Μου έλειπε η μανούλα μου…

Μου έλειπε η μανούλα μου…

μαμά Βάσω

Εκείνο το πρωινό που έφερα το μωράκι μου στον κόσμο, στο μυαλό μου γύριζαν σαν ταινία τα χρόνια, οι μήνες, οι μέρες και οι ώρες των παιδικών μου στιγμών.
Καθώς έβλεπα την μητέρα μου να φροντίζει το μωρό μου έφευγα και πήγαινα στο μπάνιο κι έκλαιγα σιωπηρά, το ίδιο όταν το φροντιζα κι εγώ.
Κάθε φορά υπόσχομαι πως θα ‘μαι πάντα δίπλα του και θα κάνω τα πάντα να μεγαλώσει όπως τα περισσότερα παιδάκια και όχι όπως εγώ.

Η μητέρα μου 2 μήνες μετά με την γέννηση μου, σήκωσε κάποιο βάρος και απο κεί ξεκινάει ο Γολγοθάς της και το μαρτύριο μου…. Απο εκείνη την ημέρα έφυγε για το νοσοκομείο και ξαναγύρισε σπίτι όταν ήμουν 13 χρονών… στο διάστημα αυτό ζήτημα να είχε έρθει σπίτι 10 φορές και αυτό για μια μέρα… η κατάσταση της ήταν πολύ άσχημη το ένα χειρουργείο μετά το άλλο… ο πατέρας μου δίπλα της και εγώ με τον αδερφό μου πότε σε κάποιον συγγενή της μαμάς και πότε του μπαμπά. Έκλαιγα, την ζητούσα, μου έλειπε πολύ…

Πέρασα μαζί της Χριστούγεννα σε δωμάτια νοσοκομείων και αυτό που ποτέ δεν θα ξεχάσω είναι που μια μέρα, μικρούλα εγώ, με είχε κρύψει κάτω απο το σεντόνι γιατί απαγορευόταν να μείνω βράδυ μαζί της… Ήρθε η στιγμή που ξέχασα την μορφή της, είχα να την δώ 1,5 χρόνο… Ζήλευα πολύ τα άλλα παιδάκια στο σχολειό που τα έφερνε η μαμά τους… ζήλευα πολύ το κολατσιο που τους ετοίμαζαν… ζήλευα πολύ στις σχολικές γιορτούλες που ήταν εκεί όλες οι μαμάδες και η δική μου όχι… όταν η δασκάλα μοίραζε σημειώσεις για τους γονείς, εμένα δεν μου έδινε… ζήλευα τα πάντα, έκλαιγα και φώναζα ‘ θέλω την μαμά μου‘

Κάποια μέρα με έπιασαν σπασμοί απο το πολύ κλάμα και μια μαμά με πήρε σπίτι της οταν σχολάσαμε. Εκεί ήταν το τελειωτικό χτύπημα. Τους ετοίμαζε τραπέζι… τους άλλαξε ρουχαλάκια, έπλυνε τα χεράκια τους… κι εγώ έκλαιγα που τα έβλεπα αυτά, έφυγα τρέχοντας απο κεί μέσα…..

Μια μέρα ο μπαμπάς μου μας είπε ότι η μαμα θα γυρίσει σπίτι. Εγώ χοροπηδούσα και έλεγα «Μανουλα μου, σε αγαπω, ήξερα οτι θα γυρίσεις» Ήθελα να βγώ να πάω στην παιδική χαρά να το πω στις φίλες μου και ξεκινάω να κατεβαίνω τις σκάλες και κάπου έσβησαν όλα. Ξύπνησα στο Παιδων μετά απο 58 μέρες, ήταν η πρώτη φορά που ξύπνησα και είδα το προσωπό της. Πέρασα τρέχοντας απέναντι και με χτύπησε ένα μηχανάκι, πεταγοντας με 9 μετρα… έγινα καλά γύρισα σπίτι μου αλλά μόνη….

Στα 10 μου, γύρισε σπίτι και ξεκίνησε και άλλος εφιαλτης… Ήταν καθηλωμένη στο κρεβάτι, μπανιο στο κρεβάτι, φαγητό στο κρεβάτι… οι πόνοι της ήταν φοβεροί, συνεχώς έκλαιγε και ούρλιαζε και η τελευταία μας ελπίδα να ξαναπερπατήσει έσβησε όταν η απάντηση απο το Μπάφαλο της Ν.Υορκης ήταν αρνητική… Κόλαση.. πόνος.. θλιψη στα μάτια της… Θυμάμαι να κλαίει και να λέει «Τα παιδιά μου!«

Ώσπου μια μέρα τυχαία γνωρισε ο μπαμπάς έναν κυριο γιατρό που μας συμβούλεψε να φύγει για Αγγλία. Εγώ έκλαιγα κι έλεγα οχι πάλι, οχι πάλι…

Μετά απο ένα μήνα περιμέναμε να γυρίσει… έκανε το 8ο χειρούργειο και οι ελπίδες ήταν μηδαμινές… δεν με ένοιαζε, ας μην ξαναπερπατούσε, ας ήταν στο κρεβάτι, μόνο να γυρνούσε σπίτι.

Γύρισε ακούσαμε το αυτοκίνητο κάτω, κατέβηκα και με περίμενε μια έκπληξη: βλέπω την μαμά μου να βγαίνει μόνη και να περπατά, δεν θα το ξεχάσω ποτέ χόρευα φώναζα ούρλιαζα κι εκείνη έκλαιγε πολύ… Την άλλη μέρα κάναμε την πρώτη μας βολτούλα με τις πατερίτσες, μου μαγείρεψε, μου διάβαζε παραμύθι, μου έπλυνε ρουχαλάκια, με έντυσε….. ήταν η καλύτερη μέρα της ζωής μου, στο σχολειό την άλλη μέρα αργησα να πάω, άνοιξα την πόρτα και φώναξα σε όλους » Η μαμά μου περπατάει,  γύρισε σπίτι » και η Κυρία με πήρε μια μεγάλη αγκαλιά και δάκρυσε….

Απο τότε άλλαξα σαν παιδί, δεν ήμουν πια μελαγχολική, δεν έκλαιγα, ήμουν ένα κανονικό παιδί σαν όλα τα άλλα… Δεν ξαναέφυγε ποτέ απο το σπίτι! Τα πρώτα μας Χριστούγεννα μαζί… ξυπνούσα κάθε πρωί και στο τραπέζι έβλεπά πρωινό… στο γάμο μου χόρεψε και την κοιτούσαν όλοι με θαυμασμό

Τα ξέχασα όλα, δεν τα θυμόμουν, ήμουν καλά και απο την ημέρα που γέννησα όλα ήρθαν πάλι στην μνήμη μου….

Θέλω να είμαι πάντα καλά για να μεγαλώσω το παιδάκι μου… δεν θέλω να περάσει οτι εγώ… Δεν του στερώ τα χάδια και τις αγκαλίτσες, δεν με νοιάζει αν το κακομάθω, δεν με νοιάζει καθόλου, θέλω να νιώθει συνέχεια την μαμά του πως είναι δίπλα του και να νιώθει ασφάλεια…

Παρτε αγκαλίτσα τα παιδιά σας, μην τους τη στερήσετε ποτέ… Προσέχετε τον εαυτό σας, τα παιδιά σας εχουν ανάγκη!!!!!!!!

Εκνευρίζομαι κάθε φορά που μου λένε μην το έχεις όλο αγκαλιά, βάλτο στο πάρκο να παίξει και λίγο μόνο του και τότε θυμάμαι που έπαιζα συνέχεια μόνη μου… ΟΧΙ θα το έχω συνέχεια δίπλα μου..με τον άντρα μου διαφωνούμε αλλά σιγά σιγά του λέω θα το αφήσω και ξέρω πως δεν πρέπει να είμαι κολημενη τόσο πολύ πάνω του αλλά ξέρω πόσο χαρούμενο είναι κάθε φορά που τον έχω αγκαλίτσα και παίζουμε… Ξέρω πως νιώθει κάθε φορά που του φέρνω ένα παιχνίδι στο σπίτι…. δεν είχα ποτε παιχνίδια σαν παιδάκι και καταλαβαίνω πόση χαρά θα έχει βλεποντας τα!!!

Ξέρω σας κούρασα έγραψα πολλά.. κλείνω ξαναγράφοντας: Δώστε μια γλυκειά αγκαλιά στο παιδακια σας, την στερήθηκα και ξέρω πως είναι οτι καλύτερο υπάρχει στον κόσμο…. Η ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΟΥΛΑΣ!!!!!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com