4 εφιαλτικές μέρες στην κλινική γεμάτες αγωνία!

H ιστορία της Έλσας

Ηρθε η ωρα να σας διηγηθω κι εγω με τη σειρα μου τη δικη μου ιστορια τοκετου.

Ημουν εγκυος στο γιο μου ενω η κορη μου ηταν 4 ετων. Στην πρώτη εγκυμοσύνη δεν ειχα κανενα προβλημα και γεννησα την κορη μου με καισαρικη λογω του οτι βγηκε 4.150kg. Η εγκυμοσυνη μου λοιπον κυλουσε ομαλα και ενω ειχα πολυ μεγαλη κοιλια ημουν συμεχεια σε δραση. Δουλειες στο σπιτι, βολτες, φροντιδα της μικρης, ολα τα εκανα κανονικα και οδηγουσα καθε μερα μεχρι το τελος.. Μεχρι και ταπετσαρια κολλησα στο παιδικο στον 6ο μηνα!!! Δεν ειμαι ανθρωπος που μπορει να κατσει!!!

Τον Ιουλιο του 2011 ενω ημουν στον 8ο μηνα (ΠΗΤ 11 Αυγουστου 2011) αποφασιζω να παμε εστω 5 μερουλες διακοπες με τον αντρα μου και τη μικρη στη Χαλκιδικη (μενουμε Θεσσαλονικη), πιο πολυ για τη μικρη να μη χασει φετος της διακοπες και να περασει ωραια. Ετσι κι εγινε, περασαμε 5 μερες πολυ ομορφα εγω δεν εκανα τιποτα μονο ξεκουραση και μπανιο με την τεραστια κοιλια μου η οποια με ειχε πλεον κουρασει αφανταστα. Δεν αντεχα αλλο, ειχα κουραστει και ανυπομονουσα να γεννησω να ξελαφρωσω.

Τελειωσαν οι μερες που λετε και την ημερα της επιστροφης αρχισα να δισανασχετω στο αυτοκινητο, ειχε και πολλή κινηση και ζεστη σε σημειο που ενιωθα συσπασεις και ασυναισθητα επαιρνα τακτες αναπνοες για να ηρεμησω. Δεν πηγε ο νους μου οτι ισως κοντευα και να γεννησω εκεινη την ωρα γιατι στην πρωτη μου γεννα πηγα με προγραμματισμενη καισαρικη και δεν ειχα ιδεα απο συσπασεις. Φτασαμε σπιτι και απορω πως ειχα το κουραγιο και εκανα μπανιο, μετα ομως ξαπλωσα και δεν κουνηθηκα αλλο. Ετσι ηρεμησα.

Το επομενο πρωι οταν πηγα στη τουαλετα ειδα λιγο αιμα… εκει τρομαξα!!!! Αμεσως πηρα τηλεφωνο το γιατρο ο οποιος μου ειπε να παω στη κλινικη να με δει. Ετσι κι εκανα μαζι με τον αντρα μου φυσικα. Με εβαλε στον καρδιοτοκογραφο και μου ειπε οτι ειχα συσπασεις γεννας και οτι απο δω και περα θα ειμαι ξαπλα θα πηγαινω μονο στην τουαλετα και θα παιρνω φυσικα και χαπια για αποφυγη των συσπασεων. Ετσι πηγα σπιτι, ξαπλωσα, πηρα και την μανουλα μου τηλεφωνο που μενει σε αλλη πολη και αμεσως ηρθε. Αν δεν ειχα και αυτην δεν ξερω τι θα εκανα. Εμεινε  ενα μηνα και με φροντιζε!!!

Εκατσα στο κρεβατι για 20 μερες!!! Ξερω οτι υπαρχουν μανουλες που εχουν κατσει και ολη τους την εγκυμοσυνη ξαπλα, αλλα για μενα αυτες οι 20 μερες ηταν εφιαλτης!!! Απο κει που ημουν ενα τοσο δραστηριο ατομο ξαφνικα καθηλωθηκα για να κρατησω οσο μπορω περισσοτερο τον μπεμπη μου στην κοιλια μου και να μη γεννηθει στον 8ο μηνα!!! Κοντεψα να παθω μελαγχολια, ωρες ωρες εκλαιγα με παραπονο, δεν μπορουσα πλεον να παιξω και να κανω διαφορα με την κορη μου ουτε καν να κανω μπανιο μονη μου. Ειχα οπως σας ειπα και τεραστια κοιλια, αν και ειχα βαλει 16 κιλα.

Μερα παρα μερα πηγαινα στην κλινικη για να με δει ο γιατρος μου στον καρδιοτοκογραφο και μου ελεγε θα το κρατησουμε μεσα οσο μπορουμε, να παρεις μερες απο το μηνα σου.

Ειχα μια αγωνια αν θα τα καταφερω να προστατεψω το μωρακι μου… Επιτελους μπηκα και στον 9ο μηνα και επειτα απο 5 μερες και αφου ημουν στην 36η εβδομαδα, πηγα παλι για το γνωστο καρδιοτοκογραφο, μου λει ο γιατροσ οτι παρατηρει αλλιωση και ετσι «Σημερα δε φευγεις, γεννας!!!«

Η βαλιτσουλα μου ηταν μονιμα στο αυτοκινητο για καθε ενδεχομενο. Ετσι με ετοιμασαν και με βαλανε για καισαρικη (ηταν η δευτερη ειπαμε, ασε που ο μπεμπης δεν ειχε γυρισει και προς τα κατω). Ετσι μπηκα χειρουργιο με πολυ φοβο, δεν ξερω γιατι αλλα επειδη ειχα ξαναζησει την καισαρικη, φοβομουν περισοτερο στη δευτερη, ενω ο αντρας μου περιμενε απο εξω μονος του ο καημενος. Βλεπετε δεν ημασταν προετοιμασμενοι για γεννα και ετσι δεν ηταν κανενας μαζι μας!!!

Τελος παντων, σε λιγα λεπτα με ειχαν ανοιξει και μολις ειδαν το μωρο να λενε ολοι, μαια, γιατρος και αναισθησιολογος «Ποποοο τι μεγαλο μωρο!!! Τι παλικαρος ειναι αυτος; Αποκλειεται να ειναι μονο 36 εβδομαδων«

Βοηθαει και η μαια πατωντας μου την κοιλια για να βγει το μωρο, αυτο πονεσε και αχ ξεκολησε απο μεσα μου και ακουγεται το κλαμα του και εγω αρχιζω τα κλαματα και απο χαρα αλλα πιστεψτε με και απο ανακουφιση, ελαφρυνα αρχισα ξανα να αναπνεω, μου εφυγε το βαρος!!!

Μου δειχνουν το μωρο και επειτα το παιρνουν για τις γνωστες διαδικασιες αλλα εκει που εκλαιγε, ξαφνικα σταματησε. Εγω ανησυχησα αλλα μου ειπαν πως ολα ειναι μια χαρα.

Αφου τελιωσαμε και το ραψιμο με πηγαν στο δωματιο. Βλεπω τον αντρα μου που περιμενε απο εξω, ολο χαρα εγω, αλλα δεν τον βλεπω και τοσο χαρουμενο…. δεν δινω σημασια. Αφου περιμενα στο δωματιο ποση ωρα και δεν μου φερνανε το μωρο,  αρχισα να ανησυχω και λεω στον αντρα μου «Τι εγινε, δε θα μου το φερουν;«

Εκει μου ειπε να μην ανησυχω και πως το μωρο το βαλανε στη θερμοκοιτηδα γιατι ηταν προωρο (36 εβδομαδων προωρο ειναι;) και πως την ωρα που βγηκε επαθε υπογλυκαιμια επειδη ηταν πολυ μεγαλο για την εβδομαδα του. Γεννηθηκε 4 κιλα!!! Σκοτεινιασα!!! Ηρθαν και οι γονεις μου αφου εμαθαν οτι γεννησα να με δουνε και ηταν και αυτοι καπως σκυθρωποι. Δεν ημουνα χαρουμενη…. δε ζουσα τις ωραιοτερες στιγμες της ζωης μου αλλα ειχα πολυ αγωνια για το τι γινεται.

Ξεκουραστηκα. Επειτα το φερανε το μωρο και ητανε τοσο γλυκουλι…. Ειπα, ενταξει, ολα θα ειναι καλα.

Το απογευμα ηρθε ο παιδιατρος της κλινικης, πολυ καλος ναι μεν, αλλα πολυ ωμός στα λογια του. Τον ρωταμε αν ειναι ολα εντξει με το μωρο και μας ειπε πως θα δουμε ,πως το μωρο ειναι πολυ μεγαλο για την ηλικια του, προωρο και δεν ειναι φυσιολογικο αυτο και πως στους παιδιατρους δεν αρεσουν τα μεγαλα μωρα. Θα το παρακολουθουμε, λεει και θα δουμε πως θα παει. Εγω και ο αντρας μου κουρελια!!! Δεν τον εχω ξαναδει τοσο στεναχωρεμενο και ας ελεγε πως ολα θα πανε καλα, εβλεπα στα ματια του την στεναχωρια.

Βγηκε μια βολτα, εγω εκλαιγα ασταματητα και δεν ηθελα να δω ανθρωπο!!!

Περασα που λετε 4 αξεχαστες και εφιαλτικες μερες στην κλινικη γεματες αγωνια. Οποτε εμπαινε μεσα ο παιδιατρος ετρεμα, στη διπλανη μου ελεγε τα καλυτερα για το μωρο της και σε μενα ηταν μαζεμενος και ολο ελεγε τον παρακολουθουμε και να δουμε πως θα παει. Ξερετε πως ειναι να ερχονται ολα τα μωρακια στις μαμαδες τους για να τα θηλασουν και να μην ξερεις αν θα σου φερουν το δικο σου; Τις περισοτερες φορες δεν το φερνανε. Το ειχανε μια στη θερμοκοιτιδα, μια το ταιζανε γαλα γιατι βαζανε και ζαχαρη μεσα για να ρυθμισουνε την υπογλυκαιμια, μια το ειχανε στις λαμπες γιατι επαθε και ικτερο και συν ολα αυτα ειχε και λιγο φυσημα!!!

4 μερες με κλαμα και αγωνια… υστερα που να κατεβασεις γαλα; Το εβαλα βεβαια, οσο το ειχα το θηλαζα αλλα και με τετοια ψυχολογια τι να σου κανει!! Μια μερα που ηρθε ο γυναικολογος μου να με δει ξεσπασα, εκλαψα τοσοοο πολυ και ο καημενος να μου λεει πως το μωρο μου δεν εχει τιποτα και πως ειναι μια χαρα και τζαμπα στεναχωριεμαι, αλλα ειναι ολα αυτα συν και οι ορμονες, ξερετε, η ψυχολογια της λεχωνας, δε θελει και πολυ.

Ηρθε και η μερα που θα βγαιναμε και δοξα το Θεο ητανε ολα καλα. Ο μπεμπης δεν ειχε αλλο φυσημα, η υπογλυκαιμια του περασε και ο ικτερος ηταν λιγο ανεβασμενος και απλα θα τον πηγαιναμε να τον ξαναμετρησει (αυτο το ειχε και η κορη μου, ξερω δεν ειναι τιποτα).

Πηγαμε ετσι σπιτι μας και τελος καλο, ολα καλα, αλλα ολα αυτα που περασα ηταν για μενα τοσο τραυματικα που εκανα καιρο να τα ξεπερασω. Για πολους μηνες ολο νομιζα οτι κατι θα μου παθει το παιδι μου. Ωσπου βγαινοντας απο μια εκκλησια μια μερα οπου πηγα να αναψω λαμπαδα, ενιωσα τοση γαληνη και ηρεμησα.

Δοξα το Θεο ο μπεμπης μου ειναι μια χαρα και πολυ ζωηρουλης πλεον, μια και ειναι 15 μηνων τωρα.

Για καθε μια απο εμας ειναι τοσο μοναδικη και διαφορετικη η εμπειρια της γεννας, ευχομαι σε ολες τις μανουλες να ειναι μονο ευχαριστη αναμνηση.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com