9 εβδομάδων – Κάτι γίνεται

Έκλεισα σήμερα τις 9 βδομάδες. Οι δύο τελευταίες βδομάδες είχαν -όπως ήδη σας έχω γράψει- πολύ ύπνο και πολλή ατονία. Αρκετές ανακατωσούρες, ευτυχώς όχι εμετούς. Αυτααααά!

Το πολύ πολύ άγχος έχει -ευτυχώς!- αποχωρήσει. Βρίσκομαι μια βδομάδα πριν τον επόμενο υπέρηχο και πρέπει άμεσα να κανονίσω αιματολογικές εξετάσεις.

Από χθες το απόγευμα έχω κάπως πάρει τα πάνω μου και σαν να νιώθω κάπως πιο… τονωμένη!

Η όρεξή μου είναι ακόμα μειωμένη, δεν είναι ότι δεν πεινάω, είναι ότι η σκέψη των περισσότερων φαγητών μου δημιουργεί δυσάρεστα συναισθήματα στο στομάχι και έτσι επιμένω στις… ξηρές τροφές. Α! Είχα επί δύο μέρες και κάτι φοβερούς κολικούς εντέρου που με έκαναν να πονέσω τόσο πολύ που άρχισα να σκέφτομαι σοβαρά το αν μπορώ να αντέξω τους πόνους ενός φυσιολογικού τοκετού, χαχα… Τι τρελή!

Δεν έχω πάρει ούτε μισό γραμμάριο και δεν έχω φουσκώσει καθόλου. Ούτε κατακράτηση, ούτε τίποτα.

Η μεγάλη αλλαγή των τελευταίων ημερών είναι ότι όλοι πια θεωρούν δεδομένο πως αυτό το μπιζελοφασόλι ήρθε για να μείνει. Ξαφνικά αποκαλούν την Αθηνά «μεγάλη αδελφή» και φυσικά οι 9 στους 10 επιμένουν ότι έρχεται ο γιος.

Η «μεγάλη αδελφή» Αθηνά έχει γενέθλια την Παρασκευή! Η μονάκριβή μας γίνεται 2 ετών! Απίστευτο πώς περνάει ο καιρός και ακόμα πιο απίστευτο το ότι στα 2 1/2 της θα αποκτήσει -αχ κάνε Θεέ μου, να είναι αλήθεια!- ένα μικρό αδερφάκι.

Τα βράδια που ακουμπάει το κεφάλι της πάνω στο δικό μου και το πατούσι της πάνω στο πηγούνι του μπαμπά της, αναρωτιέμαι πώς θα αντιδράσει στη μεγάλη αυτή αλλαγή που θα συμβεί σε λίγους μήνες.

Πώς είναι για ένα τόσο δα παιδάκι το να βλέπει τη μαμά του με ένα μαιμουδάκι αγκιστρωμένο πάνω της; Πώς είναι να της ζητάς να κάνει κακά στο γιογιό, ενώ αυτό το μούλικο θα έχει δικαίωμα να βολεύεται με τις πάνες του; Πώς είναι να έχεις συνηθίσει να είσαι ο μικρός άρχοντας ενός σπιτιού και ξαφνικά να πρέπει να μοιραστείς το χώρο σου και την… περιουσία σου με ένα νέο μέλος;

Και κάτι ακόμα… Πώς θα είναι για εμάς να ζούμε 24 ώρες το 24ωρο με δυο παιδάκια στο σπίτι; Η αλήθεια είναι ότι υπολόγιζα -χωρίς τον ξενοδόχο, χαχα- ότι η Αθηνά θα πήγαινε από Σεπτέμβρη σε παιδικό σταθμό. Έλα, όμως, που το Σεπτέμβρη αναμένεται να γεννηθεί αυτό το φασολο-μπιζελο-μωρό και ο παιδικός πρέπει να αναβληθεί 1. γιατί η Αθηνά θα αρχίσει σίγουρα να αρρωσταίνει κάθε τρεις και λίγο 2. (και σημαντικότερο) γιατί θα αισθανθεί ότι την πετάξαμε σα στυμμένη λεμονόκουπα από τα οικογενειακά πρωινά μας, επειδή ήρθε το μωρό.

Μέσα μου πιστεύω πως η διαφορά των 2 1/2 ετών είναι καλή για δυο αδερφάκια. Ως μαμά αισθάνθηκα ότι έζησα τα δύο πρώτα χρόνια της κόρης μου όσο καλύτερα μπορούσα, τα χάρηκα, γέμισα από την παρουσία της, τα χάδια της και το άρωμά της και αντίστοιχα της έδωσα όλο μου το είναι. Πλέον αισθάνομαι έτοιμη να δοθώ σε ένα ακόμα παιδί χωρίς «τύψεις». Εκτός αυτού, με ένα παιδάκι 2 ετών -πόσο μάλλον 2 1/2- μπορείς πια να συνεννοηθείς εκπληκτικά, μπορείς να του εξηγήσεις και να καταλάβει, αν όχι τα πάντα, ένα σεβαστό κομμάτι όσων του πεις. Ήδη, λοιπόν, έχουμε αρχίσει να μιλάμε για το «νινί» και να μαθαίνουμε να περιποιούμαστε τις κούκλες μας, κάνοντας μια μικρή εξάσκηση για το… αληθινό κουκλί που είναι να έρθει.

Έχουμε ακόμα καιρό… Άλλωστε μόλις μπήκα στον τρίτο μήνα και έχουμε ακόμα λίγες μέρες μέχρι να τελειώσει αυτό το άτιμο, αγχωτικό πρώτο τρίμηνο. Ο βασικός μας στόχος: ένα δυνατό εμβρυάκι την επόμενη Τετάρτη. Και από εκεί και πέρα, βλέπουμε σιγά σιγά και όλα τα υπόλοιπα!