Ότι κάνεις κάνω!
Τα παιδιά μας ρουφάνε όλα όσα τους δίνουμε σαν σφουγγάρια. Μικρά παπαγαλάκια που επαναλαμβάνουν ότι λέμε, μικροί μίμοι που κάνουν ότι κάνουμε.
Μεγαλώνοντας πιάνω τον εαυτό μου να μοιάζει με τη μαμά μου και τον μπαμπά μου όλο και πιο πολύ. Ακόμα και τα χαρακτηριστικά τους που ορκιζόμουν πως δεν θα υιοθετήσω ποτέ μα ποτέ, έχουν αρχίσει να βγαίνουν στην επιφάνεια. Λέω ασυναίσθητα ατάκες τους, κάνω ασυναίσθητα μορφασμούς που κάνουν και αυτοί.
Τις τελευταίες μέρες ήμουν στα down μου. Αναρωτιόμουν γιατί και η κόρη μου ήταν λίγο down. Δόντια δεν φαίνεται να βγάζει, είναι πάντα χορτάτη, καθαρή, ξεκουράζεται όσο θέλει, παίζει όσο θέλει, από αγκαλιές άλλο τίποτα. Γιατί τότε ήταν μιρλίτσα; Μα γιατί ήμουν και εγώ! Όσο και να προσπαθούσα να κρύψω τη θλίψη μου πίσω από τα χαμόγελα, τα τραγουδάκια, το κουκλοθέατρο και τα φιλιά, το παιδί μου με ένιωθε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον:
«Η μαμά δεν είναι καλά. Άρα δεν μπορώ να είμαι ούτε και εγώ«, σκεφτόταν μάλλον η μικρή μου.
>ΝΑΙ ΣΤΙΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΘΕΛΕΙ ΜΕΤΡΟ.
ΜΕΝΩ ΠΟΛΥ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ ΣΕ ΕΝΑ ΜΕΡΟΣ ΟΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣ ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΙΧΝΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΖΩΗΣ.
ΤΟ ΜΙΚΡΟΥΛΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΧΡΟΝΩΝ ΚΑΙ ΕΧΩ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΓΩ ΤΗΝ ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΤΟΥ ΓΙΑΤΙ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΠΟΛΛΕΣ ΩΡΕΣ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΒΟΗΘΕΙΑ.
Η ΠΑΙΔΙΑΤΡΟΣ ΜΟΥ ΔΙΝΕΙ ΠΑΝΤΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΣΟ ΗΡΕΜΟ ΚΑΙ ΓΕΛΑΣΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΚΑΛΗ ΜΑΜΑ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ.
ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΑΙΔΑΚΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΕ ΤΑΛΑΙΠΩΡΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΚΑΙ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΠΕΡΝΑΜΕ ΟΜΟΡΦΑ ΜΑΖΙ.
ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΛΛΑΓΕΣ??????????????????
ΠΡΙΝ ΜΕΡΙΚΟΥΣ ΜΗΝΕΣ ΕΦΤΑΣΑ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΜΕ ΔΕΙΚΤΗ ΚΟΠΩΣΗΣ 169 ΕΝΩ ΤΟ ΑΝΩΤΑΤΟ ΟΡΙΟ ΕΙΝΑΙ 140.
Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟ ΝΑ ΠΩ ΟΤΙ ΚΟΥΡΑΖΟΜΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕ ΠΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΚΗ ΜΑΝΑ ΑΝ ΠΩ ΟΤΙ ΝΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΩΡΕΣ ΜΕ ΚΟΥΡΑΖΕΙ ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΕΓΩ ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΕΧΟΜΑΙ.
ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΑΚΟΥΣΑ ΤΙΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΤΟΥ ΓΙΑΤΡΟΥ ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΝΑ ΜΗΝΑ ΠΕΡΝΑΩ ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΗΠΙΑ ΜΟΡΦΗ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗΣ ΠΟΥ ΟΜΩΣ ΜΕ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΒΑΛΕΙ ΓΙΑΤΙ ΕΝΩ ΓΕΝΙΚΑ ΕΙΜΑΙ ΣΥΦΟΥΝΑΣ ΕΧΩ ΜΠΛΟΚΑΡΕΙ.
ΤΟ ΠΑΛΕΥΩ , ΔΕΝ ΑΦΑΙΘΗΚΑ ΟΥΤΕ ΣΤΙΓΜΗ ΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΑ.
ΟΣΟ ΧΑΛΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΗΜΟΥΝΑ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΜΕ ΗΡΕΜΕΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΖΩΟΥΛΑΣ ΜΟΥ.
ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΛΕΤΕ ΚΟΡΙΤΣΙΑ
>Οι αλλαγες των συνηθειων πχ κοψιμο του καπνίσματος , μου φαινονται πανευκολες μπροστά στις τεραστιες αλλαγες που πρεπει να κανουμε μεσα μας και να δουλεψουμε με τον εαυτο μας .
Ενα βιβλιο που με βοηθησε παρα πολυ και το συστήνω σε ολες ειναι αυτο . http://www.greekbooks.gr/BookDetails.aspx?id=147407#
Εκπληκτική η φωτο σας !!!
>Αγαπητες Kit & Kat,
Νομιζω πως η ζωη ειναι γεματη συνεχεις αλλαγες! Διαφορετικα θα ηταν βαρετη και επιπεδη. Ειμαι 30 ετων, εχω 2 αγορακια και βλεπω αλλαγες στον εαυτο μου, τον κατα τα αλλα κατασταλλαγμενο, καθε μερα που περναει. Η ιντερνετικη μας φιλη Ολιβ γιατι να μην αλλαξει? Και mainstream θα γινει, και old fashioned μπορει να γινει, και 'τρελλη' θα ξαναγινει, και σε μερες λιγοτερο down θα μας εκπληξει ευχαριστα...
Ετσι ειναι καλες μου καρντασενες (τη λατρευω αυτη τη λεξη!) Αλλαζουμε για να μη βαρεθουμε μα πανω απ'ολα αλλαζουμε για να ταιριαζουμε με την καθε περισταση της ζωης μας.
>Σου κλεινω το ματι χιχιχι. Μην εισαι τοσο mainstream ρε καρντασενα. Η μπουμπουκα στεκεται πολυ ωραια ε?
Φιλικα
Kit
>Καταρχήν τέλεια φωτογραφία! Κατά δεύτερον έχεις απόλυτο δίκιο!!
>Όντως Ολίβια έχεις αλλάξει πολύ....Νοιώθω όμως οτι έχεις χάσει κάτι απο την τρέλλα σου, απο τη ζωντάνια σου απο τον αυθορμητισμό σου...
Εύχομαι να τα ξαναβρείς σύντομα γιατί είναι κρίμα τόσο ξεχωριστά άτομα να μετατρέπονται σε τόσο mainstream...
Φιλικά
Kat
>Γι αυτο λετε το δευτερο παιδακι μου βγηκε τοσο γκρινιαρικο?Λιγο πριν γεννησω μετακομησα μακρια απο κει που μεγαλωσα,απο φιλους,γονεις και αδερφες και με εχει πιασει μια ψιλοκαταθληψη...Ενω στο πρωτο που ημουν μες την καλη χαρα ηταν και ειναι το πιο γλυκο και ησυχο παιδακι που θα μπορουσα να εχω!
>Πολύ αληθινό ποστ και βγαλμένο μέσα από τη καρδιά...Συμφωνω απόλυτα μαζί σου.
>ΟΛΙΒΙΑ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΓΙΑΤΙ ΑΛΛΑ ΜΕ ΣΥΓΚΙΝΗΣΑΝ ΠΟΛΥ ΟΣΑ ΕΓΡΑΨΕΣ.ΑΠΟ ΟΤΑΝ ΕΜΕΙΝΑ ΕΓΚΥΟΣ ΑΛΛΑΞΑ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΕΞΩΤΕΡΙΚΑ(ΠΡΟΣ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ-ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΕΦΕΡΕ)ΚΑΙ ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΚΑΛΗΤΕΡΟ.ΤΟ ΝΙΝΙ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ 3 ΜΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΕΠΑΝΑΦΕΡΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΑ,ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ -ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΕΛΩ-ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΜΟΥ.ΑΞΙΖΕΙ Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΑΛΛΑΓΗΣ ΤΩΝ ΚΑΚΩΝ ΣΥΝΗΘΕΙΩΝ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΜΑΣ ΠΛΑΣΜΑΤΑΚΙΑ!!ΦΙΛΑΚΙΑ ΠΟΛΛΑ!
>Mικρα μικρα σφουγγαρακια!
>Ολίβια φοβερο ποστ! :)
Ετσι είναι...τα παιδιά ρουφούν ατμοσφαιρες...
>Πόοοοσο δίκιο έχεις! Συζητάμε αρκετά με τον άντρα μου για κακές μας συνήθειες. Όταν τον παντρεύτηκα τον αγάπησα με τα ελαττώματά του που τότε δεν τα έβλεπα ως ελαττώματα. Τώρα όμως με το παιδί συνειδητοποιώ ότι τόσο εγώ όσο και αυτός, πρέπει να αλλάξουμε κάποια πράγματα για να γίνουμε πιο σωστοί για το παιδί μας που αργά ή γρήγορα θα αρχίσει να αντιγράφει κάποιες συμπεριφορές μας.
>Όπως ακριβώς τα λες είναι.
Κι εγώ έχω αλλάξει πολλά πράγματα στον εαυτό μου για να μην δινω το κακό παράδειγμα στον αγαπημένο μου Τρομερό υιό. Και πλέον και στο καινούργιο μου Τεράστιο παιδάκι.
Εύχομαι να της δίνεις πάντα όση περισσότερη αγάπη μπορείς και σπάνια να είσαι στις ακεφιές σου.
>Nομιζω ειναι απο τα πραγματα που συνηδειτοποιησα οταν εγινα μαμα για πρωτη φορα πριν 10 χρονια περιπου...Εκτοτε βρισκομαι σε εναν πολεμο με τις αδυναμιες μου,κερδιζω και χανω μαχες, απεχω πολυ απο την τελειοτητα αλλα δεν θα εγκαταλειψω ως το τελος...