Είναι ανθρώπινο.
Διαβάζω στα σχόλια κάθε φορά που μια μαμά γράφει μια ιστορία που περιλαμβάνει π.χ. τραυματισμό του παιδιού, μαμάδες να γράφουν «Μην κάνεις έτσι, σκέψου άλλα παιδάκια που είναι βαριά άρρωστα κτλ«
Με συγχωρείτε, αλλά η σύγκριση του παιδιού μου και του οποιοδήποτε παιδιού με άλλα παιδάκια πρώτον δεν μου στέκει σωστά. Εκτός αυτού νομίζω πως είναι πέρα από τις δυνατότητες μια μητέρας να μην ανησυχήσει για το παιδί της, ακόμα και αν το τραύμα ή η ασθένειά του είναι piece of cake μπροστά σε αυτά που περνούν άλλοι άνθρωποι.
Σε μένα έχει λειτουργήσει κάπως έτσι: κάθε χτύπημα της Αθηνάς, κάθε καρουμπαλάκι, γρατζουνιά στις αρχές -ειδικά- ήταν σαν μια μουτζούρα σε λευκό καμβά. Γεννάς ένα μωρό και εύχεσαι να είναι πάντα ευτυχισμένο και υγιές. Έχει την πιο αμόλυντη, άφθαρτη παρουσία ανθρώπινης ζωής στα χέρια σου και όσο ουτοπικό και να φαίνεται, μέσα σου ελπίζεις να μείνει για πάντα έτσι… Σας έχω ξαναγράψει για τους καμβάδες και όλα αυτά τα ρομαντικά, αλλά πιστέψτε με, καλύτερο παράδειγμα δεν μπορώ να βρω.
Και είναι και οι τύψεις… Και είναι και η στεναχώρια… Που ναι, ευτυχώς περνάει στην περίπτωση που είναι όντως κάτι ασήμαντο μπροστά σε «αυτά που περνούν άλλα παιδιά»… Όμως είναι αναμενόμενο πρώτα να δημιουργηθεί ένα μικρό άγχος, μια κρυφή στεναχώρια, ένα τόσο δα «Γιατί;».
Ανθρώπινο είναι.
Όταν ο γιατρός μας ανακοίνωσε το θέμα με την καρδούλα της, πάθαμε σοκ. Είχα και εγώ μέσα μου ένα τεράστιο «Γιατί» και ενοχές ενοχές ενοχές (έφταιγα εγώ;) που χρειάστηκαν καιρό για να ηρεμήσουν. Το θεματάκι της συνοδεύει ο όρος «καρδιοπάθεια» που φαίνεται βαρύς και ασήκωτος, γιατί αποτελείται από ένωση δύο τεράστιων λέξεων, είναι καρδια+πάθος (αρχαιοελληνική λέξη που εδώ υποδηλώνει την πάθηση)
Πρέπει πρώτα να πάθεις το σοκ ότι το παιδί σου δεν γεννήθηκε τόσο «τέλειο» όσο η φύση ορίζει και αυτό σε πονάει. Και μετά, ναι, ίσως η άδικη σύγκριση με άλλα παιδιά που η δική τους ….+πάθεια τα έχει αναγκάσει να ζουν με εγχειρήσεις, φάρμακα και ίσως καθηλωμένα σε ένα κρεβάτι ή σε ένα καροτσάκι, σε χαλαρώσει λίγο. Γιατί η δικιά σας καρδιοπάθεια είναι, λένε, από τις πολύ light… Και είναι και 100% θεραπεύσιμη, αν ποτέ χρειαστεί…
Είμαι όμως ανένδοτη: πρέπει να το αφήσεις στιγμιαία να σε καπελώσει, να σε κάνει ένα με τη γη από το να το παίξεις εντελώς ψύχραιμος και αδιάφορος. Πρέπει να το ζυγίσεις και μετά να συνέλθεις.
Δεν νομίζω να μπορούν να μείνουν πολύ ψύχραιμοι μπροστά στο άκουσμα «τρύπα σε αρτηρία». Ή στην όψη πολλών ραμμάτων σε ένα μωρό παιδί. Ή μπροστά σε έναν υπέρηχο που δείχνει «το παιδί σας έχει μόνο ένα νεφρό».
Είμαστε φτιαγμένοι από ύλη. Δεν είμαστε δυστυχώς άφθαρτοι. Και κανείς μας δεν είναι έτοιμος να «χάσει» λίγη από την ύλη από την οποία αποτελείται. Πόσο μάλλον να χαθεί η ύλη του παιδιού μας!! Για αυτό βγάζω το καπέλο σε όσους ανθρώπους χαρίζουν ένα νεφρό, σε όσους δίνουν νωτιαίο μυελό, ακόμα και σε αυτούς που δίνουν αίμα.
Οι φίλοι μου μού λένε ότι γενικά είμαι ψύχραιμη μητέρα. Παθαίνω και εγώ τις φρίκες μου, άλλωστε τις γράφω κάθε φορά εδώ, όμως γενικά είμαι κουλ. Δεν κρεμμυδο-ντύνω το παιδί μου, το αφήνω να κυλιέται στα χώματα, να του πέφτει το φαγητό του στο πάτωμα, να το σηκώνει και να το ξαναμασουλάει.
Ξέρω ότι άλλοι στη θέση μας θα είχαν βάλει το παιδί τους σε μια γυάλα εξαιτίας της …+παθειας του. Εμείς όμως μετά το αρχικό σοκ, ξέρουμε ότι δεν χρειάζεται.
Επιτρέψτε μου, όμως, να συνεχίζει να πονάει η καρδιά μου κάθε φορά που αυτή πονάει ή τραυματίζεται. Ναι και εμένα ο νους μου ανατρέχει συνέχεια σε άλλα παιδιά που ζουν δεκάδες χιλιάδες φορές δυσκολότερα. Αλλά η σκέψη αυτή δεν με ανακουφίζει (μα πόσο εγωιστικό είναι αυτό;), αντίθετα… με πληγώνει περισσότερο…
Αν κάτι πετυχαίνει όσο περνά ο καιρός είναι να με κάνει να εκτιμώ κάθε μα κάθε μέρα που περνάει. Να αγαπήσω το τώρα, όπως μας ζήτησε να κάνουμε στο κείμενο της η μαμά-δράκος.
Για το τώρα, λοιπόν, θα πονέσω κιόλας. Και ας είναι για μια μικρή ασήμαντη λεπτομέρεια μπροστά στον Γολγοθά άλλων ανθρώπων…
ax olibia mou , h xristina mou genithike ena mina poio mprosta... emine sto nosokomio 2 bdomades, giati tin kani tin kaliergi aaimatos ke htan thetiki... 2 bdomades hmoun eki nixta mera , eixe oro opou mporousan na tis broun fleva. otan h xristina tora pou megalose xtipah to kefali tis pefti apo tis karekles h kardia mou ginete kompos.... mono emis xeroume to pedi mas.... na xerese tin oikogeni asou
kathe anthropos to diko tou provlima to blepi pada diogomeno giati ton ponai kai vioni tin anasfalia kai ton fovo den ginete na kani allios imaste etsi ftiagmeni....i fisi frodizi apo moni tis i gonis na niothoun etsi gia na profilaxsi ti sinexia mas ta pedia mas... Olivia i foto ine poli glikia..ego tous exo me ta brakakia toys agalia...!!!
exw diabasei ola ta ar8ra sou.shmera me suginhses!!!ena 8a pw...ka8e paidaki einai monadiko gia th MANA toy...
ΑΠΛΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΩ ΟΤΙ ΛΑΤΡΕΥΩ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ!!!ΤΕΛΕΙΑ!!!
Εγώ θα συμφωνήσω νομίζω με την Μαρία(σκέτη). Εντάξει, έχει ανθρώπους που άμα μας δουν να πονάμε για κάτι που έπαθαν τα βλαστάρια μας, θα μας πουν με μια υπερβολή "πως κάνεις έτσι?έχει και χειρότερα"...Και φυσικά αυτό εμένα δε θα με ανακουφίσει καθόλου... Όμως έχει και ανθρώπους που θα σου πουν ιστορίες από παρόμοια περιστατικά που αντιμετωπίστηκαν μια χαρά...Σκοπό έχουν να σου δώσουν μια ελπίδα, δύναμη...Να ξεπεράσεις τη θλίψη από το οτιδήποτε κακό συνέβη στο παιδάκι σου (και ίσως κατηγορείς τον εαυτό σου για αυτό χωρίς να πρέπει...), να ανοίξεις τα ματάκια σου και να δεις ότι αντί να "κλαις τη μοίρα σου"(το βάζω επίτηδες σε εισαγωγικά χωρίς να τονίζω όμως την υπερβολή που υποδηλώνει) θα πρέπει να δεις καθαρά τις διαστάσεις του προβλήματος και να το χειριστείς ανάλογα. Από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο χτύπημα τα παιδάκια μας χρειάζονται την ίδια θεραπεία. Αγκαλιές και αγάπη από τη μανούλα τους, που είναι το καλύτερο γιατρικό για κείνα και ανακουφίζει κάθε πόνο... Το δύσκολο τελικά ίσως είναι να ξεχωρίζεις τα σχόλια των ανθρώπων σε αυτά που θέλουν να υποβιβάσουν αυτό που σου συμβαίνει χωρίς να μπαίνουν στην θέση σου και σε αυτά που θέλουν να σου δώσουν την ελπίδα και τη δύναμη να φανείς δυνατή σα μάνα απέναντι στο παιδί σου. Μου συνέβαινε και μένα όταν ήμουν μικρή και το παρατήρησα και στο γιο μου τώρα πια...Π.χ άμα τύχει να χτυπήσει δε κλαίει αμέσως. Πρώτα κοιτάει εμένα να δει την αντίδραση μου και μετά η "ένταση" του κλάματος εξαρτάται από αυτό που θα δει...Δε ξέρω αν κολλά εδώ σαν παράδειγμα αλλά αυτά που νιώθουμε(ιδιαίτερα τα άσχημα και τη στεναχώρια) καλά είναι να τα κρατάμε μακριά από τα παιδιά. Τα οποία σε οποιαδήποτε κατάσταση βρίσκονται(με γρατσουνιά στο πόδι, με ράμματα στο κεφάλι, με "παλιοαρρώστια" στο κρεβάτι") κοιτούν βαθιά στα μάτια μας να μας καταλάβουν. Αν δουν την θλίψη και τον πανικό αυτό καθρεφτίζεται πίσω τους. Αν δουν τη λάμψη και το φως, θα σου χαμογελάσουν δυνατά όσο κι αν πονάνε και θα πάρουν τη διπλάσια δύναμη πίσω...Μπορεί να ξέφυγα από το θέμα, δε ξέρω, αλλά αυτά πιστεύω εγώ...
Αποφεύγω γενικά τέτοιου είδους εκφράσεις. Πραγματικά το γεγονός οτι υπάρχει κάποιος άλλος που πονάει περισσότερο δεν θα κάνει εμένα να ανακουφιστώ. Καταλαβαίνω το σκεπτικό τους αλλά δεν με εκφράζουν. Πλέον προτιμώ να εστιάζω στις θετικές λεπτομέριες (πχ οταν ενα παιδακι γελάει μετά απο κάποιο χτύπημα) και σκέψεις είτε αφορά εμένα και το παιδί μου είτε προκειμένου να "ανακουφίσω" κάποιο τρίτο άτομο.
Μίλησα ποτέ για πανικό; Αν με διαβάζετε συχνά, τότε θα ξέρετε πως δεν είμαι άνθρωπος του πανικού... Δεν συμφωνώ με τον πανικό, απλά κατανοώ το άγχος και τη στεναχώρια.
συμφωνώ με την Ολίβια, είναι άλλο θέμα ο πανικός και να χάνω τον έλεγχο της κατάστασης και άλλο το να πονάει η καρδιά μου και να σφίγγεται επειδή κάτι έπαθε το παιδί μου......
Τείνω να συμφωνήσω με τη Μαρία από την Καισαριανή. Ο πανικός σίγουρα δεν είναι καλός σύμβουλος και σε καμία περίπτωση δεν συνεπάγεται ότι όσο πιο πανικόβλητη είναι μία μάνούλα τόσο πιο καλή είναι. Σκεφτείται και το άλλο, θέλετε να μεγαλώσετε υστερικά παιδιά με φοβίες και κρίσεις πανικού;
Έχω συνάδελφο που μου λέει πως είμαι αναίσθητη. Εγώ απλά λέω πως είμαι ψύχραιμη. Μπορεί μέσα από το δικό μου μυαλό να περνούν χιλιάδες άσχημα πράγματα, να τρέμω από το φόβο μου, αλλά αυτό δεν θα το καταλάβει ποτέ ο άλλος. Όταν ένα βράδυ γύρισα σπίτι και η 4χρονη Αθηνά μου είπε: "Μανούλα, ξέρεις, μας τελείωσε το depon", για μερικά δευτερόλεπτα, τα έχασα. Αμέσως όμως σκέφτηκα πως ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να μεταδώσω τον πανικό μου στο 4χρονο. Πήρα λοιπόν βαθιά ανάσα, της χαμογέλασα και της είπα εντελώς ήρεμα και γλυκά.: Αγάπη μου, για πες στη μανούλα, το ήπιες ή το έχυσες; Δεν θα σε μαλώσω καθόλου, αλλά πρέπει να μου πεις. Και η κορούλα μου, μου χαμογέλασε και μου απάντησε: "Το ήπια μανούλα, ΟΛΟ!". Πάλι για μερικά δευτερόλεπτα ζαλίστηκα. Διαβάζω τις παρενέργειες, ΠΟΛΥ ΚΑΚΕΣ (όσο αθώο και να σας φαίνεται το deponaki!!!). Τηλέφωνο στο κέντρο δηλητηριάσεων και μου λένε:"Τι ώρα ακριβώς το ήπιε, και πόση ακριβώς ποσότητα ήπιε;". Μα, καλέ μου άνθρωπε, αν ήξερα ακριβώς τι ώρα το ήπιε, σημαίνει πως θα την έβλεπα να παίρνει το μπουκάλι και θα της το έπαιρνα. Αρχίζουν λοιπόν να μου λένε διάφορα και μετά μου λένε το εξής: "Αν μετά από όλα αυτά, το παιδί δεν είναι καλά, πρέπει να πάτε στο νοσοκομείο". Δεν δοκίμασα τίποτα από αυτά που μου είπαν. Την βούτηξα κατευθείαν και πήγαμε στο νοσοκομείο. Μπήκαμε στο "παίδων" και είπαμε τις απλές λέξεις: Λήψη φαρμάκου!!! Περάσαμε μια εφιαλτική νύχτα στο παίδων, με πλύση στομάχου, λήψη άνθρακα με ρινοσωλήνα, εξετάσεις αίματος για να δούμε πόση παρακεταμόλη έχει περάσει στο αίμα και αν είναι τοξική η δόση, ορό. Όταν με έβγαλαν έξω για να της κάνουν την πλύση, ήθελα να πεθάνω! Όταν όμως άνοιξε η πόρτα για να έρθει κοντά μου, την αγκάλιασα και της είπα πως όλα θα περάσουν. Όποτε άνοιγε τα μάτια της, της χαμογελούσα και της κρατούσα το χέρι. Όταν επιστρέψαμε σπίτι 24 ώρες μετά, της εξήγησα πως δεν πρέπει να το ξανακάνει αυτό γιατί ήταν πολύ επικίνδυνο. Της είπα ακόμα και πως μπορεί να είχε πεθάνει. Έπρεπε να της εξηγήσω τη σοβαρότητα. Αλλά ούτε για μια στιγμή δεν έχασα την ψυχραιμία μου γιατί έτσι πιθανά δεν θα είχα κάνει το σωστό. Λογικό είναι να τρελαίνεσαι όταν παθαίνει κάτι το παιδί σου, αλλά ο πανικός δεν είναι καλός σύμβουλος. Με αγάπη και πάντα με φιλική διάθεση Μαρία
Καλη μου Ολιβια το οτι καποιοι λενε "μην κανεις ετσι υπαρχουν και χειροτερα",αναμεσα τους και εγω παρα πολλες φορες,δεν νομιζω να αναφερονται σε ενα προβλημα οσο ligt και να ειναι οπως αυτο της καρδιοπαθειας.Ποιο πολυ παει σε καποιες υστεριες που κανουν καποιες μαμαδες σε χτυπηματα που ειναι οχι απλα καθημερινα αλλα μερικες φορες θελεις κυαλια για να το δεις.Εγω δεν θα ξεχασω οταν ειχα μπει στο νοσοκομεια με την μικρη μου κορη που ειχε θεμα με το αναπνευστικο της,μια μαμα που ειχε μπει με την τριχρονη κορη της επειδη ειχε πνευμονια και επρεπε να αντιμετοπιστει με εδοφλεβια αντιβιωση για 3 μερες.Το κοριτσακι ηταν μες στην καλη χαρα ,επαιζε γελαγε μονο που ειχε τον ορο καταλαβαινες οτι νοσηλευοταν,αν εβλεπες η μαμα πως εκανε μερικες φορες θα ελεγες οτι πεθαινει.Και οχι μονο αυτο μολις την ακουγε και η μικρη επεφτε το κοριτσακι αφου καταλαβαινε και επιρρεαζοταν.Εκει δεν επρεπε να το πεις για να καταλαβει οτι μονο κακο εκανε στο παιδι της αλλα και στην ιδια;
Δεν ξερω τι σου ειπανε αλλα νομιζω πως αυτα τα σχολια σκοπο εχουν να σε κανουν να νιωσεις πιο καλα,να δεις στην αρνητικη πλευρα κατι θετικο,πως υπαρχουν χειροτερα απο αυτα που συμβαινουν σε σενα,για να καθησυχαστεις καπως(οσο γινεται αυτο)Εννοειται πως το παραμικρο που θα παθουν τα παιδια μας μας πιανει μια τρελα αλλα για τα σχολια αυτα που λες πιστευω οτι γινονται για αυτο τον λογο, για να ηρεμησουν την μαμα και να μην ανησυχει τοσο πολυ!
για τα παιδια μου ποναω και στεναχωριεμαι οτιδηποτε και αν τους συμβει,απο ενα απλο χτυπημα μια γρατζουνιτσα μεχρι το πιο ακραιο.δεν μπορω να ειμαι ψυχραιμη (και ουτε θελω)οταν τα βλεπω να υποφερουν.η ζωη μου ειναι αυτα.τα ειδα με το που γεννηθηκαν να μπαινουν και τα 2 εντατικη,διασωληνωμενα.....εικονες που δεν θα ξεχασω ποτε.εκει για μενα εχει σταματησει ο χρονος.οτι και αν ζω απο κει και στο εξης(μικροτραυματισμους,χτυπηματακια,πυρετους,κτλ) ποναω,αλλα κανω το σταυρο μου και λεω.......εχω ζησει τα χειροτερα και υπαρχουν και ακομα πιο ασχημες καταστασεις.εξαλλου αυτο που λεω ειναι οτι ο θεος μας δινει τοσα οσα μπορουμε να αντεξουμε.ειλικρινα θαυμαζω τους γονεις που εχουν να αντιμετωπισουν δυσκολες αρρωστιες,παθησεις τραυματισμους και πραγματικα διαβαζοντας τις ιστοριες τους παιρνω δυναμη και μαθημα ζωης!ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΜΠΡΑΒΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΗΡΩΕΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ!
Οταν ο μεγαλος επεσε πανω στην καγκελοπορτα και χρειαστηκε να κανει 5 ραμματα στο δοξα πατρι, τον συνοδευσαμε οπου δεν μας αφησαν να ειμαστε μεσα που τον ραβανε. Καλα κανανε διοτι τα λογια που ελεγε το πενταχρονο μεσα στον πονο και το φοβο του ηταν ικανα για να ειχα σταματησει την επεμβασουλα. Δεν τα γραφω εδω, δεν εχει νοημα. Εξω απ την πορτα εκλαιγα και αναρωτιομουν γιατι το παιδι να πρεπει να να περναει αυτο το μαρτυριο. Αρκετες μερες μετα ειχαμε μια συζητηση με τον καλο μου και του ελεγα οτι ισως ειχα αντιδρασει πολυ υπερβολικα σκεπτομενη ποσοι αλλοι γονεις εχουν ενα αγκαθι στην καρδια τους για αυτα που περνουν τα παιδια τους. Με κοιταξε λοιπον, και μου ειπε πως αυτη η συγκριση ειναι ατοπη. Τα ατυχηματα ειναι αναποφευκτα, πρωτον, και οσο κι αν προσπαθουμε να προλαμβανουμε καταστασεις τιποτα δεν θα τα εμποδισει, και δευτερον η εξωτερικευση του πονου και της στενοχωριας ειναι δειγμα του οτι ζουμε σε ενα παρον και εκεινο πρεπει να "φερουμε βολτα". Σαφως οι υπερβολες δεν ωφελουν σε τιποτα αλλα η εκφραση της στενοχωριας και η συνειδητοποιηση της επειγουσας καταστασης ειναι αυτη που μας "αναγκαζει" να βρουμε λυσεις (οπως π.χ να χτυπησεις την πορτα του οδοντιατρου ενηλικων). Διαφορετικα θα ημασταν παθητικοι θεατες και μια απλη γρατζουνια μπορει να επεφερε δραματικες επιπτωσεις.
ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΣΚΛΗΡΑ ΚΑΠΟΙΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΓΙΑΤΙ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΣΤΟΝ ΚΟΠΟ ΝΑ ΓΡΑΨΟΥΝ ΚΑΤΙ ΑΠΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΛΗΓΩΣΟΥΝ... ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ Η ΠΑΡΟΜΟΙΩΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΜΒΑ,ΕΤΣΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΙΝΑΙ...ΣΙΓΟΥΡΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΚΑΡΟΥΜΠΑΛΟ ΑΛΛΑ ΜΙΑ ΜΑΝΑ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΗΣΕΙ... (ΤΙ ΓΛΥΚΑ ΦΩΤΟ!!!)
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Δε μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο πρεπει να έχει κάτι σοβαρότατο το παιδί μου για να σκέφτομαι μόνο αυτό και όχι τα "άλλα" παιδιά. Από τη γρατζουνιά και το καρούμπαλο μέχρι τις ποιο σοβαρές ασθένειες ΔΕΝ ΠΑΥΕΙΣ να σκέφτεσαι πρώτα το παιδί σου και μετά τα παιδιά των άλλων. Είναι κομμάτι απο το σώμα σου το παιδι που γεννας. Λογικο, φυσικό και επόμενο ειναι ότι και να παθαίνει να πονάς κι εσύ. Στεναχωριέσαι και για τα παιδιά που είναι πιο σοβαρα ή πολύ πιο σοβαρά απο το δικό σου/μου παιδί και πάντα συμπονάς τους γονείς και προσπαθεις να τους βοηθήσεις είτε υλικά είτε πνευματικά. Αλλα δεν παυεις ποτέ για το δικό σου παιδί να πονάς περισσότερο απο τα άλλα. Εστω και πολύ πολύ λιγο. Αυτό δεν ειναι κακό.ΕΙΣΑΙ ΜΑΜΑ!!!
μου φαινεται τοσο παραλογη αυτη η ερωτηση που κανουν ΅ΜΑ ΠΩς ΚΑΝΕΙΣ ΕΤΣΙ;;΄ οταν προκειται για το παιδι μου και φυσικα παντα τους απανταω ¨αν δεν κανω ετσι για το παιδι μου τοτε για ποιον;;;;;;