Πώς γέννησα τη μικρή Αννούλα!

Η ιστορία της Αφροδίτης

Γεια σας… Είμαι η Αφροδίτη κι έγινα μαμά…

Όλα ξεκίνησαν μια φθινοπωρινή μέρα, πέρσι τέτοια εποχή. Ένα τεστ εγκυμοσύνης θετικοποιήθηκε, εγώ έκοψα μαχαίρι το κάπνισμα, ένας γάμος δρομολογήθηκε και όλα άλλαξαν… Το μικρό μου τζιτζίκι ήτο αποτέλεσμα ενός χαλαρού και ίσως κομματάκι ακοολούχου κλίματος διακοπών. Στο πρώτο τρίμηνο είχα ένα αιματωματάκι στη μήτρα που ίσως να εξελισσόταν σε αποκόλληση έτσι μου είπαν: ξάπλα και κατ’ οίκον περιορισμό. Αυτή η δήλωση μου δημιούργησε πολλαπλά εγκεφαλικά και παρολίγον κατάθλιψη…

Αφού το κουτσοτήρησα και όλα πήγαν καλά, πέρασα ένα σούπερ υπόλοιπο εγκυμοσύνης, δούλευα, οδηγούσα, πήγαινα σε πανκ συναυλίες, στο Θανάση Παπακωνσταντίνου, σε μαγαζιά, παντού μα παντού… Παράλληλα ήμουν εξαιρετικα μελετηρή, τόνους βιβλία εγκυμοσύνης, μελέτη αναφορικά με το θηλασμό, σεμινάρια στην ευτοκία, επαφές με συμβούλους θηλασμού, ίντερνετ, φόρουμ, φατσοβιβλίο, τα πάντα όλα. Όλοι μου έλεγαν λοιπόν οτι αποκλείεται να φάω όλο το μήνα, δεδομένου ότι οχτώ μισή μηνών άρχισα και τις αθλοπαιδείες, μιλάμε για περπάτημα όχι αστεία…

Και όμως και το μωρό εμπεδωνόταν με ρυθμούς χελώνας και οι πόνοι απουσίαζαν και οι μέρες περνούσαν και ειχα βαρύνει και οι ορμόνες μου ήταν φούξια και ήθελα να δω την κόρη μου τέλος πάντων!

Διένυα ήδη την 39η εβδομάδα.

ΠΡΑΞΗ 1η:

Πάω την Τρίτη 17-5 στο γυναικολόγο η θέση της Άννας μου τέλεια και κουτσοεμπεδωνόταν, όμως τα αμνιακά μου στέρευαν και μου λέει ο άνθρωπος οτι άμα δε σε πιάσουν οι πόνοι και έρθεις την Πέμπτη και έχουν λιγοστέψει κι άλλο τα νερά το Σάββατο, σε βάζω για πρόκληση..  Εγώ να πέσω να πεθάνω…

ΙΝΤΕΡΜΕΔΙΟ:

Γυρνάω σπίτι κατεβάζω όλα τα βιβλία βοτανολογίας και πίνω και κάτι φύλλα σμεουριάς που επιταχύνουν τις συσπάσεις. Τζάμπα κόπος, ωστόσο μου λέει μια γνωστή οτι εκείνη είχε φάει όλο το μήνα και μόλις έφαγε παστουρμά γέννησε και το θεωρώ εντελώς κουφό.

ΠΡΑΞΗ 2η:

Πέμπτη απόγευμα πάω στο γυναικολόγο, χαρωπή χαρωπή, είχα περπατήσει πάλι ενα τρίωρο και πόναγε πολύ η μέση μου και είχα ελπίδες. Μου λέει λοιπόν, πως το μωρό εχει γυρίσει ανάσκελα (οπισθία προβολή) και λίγο στο πλάι. Σοκ και δέος ! Έπειτα μου λέει ότι το Σάββατο το πρωί μπαίνουμε για πρόκληση και μου γράφει και το παραπεμπτικό.. Εγώ φεύγω απο το γυναικολόγο και γυρίζω στη δουλειά έτοιμη να με πάρει απο κάτω, αλλα λέω όχι και κανονίζω να πάμε να φάμε έξω το βράδυ με τον λατρεμένο μου αντρούλη, οπου πέραν των ψητών κρεατικών παραγγέλνω και μια παστουρμαδόπιτα για να πω ότι το έκανα κι αυτό…

ΠΡΑΞΗ 3η:

Πέμπτη 19-05  23.20 το βράδυ, παρκάρω το αμάξι και ανεβαίνουμε σπίτι, αρχίζω λοιπόν τη μιζέρια οτι εγώ το είχα ονειρευτεί, αλλιώς να με πιάσουν οι πόνοι κλπ κλπ… Πάω λοιπόν να κάνω ενα μπάνιο για να χαλαρώσω και τσουπ να ενας οξύτατος πόνος περιόδου… λέω μπαααα

Ένα τεταρτάκι μετά τσουπ τσουπ άλλος ένας κτλ κτλ. Δεν ήμουν σίγουρη όμως, κατά τις 00.30 λέω στο Γιάννη μου: Πάμε για ύπνο αποκλείεται να γεννάω αφού ο γιατρός είπε πως δύσκολα ξεκινά έτσι τοκετός. Ξαπλώνουμε δέκα λεπτά και έπειτα πετάγομαι λέγοντας: Πονάω, γεννάω , σήκω… ε μετά ήρθαν οι γονείς μου, πόοοοναγα … Δε θυμόμουν και τις αναπνοές καλά…

ΙΝΤΕΡΜΕΔΙΟ:

Ο Γιάννης με βιντεοσκοπούσε μες στην τρελλή χαρά και εγώ είχα αφηνιάσει (υπάρχει και το αντίστοιχο οπτικοακουστικό υλικό).

ΠΡΑΞΗ 4η και ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ:

3 η ωρα φθάνουμε στο Ιασώ… αφού απάντησα με ειλικρίνεια στις ερωτήσεις για το ιστορικό (μόνο στην ερώτηση: τι έχετε φάει; απέκρυψα τον παστουρμά) με βάζουν στα γνωστά δωματιάκια. Εκεί κάπου ήρθε και με βρήκε ο καλός μου και είχα λαό να ειδοποιήσω, κατα πρώτον το Ιριδάκι μου, που περίμενε στωικά να γεννήσω και ήρθε άγρια χαράματα στο μαιευτήριο (είχε και να κατασκοπεύσει το τι γινόταν έξω ώστε να μου τα περιγράψει γλαφυρά γλαφυρά μετά). Το μόνο καλό όταν είσαι μοναχοπαίδι είναι ότι έχεις την πολυτέλεια να διαλέγεις τα αδέρφια σου. Έπειτα την ξαδερφούλα μου, την Ευού και τη Βαλεντίνη μου. Όλες ήρθαν μόλις μπόρεσε η καθεμιά.

Στη διαστολή  4, λοιπόν, ζητώ επισκληρίδιο (απογοητευμένη με τον εαυτό μου διότι ήθελα έναν ολοφύσικο τοκετό, όμως πίσω έχει η αχλάδα την ουρά). Ο γυναικολόγος μου, μου λέει ότι θα κάνουμε μικρή δόση γιατί θέλει να νιώθω για να γυρίσουμε τη μπέμπα…

6.30 η επισκληρίδιος σταματά να με πιάνει και ζητώ κι άλλη αλλα ο γιατρός μου μου λέει οτι από δω και πέρα όχι, γιατί αλλιώς δεν τη γλιτώνουμε την καισαρική και απο τότε αρχίζω να πονάωωωω …

Από τις 7.15 μέχρι τις 10 κάναμε εξωθήσεις και χοροπήδαγαν δυο μαίες στην κοιλιά μου, δέκα μπαίνουμε χειρουργείο σπρώχνω και κλαίω γιατί είχα εξαντληθεί και άκουσα οτι πέφτουν οι παλμοί του μωρού και τελικά 10.05 και με τη βοήθεια εμβρυουλκού εξόδου (λέει η ηβική μου σύμφυση ειναι ασυνήθιστα χαμηλά και δυσκολευόταν το μωρό) άκουσα το κλάμα της ενώ έτρεμα … μου την έφεραν πάνω μου, όμως πόναγα όταν μου έκαναν τα ράμματα και δε θήλασα στο χειρουργείο, την Άννα μου τη χόρτασα και την ερωτεύτηκα στην ανάνηψη όπου και θηλάσαμε αμέσως για μισή ωρα… Παρ’ όλα αυτα το αστεράκι μου βγήκε ατσαλάκωτο και πανέμορφο. Όχι δεν ειμαι κουκουβάγια είναι αντικειμενικά θεά…!

Όταν με πήγαν στους δικούς μου να με δουν είπα στο Ιριδάκι: το επόμενο με προγραμματισμένη καισαρική και μου απάντησε το έπος: Εμ βγαίνει από τάληρο καρπούζι…

Τώρα νομίζω οτι θα το ξαναπέρναγα γιατι αποζημιώθηκα από το γέλιο της και από τη λατρεια που στάζουν τα μάτια της. Είμαστε τεσσάρων μηνών τρώμε όλο το 24ωρο από το στήθος της μαμάς μου που είναι κατατίς κουρασμένη αλλά όλα καλά…. Ο Γιάννης ήταν δίπλα μου σε όλη τη διάρκεια και ήταν πολύ σημαντικό σχεδόν αναντικατάστατο για εμένα. Τον ευχαριστω κι αυτον.

Αν με ρωτήσετε πώς γέννησα θεωρώ οτι γέννησα φυσικότατα με μία τζούρα επισκληριδίου…  

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com