Το Νούφαρο και ο Κορκόδειλος

«O Κορκόδειλος της λίμνης είχε ένα μόνο φίλο:

Το Νούφαρο.

Ειχαν γίνει φίλοι γιατι όταν ήταν μικρός ο Κορκόδειλος, έμοιαζε με σαμιαμίδι με γουρλωτά μάτια. Ηταν μικρός και δεν ήξερε κολύμπι.

Ετσι τον έβαζε πάνω στην άσχημη μύτη της η μαμά τουυ, η Κορκοδείλας και τον πήγαινε μέχρι το νούφαρο.Το νούφαρο βυθιζε τη μέση του και γινόταν σαν ποτήρι σαμπάνιας… την γέμιζε νερό και εκεί μέσα έμαθε να κολυμπά ο Κορκόδειλος.

Κάθε βράδυ λοιπόν όταν είναι να βγει για κυνήγι και φάει ο,τι φάει κολυμπά μέχρι το νούφαρο και ακείνο ακουμπά πάνω στην άσχημη μύτη του…

Κουβεντιάζουν μέχρι το πρωί!

Αυτά!»

-Τάαα (ξανά!) λέει η Αθηνά μας.

«Ο Κορκόδειλος της λίμνης έχει ένα μόνο φίλο:

Το Νούφ….»

Υπν.. υπν… υπν… ύπνος….

Την πρώτη φορά που μου είπε η Ολιβια «θα πεις μπαμπά ένα παραμύθι στην Αθηνά;»  αιφνιδιάστηκα.

Δεν ήξερα κανένα παραμύθι.

Ούτε καλά-καλά την Κοκκινοσκουφίτσα.

Βασικά δεν μ’ αρέσουν τα παραμύθια.

Θυμήθηκα ότι ούτε εμένα μου λέγανε παραμύθια. Εννοώ τα κλάσσικά παραμύθια. Η μάνα μου το

«Αν σ’ αρνηθώ αγάπη μου,
να μ’ αρνηθούν οι φίλοι,
χάδι ποτέ μου να μη δώ,
να μη φιλήσω χείλη. …»

Το τραγούδαγε το πρωί που μαγείρευε και της έκανε σεκόντο ο Κόκι ένα παραδείσιο πουλί  (καρδινάλιος) που’χαμε σε κλουβάκι … ένα τόσο δα κόκκινο με μαύρο στήθος πουλάκι ήταν… σαν σπουργίτι… που κελαηδούσε υπέροχα….

Όμως η μάνα μου κάθε πρωί έλεγε το ίδιο τραγούδι με διαφορετικά λόγια… προσαρμόσμενα κάθε φορά στην καθημερινότητά της… ή μάλλον επειδή τα ξέχναγε.

Το ίδιο γινόταν και με τις ιστορίες που μου έλεγε ο πατέρας μου… Βασικά γουέστερν… για τον καουμπόι που κατέβαινε από τα Τρίκαλα στην Σπάρτη…και πώς του την είχανε στημένη οι Ινδιάνοι στην Κόρινθο.(!!!!!!!)

Σκέφτομαι πως βασικά όλοι λίγο πολύ το ίδιο κάνουμε.

Ολοι έχουμε φίλο ένα νούφαρο.

[divider]

Ο Μάνος Αντώναρος είναι ο μπαμπάς της Αθηνάς και του Αρχέλαου.

Είναι δημοσιογράφος.

Θα τον βρείτε εδώ στο eimaimama αλλά και στο προσωπικό του blog στο gazzetta.gr