H επιλόχεια μελαγχολία και οι… παππούδες!
Είχα τόσο μεγάλη χαρά και προσμονή να έρθει στο κόσμο αυτό το υπέροχο πλάσμα αλλά στην πορεία κάπου ήθελα να το απομακρύνω από μένα. Θα πάρω τα πράγματα από την αρχή. Γέννησα φυσιολογικά ένα υγιέστατο πλάσμα και ήμουν μέσα στην τρελή χαρά που θα το έφερνα σπίτι με τον άνδρα μου και θα το μεγαλώναμε με αγάπη και στοργή, όπως είμαστε άλλωστε και τόσα χρόνια μαζί.
Όμως, δυστυχώς, τις πρώτες μέρες της ζωής αυτού του μωρού άνθρωποι πολλοί επενέβησαν και με απομάκρυναν από το μωρό μου. Προσπάθησαν και ακόμα προσπαθούν (ή τους αφήνω και εγώ κάποιες φορές δυστυχώς) να μου πουν πως θα μεγαλώσω το παιδί μου. Το παιδί μου θα μεγαλώσει όπως θέλω ΕΓΩ και ο ΑΝΔΡΑΣ μου. Κανένας μα κανένας δεν θέλω να μου ξαναπει για το τι θα κάνουμε.
Θα κάνουμε λάθη, θα κάνουμε όμως και σωστά πράγματα γιαυτό το παιδί. Θα το αγαπάμε για όλη μας τη ζωή και θα είναι κοντά μας για το υπόλοιπο της ζωής μας, να μας συντροφεύει. Πρέπει βέβαια για την δική μας προσωπική ευχαρίστηση (του ζευγαριού) ή για τις ανάγκες της καθημερινότητας κάποιες φορές να το “παρκάρουμε” -όπως λένε- στους παππούδες και τις γιαγιάδες, αλλά πρέπει και αυτοί με τη σειρά τους να το έχουν κοντά τους μόνο για το χρόνο που τους αναλογεί.
Δεν είναι το παιδί δικό τους να προσπαθούν να το κάνουν εκείνοι ότι θέλουν και να προσπαθούν να το απομακρύνουν από τους γονείς του. Το παιδί πάει μπροστά και εμείς πρέπει να το ακολουθούμε. Όχι να προσπαθούμε να του επιβάλλουμε τους δικούς κανόνες σε αυτή τη τρυφερή ηλικία που βρίσκεται. Θα έρθει ο καιρός και ο χρόνος να το βάλουμε στα δικά μας καλούπια και να μας σέβεται όπως θα το σεβόμαστε και εμείς.
Έχω ένα μωράκι τριών μηνών και ΝΑΙ μου ΜΙΛΑΕΙ!!!!
Μου μιλάει με τον δικό του τρόπο και μου λέει ότι με θέλει κοντά του και δεν πρέπει να το απαρνούμαι.
Μου δείχνει τι θέλει με τα μάτια του, με τα χεράκια του, με το χαμόγελο του.
Δεν θέλει να κλαίει, αλλά αναγκάζεται να το κάνει όταν εγώ είμαι μακριά του ή το απομακρύνω από κοντά μου.
Με αγαπάει και το αγαπάω πολύ και εγώ.
Δεν πρέπει να του στερώ την αγάπη μου για αυτό, για κανένα λόγο και για κανέναν άνθρωπο.
Είναι ο τρυφερός πρώτος του χρόνος και με έχει ανάγκη δίπλα του.
Ο λώρος δεν έχει κοπεί ακόμα και μαρέσει πολύ. Θα κοπεί από μόνος του όταν έρθει η ώρα.
Μην προσπαθείτε να μας διαχωρίσετε, είμαστε ακόμα ΕΝΑ!!!!
Μπεμπάκο σ’αγαπάμε πολύ, συγχώρεσε μας για να τα λάθη που κάνουμε και σου δίνουμε την υπόσχεση και για ένα ακόμα αδελφάκι, γλυκό και τρυφερό σαν και σένα!!!!!
Πολλές φορές γονατίζω από την κούραση και το άγχος για το πως θα μεγαλώσει αυτό το πλάσμα και σε τι συνθήκες αλλά όταν εισπράττω το χαμόγελό του τα ξεχνάω όλα!!!!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
(Και επειδη ο γιος μου εχει αρχισει να αγριευει με το κινητο,:)συνεχιζω απο εκει που εμεινα, Το ενστικτο της μανας δεν μπορει να βλαψει το παιδι,αντιθετως μονο να το προστατεψει μπορει.πατα ποδι εκει που πρεπει,δειξε εμπιστοσυνη στον εαυτο σου,δειξε την απεριοριστη αγαπη σου στο μωρο σπυ και θα σου φυγουν και οι τυψεις και η μελαγχολια.συγνωμη για το μπερδεμα στο τελος του πρωτου post αλλα καταλαβαινετε......ανωτερα βια!!!:))
Διαβασα προσεκτικα το κειμενο προσπαθωντας να αποκρυπτογραφισω τι νιωθει αυτη η κοπελα.Στεκομαι στην εξης φραση:"Δεν πρέπει να του στερώ την αγάπη μου για αυτό, για κανένα λόγο και για κανέναν άνθρωπο. Είναι ο τρυφερός πρώτος του χρόνος και με έχει ανάγκη δίπλα του" και αυτο που καταλαβαινω εγω ειναι πως αυτη η μαμα νιωθει ΤΥΨΕΙΣ.Τυψεις και ενοχες επειδη αφηνει πολλες φορες(οπως λεεει η ιδια σε αλλο σημειο)τους παππουδες να ανακατευονται και να μην την αφηνουν να εκφρασει αυτα που νιωθει προς το μωρο της.Η λυση λοιπον στο προβλημα ειναι απλη:ξεκαθαρισμα των ρολων των παππουδων με ΠΥΓΜΗ και ΔΥΝΑΜΙΣΜΟ.Μην αφηνεις κανεναν να προσπαθει να παρει τη δικη σου θεση.Πολλες φορες απο ευγενεια κανουμε πισω αλλα οχι.Θα πρεπει να καταλαβουν ποιος ειναι ο ρολος του καθενος.Βαλε λοιπον τους παππουδες στη θεση τους και εσυ κανε αυτο που ξερεις ως μανα να κανεις και το οποιο ειναι ΣΙΓΟΥΡΑ το καλυτερο για το μωρο σου.Μην φοβασαι οτι θα κανεις λαθοςΤο ενστικτο της μανας δεν μπορ ει να βλαψει το παιδι,αντιθετως μονο να το προστατεψει μπορειι που πρεπει,δειξε εμπιστοσυνη σδτον εαυτο σου,αφιερωσε χρονο
>ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΣΑΣ,
ΔΙΑΒΑΣΑ ΜΕ ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΣΕΒΟΜΑΙ ΤΗ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΓΝΩΜΗ ΣΑΣ.
ΕΧΩ ΒΡΕΘΕΙ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΚΟΠΕΛΑΣ ΠΟΥ ΕΣΤΕΙΛΕ ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ 1 ΧΡΟΝΟ ΜΕΤΑ ΤΗ ΓΕΝΝΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΗΡΕΜΗΣΕΙ.
ΣΥΜΦΩΝΩ ΟΤΙ ΙΣΩΣ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΑ "ΘΕΜΑΤΑ" ΜΑΣ ΚΑΙ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ .ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΩ ΕΣΤΩ Κ 1 ΑΤΟΜΟ ΠΟΥ ΤΑ ΈΧΕΙ ΤΑΚΤΟΠΟΙΗΣΕΙ ΟΛΑ ΜΕΣΑ ΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΣΥΓΧΑΡΩ ΚΑΙ ΝΑ ΒΟΗΘΗΘΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΤΟΥ
ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΜΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝΤΑΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΑ "ΘΕΜΑΤΑ" ....
ΟΤΑΝ ΟΙ ΓΙΑΓΙΑΔΕΣ ΚΑΘΟΝΤΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΟΥ ΟΤΑΝ ΘΗΛΑΖΕΙΣ ΚΑΙ ΣΟΥ ΛΕΝΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΤΟ ΚΆΝΕΙς ΚΑΛΑ,
ΟΤΑΝ ΒΓΑΙΝΕΙς 1 ΒΟΛΤΑ ΜΕ ΤΟ ΜΩΡΟ ΚΑΙ ΣΟΥ ΛΕΝΕ ΠΡΟΣΕΧΕ ΜΗ ΣΟΥ ΤΟ ΚΛΕΨΟΥΝ!!!(ΝΑΙ ΤΟ ΑΚΟΥΣΑ Κ ΑΥΤΟ)
ΟΤΑΝ ΣΟΥ ΛΕΝΕ ΟΤΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΤΟΥΣ ΤΟ ΑΦΗΣΕΙς 3 ΜΗΝΕΣ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΔΟΥΝ(2 ΜΗΝΩΝ ΠΑΙΔΙ?)
ΟΤΑΝ ΣΟΥ ΛΕΝΕ ΟΤΙ ΓΙ ΑΥΤΕΣ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΤΟΥΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΕΊΝΑΙ 2 ΦΟΡΕΣ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΕΣ ΘΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΝ ΑΦΟΥ ΘΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙς ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ
ΟΤΑΝ ΣΟΥ ΤΟ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΣΟΥ ΕΝΩ ΠΑΙΖΕΤΕ ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΟΥΝ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΩΡΑ ΝΑ ΤΟ ΚΡΑΤΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΑΚΟΜΗ ΠΕΙΕΡΓΑ....ΣΕ ΣΥΔΥΑΣΜΟ ΜΕ ΤΟ ΑΓΧΟΣ , ΤΗΝ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ Κ ΤΙΣ ΕΝΟΧΕΣ ΠΟΥ ΓΥΡΙΖΕΙΣ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΕ ΓΟΝΑΤΙΖΟΥΝ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ ΚΑΙ Ο ΘΥΜΟΣ, Η ΣΤΕΝΟΧΩΡΙΑ Κ Η ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΕΊΝΑΙ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΙΕΖΟΥΝ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΣΕ ΣΕΒΕΤΑΙ Κ ΔΕΝ ΣΕ ΣΤΗΡΙΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ...
ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΟΙ ΜΑΜΑΔΕΣ ΝΑ ΜΗΝ ΚΡΙΝΟΥΜΕ Η ΜΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΝΙΩΘΕΙ ΑΛΛΑ ΝΑ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ ΠΩΣ ΝΙΩΘΑΜΕ ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΣΤΗΡΙΞΟΥΜΕ Η ΜΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΌΧΙ ΝΑ ΚΡΙΝΟΥΜΕ Κ ΝΑ ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ ΑΝ ΕΙΝΑΙ Η ΟΧΙ ΕΠΙΛΟΧΙΟΣ.
ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΑ ΝΑ ΝΙΩΘΕΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΑ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΕΙ ΕΠΙΛΟΧΙΟ ...ΑΒΥΣΣΟΣ Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΣΑΣ ΚΟΥΡΑΣΑ ΑΛΛΆ ΠΝΙΓΟΜΑΙ ΟΣΟ ΚΑΙ Η ΚΟΠΕΛΑ...
ΚΑΛΗ ΥΠΟΜΟΝΗ ΣΕ ΟΛΕΣ ΜΑΣ
>ΓΕΙΑ ΣΑΣ ΥΠΕΡΟΧΕΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ!!!! ΚΑΤΑ ΑΡΧΗΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΑΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΩ ΟΤΙ ΕΙΣΤΕ ΟΛΕΣ ΣΑΣ ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΤΕ ΦΕΡΕΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΙΚΡΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΑ ΜΩΡΑΚΙΑ ΣΑΣ...ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΠΟΛΥ ΝΑ ΑΚΟΥΣΩ ΤΙΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΑΣ...ΠΟΥ ΘΕΩΡΩ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΕΤΣΙ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΜΕ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΔΙΚΤΥΟ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ, ΠΡΟΟΛΗΨΗΣ ΚΑΙ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ ΝΕΩΝ ΜΗΤΕΡΩΝ ΜΕ ΕΠΙΛΟΧΙΑ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ. "ΔΙΠΛΗ ΦΡΟΝΤΙΔΑ ... ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΖΩΗ".
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ
ΔΕΣΠΟΙΝΑ e-mail: choral85@yahoo.gr
>annou πολύ σωστό αυτό που λες,μόνο που καμιά φορά (εώς πολλές φορές) οι γύρω παρασύρονται από τα συναισθήματά τους και δεν καταλαβαίνουν πώς μπορεί να νιώθει μια λεχώνα ώστε να σεβαστούν την κούρασή της και την ανασφάλειά της.
Δηλαδή μια γιαγιά κ ένας παππούς όταν σου έρχονται...επίσκεψη στις 9 το βράδυ να δουν το 10 ημερών εγγονάκι τους γιατί...συνταξιούχοι είναι κ ήθελαν να βγουν να ξεσκάσουν κ επειδή τους έλειψε το μωρό(!!)ενώ εσύ δεν κοιμάσαι τον πρώτο καιρό,προσπαθείς με ολονυκτίες και πόνους στο στήθος να θηλάσεις,προσπαθείς να καταλάβεις τι θέλει το μωρό(στον εαυτό μου αναφέρομαι με τα παραδείγματα),να βρεις μια ισορροπία με τον σύντροφό σου κ με τον εαυτό σου κλπ κλπ κλπ κλπ ε.....καταλαβαίνεις!!!
Εγώ πήγαινα στο δωμάτιό μου να θηλάσω και οι παππούδες παρεξηγήθηκαν κ άρχισαν τα ειρωνικά σχόλια γιατί δεν βλέπανε λέει το μωρό!!!!!Καταλαβαίνεις ότι εύκολα αρχίζεις να αναρωτιέσαι "γιατί με αγνοούν εμένα κ την κούρασή μου?", "γιατί έχουν άποψη για το αν θηλάζω καλώς τώρα που είναι 9 η ώρα και όχι μισή ώρα μετά ώστε να....παίξουν(!!!!!!!!)με το μωρό?" και άλλα πολλά!
Θέλω να πω ότι οι ορμόνες ευθύνονται μέχρι ενός σημείου για τις αντιδράσεις μας και ένα μεγάλο ποσοστό θλίψης ή θυμού σου το προκαλούν και οι γύρω όταν είσαι σε τέτοια ευάλωτη περίοδο κ σε "πιέζουν" με τον τρόπο τους.
Τέλος πάντων,όπως λες κι εσύ :"από ένα σημείο και ύστερα ρυθμίζονται οι καταστάσεις και ο καθένας παίρνει τον ρόλο του"
>Απλά με την σειρά μου να πω και εγώ οτι όταν γέννησα είχα παρωπίδες,τα ήξερα όλα καλύτερα απο όλους και με εκνεύριζαν όλες οι απόψεις και αντιδρούσα κάπως έτσι"δικό ΜΟΥ είναι το παιδί,δεν σας πέφτει λόγος,ας κάνω λάθος,θα το μεγαλώσω όπως νομίζω εγώ" κτλ κτλ και νόμιζα ότι όλοι θέλουν να μου φάνε την θεση της μάνας.Τώρα που η μικρή μου είναι 13 μηνών και έχουμε χαλαρώσει και τα ξανασκέφτομαι εκείνη η περίοδος είναι λίγο-πολύ για όλες μας όπως τα περιγράφει η κοπέλα στο κείμενο λόγω ορμόνων και λόγω αλλαγών.Τώρα αν αυτό λέγεται μελαγχολία ,κατάθλιψη ή πάρτυ ορμόνων δεν το γνωρίζω.Θα περάσει αυτή η περίοδος και θα τα σκέφτεται και θα της φαίνονται και αστεία.Εγώ τουλάχιστον τα σκέφτομαι και δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου.Ότι και να γίνει έμεις μεγαλώνουμε το παιδί και του καθορίζουμε την ζωή του,οι παππούδες απλά το χαίρονται με τον τρόπο τους είτε συμβουλευτικά είτε με περισσότερη πίεση αλλά από ένα σημείο και ύστερα ρυθμίζονται οι καταστάσεις και ο καθένας παίρνει τον ρόλο του.
>ΚΑΤΑΡΧΗΝ ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΧΟΛΙΑΣΩ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΚΟΠΕΛΑΣ!ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΚΦΡΑΖΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΟΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ!ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΠΩ Κ ΕΓΩ ΜΕ ΤΗ ΣΕΙΡΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΜΕ ΘΛΙΨΗ ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΩ ΤΗΝ ΕΛΛΕΙΨΗ ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ Κ ΕΙΔΙΚΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟ ΦΥΛΛΟ!
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΣΕΒΟΜΑΣΤΕ ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ Κ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ Κ ΝΑ ΛΕΜΕ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΜΑΣ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΣΒΟΛΕΣ Κ ΥΠΑΙΝΙΓΜΟΥΣ!
Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΜΟΡΦΩΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΤΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ΑΠΛΑ ΔΕ ΤΗΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ ΣΩΣΤΑ!
Η ΟΛΙΒΙΑ ΚΑΝΕΙ ΜΙΑ ΑΞΙΟΛΟΓΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ!ΑΚΟΥΕΙ ΥΠΟΜΟΝΕΤΙΚΑ ΤΙΣ ΓΝΩΜΕΣ ΜΑΣ,ΑΝΑΡΤΕΙ ΑΡΘΡΑ ΚΑΙ ΜΑΣ ΒΟΗΘΑΕΙ!ΤΟ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΤΕ ΟΣΕΣ ΣΧΟΛΙΑΣΑΤΕ ΑΣΧΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΣΕΒΑΣΤΕΙΤΕ ΤΗΝ ΟΛΙΒΙΑ Κ ΣΕ ΠΟΣΗ ΔΥΣΚΟΛΗ ΘΕΣΗ ΤΗΝ ΦΕΡΑΤΕ ΜΕ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΑΣ!
ΕΙΜΑΙ Κ ΕΓΩ ΜΑΝΟΥΛΑ ΚΑΙ Η ΚΑΘΕ ΜΑΜΑ ΠΕΡΝΑΕΙ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΓΟΛΓΟΘΑ Κ ΤΗ ΔΙΚΙΑ ΤΗΣ ΓΑΛΗΝΗ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ ΜΩΡΑΚΙ ΤΗΣ!
ΕΙΜΑΙ 25 ΧΡΟΝΩΝ Κ ΤΟ ΜΩΡΑΚΙ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ 10 ΜΗΝΩΝ!
ΑΓΧΩΘΗΚΑ,ΕΚΛΑΨΑ,ΘΥΜΩΣΑ,ΓΕΛΑΣΑ Κ ΕΒΡΙΣΑ ΣΕ ΑΤΟΜΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΔΩΣΑΝ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ...ΑΛΛΑ ΤΕΛΙΚΑ ΕΓΩ ΘΑ ΚΑΝΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΩ ΓΙΑ ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΟΥ ...ΚΑΛΟ,ΚΑΚΟ Η ΟΧΙ!ΑΥΤΑ ΕΧΩ ΝΑ ΔΩΣΩ!
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΝΥΧΤΑ...Κ ΕΠΕΙΔΗ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΓΡΑΦΩ...ΔΕ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΥΠΟΓΡΑΦΕΙΣ...
ΜΕ ΕΚΤΙΜΗΣΗ
ΑΘΗΝΑ Κ.
>Sygnwmi alla twra 8a trela8w kai egw... eidate pou8ena kapoia kopela na kanei epi8esi stin kopela pou egrapse tin istoria tis?? diladi to oti eipame oti auto den einai kata8lipsi alla dikaiologimenos 8ymos einai kati to opoio tin meiwse?? den exw katalabei bre Olibia... eilikrina....
>ΜΠΡΑΒΟ ΧΡΥΣΑ.. ΠΕΣ' ΤΑ!!! ΣΤΟ ΚΑΤΩ ΚΑΤΩ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΜΑΣ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΜΕ ΤΡΕΛΑΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ... ΑΥΤΗ ΤΙ ΧΤΥΠΙΕΤΑΙ ΑΔΙΚΑ? ΤΗΝ ΠΗΡΕ Ο ΠΟΝΟΣ ΓΙΑ ΜΑΣ?
>Πάντως εγώ γέλασα πολύ με το σχόλιο της κοπέλας απο πάνω...τη φαντάζομαι έξαλλη με τα μαλλιά σηκωμένα να ουρλιάζει "ΞΕΡΟΛΕΣ!ΚΑΤΙΝΕΣ!ΤΡΕΛΕΣ"...Βρε κοπελιά όλες έχουν δικαίωμα στην άποψη...αμα θες να διαβάζεις μόνο πράγματα που σου αρέσουν άνοιξε ένα μπλογκ και γράφε μόνη σου, σχολίαζε μόνη σου,χτύπα και παλαμάκια στον εαυτό σου...έλεος, κρίμα να συγχύζεσαι με εμάς τις τρελλές...χαχαχα....
>ειστε στην πλειοψηφια σας οχι μονο "ξερολες" αλλα σκετο ΤΡΕΛΕΣ..τρελες μανες που θα μεγαλωσετε τρελαμενα παιδια..
επαψα να ασχολουμαι εδω και καιρο μαζι σας..
η ολιβια βγαζει καποια εξαιρετικα θεματα που ουτε καν διαβαζετε (με την εννοια του "κατανοω τι διαβαζω") και απλα κανιβαλιζετε με αυτα..
κατινες..ε κατινες,που το μονο που θελετε ειναι να προβαλετε το εγω σας..
μια μανα και ευτυχως οχι κανιβαλος..
χαχαχαχχα! εισαι θεα!πεστα!
>Απο το κείμενο της κοπέλας και απο τα λεγόμενά της φαίνεται πως υπάρχει διαταραχή.
Συμφωνώ με την άποψη της ανώνυμης οτι δεν υπάρχει λογικός συνειρμός επιχειρημάτων και επίσης συμφωνώ απόλυτα με τη γνώμη της Κλεοπάτρας και συνυπογράφω.
Έχω την αίσθηση οτι ουδεμία σχέση έχει η κατάσταση της συγκεκριμένης κοπέλας με επιλόχειο κατάθλιψη ή μελαγχολία.
Απο αυτά που γράφει δείχνει οτι έχει issues τα οποία προϋπήρχαν και απλά με τη γέννηση του μωρού της διογκώθηκαν.
Το πρόβλημά σου δεν είναι οι παππούδες και οι γιαγιάδες. Είναι καθαρά και μόνο μέσα σου.
Και κάτι ακόμα πρίν κλείσω: ο ερχομός ενός παιδιού δεν λύνει προσωπικά προβλήματα -ίσως για λίγο να τα επουλώνει αλλά δεν τα λύνει. Αρετή
>Eννοείται πως όχι Ολίβια... Εσύ να βοηθήσεις θέλεις. Οι χαρακτηρισμοί "ξερόλα" "σαρκοβόρα" & "επιθετική" εμένα προσωπικά με πρόσβαλαν.
>Διαζευκτικό "ή" χρησιμοποίησα. Σαφώς είναι άλλο πράγμα η "επιλόχεια μελαγχολία" και άλλο η "επιλόχεια κατάθλιψη". Είναι δυο καταστάσεις που τις βιώνουν πολλές γυναίκες και η κάθεμια μπορεί να γράψει τη δικιά της εμπειρία.
Ο τίτλος πάντως είναι ξεκάθαρος: "επιλόχεια μελαγχολία".
Όσο για το "λάθος ΤΡΟΜΕΡΟ οι χαρακτηρισμοί σου και η κοινοποίηση των σχολίων σου!" αναφέρεσαι σε μένα; Χρησιμοποίησα κάποιους χαρακτηρισμούς που δεν θα έπρεπε;
>Να σου πω κάτι; Στην 2η παράγραφο πάνω-πάνω αν διάβασα καλά λέει "Εσείς περάσατε επιλόχεια μελαγχολία ή επιλόχεια κατάθλιψη; Αν ναι, πώς την ξεπεράσατε;"
Έτσι λοιπόν κι εγώ σαν "ξερόλα" "σαρκοβόρα" & "επιθετική" γυναίκα έγραψα τη γνώμη μου και την εμπειρία μου. Μάλλον λάθος μας που ασχοληθήκαμε τελικά, και λάθος ΤΡΟΜΕΡΟ οι χαρακτηρισμοί σου και η κοινοποίηση των σχολίων σου! Ελπίζω να συμφωνούν και άλλοι μαζί μου...
>poso λυπάμαι που επιβεβαιώνομαι..δυστυχώς ο κόσμος ειναι γεμάτος από μαμάδες ξερόλες...αγαπημένη ολιβια θα συμφωνήσω πως ακόμα κ στα ζορια υπάρχουν κοντρες διότι μια κατηγορία μαμάδων νομίζει πως ακόμα κ τα δυσκολα ειναι δικό τους πλεονέκτημα κ αυτες ξέρουν κτλ κτλ..αγαπημένη κοπέλα που με ευαισθησία κ ειλικρίια παρέθεσες το προσωπικό σου βιώμα στα νύχια σαρκοβόρων-επιθετικών γυναικών-που τυχαίνει ναναι κ μαμαδες μην μασάς,θα περάσει η καταθλιψη,μελαλχολία κτλ κτλ κ θασαι πολύ καλύτερα.Ο κόσμος ειναι γεμάτος ξερόλες κ κυρίως μαμαδοξερόλες με τεταμένα αυστηρα δάχτυλα.απλά γυρισέ τους την πλάτη!!!μην μασας είσαι μια γλυκιά μαμα΄!!σε φιλώ κ ας μην σε ξέρω...
>εεε βλεπουν μια επιλοχειο στην αρχη και κανουν συνειρμους...
ελεος ελεος ελεος
>Το θέμα είναι πως μετά τη γέννα οι ορμόνες μας δεν έχουν επανέλθει στα φυσιολογικά όρια. Κάθε μια από εμάς μπορεί να βιώνει διαφορετικά τη μητρότητα, να αντιλαμβάνεται διαφορετικά τις καταστάσεις. "Μελαγχολία" ή "κατάθλιψη" δεν έχει σημασία για μένα η ονομασία. Το σημαντικό είναι ότι με κάποιες από εμάς "κάτι δεν πάει καλά" στην ψυχολογία μας μετά τη γέννα. Βάζω και τον ευατό μου μέσα γιατί έζησα και εγώ κάτι παρεμφερές "Επιλόχεια κατάθλιψη" μου είχε πει ο γιατρός. Εμένα μου βγήκε σε υπερπροστατευτικότητα για το μωρό, ανησυχία για το τι και ποιός είναι δίπλα του, σε κλάματα χωρίς λόγο, σε κρίσεις πανικού, σε τρόμο απέναντι σε αόρατες και ασήμαντες απειλές για το παιδί. Σημασία έχει να υπάρχει υπομονή από όλους, συμπαράσταση και θέληση να το ξεπεράσουμε. Υπήρξε βέβαια ένας άνθρωπος που η παρουσία του και οι συμβουλές του με βοήθησαν αφάνταστα. Αν δεν ήταν αυτός, μπορεί να έφτανα σε ψυχίατρο. Ήταν ο παιδίατρός μας, ο οποίος είχε αντιληφθεί από την πρώτη στιγμή ότι ερχόταν το κακό. Να είναι καλά ο άνθρωπος...
Η μικρή μου είναι τώρα 2,5 ετών και μέχρι 6-7 μήνες πριν, είχα ακόμη πρόβλημα, σε μικρότερη διάσταση βέβαια. Τώρα πια σκέφτομαι αυτά που έλεγα και πίστευα τότε, και γελάω... Κορίτσια κουράγιο!!!
>Νομίζω πως θα τρελαθώ... Είδατε πουθενά την κοπέλα να αναφέρει τον όρο "κατάθλιψη";;;
Μελαγχολία γράφει στον τίτλο, μελαγχολία μου έγραψε και η ίδια!!!!
>Sygnwmi bre koritsia alla mexri stigmis i moni pou exei dextei epi8esi einai i Chrysa pou tolmise na pei oti i epiloxeios kata8lipsi einai kati poly pio sobaro. Kanenas den prospa8ei na meiwsei ta synais8imata pou biwnei auti i yperoxi manoula alla einai kalo kai gia tin idia na gnwrizei oti den exei pa8ei epiloxeio kata8lipsi. Sigoura oi ormones tis den tin boi8ane wste na antidrasei opws 8elei auti tn stigmi, alla se ligo kairo 8a anakalypsei kai i idia posi dynami 8a tis dwsei auto to mwro wste na tous balei olous stin 8esi tous!!!
>".....θα είναι κοντά μας για το υπόλοιπο της ζωής μας, να μας συντροφεύει...."
Είναι το μοναδικό σημείο στο κείμενο της κοπέλας με το οποίο θα διαφωνήσω κάθετα. Γιατί το παιδί, δεν το κάνεις για να σου κάνει συντροφια τα επόμενα χρόνια αλλά για να γίνει ανεξάρτητος άνθρωπος και με τα χρόνια να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει μακριά από τους γονείς του...Εαν θέλεις συντροφιά, παίρνεις κατοικίδιο.(Κλείνει εδώ αυτή η παρένθεση την οποία γράφω χωρίς ίχνος κακεντρέχειας......)
Σε ό,τι αφορά το θέμα του κειμένου σου, εαν πρόκειται για τα πεθερικά σου που επεμβαίνουν, την κατάσταση θα πρέπει να πάρει στα χέρια και ο σύζυγος. Του έχεις μιλήσει ανοιχτά γι' αυτά που νιώθεις και σε ενοχλούν? Μίλησέ του και πες του ανοιχτά τι είναι αυτό που σε απασχολεί. Εάν πρόκειται για επέμβαση από τους δικούς σου γονείς, θα πρέπει να τους μιλήσεις εσύ.Είναι αναφαίρετο δικαίωμα της ΜΑΝΑΣ να όριζει και να γαλουχει το παιδί της με τον τρόπο που εκείνη και ο πατέρας του θέλουν. Κακά τα ψέματα όμως, τους πρώτους μήνες το μωρό πρέπει να έχει δίπλα του τη μάνα και ο πατέρας είναι βοηθητικός.
Γενικώς πιστεύω ότι όσο πιο ανοιχτά μιλάμε για αυτά που μας απασχολούν και μας ενοχλουν, τόσο μεγαλύτερη είναι και η πιθανότητα να βρεθεί μια λύση.
>Αγαπητή φίλη αν και δεν γράφεις συγκεκριμένα γεγονότα και δικά σου συναισθήματα σχετικά με αυτά εγώ μέσα από το κείμενό σου "είδα" τον εαυτό μου όταν πρωτογέννησα την μπεμπούλα μου.
Είχα νιώσει τότε πολύ μεγάλο φόβο αρχικά από την συμπεριφορά της μιας γιαγιάς κ του ενός παππού γιατί δε με σεβάστηκαν και με έκαναν -από την εγκυμοσύνη ήδη- να νιώθω ως παρένθετη μητέρα που θα γεννούσε το...παιδί τους.Αυτό το συνέχισαν και μετά τη γέννα και όσο προσπαθούσα με πολλές δυσκολίες να θηλάσω,να συνειδητοποιήσω τι είχε συμβεί και να αρχίσω να γνωρίζομαι με το μωρό μου.
Έπειτα,όσο χτιζόταν η σχέση μου με το παιδί μου αυτός ο φόβος μετατράπηκε σε θυμό.Σίγουρα είναι πολύπλοκο το θέμα,είναι οι ορμόνες, είναι το άγχος, η θλίψη και ο φόβος που εύκολα μπορεί να εμφανιστούν σε μια τόσο μεγάλη αλλαγή και μέσα σε όλα αυτά και άλλα τόσα εννοείται ότι δεν θες να ασχολείσαι και με τρίτους που στην κυριολεξία καραδοκούν να σου κλέψουν τις στιγμές...
Εγώ τουλάχιστον έτσι ένιωθα.Τώρα,νιώθω πολύ θυμωμένη μαζί τους γιατί δε με σεβάστηκαν και εμένα και το μωρό μου κατ'επέκταση εκείνες τις πρώτες πρώτες στιγμές.Δεν έχω να σου πω κάτι σχετικά με τους τρίτους.Ξέρεις καλύτερα απ'όλους πώς να τους χειριστείς.Απλά προσπάθησε εσύ να είσαι ήρεμη,να νιώσεις ασφαλής,θυμήσου πώς ένιωθες εσύ με τη μητέρα σου όταν ήσουν μικρή,πόσο ανάγκη την είχες αποκλειστικά εκείνη γιατί απλά ήταν...η μητέρα σου και μη φοβάσαι τίποτα.
Η αγάπη του παιδιού πρός τη μάνα και της μάνας πρός το παιδί πιστεύω ότι -όπως και να έχουν τα πράγματα- είναι ό,τι πιο αληθινό,αστείρευτο,αγνό,ειλικρινές,ανιδιοτελές και αναντικατάστατο υπάρχει στον κόσμο.
Μην βιάζεσαι και πιέζεις τον εαυτό σου,δώσε χρόνο στα άγχη και στις ανασφάλειές σου και βίωσέ τα και αυτά δεν είναι κακό!Ρίξε και κανένα μπινελίκι σε όποιον σε πολυζαλίζει...δίκαια ή άδικα δεν έχει σημασία και όλα θα πάνε πολύ καλά.Σεβάσου τον χρόνο που χρειάζεσαι για να νιώσεις ασφαλής μέσα στη νέα αυτή πραγματικότητα που εκτός από δράκους έχει και ποοοοοοοοολύ ομορφιά!Καλή συνέχεια
>Καλη μου να ξερεις πως οπως καθε μαμα εισαι ο ιδανικοτερος ανθρωπος για να μεγαλωσεις το παιδι σου γιατι σας εχει ενωσει η φυση. Οι συμβουλες ειναι καλες αλλα πολλες φορες δεν δινονται με τον πιο σωστο τροπο η την πιο καταλληλη στιγμη. Καθε νεα μαμα εχει πολλες ανασφαλειες και οι ορμονες της εχουν τρελαθει. Δεν εμπιστευεται τον εαυτο της σε τιποτα και νιωθει αχρηστη. Φοβαται να αντιμετωπισει τον νεο της ρολο αλλα παραλληλα ξερει πως δεν εχει επιλογη. Αυτο το αγχος ευτυχως μπορει να ξεπεραστει οταν αρχιζει να γνωριζει το παιδι της μερα με τη μερα.
Στην δικη μου περιπτωση οι ορμονες λειτουργησαν ΕΥΤΥΧΩΣ αμυντικα... Εννοω οτι ειχα αρκετες ανασφαλειες απο μονη μου που δεν επετρεψα σε κανεναν να μου υποδειξει πως πρεπει να φερθω στο μωρο. Πιστευα πως οσο πιο γρηγορα το γνωρισω τοσο το καλυτερο και για τους 2 μας. Και αν τοτε πιστευα πως το μητρικο ενστικτο δεν λειτουργει (και μαλιστα το αμφισβητουσα λεγοντας αστεια στον αντρα μου)τωρα συνειδητοποιω οτι λειτουργησε αψογα. Ημουν ακριβως οπως επρεπε, δηλαση ανησυχη και αγχωμενη. Το περιεργο θα ηταν να ειμαι ηρεμη...
Το παιδι σου δεν θα μπορουσε να εχει καλυτερη μητερα απο εσενα. Πιστεψε το γιατι δεν υπαρχει μεγαλυτερη αληθεια.
Να σου ζησει!
>τι σχεση εχει αυτο που εγραψε με επιλοχεια καταθλιψη? λυπαμαι γιατι το θεμα αυτο ειναι πολυ σοβαρο για να εκφραζεται με τετοιες γενικοτητες. Και πως ακριβως μας βοηθαει-εμας τις νεες μαμαδες? Βοηθας οταν δινεις τροπους αντιμετωπισης.
Αν γονεις και πεθεροι ειναι καταπιεστικοι να μην τους αφηνει το παιδι της. Θεματα επιλογων ειναι ολα.
Καμια λογικη συναρτηση επιχειρηματων δε βρισκεται στο κειμενο της.
>ΜΗΝ ΑΦΗΝΕΙΣ ΚΑΝΕΝΑΝ ΝΑ ΜΠΕΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕΣΕΝΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΩΡΑΚΙ ΣΟΥ ΠΟΛΛΟΙ ΘΑ ΤΟ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΟΥΝ ΑΛΛΑ ΜΗΝ ΤΟΥ ΑΦΗΝΕΙΣ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ.ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΤΡΑ ΣΟΥ ΦΥΣΙΚΑ ΕΙΣΤΕ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥ ΦΕΡΣΟΥ ΛΟΙΠΟΝ ΑΝΑΛΟΓΑ ΚΑΙ ΜΗ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΕΣΕ ΖΕΙΣΕ ΤΙΣ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΕΣ ΣΟΥ ΣΤΙΓΜΕΣ ΚΑΙ ΑΣΕ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ.Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΕΛΕΞΕΙΣ ΠΟΛΕΜΗΣΕ ΤΟ ΓΙΑΤΙ ΞΑΦΝΙΚΑ ΘΑ ΔΕΙΣ ΤΟ ΜΠΕΜΠΑΚΙ ΣΟΥ 6 ΜΗΝΩΝ Η 1 ΧΡΟΝΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΣΥΝΗΔΙΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΟΤΙ ΕΧΑΣΕΣ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟΥ ΟΠΩΣ ΤΟ ΕΠΑΘΑ ΚΙΕΓΩ ΚΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ.
>Εγω οταν γεννησα και πηραμε το μωρο στο σπιτι, παθαινα κρισης πανικου . Δεν μπορουσα να ανασανω λες και δεν μου εφτανε ο αερας ... Ηταν Ιανουαριος οταν πηραμε το μωρο σπιτι και εβγαινα στο μπαλκονι να παρω ανασα ... Πνιγομουν ... Ευτυχως περασε πολυ γρηγορα ... Ας πιασουμε τωρα το θεμα των παππουδων .... Εγω τους ειχα σε αποσταση απο νωρις ... Επειδη το μωρο μου ηταν προωρο ( ειχα και αυτο το πατημα ) δεν τους αφηνα ουτε αγκαλια να το παρουν, εννοειται να το φιλησουν κ.τ.λ. κ.τ.λ. .. Πολλες φορες η μαμα μου νευριαζε και μου ελεγε " Ε, βεβαια, μονο δικο σου ειναι το μωρο ¨και της απαντουσα " ναι, μονο δικο μου ειναι και θα κανετε αυτα που επιτρεπω εγω στο μωρο .... Συμφωνω με αυτο που εγραψες οτι σαν γονεις θα κανουμε πολλα λαθη αλλα θα τα κανουμε εμεις ... Δεν υπαρχει manual πως να μεγαλωσουμε ενα μωρο οποτε ο καθενας μας κανει οτι καλυτερο μπορει και οτι αυτος θεωρει σωστο και καλο για το παιδι του. Και επειδη το καλο και το σωστο πιστευω οτι ειναι πολυ υποκειμενικο, ο καθενας πρατει οπως νομιζει .... Εσυ να κανεις αυτο που πιστευεις και αν καποιος θυμωσει, αστον να θυμωσει .... Καλυτερα να χαλασει αυτος την ζαχαρενια του παρα εσυ .... Βαλε τους δικους σου " ορους " στο μεγαλωμα του παιδιου σου και οι αλλοι θα τους ακολουθησουν ...
>Προς την κοπελα που εστειλε το εμαιλ, την Ολίβια φυσικα και ολες τις μανουλες που περασαμε παρομοιες καταστασεις:
τα ορια και οι ερμηνείες που δίνουμε σε μια κατάσταση μπορει να διαφέρουν. τι θα πει επιλοχεια καταθλιψη οτι ειναι:1-2-3-4 πραγματα? Δηλαδή αν ειναι ενα ακόμη? το σημαντικό είναι οτι μια νέα μανούλα δεν μπορεί να χαρεί το μωρό της.
Ο θυμός, που προκύπτει από αδυναμία να ανταποκριθεί σε όλα αυτά που προσπαθούν να της επιβαλλουν, δεν είναι μορφή μελαγχολίας-κατάθλιψης? ή ότι άλλο θέλετε πειτε το, ζωγραφίστε το, τραγουδήστε το. Μην κρυβομαστε πίσω απο τις λέξεις.
Κατανοώ πλήρως τα συναισθήματα της και θα ήθελα να είμαστε ΟΛΕΣ που περάσαμε εστω και ενα λεπτο με μια σκέψη αρνητική στο μωρό μας λίγο πιο ευαίσθητες στο θεμα. ΝΑΙ, μια κουβεντα, μια κίνηση, ενα βλεμμα μπορεί να οδηγήσει μια νεα μαμα σε μελαγχολια. Εχει να αντιμετωπισει νεα πραγματα , ειναι απειρη και πολλες φορες μονη της στις αποψεις της.
Ειδικα, σε ενα περιβαλλον κλειστο, που προσπαθει να περασει το δικό της. Ακόμη και αν αυτο είναι οι γονεις μας, τα πεθερικά μας, τα αδερφια μας, οι φίλοι μας, ο παιδίατρος ή ο γυναικολόγος μας και χιλιοι2 αλλοι.
Εμεις (διοτι επηρεαζει και τον αντρα) το αντιμετωπισαμε με κοινες αποφάσεις απο πριν. Αφηνα τον αντρα μου να απανταει στα περισσοτερα "εμεις ετσι θελουμε για το παιδι μας" και απομακρυνα οποιον ήταν παντογνωστης. Λυπαμαι που το λεω αλλα εδιωξα την μητερα μου που σε ολα με εβγαζε λαθος. και στα λεγομενα της παιδιατρου τα εψαχνα 10 φορες. τι θα πει να φαει πρωτα φρουτο? εκλαιγα καθε μερα που δεν ετρωγε μεχρι που αποφασισαμε να ξεκινησουμε λαχανοσουπα πρωτα. δεν γινεται να μην αφηνουμε χωρο, χρονο και δικαιωμα σε μια νεα οικογενεια να κανει τα δικα της σωστα και λαθη, να θετει τους δικους της κανονες λειτουργιας.
>Αγαπητή μανούλα, εγώ πέρασα μία δύσκολη επιλόχεια κατάσταση γιατί ο ξανθομπούμπουρας μου έμεινε στη ΜΕΝΝ 22 μέρες!!! δεν μπορούσα να τον αγγίξω να τον μυρίσω ... ένιωθα θλιμμένη αλλά και είχα πολύ θυμό από τα σχόλια μίας εκ τον συγγενών (μια από τις θανάσιμες) όπου ανέφερε 2 φορές ότι έφταιγα εγώ που ο μικρός γεννήθηκε πρόωρος! Το άφησα και πέρασε.... αλλά όταν με το καλό ήρθε στο σπίτι ο μικρός οι αποφάσεις λαμβάνονταν αποκλειστικά από τους γονείς του και μόνο! Είμαι 33 χρονών και μέχρι τώρα μεγάλωσα 3 ανίψια (σε καθημερινή βάση) είμαι ψύχραιμη και γενικά δυναμική, και δεν δέχομαι από αποτυχημένες "μανάδες" να που υποδεικνύουν τι θα κάνω. Ατές μεγάλωσαν τα δικά τους παιδιά, ΤΩΡΑ μεγαλώνουμε εμείς τα ΔΙΚΑ ΜΑΣ! Κάνε όλους στην άκρη και φρόντισε να χαρείς με τον σύντροφο σου το πλασματάκι σας!!!
>Φανταζεστε οταν θα διαβασει τα σχολια αυτη η μανουλα που εστειλε το email ποσο χειροτερα θα νιωσει????
Ολοι γιναμε γιατροι και ειδημονες και ξερουμε τι περναει???
Ο καθενας κουβαλαει τα ζορια του και δεν ειμαστε ικανοι να κρινουμε κανεναν και να αποφανθουμε ως "ειδικοι" τι εχει!Ελεος πια!
Κοριτσι μου μην το βαζεις κατω και προσπαθησε παο εδω και περα να βλεπεις τα πραγμτα ΡΟΖ!!!Δηλαδη θετικα! Η ζωη ειναι πολυ πολυ ομορφη, ας μην αφηνουμε τους αλλους να μας χαλανε! Να χαιρεσαι το μωρακι σου οπως ΘΕΛΕΙΣ ΕΣΥ και να ειστε παντα ευτυχισμενοι με την οικογενεια σου!
Κι αν νιωσεις την αναγκημ, επισκεψου εναν ψυχολογο, κανει παρα πολυ καλο!
mimika
>ego perimena apla na diavaso perissotera gia tis duskolies pou antimetopise i kopela kai ta sumptomata tis melagxolias tis. mou fanike ligo geniko san keimeno pou den prosdiorizei ton tropo pou tis epevallan kati i ton tropo pou tin apomakrunan stin arxi apo to moro. Tha voithouse alles kopeles an elege pos to kseperase kai tha voithisei kai ton euato tis an dei akrivos tis katastaseis. eklaiga me to paramikro otan gennisa kai ola me peirazan. omos den mou ta elegan ola gia kako i gia na me kritikaroun. oi ormones sti loxeia einai ligo...opote kai emeis ta pernoume ola tis metroitis. Me dialogo kai symparastasi apo goneis kai syntrofo ola lunontai. Kali dunami sti manoula kai na mi xalaei ti zaxarenia tis giA kanena!!!! na xairetai to mpempaki tis :)
>καλα δε το περιμενα να δω τετοια σχολια.
δηλ η η μελαγχολια πιστευετε οτι δεν ειναι κατι που ταλαιπωρει τις μητερες;
ειχα και γω μελαγχολια και "με συγχωρειτε"που δε περασα καταθλιψη ωστε να χω το δικαιωμα να γραψω για οτι με ποναει και με θλιβει σα μανουλα οπως τη μανουλα που εγραψε οσα εγραψε.
δε το λεω με κακια ή θυμο αλλα με λυπη.
αν και ξερω πως οι περισσοτερες μανουλες νιωθουν και καταλαβαινουν,ομως με στεναχωρει τα πρωτα σχολια να ειναι αυτα που ειναι.
τεσπα κουραγιο στη νεα μανουλα-και γω τετοια ειμαι-και ελπιζω ο αντρα της να τη συμπαραστεκεται,ετσι και γω ξεπερασα οτι προβληματα ειχα:)
>Εγω δεν καταλαβαινω γιατι τα σχολια δεν γραφονται με σκοπο να ανακουφιστει μια νεα μανουλα που στην τελικη μοιραζεται το προβλημα της -οπως λεει και η ιδια- για να ενημερωσει κι αλλες μανουλες που ενδεχομενως βρισκονται στην ιδια δυσαρεστη κατασταση.
Δηλαδη η ο θυμος δεν ειναι συμπτωμα καταθλιψης? Η μελαγχολια δεν ειναι επισης συμπτωμα καταθλιψης? Με τις λεξεις θα παιζουμε? Εγω δυστυχως ή ευτυχως δεν ειχα κανεναν κοντα μου οταν εκανα τα παιδια μου παρα μονον τον μπαμπα τους. Οποτε δεν μπορω να μπω στην θεση της κοπελας. Αλλα φανταζομαι οτι οταν δεχεται τοση πιεση αθελα της ή μη, πρεπει να ειναι ακρως ενοχλητικο. Ειδικα οταν η ψυχολογια ειναι λιγο βεβαρυμενη.
>Οι γιαγιάδες, παπούδες και λοιποί συγγενείς έχουν κάθε δικαίωμα να βλέπουν και να χαίρονται το εγγόνι τους, άντε και να δίνουν και από καμιά συμβουλή. Μέχρι εκεί όμως. Δεν έχουν δικαίωμα να επιβάλλουν πράγματα.Είναι στο χέρι του κάθε γονιού να θέσει τα όρια της παρέμβασης των άλλων και αν χρειαστεί να τους κόψει τον αέρα.
>NAI AΛΛΑ Η ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΣΧΕΤΙΖΕΤΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΜΕ ΤΗ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ, ΠΑΡΑ ΜΕ ΤΟ ΘΥΜΟ ΚΑΙ Η ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΜΑΜΑ, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΑΥΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΕΓΩ, ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΘΥΜΟ ΠΟΥ ΝΟΙΩΘΕΙ ΕΠΕΙΔΗ ΑΚΟΥΣΕ ΤΙΣ ΓΝΩΜΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΤΡΟΠΟ ΜΕΓΑΛΩΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΜΩΡΟΥ ΤΗΣ.
>Η κοπέλα μίλησε για μελαγχολία και όχι για κατάθλιψη... Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να υπάρχουν κόντρες ακόμα και στα ζόρια!!
>EΓΩ ΘΑ ΣΥΜΦΩΝΗΣΩ ΜΕ ΤΗ ΧΡΥΣΑ ΣΕ ΟΛΑ ΟΣΑ ΕΙΠΕ.
>Συγχώρεσέ με άλλα επειδή έχω περάσει επιλόχειο κατάθλιψη που ταλαιπώρησε εμένα και τους οικείους μου γύρω στον ενάμιση χρόνο, θα τολμούσα να πω ότι στο κείμενο της κοπέλας εγώ διακρίνω θυμό κι όχι μελαγχολία. Η κατάθλιψη είναι κάτι εντελώς διαφορετικό,εύχομαι σε καμία νέα μανούλα να μην την περάσει, άλλα αν κάποια όντως βιώνει μια τόσο δύσκολη κατάσταση, ας μη ντραπεί να μιλήσει ανοιχτά γιαυτό και να πάρει όση βοήθεια μπορεί για να το ξεπεράσει χωρίς απώλειες (που καμιά φορά μπορεί να είναι πολύ μεγάλες και καθοριστικές). Καλή δύναμη σε όλες τις μανούλες!