Δεν υπάρχει για τον έναν ζωή χωρίς τον άλλον!

Δεν υπάρχει για τον έναν ζωή χωρίς τον άλλον!

μαμά Στέλλα

Ας γράψω και εγώ την δική μας ιστορία αγάπης… εαν υπήρχε ένας τίτλος θα ήταν «Δεν υπάρχει ζωή για τον έναν χωρίς τον άλλον«

Είμαι η Στέλλα, 26 χρονών… Πριν 10 χρόνια, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων των γονιών μου, μετακομίσαμε στην Αθήνα, είχα λυπηθεί τότε πάρα πολύ καθώς θα αποχωριζόμουν φίλους, συγγενείς, το παλιό μου σπίτι, την αγαπημένη μου γειτονιά…

Ερχόμενη στην Αθήνα όλα έμοιαζαν περίεργα, χωρίς χρώμα… Ωστόσο ο καιρός περνούσε. Την ημέρα του διπλώματος του πιάνου (μεταξύ μας, δεν ξεχνιέται) είχα καλέσει δυό φίλες μου, οι οποίες είχαν την φαεινή ιδέα να φέρουν στο άσχετο κάποιον φίλο τους. Ημουν πολύ αγχωμένη εκείνη την ημέρα, πολύ όμως, δεν έδινα σημασία σε τίποτα. Πριν βγώ στη σκηνή ο Στέφανος και τα κορίτσια ήρθαν και μου ευχήθηκαν καλή επιτυχία. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα του. Όλα πήγαν καλά και στη συνέχεια κλασσικά πήγαμε για φαγητό. Δεν τον έβλεπα ερωτικά. Νόμιζα πως ούτε εκείνος. Ήταν ο άνθρωπος που του έλεγα τα πάντα, είχε την δύναμη να με κάνει να του εμπιστεύομαι πράγματα τα οποία δεν τα ξέρει κανείς.

Οι σπουδές μου συνεχίστηκαν στο εξωτερικό, χανόμασταν, ξαναβρισκόμασταν, μιλούσαμε και ήταν σαν να μην είχε περάσει ούτε μια μέρα… και έτσι τα χρόνια περνούσαν. Είχα να τον δω 5 χρόνια, σχεδόν είχα ξεχάσει το πρόσωπό του.. όταν ένα απόγευμα λέμε να πάμε σινεμά, τελευταία στιγμή όμως αλλάξαμε σχέδια με την παρέα και αποφασίσαμε να πάμε για καφέ. Και εκεί τον ξαναείδα! Εκείνη την ημέρα και ενώ λέγαμε τα νέα μας, μου πρότεινε να πάμε μια βολτίτσα μια απο τις ερχόμενες μέρες, οι δυό μας…

Και πήγαμε στην θάλασσα, όλα τόσο ρομαντικά και ξαφνικά με φίλησε… Θύμωσα, του είπα να μη με ξαναενοχλήσει, ότι αυτός σκότωσε την φιλία μας … «μου αρέσει που σε εμπιστευόμουν» του είπα και έφυγα θυμωμένη. Και εκεί την «πάτησα»… άρχισε να μου λείπει, τον αναζητούσα… άρχισε να απομακρύνεται απο την παρέα και εκεί ήταν που τον πήρα τηλεφωνο και του ζήτησα να μιλήσουμε…. και ενώ εμένα με είχε πιάσει λογοδιάρροια… με έπιασε και με φίλησε… και από τότε είμαστε μαζίιιιι…

Σήμερα είμαστε παντρεμένοι, έχουμε την μικρή μας δεινοσαυρίνα-Χλόη (3 μηνών) και η ζωή μας δεν είναι παραμυθένια και τέλεια, υπάρχουν προβλήματα, αντιξοότητες  ΟΜΩΣ, παρ’ όλες τις δυσκολίες, παρ’ όλα τα εμπόδια, κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον στα μάτια ξέρουμε πως οι δυό μας μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα, γιατί πολύ απλά, δεν υπάρχει ζωή για τον έναν χωρίς τον άλλον

Συγγνώμη εαν σας κούρασα, ευχαριστώ για την τιμή που μας κάνετε και διαβάζετε την ιστοριούλα μας!

Εύχομαι τα καλύτερα σε όλες!!!

Κάθε ευτυχία!!!