Φοβάμαι;
Έρχονται στιγμές που φοβάμαι τόσο πολύ για το παιδί μου που καταντώ υπερβολική, γραφική, τραγική.
Σήμερα στον παιδικό σταθμό συνειδητοποίησα ότι η κόρη μου δεν έχει μάθει ακόμα να ανεβοκατεβαίνει σκάλες, όχι επειδή δεν μπορεί, αλλά επειδή δεν την… αφήνω. Ναι, το παραδέχομαι. Τρέμω στην ιδέα ότι θα μου φύγει στις σκάλες, όπως είχα κουτρουβαλήσει εγώ μικρή στις σκάλες του μπαλέτου και το σοκ ήταν τόσο μεγάλο που σταμάτησα το μπαλέτο διά παντός. Ξαφνικά σκέφτηκα ότι αν δεν συνειδητοποιούσα τη χαζομάρα μου εγκαίρως, το παιδί θα έφτανε δέκα χρονών και ακόμα δεν θα μπορούσε να κατέβει τις σκάλες!
Δεν ξέρω αν φταίει η νέα εγκυμοσύνη, όμως τον τελευταίο καιρό τρώω γερές… φρίκες. Δεν είχα ποτέ θέμα με την υγεία, δεν με άγχωσε ποτέ τίποτα και παρ’ ότι πέρασα και από νοσοκομεία λόγω σπουδών και είδα πολλά και διάφορα, βγήκα ψύχραιμη και… ok. Και να που έγινα μαμά και αφού πέρασε το πρώτο διάστημα που έβλεπα το παιδί μου βασικά ως χαριτωμένο φρατζολάκι που είναι κυρίως για να το ζουλάς και να το φιλάς, ξαφνικά με έπιασε ένα άγχος για το αν είναι καλά και αν θα είναι καλά. Τι κάνω λάθος; Το τρέφω σωστά; Το περιποιούμαι σωστά; Μήπως κάνω κάτι λάθος; Μήπως έχει κάτι που κανείς δεν το βλέπει;
Δεν σας κρύβω ότι το μυαλό μου κάποιες φορές μπήκε σε άσχημα τριπάκια, το είχα ρίξει και σε διαδικτιακές αναζητήσεις και είχα φρικάρει. Ακόμα προσπαθώ να συνέλθω. Προσπαθώ να είμαι ψύχραιμη απέξω και να μην αγχώσω φίλους, συγγενείς και το ίδιο το παιδί, αλλά από μέσα μου τρέμω.
Φοβάμαι τα αυτοκίνητα. Φοβάμαι τις πτώσεις. Φοβάμαι καμιά φορά και τον αέρα που αναπνέουμε.
Τώρα με αυτά που γράφω, θα νομίζετε πως έχω μετατραπεί στη σούπερ υποχόνδρια, υστερική μαμά, όμως όχι… Εξακολουθώ και είμαι αρκετά χαλαρή στην καθημερινότητά μου, θα έλεγα ότι η μικρή κάθε άλλο παρά υπερπροστατευμένη μεγαλώνει, αλλά… να, κάποια βράδια με πιάνει ένα άγχος…
Πάντα λέμε «Η υγεία πάνω απ’ όλα», αλλά το λέμε πια τόσο… αυτόματα που είναι λες και θέλουμε απλά να ξεπετάξουμε το αυτονόητο. Τώρα που είμαι μαμά, κάθε φορά το εννοώ και πιο πραγματικά… Υγεία πάνω απ’ όλα! Και του παιδιού και της μαμάς και του μπαμπά…
Πάντως, ψέματα δεν θα πω… Κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ, τριπλοτσεκάρω ότι η μικρή μου αναπνέει.
Είμαι άραγε η μόνη;
Όταν παραδεχτείς ότι είσαι υπερβολικά αγχώδης και με πολλές φοβίες,(εσύ το λες σούπερ υποχόνδρια κ υστερική μαμά)τότε θα ζητήσεις βοήθεια και θα λύσεις το πρόβλημά σου.Και επειδή δεν μπορείς να καταλάβεις το ύφος μου μέσα από αυτό το κείμενο,σου λέω ότι στο λέω με ενδιαφέρον και από δική μου πείρα (αγχώδης που νομίζει οτι είναι και πολύ cool)......
filh mou 8a se stenaxwrhsw alla eisai ypervolikh !!! katalavainw oti anhsueis kai fovasai san mana alla to paidi prepei na einai pio eleu8ero san gonios o rolos sou den einai na eisai sunexeia apo panw ths (opws les me tis skales) alla ama pesei( eite swmatika eite sunais8hmatika) na sta8eis sto plai ths ama pragmatika 8es na megalwseis ena dunato kai swsto paidi 8a prepei osa agxh exeis na ta pni3eis den lew na eisai adiaforh aplws na thn afhseis na paei kai ligo <> dioti an ma8ei etsi pistepse me 8a bgei ena deilos kai koinwnika anaphros anr8wpos (sugnwmh an auto akougetai kapws sklhro) to vlepw se pollous neous an8rwpous gurw mou kai einai luphro(kuriws se koritsia!!! ) oi goneis epeidh e3efrazan olous tous fovous kai ta agxh epni3an ta paidia tous xwris auto na shmainei oti den ta agapoun!! elpizw na hremhseis gt na 3ereis auto kanei kako kai sthn dikh sou ugeia dld ti apo twra kai sto e3hs 8a zeis se ka8estws agxous gia ka8eti pou kanei h mikrh sou?? gia fantasou ama megalwsei ligo elpiw na se voh8hsa kai oxi na se stenaxwrhsa mono
καλημερα ολιβια ειμαι εγκυος στον 6 μηνα τη ςεγκυμοσυνης..ειχα μια αποβολη παλιοτερα τωρα ειμαι παλι εγκυος κ ολα πανε τελεια αλλα δεν μπορω να το απολαυσω οσο θα ηθελα...παθαινω συνεχεια φρικες ...βγαζω ενα σπυρι τι ειναι αυτο το σπυρι...το παιδι μου θα ειναι καλα οταν θα γεννηθει...με το παραμικρο κλαιω...οταν με προβληματιζει κατι ψαχνω στο διαδικτυο κ τρελαινομαι ακομα περισσοτερο...πριν λιγο καιρο καιρο ειχα μια συζητηση για τον αυτισμο ε τι να σου πω.....σκεφτομαι σοβαρα να παω σε ψυχολογο....ολοι μου λενε οτι παντα θα εχεις ανχος για το μωρο σου...αλλα δεν μπορω να φανταστω οτι θα ειμαι μια ζωη ετσι...
Αχ Ολίβια, Πόσο ίδια σκεφτόμαστε!Εμείς και οι περισσότερες μαμάδες! Στην περίπτωση μου τα πράγματα έρχονται επόχες που αγγίζουν ΟΡΙΟ!!!Κάνω τις πιο φρικιαστικές και κακές σκέψεις. Έκανα κ εγώ το τρελό λάθος αναζήτησης στο διαδίκτυο!Κόντεψα να τρελαθώ. Και τελικά με τη λογική μου καταλήγω σε αυτά που ειπε η Olgie. Αλλά το συναίσθημα μου δεν είναι ιδιαίτερα υπάκουο!! Βαθιές ανάσες λοιπόν και ας έχει ο Θεος καλά τα παιδάκια μας και τα παιδάκια όλου του κόσμου!!!
Για μένα, είναι απόλυτα φυσικό να φοβόμαστε για τα παιδιά μας. Αρκεί αυτό να μας οδηγεί στο να τους δείχνουμε τους τρόπους για να μένουν ασφαλή, υγιή, κοινωνικά κι ότι άλλο χρειάζονται. Αν μένουμε απλά στο να δείχνουμε (ή όχι) τους φόβους μας, «φοβάμαι» ότι θα δημιουργήσουμε άτομα ανασφαλή, άτολμα, άβουλα και εξαρτημένα. Από μέσα φόβος λοιπόν κι απ’ έξω παρότρυνση...
κοριτσια, θα σας πω κι εγω την δικια μου σκεψη! αυτου που του μελει να πνιγει, ποτε του δεν πεθαινει! δλδ εγω πιστευω οτι αν ειναι να συμβει το κακο (θεος φυλαξει!!) οσο κι αν εμεις προστατευουμε τα παντα, θα συμβει απο εκει που δεν το περιμενεις! οποτε δεν μπορουμε εμεις να εχουμε το ελεγχο! αυτα τα λεω και στον αντρα μου επειδη ειναι πααααααααρα πολυ αγχωμενος και του λεω οτι το κακο μπορει να συμβει παντου, οπως στο αμαξι που οδηγαμε. μπορει να ερθει ο αλλος και να σε τρακαρει! αυτο δεν μπορεις να το ελενξεις, οσο καλος γονιος κι αν εισαι! μπορει να γινει σεισμος και να πεσει το σπιτι να σε πλακωσει! εσυ τι μπορεις να κανεις γι αυτο? γι αυτο πρεπει να ειμαστε χαλαροι, γτ οταν εισαι αγχωμενος δενν εχεις καθαρο μυαλο και δεν μπορεις να λειτουργησεις σωστα! εγω ειμαι ακομα πολυ χαλαρη (ειναι 6 μηνων ο μπεμπακος μου) γτ εχω ολα αυτα στο μυαλο μου!σταυρωνω το παιδακι μου και αφηνω στο Θεο να το εχει καλα και να το φροντιζει! κι εγω βεβαια απο τη μερια μου κανω οτι μπορω, αλλα χωρις τη βοηθεια του Παντοδυναμου, δεν γινεται τπτ! (καλα ειμαι η μονη που σκεφτεται ετσι?μηπως να αρχισω να ανησυχω?) το θεμα ειναι οτι και τα παιδακια μας το εισπρατουν αυτο το αγχος και γι αυτο αντιδρουν αναλογα, με γκρινιες! γι αυτο οσο μπορειτε πιο χαλαρα! σιγουρα θελει προσοχη, αλλα με μετρο! χωρις αγχος! (τι σας λεω τωρα, ετσι!)
Πριν κάνω παιδιά μπορώ να πω ότι είμαι η γυναίκα-φόβος...Έχω άπειρους φόβους.Θα μείνω έγκυος;Και αν μείνω τι εγκυμοσύνη θα έχω;Και πώς θα γεννηθεί;Και θα είμαστε καλά και οι δύο μετά;;;Δεν είσαι σίγουρα μόνη σου...
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΜΑΜΑΔΕΣ Κ ΕΓΩ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΦΟΒΟ ΕΧΩ...ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΚΡΙΣΗ ΠΑΝΙΚΟΥ ΠΟΥ ΕΠΑΘΑ ΕΔΩ Κ 1 ΧΡΟΝΟ Κ ΤΟ ΠΗΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΤΑΚΑΡΔΑ...ΦΟΒΑΜΑΙ ΑΚΟΜΑ Κ ΤΗΝ ΣΚΙΑ ΜΟΥ...ΔΕΝ ΟΔΗΓΩ ΒΡΑΔΥ ΝΑ ΠΑΩ ΜΑΚΡΙΑ ΛΟΓΟ ΦΟΒΟΥ,ΦΟΒΟΜΟΥΝ ΝΑ ΚΑΘΟΜΑΙ ΜΟΝΗ ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ,ΓΙΑΤΙ ΝΟΜΙΖΑ ΟΤΙ ΘΑ ΠΑΘΩ ΚΑΤΙ ΚΑΚΟ Κ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ ΝΑ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙ...ΑΛΛΑ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΑΡΧΙΖΩ Κ ΤΟ ΞΕΠΕΡΝΑΩ ΠΑΝΩ ΑΠ΄ΟΛΑ ΓΙΑΤΙ ΕΧΩ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ!!!ΠΑΝΩ ΑΠ'ΟΛΑ ΥΓΕΙΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!ΣΥΓΝΩΜΗ ΑΝ ΕΓΙΝΑ ΚΟΥΡΑΣΤΙΚΗ...
Αχ Ολιβιάκι μου πόσο σε νιώθω... Ως μανούλα έχω τσακωθεί απειρες φορες με τον άνδρα μου, του οποίου ο μεγαλύτερος φόβος είναι μην τον κάνω...χαλβά τον πιτσιρίκο με τις φοβίες μου. Περιτώ να σου πω ότι με το που θα κλείσω τα μάτια μου θα τιναχτώ τρεις τεσσερις φορές γιατί φαντάζομαι τί τραγικό μπορεί να πάθει το παιδάκι μου και άλλες τέτοιες μην πώ... Ασε που αν ακούσω για άλλο παιδάκι, ξενο, κατι κακό κλαίω σαν χαζή...
Αγαπητή Ολίβια, θα πω κάτι άσχετο, αλλά δεν βρίσκω τη σχετική ανάρτηση. Προ καιρού είχες θέσει το ερώτημα προστατευτικού για το καινούργιο κρεββάτι της Αθηνάς. Καθώς έχουμε κι εμείς το ίδιο κρεββάτι (και το ίδιο πρόβλημα) είχα το νου μου. Και πρόσφατα έπεσα σε μια όμορφη ιδέα. Μπορείς να δεις εδώ: http://oliona.blogspot.com/2011/08/pilvi.html αν ακόμα ενδιαφέρεστε.
Εδω ειναι η σχετικη αναρτηση: http://www.eimaimama.gr/2012/01/kagkelo-gia-krevati.html :)
Μάλλον κάπως έτσι είμαστε όλες τελικά...!εμένα μου 'ρχονται αυτά σαν να με τσιμπάει μύγα τσ τσε!εκεί που είμαι καλά και μια χαρά χαλαρή-γιατί πραγματικά πιστεύω σε σχέση με αυτό που βλέπω από τον περίγυρό μου ότι είμαι σχετικά χαλαρή-ξαφνικά φοβάμαι για τα πάντα!κυρίως για τα σπρωξίματα,πεσίματα,χτυπήματα..κλπ!και για όλα τ' άλλα!βαθιές ανάσες...και πάλι χαλαρώνω!αν και πια...με την όλη κατάσταση...το "χαλαρώνω" είναι σχετικό...χαλαρώνω απ'το "τσίμπημα της μύγας" και έχω μόνιμα άγχος αν θα ΄χω και αύριο φαϊ να της δώσω...και εκεί δεν πιάνουν γαμώτο οι βαθιές ανάσες...
πόσο πετυχημένα τα λες!!!!!!έτσι ακριβώς νιώθω και εγώ, που, επίσης, θεωρώ ότι είμαι "χαλαρή" ως μαμά!!!! Με το καλό το δεύτερο παιδάκι σου εύχομαι!!!
Και εγώ τα ίδια σκέφτομαι! Και πως να μην τα σκέφτεσαι...Όταν γίνεσαι γονιός παύεις να σκέφτεσαι το τώρα και σκέφτεσαι πλέον το τώρα,το σήμερα, το αύριο κλπ. Είναι απόλυτα λογικό, θεωρώ εγώ -με το δικό μου μυαλό- να σκέφτεσαι έτσι. Αρκεί βέβαια να μπορείς να το διαχειριστείς όλο αυτό και να μην το παιρνάς στο παιδί, όπως λές.
Εγώ στην πρώτη εγκυμοσύνη ήμουν 3 λαλούν και 2 χορεύουν-φουλ αναίσθητη.Όταν γεννήθηκε η μικρή είχα χασεί τον υπνο μου γιατί είχα διαβάσει τόοοοοοοοοοοοσα πολλά στο ιντερνετ και νόμιζα οτι θα τα πάθει όλα το παιδί μου πχ συνδρομο αιφνίδιου θανάτου και άλλα τέτοια ευχάριστα.Με ότι παραμικρό πάθαινε εγώ σκεφτόμουν κάτι που είχα διαβάσει και το έκανα το θέμα τραγικό.Τελικά κατάφερα και το καταπολέμησα και σταμάτησα να επηρεάζομαι απο οτι διαβάζω.Τώρα στην 2η εγκυμοσύνη μου κάθε φορά λίγο πριν οποιαδήποτε εξέταση χάνω τον ύπνο μου και πάω μέσα στο άγχος στον γιατρό μέχρι που τον τρέλανα τον γιατρό και με ξέ@#$σε και στον 6ο μήνα ηρέμησα λιγο.Νομίζω οτι οι φοβίες είναι πακέτο με τον συνδυασμό παιδί-μάνα.
μηπως ειναι η εποχη τελικα????το ιδιο ακριβως εχω παθει και γω τον τελευταιο καιρο!σκεφτομαι ολο ασχημα πραγματα,του τυπου μην συμβει κατι κακο,μην αρρωστησει το παιδι,μη χτυπησει και τωρα και αργοτερα κτλ κτλ κτλ....και πραγματικα τρελαινομαι τοσο πολυ,λες και εχουν συμβει στην πραγματικοτητα!αφου για να καταλαβετε,φοβαμαι να τον αφηνω εστω και για λιγο μηπως παθει κατι!μαλλον φταιει η ψυχολογια μας.λες να φταιει και η ανοιξη???παντως χαιρομαι που δεν ειμαι η μονη που νοιωθω ετσι!!!
όχι,όχι...δεν είσαι η μόνη,δυστυχώς...
Εμένα βρε παιδιά ο φόβος μου πριν γίνω μαμά (γιατί δυσκολεύτηκα κ να τα καταφέρω) ήταν ο εξής: Δεν ήθελα να μου συμβεί κάτι χωρίς να έχω φέρει ένα παιδάκι στον κόσμο....Χωρίς να έχω αφήσει τη συνέχεια μου.... Απο τη στιγμή όμως που γέννησα τα δίδυμα κοριτσάκια μου.... Προσεύχομαι.... Πάνω από όλα να είναι αυτές γερές κ δυνατές αλλά να είμαι κ εγώ πάντα καλά κ να είμαι δίπλα τους για να τις προστατεύω, να τις φροντίζω, να τις αγαπάω, να τις παρηγορώ.... Ας έχει ο Θεός καλά όλα τα παιδάκια, αλλα κ τις μανούλες τους... Ουπς κ τους μπαμπάδες εννοείται!!!! Πόσο θλίβομαι όταν ακούω για νέες μανούλες που "φεύγουν".... Ωχ. Τί με έπιασε τώρα Παναγία μου!!!
Ολίβια, πολυ επίκαιρο για μένα το θέμα σου! Είμαι και εγώ σε μιά ίδιαν κατάσταση!΄Τόσο που φρικάρω και εγώ με τις σκέψεις μου. Έφτασα μάλιστα σε σημέιο να πιστεύω ότι έχω πρόβλημα (φυσικά δεν τολμώ να το πω πουθενά ότι σκέφτομαι έτσι γιατί ντρέπομαι) και μάλιστα τις τελευταίες μέρες ψάχνομαι να βρω μια λύση με τον εαυτό μου. Και να φανταστείς ότι και εγώ ποτέ δεν ήμουν έτσι, μάλλον τα σκέφτομαι όλα αυτά γιατί ήμουν το ακριβώς το αντίθετο, φουλ ανεξάρτητη και ριψικίνδυνη. Τώρα πια σκέφτομαι αυτό που έλεγε η μαμα μου "να δούμε τι θα κάνεις αν κάποτε το δικό σου παιδί σου κάνει τα ίδια". Πόλυ απλά θα πεθάνω... Αν τώρα που είναι εναμιση χρονών φρικάρω τι θα γίνει μετά που θα κυκλοφορεί και μόνη της? Ελπίζω να ηρεμήσουμε
Συμπάσχω!
Οι κακές σκέψεις πάντα θα υπάρχουν στο μυαλό σου. Τι "εκταση" θα πάρει ο φόβος σου και σε ποιες υπερβολές θα σε οδηγήσει είναι καθάρα δικό σου θέμα και ανάλογα τα βιώματα σου. Όλες το ζούμε αυτό καθημερίνα.. Πόσες ιστορίες έχεις ακούσει με διάφορα ατυχήματα που συμβαίνουν σε άλλα παιδιά, σε καταστάσεις που ούτε καν τις είχες σκεφτεί ή που εσύ άφηνες το παιδί σου ελευθερο σε παρόμοια περίπτωση. Και όταν ακούς κάτι κακό φρικάρεις στην ιδέα και μόνο ότι θα μπορούσε και το δικό σου παιδί να είχε πάθει το ίδιο ατύχημα!! Anyway παρ'ολ αυτά εγώ πιστεύω ότι είσαι λίγο παραπάνω ευαίσθητη λόγω δεύτερης εγκυμοσύνης!!! Τα ίδια είχα πάθει κι εγώ. Ενώ στην πρώτη εγκυμοσύνη μου ήμουν πάρα πολύ ήρεμη, χαλαρή και χαρούμενη, στη δεύτερη ήμουν μέσα στο άγχος και τον τρόμο. Φοβόμουν ότι κάτι κακό θα μου συμβεί. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά!!!! Μάλλον έχει να κάνει με το γεγονός ότι έχεις κάνει ΗΔΗ ένα παιδί και ξέρεις πόσο σημαντικό και πόσο πολύτιμο είναι. Τι κι αν είναι 3 εκατοστά σποράκι και είναι μέσα στην κοιλιά τι κι αν είναι κανονικό παιδί κι έξω από την κοιλιά!!! Όλα καλά θα πάνε!!! ;-)
Εγώ έχω σκεφτεί σοβαρά, αρκετές φορές, να πάω σε ψυχολόγο για να με βοηθήσει να κοντρολάρω το άγχος μου! Φοβάμαι τόσο πολύ μη μου πάθει κάτι που υποφέρω μερικές φορές με τις σκέψεις που "εξελίσσονται" στα πιο τρομακτικά σενάρια! Είχε περάσει από το μυαλό μου ότι αυτό μου συμβαίνει σε τόσο μεγάλο βαθμό γιατί την έχω μια μοναχοκόρη, μοναχοπαίδι (μάλλον δεν θα μπορέσω να κάνω άλλο παιδάκι...) και οι μάνες με περισσότερα είναι πιο "σκληρόπετσες"! Αλλά ξέρω ότι κάνω πολύ λάθος! Επίσης έχω την σοβαρότατη υποψία ότι οι φοβίες μου δεν επιτρέπουν στο παιδί μου να ανεξαρτητοποιηθεί (όσο μπορεί στους 21 μήνες του)! Εξ' ου και η σκέψη περί ψυχολόγου! Πάντως κι εμένα δεν ξέρει να κατέβει σκάλες Ολίβια και προχθές στον παιδότοπο έκανε ένα βήμα μπροστά στον αέρα ενώ θα έπρεπε να κατεβεί το πρώτο σκαλάκι μιας φουσκωτής σκάλας (αγνόησε εντελώς την ύπαρξη της σκάλας) και μετά από μια θεαματική τούμπα έσκασε στο πάτωμα (ευτυχώς τατάμι) από ύψος τουλάχιστον 1μιση μέτρου!!! ΕΥΤΥΧΩΣ δεν έπαθε τίποτα αλλά εγώ όλη νύχτα δεν κοιμήθηκα! Άλλες φορές δεν αγνοεί τα σκαλοπάτια, κάθεται στον πωπό και τα κατεβαίνει καθιστή! Πως το μαθαίνεις αυτό σε ένα παιδάκι? Οφείλεται σε μας που δεν έχουν πλήρη συναίσθηση του πάνω και του κάτω? Του ύψους και του κινδύνου?
μια χαρα εισαι εσυ!!! εγω ειμαι σε χειροτερη κατασταση.....!!!! την κραταω αγκαλια κ απο τα τραγουδακια περναμε σε συμβουλες... "οταν θα μεγαλωσεις να προσεχεις εεε??? τις παρεες σου να μην μπλεξεις, να μην πινεις, να μην καπνιζεις, να μην παρεις κακα πραγματα, να προσεχεις στο αυτοκινητο..... κλπ κλπ κλπ....." (απο τωρα δεν θα τις γινουν βιωμα????!!!!!!) η μαμα σ'αγαπαει πολυ πολυ πολυ..... κ μετα ναααα τα δακρυα η μαμα......!!!! οχι πες μου το παθαινεις αυτο???? να μιλας στο παιδι κ να τρεχουν δακρυα?? ευτυχως που ειναι ακομα μωρο (17 μηνων) κ δεν καταλαβαινει να με αρχισει στο δουλεμα!!!!
Αχουυυυ....και να που τελικά δεν είμαι η μονη ανώμαλη σε αυτο τον κόσμο!!!!!! Φίλη Αναστασία εγώ εκτός του ότι έχω αρχίσει και τα λεω όλα αυτά και κλααααμα η κυρία μετα το βράδυ που την βάζω για ύπνο και κάθομαι δίπλα της για να κοιμηθεί αρχίζω και βάζω με το μυαλό μου όλο τα χειρότερα των χειροτερων και πλανταζω γιατι ΦΟΒΑΜΑΙ μην πάθει το παιδι μου τίποτα και πως θα το αντιμετωπίσω !!!!! Δεν είναι ζωή αυτή !! Καταλαβαίνω απόλυτα το τίτλο του κειμένου και ΝΑΙ και γω μόνιμα ΦΟΒΑΜΑΙ !!!!!
Δεν νομιζω να υπαρχει ΚΑΜΙΑ μαμα που να μην αγχωνετε για την υγεια του παιδιου/ων της !!!Και οσο μεγαλωνουν , τοσο αυξανονται και οι κινδυνοι ! Απλα η καθε μαμα εχει διαφορετικη αντιμετωπιση του αγχους της. Εγω π.χ. ειμαι τρις χειροτερη απο εσενα χαχαχα ! Εχω επεκταθει και στον εαυτο μου με το αγχος και στον αντρα μου ! Με λιγα λογια ειμαι μπλιαχχχχ πια ! Μην το ενα μην το αλλο , να το ψαξουμε να να να να ! Αφου εχω κουραστει να σκεφτομαι πια κακα πραγματα ! Και δεν παμε ακομα και παιδικο ! Που να αρχισει και το σχολειο ! Πραγματικα τωρα , δεν εχεις κουραστει ψυχικα ???? Δεν εχει αρχισει να σε τρελαινει το ολο θεμα ??? Γιατι εμενα με εχει καταβαλει απιστευτα ! Και δεν βρισκω λυση ! Απλα το ριχνω πιο πολυ σε ολα αυτα που περασαμε με τον μπαμπα του αντρα μου , και υποψιαζομαι πως η κατασταση μου αυτη τη στιγμη ειναι επειδη ΤΑ ΕΙΔΑ ΟΛΑ με την υγεια του πεθερου μου .....
Συμφωνώ με την Διονυσία, οτι καθε πρωι πρεπει να χαμογελαμε εφοσον ολοι αυτοι που αγαπαμε ειναι γεροί!Αλλά αυτός ο φόβος μην πάθει τιποτα το παιδι, αλλα και οι γονείς μου και ο αντρας μου δεν παλευεται με τιποτα!Κι εγω τσεκαρω εαν αναπνεει, εαν εχει κουκουλωθει με τα σκεπασματα, και μπορω μεσα σε ενα λεπτό να σκεφτω διαφορα τραγικα που μπορουν να συμβουν, κοινώς το μυαλο μου δεν θα ξαναησυχασει ΠΟΤΕ!!!Ολίβια, να χαίρεσαι την Αθηνούλα και το σποράκι στη κοιλίτσα!!!
ολες στο ιδιο καζανι βραζουμε!μην ανησυχεις καθολου λοιπον!ειναι λογικο να φοβομαστε μην παθει κατι το μικρακι μας αρκει αυτο να μην στεκεται εμποδιο στη φυσικη αναπτυξη του παιδιου μας!δε σκεφτομαστε οσο μπορουμε ασχημα πραγματα και προχωραμε μπροστα
ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ....παρα πολυ ομως και νομιζω οτι εχω τρομοκρατησει τη μικρη. Οταν βλεπει αμαξι να ερχεται μου λεει ατοκινητο ατοκινητο και θελει αγκαλια...Ακομα και στο πεζοδρομιο θελω να μου κραταει το χερι. Περπαταμε και το μυαλο μου πλαθει διαφορα σεναρια που μπορει να μας τυχουν και πως θα αντιδρασω...Φοβαμαι και αλλα πολλααα...αν τα γραψω ολα θα περασετε για τρελη. Καθε βραδυ πεφτω για υπνο και φερνω στο μυαλο μου τι θα μπορουσε να ειχε συμβει στη διαρκεια της ημερας. πχ επεσε στη παιδικη και εγω σκεφτομαι αν ηταν ενα πεζουλι εκει διπλα και αν ειχε χτυπησει το κεφαλι? ουφ ολο τετοια σκεφτομαι...και ερχεται και το δευτερο μωρακι σε λιγους μηνες...
Εκανες την αρχη και κοιτα ποσες θα μαζευτουμε....αχ αυτο με την αναπνοη καθε βραδυ, εγω να δεις πως το κοιταω...ακομα και οταν καμια φορα αργησουν να ξυπνησουν το πρωι λεω γιατι ,και τρεχω να δω... τι τρελα Θεε μου!! Αυτο που κανω οταν μου ερθει κακια σκεψη στο μυαλο ??? Βριζω!!!! (απο μεσα μου για την παλιοσκεψη που εκανα ) και αρχιζω να σκεφτομαι ομορφες στιγμες και χαμογελαω!!! Το εκανα αρκετες φορεσ και πετυχε!!! Τωρα ειμαι πιο ηρεμη και κοιμαμαι πιο καλα τα βραδια!!Το αγχος της μανας δεν φευγει ποτε, αυτο ειναι το σιγουρο χαχαχα τι να κανουμε ομως ετσι παει γενιες και γενιες ...Πολλα χαμογελα και θετικη σκεψη και ολα θα πανε καλα!!!!
Είσαι μια απο όλες μας.Εγω οταν πρωτοξεκίνησε παιδικό σαν την δική σου καλή ώρα, επειδή την έπαιρνε και την έφερνε σχολικό,είχα φάει ενα κόλλημα ότι θα τρακάρει το σχολικό.΄Εκανα λίγο καιρό να το ξεπεράσω,αλλά μετά όλα ΟΚ.Τώρα πολλά χρόνια μετά που σπουδάζει σε άλλη πόλη στην αρχή της χρονιάς (πρωτοετής)είχα φάει κόλλημα μήπως γυρίζοντας το βράδυ της επιτεθεί κάποιος.Τι να κάνουμε.Ετσι είναι οι μανούλες.Καλή σου μέρα Ολίβια,καλή αρχή στην Αθηνά σου στο παιδικό και με το καλό το καινούργιο σας μωρό.
ΣΑΝ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ...ΑΥΤΟ ΝΑ ΤΟ ΕΧΕΤΕ ΟΛΟΙ ΣΑΝ ΑΡΧΗ. ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΘΑ ΞΕΚΙΝΑΤΕ ΤΗΝ ΜΕΡΑ ΣΑΣ ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΕΤΕ ΑΠΛΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΤΕ...
Καλημέρα και ναι ΔΕΝ ΑΙΣΑΙ ΜΟΝΗ.Αυτο βεβαια δεν σου λεει και πολλα την ωρα που κανεις αυτες τις σκςψεις. Δε θελω να σε τρομαξω αλλα οσο μεγαλωνουν τα παιδια και ξεπερνας καποια θεματα πχ σκαλες, προκυπτουν αλλα.Εγω που εχω 2, οταν ηταν το 1 στο καροτσι και το αλλο περπατουσε διπλα , κοιταγα γυρω γυρω σα τη τρελη γιατι νομιζα οτι θα μου αρπαξουν τη μεγαλη, θα τρεξω να την πιασω, θα αφησω το καροτσι, θα μου παρουν και το μικρο και δε θα ξερω ποιο παιδι να τρεξω να σωσω.Το εβλεπα και στον υπνο μου. Για αυτο σου λεω... χαλαρα γιατι στο τελος θα μας παρουν χαμπαρι και τα μικρα...
καλημερα ολιβια!εχω να σου πω οτι ημουν παντα σκληρη ως ανθρωπος.αναγκαστηκα απο 13 χρονων να κραταω μονη μου το σπιτι μου(λογω χωρισμου των γονιων και παραμονης μου με τον πατερα μου),μια ιστορια που ισως καποια στιγμη μπορεσω να σας αφηγηθω.δεν ειναι οτι απλα χωρισανε.εζησα και ειδα με τα ματια μου τραγικες στιγμες,εφευγα στα 9 μου να παιξω και τελειωνοντας το παιχνιδι δεν ηθελα να μπω σξανα στο σπιτι απο τις φωνες και τα κλαμματα που ακουγα απο μεσα...τελοσπαντων περασα πααααρα πολλα με αποτελεσμα να μην με αγγιζει τιποτα!δεν επετρεπα για χρονια στον εαυτο μου να φοβηθει απο το οτιδηποτε,πατουσα γερα στα ποδια μου...στην γεννα(φυσιολ.τοκετος)δεν ακουγοταν κιχ!η μαια εσκυψε στο αυτι του αντρα μου και του ειπε ποσο σκληρη ειναι η γυναικα σου.... ολα αλλαξαν ομως μολις γεννησα τον γιο μου.φοβαμαι για τα παντα!κοιμαται...θα ξυπνησει???πυρετος...παλι???γιατι???τι δεν κανω σωστα???να βαλουμε καγκελα στα παραθυρα...και αν μπουνε ληστες να μην φωναξουμε για να μην ξυπνησουμε το μωρο και μας το παρουνε...ω Χριστε μου ποσο παραλογα μου φαινονται τωρα που τα γραφω και ποσο λογικα μοιαζουν ολα αυτα τις νυχτες που πεφτω να κοιμηθω...εγω που ημουν τοσο δυνατη τι επαθα μεταλλαξη??? το παν ειναι το μετρο.που και που οταν συνειδητοποιω οτι πρεπει να αντιμετωπιζουμε την καθε κατασταση στην ωρα της και να ευχαριστουμε το Θεο που μας αξιωσε να γινουμε μανουλες απλα γερνω στο πλευρο του αντρα μου,τον περνω μια σφιχτη αγκαλια και κοιμαμαι..και εκεινος σαν να τα ειπα φωναχτα ολα αυτα καταλαβαινει και δεν ρωταει τιποτα..με κοιταει με το βλεμμα του ολα θα πανε καλα και με ηρεμει μεχρι το επομενο παραλυρημα μου φυσικα χαχα!!!
Οχι δεν είσαι μόνη έτσι είμαστε όλες έτσι έκανε η γιαγιά μου έτσι η μαμά μου έτσι κάνω κ εγώ κ η γιαγιά μου λέει...εγώ τώρα έχω περισσότερο αγχος ανησυχώ για τα παιδιά μου τα εγγόνια μου κ τη δισέγγονή μου...καταλαβαίνεις οπότε η μάνα είναι μάνα κ σε όλο το κόσμο όλες οι μάνες νιώθουν τους ίδιους φόβους.
ΟΧΙ..ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ Η ΜΟΝΗ..ΚΙ ΕΓΩ ΤΣΕΚΑΡΩ ΤΗΝ ΑΝΑΠΝΟΗ...ΟΛΟΙ ΤΑ ΕΧΟΥΜΕ ΑΥΤΑ..ΕΣΥ ΙΣΩΣ ΛΙΓΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΛΟΓΩ ΟΡΜΟΝΩΝ..ΚΙ ΕΓΩ ΑΓΧΩΝΟΜΑΙ..ΓΙΑ ΟΛΑ ..ΑΛΛΑ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΔΕΙΧΝΩ...ΠΑΙΡΝΩ ΑΝΑΣΑ ΚΑΙ ΛΕΩ ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ..ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΩ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΓΙΑ ΟΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ..ΥΓΕΙΑ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ..ΥΓΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΟΠΩΣ ΛΕΣ..ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΠΑΜΠΑ.
egw ts fobies m ts eixa prin kanw tn prwto m,t perasa ola ayta m tn prwto m apotelesma twra pou einai 14 minwn n tn exw mazi m gia n blepw an anapneei..koinws dn koimamai oli nyxta k alles toses fores sikwnomai n dw tn mpempi pou einai 1,5 minwn..egw ena xerw n pw....OSES GINAME MANES T AGXI K OI PROBLIMATISMOI DN THA LEIPOUN POTE AP TN KATHIMERINOTITA MAS!!!!!!!!!!!!!kali egkumosini n exeis OLIBIA k n xairesai k tn oikogeneia s!!!!!!!!!!!!
ΕΙΜΑΙ ΣΧΕΔΟΝ ΣΙΓΟΥΡΗ ΟΤΙ ΞΕΡΕΙΣ ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ Η ΜΟΝΗ!!!! ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΣΕ ΔΙΑΒΑΖΩ ΕΙΜΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ ΠΟΥ Κ ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ Η ΜΟΝΗ!!!! ΑΛΉΘΕΙΑ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΑΥΤΟ????
και εγώ μία απο τα ίδια. ΑΠό τον ρυθμό της αναπνοής τους καταλαβαίνω αν θα αρρωστήσουν .... μέχρι στιγμής το πετυχαίνω πάντα....το ένστικτο της μάνας!
εγω παλι εχω παθει το εξης : φοβαμαι μη μπει κανεις την νυχτα και μου την κλεψει. αφου οταν ερχεται στο κρεβατι μας ανακουφιζομαι τοσο πολυ!!μονο ετσι κοιμαμαι καλα.ξερω οτι σκεφτομαι βλακειες αλλα μ αυτες τις σκεψεις αγχωνομαι
Τελικά μάλλον είμαι η μόνη "αναίσθητη" της παρέας. Όσον αφορά στον ύπνο τουλάχιστον. "Χαλάστηκα" πολύ το πρώτο τρίμηνο με τρομερές αϋπνίες και φοβίες αλλα έκτοτε τον ύπνο μου δεν τον χαλάω με τίποτε. Πάντα έτσι ήμουν όμως: όταν κοιμάμαι, κοιμάμαι για τα καλά. Θυμάμαι πριν από πολλά χρόνια ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου είχε καρφώσει τις μισές σανίδες στο ταβάνι του σαλονιού στο χωριό την ώρα που κοιμόμουν για μεσημέρι (μετά από ξενύχτι και ταξιδι 8 ωρών) και δεν είχα καταλάβει το παραμικρό. Φοβίες και σενάρια περνάνε από το μυαλό μου κατά καιρούς αλλά αποφάσισα να τα αφήσω να προσπερνάνε χωρίς να τα "τρέφω" με αν και μήπως, ειδικά από τη στιγμή που λογω δικής μου κακής εμπειρίας από παρολίγο (δικό μου) πνιγμό με τη φοβία μου και τον πανικό καταλήξαμε δύο φορές με τον μικρό στο νοσοκομείο για ατινογραφίες. Έχω καταλήξει να πιστεύω ότι όσο περισσότερο τα σκεφτόμαστε τόσο χειρότερα είναι και ίσως να προκαλούμε κιόλας καταστάσεις που υπό άλλες συνθήκες δεν θα υφίσταντο. Σκεφτείτε θετικά μανούλες!
Αααααχχχχχχ!!!!!!Σίγουρα δεν είσαι η μόνη!!!!!! Έτσι και μου νιαουρίζει για κάποια ώρα κι αποκοιμηθεί χωρίς να τον πάρω χαμπάρι πάω 800 φορές στο προσκέφαλό του να δω πως ανασαίνει!!! Κι αυτό το κούρνιασμά του στην πάντα της κούνιας????? Πφφφφ.... εμμονή μου έχει γίνει!!!!! Πως θα ξυπνήσω 1 πρωί και..... άσε ούτε να το πω δε μπορώ!!!!! Το έχω καρατσεκάρει βέβαια πως το μωράκι μου αφήνει πάντοτε χώρο ελεύθερο στη μυτίτσα για ν' αναπνέει (εεε καλά δεν είναι χαζά τα μωρά είπαμε!!!!) αλλά πάντα πάντα κοιμάμαι με άγχος!!!! Πάντα!!!! Και πάντα τον τριπλοπλοσταυρώνω & λέω τις Προσευχές μου πριν πέσω για ύπνο!!!!! Να φυλάει η Παναγίτσα τα παιδάκια του κόσμου όλου!!!! Υ.Σ.: Όχι!!!!! Δεν είμαι έγκυος!!!!! Αλλά επειδή δεν έχω αδιαθετήσει 15 μήνες τώρα..... τα 'χω παίξει!!!!
Όχι, εγω δεν σηκώνομαι στη μέση της νύχτας να δω αν αναπνέουν. Το έκοψα γύρω στο χρόνο όταν συνειδητοποίησα ότι η κακή ποιότητα του ύπνου μου, επι καθημερινής βάσης, οδηγούσε σε ξεσπασματα συμπεριφορας και αδικαιολόγητη κούραση όλη την ημέρα. Εννοείται πως έχω ξαγρυπνησει για θέματα υγείας αλλα όχι απο υπερβολή! Όσο αφορά τα θέματα που θιγεις όμως, είμαι κ εγω πλέον περισσότερο υποψιασμενη. Ένας πυρετός που δεν συνοδεύεται απο άλλο σύμπτωμα ή ένα μικρο παροδικό τικ είναι ικανά να μου δημιουργήσουν εφιάλτες! Σταματώ όμως εκει! Δηλαδή υπερβολές του τύπου "δεν αφήνω το παιδι να παει με τη γιαγιά για ψώνια για το ω μη γενοιτο" δεν τις κάνω! Δεν επιτρέψω στον εαυτό μου να "χαλιεται" με τέτοιες χαοτικες σκέψεις! Γιατί απο κει και πέρα sky is the limit...
Αληθεια, γιατι υπαρχουν σκαλες σε παιδικους σταθμους που χρησιμοποιουνται ΚΑΙ απ τα παιδια? Εχω δει βρεφονηπιοκομο σε βρεφονηπιακο σταθμο να κατεβαινει τη στενη σκαλα που συνδεει το χωρο υπνου με την τραπεζαρια, κρατωντας διδυμακια στην αγκαλια της... Δεν ειναι μονο τα παιδια που μπορει να πεσουν. Θεωρω πως για αυτες τις ηλικιες θα επρεπε οι χωροι φιλοξενιας να ειναι μονο επιπεδοι!
και είχα αρχίσει να πιστεύω πως επειδή έναν τον έχω,γι΄αυτό τρέμω ακόμα και στην ιδέα να πάθει κάτι το μικρούλι μου! αυτό που έχω καταλάβει πάντως είναι ότι δεν υπάρχουν όρια στα συναισθήματα με τα παιδάκια μας.όλα στα κόκκινα!!!!ανεξάντλητη αγάπη,ανεξέλεγκτο άγχος,απεριόριστη ευτυχία,αμέτρητη αγωνία,αστείρευτη χαρά,αβάσταχτη στεναχώρια.....χαλάλι τους ΟΛΑ!
Ολιβια καλησπερα! Αν σε κανει να νιωθεις καλυτερα ναι δεν εισαι η μονη που τσεκαρει αν αναπνεει το παιδι της το βραδυ.Εδω κ 4,5 χρονια....και το εχω περασει κ σε μπαμπα κλπ....και οπως λεει κ η Μαρουλιτα παραπανω....τα αγχη κ οι φοβιες 2σιαστηκαν στην 2η εγκυμοσυνη που διανυω τωρα....δε φανταζεσαι τι περναει απο το μυαλο μου, τρελα πραγματα που δε τα μοιραζομαι με κανεναν! Ευχομαι κ ελπιζω να περασει κ να ναι οι ορμονες της 2ης εγκυμοσυνης....μα γιατι στη 1η παντα οσες ακουω ηταν κουκουρουκου κ μετα ψαχνουν τα παντα?Κουραγιο παντως....θα περασει...u are not alone....
όχι βέβαια δεν είσαι η μόνη! Εγώ νομίζω είμαι ακόμα πιο τραγική αλλά προσπαθώ να το καταπολεμώ!!! Να απολαύσουμε τα παιδιά μας πρέπει αλλά πως ; με όλα αυτά που ακούμε!!!
αγαπητή Ολίβια, κι εγώ νόμιζα ότι είμαι υπερβολική, αλλά τελικά συνειδητοποίησα ότι όλες οι μαμάδες και λόγω ορμωνών, και λόγω της συνειδητοποίησης της ευθύνης της μητρότητας, έχουν τους ίδιους φόβους με εμένα και όπως βλέπω κι εσένα. συμπτωματικά, η κόρη μου που είναι 3 χρονών και 4 μηνών, μόλις πρόσφατα ανεβοκατέβηκε σκάλες χωρίς να πιάνεται από κουπαστή. κι αυτό γιατί επαναστάτησε η κακομοίρα με την τρέλλα που μας έδερνε και δεν την αφήναμε!! θυμάμαι την καλύτερή μου φίλη που μου έλεγε όταν της έκανα παράπονα για τα φρικιαστικά όνειρα που έβλεπα στην διάρκεια της εγκυμοσύνης ότι "αυτό δεν είναι τίποτε", και πως " ούτε στο αεροπλάνο δεν θα θέλεις να μπεις"... και έτσι έγινε! ο παραμικρός πυρετός είναι κρίση πανικού για μένα, τον αντιμετωπίζω ψύχραιμα βέβαια, κάνω αυτά που πρέπει, αλλά η ψυχούλα μου το ξέρει το πόσο ανησυχώ και το τι βάζω με τον νού μου. κουράγιο, Ολίβια, όλα μέσα στη μητρότητα είναι. ανθρώπους ανασταίνουμε και όταν αγαπάς, ανησυχείς. δεν είναι λίγα όλα αυτα που πέρασες, που περάσαμε όλες (η κάθε μια τα δικά της) για να δημιουργήσουμε μια ζωή! Και σκοπός μας είναι να την προστατέψουμε και να την βοηθήσουμε να εξελιχθεί και να ανθίσει...
ki egw asfalws shkwnomai stis 3 th nuxta gia na tsekarw an anapneoun ta mikra mou!!!!!!kai oles mas fantazomai.....pantws auta pou noiw8eis,auto to agxos,to ezhsa ki egw polu entona sthn deuterh egkumosunh,oi ormones se trelainoun!!!!!!kouragio kai upomonh,ola kala 8a einai!!!!!!