Θέλω επιτέλους να φύγω από τους δικούς μου και να ξαναφτιάξω τη ζωή μου!
Με λένε Τέτα. Η ιστορία μου ξεκινάει όταν οι γονείς μου, που ήταν και είναι πολύ αυστηροί και παλαιών αρχών με ανάγκασαν να κόψω το σχολείο και να γραφτώ σε μια σχολή που δεν μου άρεσε μόνο και μόνο επειδή είχε πάει η μάνα μου και ήθελε να ακολουθήσω και εγώ το ίδιο επάγγελμα. Έτσι αναγκαστικά και προκειμένου να είμαι μακριά τους και να ζήσω όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας μου, πήγα στην σχολή. Δεν την τελείωσα όμως, γεγονός που οι γονείς μου δεν γνώριζαν. Έψαξα και βρήκα δουλειά σαν πωλήτρια για να είμαι ανεξάρτητη. Επιτέλους είχα δικά μου λεφτά, μπορούσα να ψωνίσω ότι ήθελα και να βγαίνω να διασκεδάζω.
Με είχαν τόσο πιεσμένη που γνώρισα ένα παιδί και πιστεύοντας ότι είναι καλός έμεινα έγκυος στον δεύτερο χρόνο. Του το είπα και δέχτηκε να παντρευτούμε λέγοντας μου ότι δεν πρόκειται να με αφήσει μόνη μου ποτέ. Το είπαμε στους δικούς μας και έγινε ο κακός χαμός επειδή είμασταν μικροί. Η πεθερά μου με πήρε τηλέφωνο και με διέταξε να το ρίξω γιατί ο γιος της δεν ήταν για οικογένεια. Την έβρισα και της το έκλεισα. Παντρευτήκαμε και στις αρχές ήταν όλα καλά σε γενικές γραμμές.
Μετά από ένα χρόνο έμεινα ξανά έγκυος και από εκεί και πέρα εμφανίστηκαν μαύρα σύννεφα στο γάμο μας. Είχα τρομερό πόλεμο από την πεθερά μου, που έβαζε λόγια στο γιο της ισχυριζόμενη ότι τον απατάω, επειδή εγώ δούλευα πιο πολλές ώρες και έφερνα πιο πολλά λεφτά στο σπίτι. Στην συνέχεια απολύθηκε και από τη δουλειά του γιατί όπως μου είπε το αφεντικό του, τον έπιασε να βάζει χέρι στο ταμείο. Του έφταιγαν όλοι και όλα. Γέννησα και δεν ήρθε καν στο νοσοκομείο όταν με πήραν στο χειρουργείο. Τα είχε πιεί και κοιμόταν του καλού καιρού. Ήρθε η ώρα να βγω από το νοσοκομείο και ήρθε ο κολλητός μου και με πήγε στο σπίτι ενώ αυτός ήταν άφαντος. Άρχισε μετά να βάζει χέρι και στα λεφτά μου και κάθε φορά που του έλεγα ότι πείραξε το πορτοφόλι με έβγαζε τρελή και μου έλεγε ότι δεν έχει καμία δουλειά με το πορτοφόλι μου και ότι δεν θυμάμαι που τα ξόδεψα.
Με αυτά και με αυτά οι δικοί μου αγανάκτησαν γιατί έβλεπαν ότι εγώ δούλευα σαν σκυλί και ο κύριος ούτε που έμπαινε στον κόπο να ψάξει για δουλειά. Όλη μέρα για καφέ, μπύρες, ύπνο και playstation. Μας είπαν να τα μαζέψουμε και να πάμε στην επαρχία όπου υπήρχε και σπίτι δικό μου, να τον έβαζαν να δουλέψει σε ένα εργοστάσιο που είχαν ένα γνωστό, προκειμένου εγώ να κάτσω σπίτι να μεγαλώσω τα παιδιά. Μόλις μεγάλωναν λίγο θα μπορούσα και εγώ να δουλέψω στο ίδιο εργοστάσιο. Δεν ήθελε να πάμε εκεί γιατί θα αναγκαζόταν να δουλέψει και οι δικοί μου θα τον είχα υπό έλεγχο. Το είπε στην μάνα του και έγινε Τούρκος γιατί δεν ήθελε να πάμε κοντά στους δικούς μου αλλά κοντά σε αυτή.
Τελικά φύγαμε και πήγαμε επαρχία. Έπιασε δουλειά στο εργοστάσιο και σε τρείς μήνες παραιτήθηκε και εγώ δεν είχα ιδέα. Ένα πρωί μου ανακοίνωσε ότι θα μαζέψει τα πράγματα του και θα φύγει για να πάει στο μέρος που είναι η μάνα του γιατί πνιγόταν και δεν άντεχε άλλο. Έτσι τα μαζέψαμε και πήγαμε Βόρεια Ελλάδα και αντί να είναι καλύτερα ήταν τρείς φορές χειρότερα. Φτάσαμε στο σημείο να πεινάσουμε. Ήμασταν ένα μήνα χωρίς θέρμανση με χιόνια έξω γιατί τα λεφτά τα έτρωγε ξενυχτώντας έξω με τους φίλους του.
Πήρα τα παιδιά και έφυγα κρυφά. Γύρισα δυστυχώς στους γονείς μου, οι οποίοι με την συμπεριφορά τους είναι σαν να με τιμωρούν που διέλυσα το σπίτι μου και ενδιαφέρονται για το τι θα πει ο κόσμος που είμαι χωρισμένη. Έχω καταντήσει οικιακή βοηθός και η μάνα μου δεν μου κρατάει τα παιδιά να βρω δουλειά γιατί με θέλει κλεισμένη μέσα στο σπίτι.
Μετά από οκτώ χρόνια μοναξιάς, γνώρισα έναν άντρα χωρισμένο με δυο παιδιά. Είμαστε πάρα πολύ καλά μαζί και το πάμε σοβαρά. Οι δικοί μου δεν θέλουν να φύγω από το χωριό και μου δημιουργεί προβλήματα στην σχέση μου προσπαθώντας να μας χωρίσει. Θέλω να φύγω να πάω σε δικό μου χώρο. Τους ζητάω το σπίτι της Αθήνας, όπου έμενα για να μπορέσω να βρω δουλειά και να μείνω με τον άνθρωπό μου και δεν μου το παραχωρούν. Η δικαιολογία είναι ότι τα παιδιά είναι καλύτερα να μεγαλώσουν στην επαρχία και στον καθαρό αέρα και όχι στην Αθήνα που είναι ζούγκλα.
Θέλω να φύγω όμως. Δεν αντέχω άλλο. Οκτώ χρόνια τώρα, έχω περάσει τα πάνδεινα μαζί τους και έφτασε ο κόμπος στο χτένι. Τι μπορώ να κάνω; Για να μείνω με τον άνθρωπο που είμαι πρέπει να δουλεύω και εγώ για να μπαίνουν δύο μισθοί στο σπίτι. Μόνο με τον δικό του μισθό δεν βγαίνουμε γιατί δίνει και διατροφή ύψους 450 ευρώ για τα παιδιά του από τα 980 ευρώ που παίρνει πλέον…
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
1.Δεν τελειωσατε το σχολειο γιατι φταιγαν οι γονεις σας που ηθελαν να σας βαλουν σε τεχνη. 2. Δεν τελειωσατε τη σχολη σας, γιατι φταιγαν οι γονεις σας που σας ειχαν αυστηρα, και εσεις θελατε την ανεξαρτησια σας ( ασχετο) , και να διασκεδαζετε χωρις να σκεφτεστε το μελλον. Και γι αυτο φταιγαν οι γονεις σας. 3. Επειδη οι γονεις σας ηταν αυστηροι, χωρις να το πολυσκεφτειτε μεινατε εγκυος. Δεν φταιγατε ομως εσεις που δεν προφυλαγοσασταν. 4. Ακολουθουν μια σειρα απο δυςτυχιες, για τις οποιες φταιγανε ο συζυγος και η πεθερα σας. Αλλα και οι γονεις σας. Εσεις ποτέ. 5. Επιστρεφετε στο πατρικο σας. Καθεστε χωρις να πιασετε μια δουλεια, οποιαδηποτε, για ΟΚΤΩ χρονια. Φταιει η μανα σας, ομως, που δεν σας κρατουσε τα παιδια. ( Μα αυτα δεν ειχαν παει σχολειο εν τω μεταξυ); Εσεις δεν φταιτε. Επιπλεον, αισθανεστε σαν οικιακη βοηθος, επειδη φροντιζετε τα παιδια σας και κανετε δουλειες, στο σπιτι που σας στεγαζει και σας φιλοξενει και τους τρεις. 4. Τωρα που βρηκατε φιλο, ξαφνικα σας επιασε η λαχταρα να δουλεψετε , αλλα οχι οπουδηποτε, μονο στην Αθηνα. Αλλα δεν μπορειτε, γιατι φταινε οι γονεις σας, που δεν σας δινουν το σπιτι.Αληθεια, τα παιδια σας που δεν σας τα κρατουσαν στο χωριο και γι αυτο δεν δουλευατε, στην Αθηνα ποιος θα σας τα κραταει; Κυρια μου, αναλαβετε τις ευθυνες σας, και παψτε να κατηγορειτε για ο, τι σας συμβαινει τους αλλους. Παρτε πια τη ζωη σας χερια σας, πιαστε μια δουλεια, και αρχιστε να εχετε απαιτησεις απο τον εαυτο σας. Μετα και με τα παιδια σας, θα ειστε καλυτερα, και με το φιλο σας. Αυτο το "οικιακη βοηθος" μου χτυπησε πολυ ασχημα! Αφου ρωτατε τι να κανετε, σας λεω. Να βρειτε δουλειά, και να αφησετε τα διαφορα προσχηματα καθως και τις απαιτησεις απο τους γονεις σας, που απο τη μια σας καταπιεζουν, κι απο την αλλη θελετε να ζειτε εις βαρος τους.
Και μη νομιζετε, επειδη σας γραφω τα παραπανω, οτι δεν καταλαβαινω τη λαχταρα σας να φτιαξετε μια κοινη ζωη με τον αντρα που αγαπατε. Μακαρι να τη φτιαξετε, και να ειναι καλος ανθρωπος και να ειστε εσεις και τα παιδια σας ευτυχισμενοι. Αλλα μην ξεκινατε απο λαθος βαση " δεν μπορω, γιατι δεν μου δινουν αυτο, δεν μπορω γιατι δεν εχω εκεινο", μην τα περιμενετε απο τους αλλους, αλλα ουτε και να τους αφηνετε να αποφασιζουν. Σκεφτειτε ψυχραιμα, παρτε τις αποφασεις σας, και κρατηστε καλες σχεσεις και με τους δικους σας. Πιστευω οτι αν σας δουνε να παιρνετε τα πραγματα στα χερια σας, θα συννενοηθειτε καλυτερα.
Τέλειο σχόλιο! Ακριβώς έτσι!
Να σε ρωτήσω κάτι? Γιατί ζητάς την άδεια τους? Και όχι μόνο συνειδητά αλλά και ασυνείδητα η ζωή σου γυρίζει γύρω από αυτούς ζητώντας μια επιβεβαίωση. Σήκω και φύγε με ή χωρίς το σπίτι στην Αθήνα. Πατα στα πόδια σου κρατά τον άνθρωπο σου αλλά μην κρεμαστείς πάνω του. Γίνε πρώτα εσύ καλά. Πάντα είχες κάποιον να κατευθύνει την ζωή σου. Μην ξανακάνεις το ίδιο λάθος. Πάρε εσύ τα ηνία και Ναι θα δυσκολευτείτε αλλά μετά τη δοκιμασία αυτή θα είσαι πραγματικά ευτυχισμένη. Καλή σου τύχη.