Τι μου έμαθε η μητρότητα: "Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην λες!"
Τελειώνει η χρονιά. Μια χρονιά που σίγουρα ήταν η πιο «ταρακουνιστική» της μέχρι τώρα ζωής μου.
Ήταν η χρονιά που έγινα μαμά. 2010, μμμ, μου αρέσει, είναι στρογγυλό και γεμάτο: 2010!
Τι μου έμαθε η μητρότητα
Μέρος πρώτο
«Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην λες»
Κατά καιρούς έρχονται κάποιοι που δεν είναι (ακόμα) μαμά/μπαμπάς, εδώ στο «Είμαι μαμά» και απορούν πού βρίσκουμε εμείς οι μαμάδες τόση όρεξη να μιλάμε non stop και ανελλειπώς για τα παιδιά μας, τα παιδιά όλου του κόσμου, τους τοκετούς, τις γέννες κου του λου. Α και δεν καταλαβαίνουν πώς μπορούμε να χαντακώνουμε τις ευτυχισμένες στιγμές του π.τ. (προ τέκνου) παρελθόντος μας, δηλώνοντας ότι δεν πιάνουν μία μπροστά στα όσα ζούμε τώρα μ.τ.
Δεν έχω να πω κάτι φοβερά επεξηγηματικό εκτός του «Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην λες«. Γιατί το έχω βροντοφωνάξει ουκ ολίγες φορές ότι και εγώ στην π.τ. εποχή μου απορούσα με τις μαμάδες, τις βαριόμουν και λιγουλάκι, σκεφτόμουν πολύ συχνά την παροιμία-ατάκα «Άλλη παιδί δεν έκανε, μόνο η Μαριώ τον Γιάννη» και γενικά θεωρούσα λίγο «απαράδεκτο» το να αφιερώνεις όλο σου το είναι στο παιδί σου.
ΛΑΘΟΣ ΜΟΥ. Λάθος μου, αλλά δεν χρειάζεται να ζητήσω συγνώμη (εκτός ίσως από κάποιες φίλες μου με παιδιά για τις οποίες σκέφτηκα κάτι από τα παραπάνω), γιατί πολύ απλά πρέπει κανείς να το ζήσει για να καταλάβεις.
Το να υπάρχεις μόνο για σένα έχει την χάρη του. Το να υπάρχεις και για τον άνθρωπό σου έχει επίσης την χάρη του και είναι πολύ πιο γεμάτο συναίσθημα. Το να υπάρχεις όμως ΚΑΙ για το παιδί σου, ε, πολύ απλά δεν παίζεται.
Μιλάμε για έναν άνθρωπο που ζει και μεγαλώνει μαζί σου, παίρνει πνοή από εσένα, μαθαίνει από εσένα, ανακουφίζεται με εσένα, αγαπάει μαζί με εσένα, γελάει, τρέφεται, γνωρίζει, γεύεται, βλέπει, ανακαλύπτει, ρουφάει σαν σφουγγάρι τα πάντα, μα πάνω απ’ όλα όσα του δίνεις εσύ.
Είναι απλά μαγικό. Είναι -θεωρητικά- το πιο απλό πράγμα του κόσμου, το πιο καθημερινό και όμως δεν έχει χάσει τη μαγεία του. Είναι τόσο μαγικό που παρ’ ότι το βιώνουν καθημερινά δισεκατομμύρια άνθρωποι, εσύ νομίζεις ότι μόνο για εσένα είναι τόσο μοναδικό. Πραγματικά νομίζεις ότι «Άλλος παιδί δεν έκανε, μόνο η Μαριώ τον Γιάννη«
Είναι κάπως σαν τον έρωτα… που νομίζεις ότι μόνο εσύ έχεις ερωτευτεί τόσο δυνατά και κανένας άλλος. Ε μόνο που πρέπει να το πολλαπλασιάσει κανείς επί 39569606 για να το καταλάβει.
Δεν συμφωνώ με πολλούς όρους, όπως «χαζογονείς», «μαμά κουκουβάγια», όμως μπορώ να καταλάβω τους ανθρώπους που συστήνονται ως χαζογονείς ή καμαρώνουν για τα παιδάκια τους όπως η κουκουβάγια για το κουκουβαγάκι της.
Το να μεγαλώνεις ένα παιδί είναι εύκολο και δύσκολο ταυτόχρονα. Απλό και κουραστικό συνάμα. Όμως ακόμα και στα δύσκολα, πάντα στο τέλος της ημέρας θα ευχαριστήσεις ακόμα και ασυναίσθητα τον (οποιονδήποτε) Θεό που σου έδωσε την ευκαιρία να το ζήσεις.
Kαι μόλις συνειδητοποίησα ότι τόση ώρα προσπαθώ να εξηγήσω αυτά που δεν εξηγούνται. Είπαμε… Μόνο όταν το ζήσεις, αναφωνείς «Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μη λες»
Εμένα μου έγινε μάθημα και θα τη θυμάμαι την ατακούλα και σε άλλες φάσεις της ζωής μου…
>το να μεγαλώνεις ένα παιδί είναι από τα λίγα πράγματα (για να μην πω το μοναδικό πράγμα) που αξίζει τον κόπο. όσο κουραστική κι αν ήταν η μέρα μου στο τέλος της πάντα λέω οτι άξιζε τον κόπο.
>Μεταξύ άλλων έμαθα να τσαλαπατάω τον εγωισμό μου και ότι οι μαμάδες δεν φανταζονται πόση υπομονή έχουν!!! Ανεξάντλητο κουράγιο, ψυχραιμία, δύναμη! Όσο για σένα φίλη μου που ξενερώνεις απίστευτα με τις μαμαδοσυζητήσεις, έχω να σου πω ότι έχεις ακόμα πολλά να μάθεις!!! Και ναι είναι πολύ ωραίο να είσαι μανούλα!!!
>Εγω αν και ειμαι μαμα εχω ακριβώς τις ιδιες αποριες με αυτες που λες οτι εχουν οσοι δεν εχουν γινει ακόμα γονεις. Για το μονο που εχω αλλάξει γνωμη ειναι οτι τελικα ειναι ωραιο να εισαι μαμα, δεν ειναι τοσο χαλια οσο φανταζόμουνα. Αλλα εξακολουθω να ξενερωνω απιστευτα για οσες μιλουν 24 ωρες το 24ωρο για τα παιδια τους και δεν ασχολουνται με τιποτα άλλο.
>ποσο σωστο αυτο που λες Ολιβ...αν δεν το ζεις δεν το καταλαβαινεις.
Οπως και οτι αλυτο εχεις αφησει π.τ.(οπως γραφεις) καλο θα ηταν να το λυσεις για να μην το λουστει το παιδι σου (αυτο το μαθαινω αυτη την περιοδο :().
>Πολύ αληθινό Ολιβιάκι μου... και όντως το να υπάρχεις μόνο για σένα έχει την χάρη του. Το να υπάρχεις και για τον άνθρωπό σου έχει επίσης την χάρη του και είναι πολύ πιο γεμάτο συναίσθημα. Το να υπάρχεις όμως ΚΑΙ για το παιδί σου, ε, πολύ απλά δεν παίζεται.
Και ναι λοιπόν... Τρώω μεγάλη μπουκιά (από potato twisters) αλλά μεγάλη κουβεντα δεν λέω πια...
σε φιλώ