Για πρώτη φορά μετά από 32 χρόνια κατάλαβα τη μάνα μου!
Η ιστορία της Κατερίνας
(Η Κατερίνα γέννησε με καισαρική και επισκληρίδιο)
Διαβάζοντας τις τόσες πανέμορφες ιστορίες τοκετού που πάντα με αφήνουν μουδιασμένη από συγκίνηση, αποφάσισα να σου στείλω και την δική μου ιστορία… Καταρχήν, η μονάκριβη μου Ιουλία γεννήθηκε στις 28/7/2010 με ΚΤ (και φυσικά επισκληριδιο) και ήταν 3,350 γρ και 51 εκατοστά! (ντάλα καλοκαιρινή και με πολλά μαλλια).
Σε γενικές γραμμές είχα μια υπέροχη εγκυμοσύνη, χωρίς ιδιαίτερες ναυτίες, ούτε 1 εμετό (thank God!) και με μόνο πρόβλημα μια μικρή αποκολλησούλα στον 3ο μήνα η οποία αντιμετωπίστηκε επιτυχώς με ορμόνες (ναι, τις γνωστές utrogestan που σε κάνουν σαν το ανθρωπάκι της Michelen!)
Το μόνα προβλήματα που αντιμετώπισα στην εγκυμοσύνη αλλά και μετά είναι αυτό των κιλών και αυτό των απίστευτων νεύρων… είχα τσακωθεί με το ΣΥΜΠΑΝ… όσο για τα κιλά.. είναι η ιστορία της ζωής μου και δεν ταιριάζει στο θέμα μας! Την λέξη «πρόβλημα» την λέω με αιδώ μπροστά στις τόσες γυναίκες που αντιμετώπισαν τα μύρια προβλήματα, τόσο για να μείνουν έγκυες, όσο και για να φέρουν εις πέρας την εγκυμοσύνη τους.
Με ΠΗΤ 4/8/2010, ένα γιατρό που βιαζόταν να πάει «για τα μπάνια του λαού», και μια τεράστια κοιλούμπα που κοιτούσε ακόμη τον ουρανό, είχα φτάσει στα όρια του βάρους (94 κιλά παρακαλώ) αλλά και στα όρια της απελπισίας.
Σε μια κρίση πανικού, αποφασίζω να πάω με πρόκληση τοκετου στις 30/7 για να ξεμπερδευω και εφόσον θα ειχα συμπληρώσει και την 39η εβδομάδα! Αμ δε…η φύση είχε άλλα σχεδια…με την δική μου βοήθεια φυσικά μιας και για να επισπεύσω την φυσική διαδικασία έπλενα ρούχα σκυφτή στην μπανιέρα το προηγούμενο απόγευμα!!!
Να σημειώσω εδώ ότι τις τελευταίες 2 εβδομάδες της εγκυμοσύνης μου, είχε έρθει σπίτι η Αγγλίδα κολλητή μου από Αγγλία, η οποία εκτός του ότι είχε κάνει την απίστευτη έρευνα και μου τα χε εξηγήσει όλα χαρτί και καλαμάρι, ήταν καθημερινά on-line με την αδερφή της που είναι birth doula και μου έλυναν όλες τις απορίες… Στο άκουσμα της πρόκλησης τοκετού εννοείται ότι φρίκαρε και πηρε τους δρόμους για να βρει μπαλα pilates μπας και οδηγηθουμε φυσιολογικά στον τοκετο.Ξημερώματα της 28/7 (05:00πμ) και ενώ κοιμόμουν μακαρίως μου σπάνε τα νερά, επί του κρεβατίου παρακαλώ και εμενα με πιάνει υστερικό γέλιο από τον πανικό και την μπόχα.. Είχα φαει ψαρι βλεπεις το βράδι και τα νερά μου μύριζαν σαν την ιχθυόσκαλα Κερατσινίου.. Οι σκηνές που ακολούθησαν χαρακτηρίζονται ροκ…
Ο άντρας μου στην προσπάθεια να μαζεψει τα άπειρα νερα και να ντυθει, γλυστράει και σαβουριάζεται… η κολλητή μου ενώ ντύνεται πανικόβλητη αρχίζει τις αναπνοές και τα «yes, you can do it, it’s showtime», εγω χωρίς να νιώθω καθόλου πόνο φτιάχνω ελληνικό και πάω για ντουζακι!
Στο δρόμο για το μαιευτήριο παίρνω τη μαία μου…
«έλα» της λέω,
«έλα» μου λέει
«ήρθε η ώρα, είμαι στο αυτοκίνητο και ανεβαίνω» της λέω εννοώντας ότι κατευθύνομαι στο μαιευτήριο βορείων προάστειων.
«Κι εγώ στο αυτοκίνητο είμαι και κατεβαίνω» μου λέει και γω, η χαζη καταλαβαίνω ότι την έχει ηδη ειδοποιήσει ο άντρας μου και κατευθύνεται κι αυτή στο μαιετηριο…. αλλα πού;;;
Για να μην μακρηγορώ… εγώ ανέβαινα στο μαιευτήριο κι αυτή κατέβαινε στο λιμάνι του Πειραια γιατί είχε αποφασίσει να φύγει νωρίτερα για διακοπές (ζντοινγκ!)
Μου ήρθε κόλπος, έβρισα στις 4 γλώσσες που ξέρω και συνέχισα με την σιγουριά ότι θα αφήναν την κολλητή μου στην αίθουσα ωδινών και αυτή θα με βοηθούσε-εμψυχωνε… αλλά ιδιωτικό μαιευτήριο και τέτοια κόλπα ΔΕΝ ΠΑΝΕ ΜΑΖΙ!
Αnyway, έφτασα μαιευτήριο, έκανα εισαγωγή και προετοιμασία και βρέθηκα στην αίθουσα ωδίνων με τους πόνους να αυξάνονται και με διαστολή 2!
Η ώρα περνουσε, η διαστολή παρέμενε 2, ο άντρας μου δίπλα κίτρινος σαν το λεμονι και ο γιατρός πουθενα! Δίπλα μου να γεννανε ανα 30 λεπτά, όλες με τις μαιες τους κι εγώ , ωσαν την καλαμιά στον καμπο (ο άντρας την «έκανε» με ελαφρά λίγο πριν την λιποθυμία) να κάθομαι καλωδιωμένη με τον καρδιοτοκογράφο και να περνανε οι ειδικευόμενες να μου «παίρνουν» διαστολή (τα νεύρα μου!!!!).
Μετά ήρθε το επεισόδιο επισκληρίδιος (το θυμαμαι, κι ανατριχιάζω), ο γιατρος ακομη άφαντος… ευτυχώς ήρθε ένας βασανισμένος ύπνος και με ηρέμησε λίγο…. Ξύπνησα μόνη μου σε μια άδεια αίθουσα, ειχαν περάσει 11 ώρες… Ο άντρας μου είχε πάει σπίτι για ντουζάκι(!) και την μαμά μου δεν την άφηναν να μπει… Ξαφνικά έρχεται μια νοσοκομα και μου λέει:
«Θα σε βγάλουμε με το κρεβάτι λίγο στον προθάλαμο γιατί ήρθε να σε δει ο αδερφός σου».
«Μα ο αδελφός μου δεν είναι εδώ, είναι στη Σέριφο!», τους λέω εγώ μισοζαλισμένη
Με βγάζουν στον προθάλαμο και τι να δω… ένας αναμαλλιασμένος και κλαμμένος αδερφός να μου πιάνει τα χερια, να με φιλάει στο μέτωπο και να μου λέει ότι όλα θα πάνε καλα… Είχε πάρει το φουσκωτό και ειχε ταξιδέψει μόνος του 3,5 ώρες με 5 μποφόρ για να έρθει να με δει…! (και μετά με ρωτούν κάποιοι γιατί ο αδερφός μου είναι ο άντρας της ζωής μου! Απάντηση: γιατι δεν έκανα γιο ακόμη!!!!)
Μετά από αυτό και αφότου ειχε τελικα εμφανιστει ο γιατρος (δόξα το Μεγαλοδύναμο)…πήρα την μεγάλη αποφαση να προχωρησω σε καισαρικη μιας και τα νερα είχαν ηδη σπάσει 12 ώρες και υπήρχε κίνδυνος αφυδάτωσης του μωρου. Μπήκα στο χειρουργείο οπλισμένη με θάρρος και την ευχη του αδερφού μου… μουσική υπόκρουση χειρουργείου… «στην Αφρική θα πάω με τους Μασάι!!!!!»
«Παναγία μου!!! Κλείστε αυτή τη μουσική!!!!«, φώναξα στην σκέψη ότι το παιδί μου θα γεννιόταν με σκυλάδικα!!!! (μα καλά, δεν έχουν δει Nip Tuck αυτοί οι άνθρωποι???).
Παραβαν μπροστά στο κεφάλι, ψιλοκουβεντουλα οι γιατροί και μια αίσθηση ότι μου ξεριζώνουν τα σωθικα… και ξάφνου… ακούω το κλάμα της… αγγελική μελωδία στα αυτιά μου… και έρχεται ένα ροδαλό, «ατσαλάκωτο» τριανταφυλλάκι και προσγειώνει την μουρίτσα της στην δική μου…
«Καλως όρισες κορούλα μου, είμαι η μαμά σου» ψελλίζω μέσα στα αναφυλλητά μου και φιλάω τη μυτούλα της-καρμπόν της δικής μου.
Μετα από αυτό δεν θυμάμαι και πολλά… από τη μία η νιρβάνα της απόλυτης ευτυχίας και από την άλλη οι 3 δόσεις επισκληριδίου(!!!!) με άφησαν με προσωρινό Alzheimer! Ακόμη και να θυμόμουν όμως, δεν αξιζει να σας τα πω… για μένα η ζωή μου άρχισε στις 18:00μμ εκείνο το ζεστό καλοκαιρινό απόγευμα.
Ηθικό δίδαγμα τοκετού:
α) δεν ξαναγεννάω στην Ελλάδα και δη σε ιδιωτικό μαιευτήριο
β) παρότι μη φυσιολογικός , ο τοκετός ήταν η πιο δυνατή, η πιο μεγαλειώδης στιγμή στην ζωή μου και η στιγμή που για πρώτη φορά μετά από 32 χρόνια κατάλαβα τη ΜΑΝΑ μου!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Κατερίνα πολυ ωραία η ιστορία σου !! Να σου ζήσει το κοριτσάκι σου! Να σε ρωτήσω κάτι ; Ποσά utrogestan τη μέρα έπαιρνες; Είχες άλλη παρενεργεια; Γιατί εγω ξεκίνησα τώρα ένα χάπι τη μέρα είμαι στην 20η εβδομάδα ... Το ξεκίνησα γιατί εχω συσπασεις κ πετρωνει η κοιλια μου... Κ διάβασα τις παρενέργειες κ τρομαξα...
Λες και διάβασα την ιστορία μου! Μα ακριβώς τα ίδια συνεβησαν και σε μένα! Απο που να αρχίσω? απο την αποκόλληση, τα utrogestan, τα αμετρητα κιλά, την επισκληρίδιο! Η μόνη μας διαφορά : εγώ γέννησα τον Μάρτιο του 2008...
Κατερινάκι , με έκανες να γαλάσω τόσο πολύ !!! Την καταευχαριστήθηκα την ιστορία σου !!!! Να είσαι γερή κοπέλα μου ,να χαίρεσαι την Ιουλία σου , και σαν μάνα δύο αγοριών που είμαι , να σου πώ οτι έχεις απόλυτο δίκιο στην απάντηση που δίνεις σ'αυτούς που σε ρώταν γιατί ο αδερφός σου είναι ο άνδρας της ζωής σου !!! Γιατί αν θα κάνεις γιό (σου το εύχομαι ) θα καταλάβεις !!!!
χαχαχαχαχαχα! Το έζησα μαζί σου! Πολύυυυυ καλή...Πας για σεναριογράφος!!!!
Απ τις καλυτερες διηγησεις!πεθανα στα γελια!καλοτυχο ναναι το παιδακι σου!η δε ικανοτητα σου να περιγραφεις φοβερη!
ΑΠΟ ΤΗΣ ΠΙΟ ΩΡΑΙΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ!! ΓΕΛΑΣΑ Κ ΕΚΛΑΨΑ ΜΑΖΙ!! ΝΑ ΣΟΥ ΖΗΣΕΙ ΤΟ ΜΩΡΑΚΙ ΣΟΥ!!