Ένα σπάνιο όνομα για ένα σπάνιο αγόρι

Σκέφτομαι συχνά πως κάποια πράγματα στη ζωή δεν παίζει να είναι τυχαία.

Δεν είχα ποτέ κάποια ιδιαίτερη προτίμηση ως προς το όνομα των παιδιών μου. Με εξαίρεση τον μικρότερό μου, τον Άγγελο, του οποίου το όνομα διάλεξα συμβολικά κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου, για τα μεγαλύτερά μου στην ουσία συμφώνησα με τις προτάσεις του μπαμπά τους. Η Αθηνά πήρε το όνομά της από την προγιαγιά της και ο Αρχέλαος από τον μπαμπά του μπαμπά του (δηλαδή τον γιο της προγιαγιάς Αθηνάς), τον διάσημο γελοιογράφο Αρχέλαο. Πολλοί νόμιζαν ότι το Αρχέλαος ήταν το καλλιτεχνικό του, όμως, όχι, ήταν το κανονικό του όνομα. Ήξερα ότι ο πρώην άντρας μου θα χαιρόταν πολύ αν δίναμε το όνομα του πατέρα του στον γιο μας και έτσι δεν το σκέφτηκα ούτε δευτερόλεπτο: μόλις ο γιατρός μας επιβεβαίωσε το φύλο, το μωρό στην κοιλιά μου απέκτησε αυτόματα το όνομα Αρχέλαος (γελάω τώρα, γιατί θυμάμαι ότι ο γιατρός μέχρι τότε έλεγα ότι μάλλον ήταν κορίτσι και έτσι τη φωνάζαμε πού και πού Βικτώρια, χαχα) Και εκεί που ανησυχούσα μήπως αυτό το όνομα πέφτει λίγο βαρύ για ένα παιδάκι, ομολογώ πως του ταίριαξε κουτί. Πραγματικά!

Όταν φέρεις το σπάνιο όνομα ενός διάσημου προγόνου, αναπόφευκτα πολλοί μπαίνουν στη διαδικασία να σου ευχηθούν να ακολουθήσεις τα χνάρια της επιτυχίας του. Έτσι το Αρχελάκι από μωρό άκουγε ένα «Μακάρι να πάρει και το ταλέντο του παππού, εκτός από το όνομα«

Και η πλάκα είναι ότι το πήρε. Οχι απλά το πήρε, αλλά το παραπήρε. Ο 5χρονος γιος μου είναι τόσο ταλαντούχος στη ζωγραφική που και στριμμένος και δύσκολος και ανταγωνιστικός να είσαι, δεν γίνεται να το παραβλέψεις. Η ζωγραφική είναι όλη του η ζωή: ζωγραφίζει όπου σταθεί και όπου βρεθεί, πάνω σε οτιδήποτε με οτιδήποτε, πρωί μεσημέρι βράδυ. Με το που ξυπνάει, ενώ τρώει, λίγο πριν κοιμηθεί. Ζωγραφίζει από μούμιες, υπερήρωες, cartoons και ζόμπι μέχρι ολόκληρα σκηνικά με ζώα, πλανήτες, τσολιάδες, δεινοσαυρους, την οικογένειά μας, ό,τι μα ό,τι βάζει ο νους σας. Αν του πεις «Αρχέλαε, ζωγράφισε μου ένα χταπόδι να κλαίει επειδή ένα καλαμάρι του έκλεψε τη γρανίτα του«, θα το ζωγραφίσει. Εννοείται πως είναι αριστερόχειρας. Εννοείται πως εκτός από ζωγραφιές, φτιάχνει ένα σωρό πράγματα, κατασκευές με ότι βάλει ο νους σας. Και εννοείται πως καμαρώνουμε όλοι χωρίς κανένα ίχνος μετριοπάθειας για το ταλαντούχο αυτό βλασταράκι!

Κάθε χρόνο στη γιορτή του στις 5 Μαρτίου, δεν γίνεται να μην σκεφτώ πόσο καρμικό ήταν ίσως αυτός ο μικρός ζωγράφος να πάρει το όνομα του καλλιτέχνη παππού.

«Τα ξεχωριστά παιδιά έχουν και ξεχωριστά ονόματα» είπε σήμερα το πρωί η δασκάλα του με το που καταφτάσαμε με τα κεράσματα στο σχολείο και χαμογέλασα, γιατί το ίδιο ακριβώς σκεφτόμουν με το που ξύπνησα.

Νομίζω πως κουκουβάγισα αρκετά. Δεν γράφω πια συχνά εδώ για τα παιδάκια μου, γιατί όσο μεγαλώνουν, νιώθω πως δεν έχω δικαίωμα να μοιράζομαι πολλές λεπτομέρειες της ζωής τους. Όμως ένα εορταστικό κείμενο του το χρωστούσα του Αρχελάκου μου.

Χρόνια πολλά, λοιπόν, στον μικρό μου ζωγράφο! Συγκρατήστε το όνομά του, γιατί ίσως μελλοντικά γίνει μεγάλος και τρανός, χιχι!