννησα περασα πολυ δυσκολα, διοτι με ανεβασανε στο δωματιο 2 το μεσημερι και τη μπεμπα μου την ειδα στις 5 το απογευμα και μολις ειχαν ερθει ολοι οι συγγενεις.. Το μωρο ουρλιαζε, εγω δεν την ειχα δει καθολου και τους ειχα και ολους απο πανω απο το μωρο!!! Για αυτο καλο ειναι ο κοσμος να ερχεται την επομενη μερα.. Γιατι οι πρωτες ωρες με το μωρο ειναι μοναδικες και εγω δεν το εζησα αυτο…)
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Να σου ζήσει και να το χαίρεσαι το αγγελούδι σου! Εγώ θα έλεγα το άλλο... Γιατί να έρχονται φίλοι και συγγενείς ντε και καλά στην κλινική να σε δουν από τις πρώτες μέρες, που μπορεί να πονάς να θες την ησυχία σου κτλ... Αν θες να τους δεις από αρχή μπορείς να δεχθείς και σπίτι... Αυτό το στρατιωτικό πρόγραμμα στην κλινική, ξύπνημα επισκεπτήριο, μωρό, φαγητό και ξανά πάλι δεν το καταλαβαίνω. Δε προλάβαινα να φάω ερχόντουσαν συγγενείς. Στη δεύτερη γέννα έφυγα την επόμενη από την κλινική με το μωράκι μου και μ' άρεσε πολύ!
Να σου ζήσει!! Πόσο δίκιο εχεις για τις πρωτες ώρες-μέρες.!!!!Εγώ είχα γίνει η "κακιά" και ειχα δηλώσει οτι δεν θέλω επισκέψεις εκτός απο τους γονεις την πρώτη μέρα... η οικογένεια του αντρα μου με κακοχαρακτηρισε αλλά εγω εζησα ετσι όπως ηθελα τις πρωτες ώρες με την μπέμπα μου... Είναι στιγμές μοναδικές που δεν ξαναέρχονται....
Να σου ζήσει κοριτσάκι μου, να ναι γερή κ καλότυχη.. Κ εγώ γέννησα στις 5 το απόγευμα και την μικρή μου την είδα στις 9.30 το βράδυ.. Ήμουν μάλλον τυχερή γιατί στο ΡΕΑ που γέννησα με ρώτησαν αν ήθελα συγγενείς όταν μου έφεραν την μικρή και επέλεξα να είναι οι γονείς μου κ ο άντρας μου κ κανένας άλλος..
να σου ζήσει!πόσο σε καταλαβαινω!!!!κ εγω γεννησα 11 κ μεχρι τις 5 το απογευμα δεν μου ειχαν φερει το μωρο στο ΡΕΑ παρόλο που φωναζα ολη την ωρα κ ειχα ξεσηκωσει ολο το νοσοκομειο....μετα πλακωσε ολο το σοι οταν μου τον εφεραν...μου τον ζηταγαν για αγκαλιες, αλλα δεν τον αποχωριζομουν!
>kukla mu na t xerese!!eixes mia thavmasia genna!!!na su zisei i mikrula kai pola filakia stis patuses tis!!maria
>Ειρήνη, συγχαρητήρια! να χαιρεσαι το μωρο σου!
Προσωπικα, το πρωτο 24ωρο δεν ηθελα κανέναν. ουτε γονεις ουτε αλλους. ειναι η πρωτη μερα με το μωρο μας και θελω μονο τον αντρα μου.
δυστυχως ηρθαν καποιοι αλλα τους εδιωξα με τον τροπο μου και το απογευμα ηρθαν οι γονεις μας. παρολαυτα ζητησα να μην εχω επισκεψεις ουτε στο νοσοκομειο ουτε για τουλαχιστον 40μερες μετα. Οσους ηθελα πολυ τους τηλεφωνουσα να ερθουν με δικη μου προσκληση. ετσι αποφυγαμε θειες, παραθειες κλλπ.
>Ειρήνη να το χαίρεσαι το παιδάκι σου! Πολύ χαίρομαι όταν διαβάζω ιστορίες στις οποίες όλα πήγαν τόσο καλά! Όμως πράγματι, ούτε εγώ κατάλαβα ποτέ αυτή την (ελληνική μάλλον) μανία "να δούμε το μωρό" με το που θα γεννηθεί, όπως και την παρέλαση μετά στο σπίτι εκεί που προσπαθείς να συνέλθεις κι εσύ και ο άντρας και το μωρό. Μα κανείς δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι χρειάζεται ηρεμία και ότι αυτές είναι στιγμές του ζευγαριού; Δε λέμε για τους άμεσους συγγενείς (γονείς, άντε και αδέλφια), αλλά κι εμένα ήθελαν να έρθουν άνθρωποι, τους οποίους έχω να δω χρόοονια και το έμαθαν από άσχετους!
Κ