Ένα γράμμα στη μητέρα μου που δεν έστειλα ποτέ…

Ένα γράμμα στη μητέρα μου που δεν  έστειλα ποτέ…
Καλό ταξίδι μαμά μου…

Μετά από κάποια χρόνια βρήκα ένα γράμμα στην κόκκινη σακούλα, απομεινάρι μιας άλλης ζωής… τότε που στα μαγαζιά που είχαμε στη Σκόπελο είχαμε κάτι κόκκινες σακούλες με όλα μας τα καταστήματα τυπωμένα… που βάζαμε μέσα τα εμπορεύματα όσων ψώνιζαν.  Μια τέτοια σακούλα κράτησα να βάζω μέσα ενθύμια… Αυτό που βρήκα η αλήθεια είναι πως δεν το θυμόμουν! Ένα γράμμα στη μητέρα μου, τότε που από τα δεκατέσσερά μου έμενα μόνη μου σε ένα διαμέρισμα γιατί οι συνθήκες το επέβαλλαν… Γιατί ξανάνοιξα αυτή τη σακούλα θα σας το πω μια άλλη φορά…

—

Βόλος 10-2-88

Μανούλα μου καλημερούδια σου. Σκέφτηκα σήμερα που είμαι πάρα πολύ απογοητευμένη από τη ζωή να σου γράψω ένα και μοναδικό γράμμα από τη σχολική μου θητεία στο Βόλο. Βέβαια είμαι τόσο πολύ δυστυχισμένη και νιώθω τόσο μόνη μου εδώ που δεν νιώθω τη μητρική αγάπη που νιώθει κάθε κορίτσι στην ηλικία μου. Αυτό σου το γράφω με μεγάλο παράπονο, όμως εσύ βέβαια έκανες ότι μπορούσες και σ΄ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Τώρα  βέβαια είναι η σειρά μου να σ’ ευχαριστήσω κι εγώ με την επιτυχία μου τη φετινή.  Ίσως να μην είναι αρκετή η ευτυχία που ίσως να σου προσφέρω αλλά στην υπόλοιπη ζωή μας θα σου προσφέρω πολλά. Θα δώσω τα πάντα για σένα ακόμη και τη ΖΩΗ μου. Όλα αυτά που σου γράφω είναι λόγια μέσα από τα βάθη της ψυχής μου που τόσο καιρό δεν σου τα έχω πει γιατί δεν έχει τύχει ποτέ να μιλήσουμε μαζί. Δουλειά, μαγαζί είναι όλη σου η ζωή. Αν ήταν όμως μόνο αυτά τα προβλήματά σου δεν θα ήσουν τόσο δυστυχισμένη. Έχεις χρόνια τώρα το πρόβλημα του πατέρα μου. Όμως αυτό το πρόβλημα έχει μεταδοθεί σε μεγάλο βαθμό και σε μένα και όπως ξέρεις μου έχει δημιουργήσει τεράστια ψυχολογικά προβλήματα. Από τη ζωή μου δεν έχω χαρεί τίποτα παρά μόνο το ότι έχω την τύχη να έχω μια τέλεια μητέρα σαν εσένα. Βέβαια τώρα ταιριάζει να σου γράψω το ρητό «Δεν υπάρχει ευτυχισμένη ζωή, παρά  μόνο ευτυχισμένες στιγμές»

Μανούλα μου σε αγαπώ, αν και δεν ένιωσα ποτέ μέχρι τώρα έντονα τη μητρική αγάπη. Συγχώρεσε με αν μερικές φορές σε πλήγωσα, αλλά πρέπει κι εσύ να καταλάβεις ότι είμαι ένα μόνο παιδί κι έχω ανάγκη ακόμη την φροντίδα σου, την αγάπη σου. Αν ήξερες πόσο σε αγαπώ… και πιστεύω ότι κι εσύ με αγαπάς αλλά μεγαλύτερη αδυναμία έχεις στον Αλέκο (τον αδελφό μου). Δεν είμαι απόλυτη σε αυτό που σου λέω αλλά το πιστεύω μερικές φορές. Όμως σε αγαπώ, σε αγαπώ… και να το ξέρεις σε κάθε μου βήμα σε σκέφτομαι και μου φεύγουν τα δάκρυα.

Αυτό το γράμμα μόλις το διαβάσεις μην το πετάξεις, κράτησε το γιατί είναι ότι αισθάνομαι για σένα. Θα είναι ένα ενθύμιο από την κορούλα σου γιατί δεν ξέρεις καμιά φορά τι συμβαίνει. Μπορεί και να πεθάνω. Έτσι για παράδειγμα στο είπα. Χτύπα ξύλο λοιπόν…

Κλείνοντας αυτό το τελευταίο μου γράμμα από τη μαθητική μου ζωή στο Βόλο…

Σε φιλώ και Σε αγαπώ.

Είσαι η μάνα μου, Η μοναδική, Είσαι το καθετί στη ζωή μου, Είσαι ο Άγγελος μου, Είσαι ο φάρος μου, Είσαι το καμάρι μου.

«Η παραπονεμένη σου κορούλα»

Υ.Γ  Αυτές οι φράσεις μου είναι μέσα από την καρδιά μου

—

Αυτό το γράμμα δεν το έστειλα ποτέ. Δεν ξέρω γιατί. Σημασία έχει πως είκοσι τέσσερα σχεδόν  χρόνια μετά  τη συγγραφή του το βρίσκω στην κόκκινη σακούλα με τα γράμματα που μου έστελνε η μητέρα μου και μένω βουβή. Αυτόπτης μάρτυρας η φίλη μου Βίκυ. Δεν μπορώ να καταλάβω τι συνέβη και δεν το έστειλα. Όσα έγραψα τότε τα ζω  με το ίδιο σθένος και σήμερα. Μου φεύγουν τα ίδια δάκρυα. Στο μυαλό μου έρχονται όλες οι εικόνες εκείνης της βραδιάς που αποφάσισα να γράψω αυτό το γράμμα. Σκέφτομαι εκείνη τη νύχτα  στο Βόλο και βυθίζομαι.

Νιώθω ότι έκανα περήφανη τη μητέρα μου. Δεν πήγαν χαμένοι οι κόποι της. Υπέφερε μια ζωή από δισκοπάθεια…  και χωρίς να παραπονιέται πήγαινε κάθε μέρα μπουσουλώντας στο μαγαζί για να συγκεντρώσει χρήματα για τις σπουδές μου. Έλεγε τον καημό της στην Αθηνά και τη Δώρα, φίλες καρδιακές. Ήξεραν τα πάντα για μένα. Η Αθηνά δεν ζει. Πέθανε αμέσως μετά το θάνατο της μητέρας μου. Με τη Δώρα μιλάμε στα τηλέφωνα! Η μητέρα μου πρόλαβε να με συγχαρεί και να με δει να προκόβω. Στο γάμο μου καμάρωνε όρθια. Δεν διαμαρτυρήθηκε για τη μέση της. Ο καύσωνας δεν την επηρέασε καθόλου. Η Καρδιά της ήταν πιο ζεστή.

Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Έπρεπε να περάσουν τόσα χρόνια για να  ξαναδιαβάσω το γράμμα στη μητέρα μου που βρέθηκε ξεχασμένο στη κόκκινη σακούλα  από δική μου υπαιτιότητα. Μάλλον δεν χρειαζόταν ένα γράμμα για να νιώσει πόσο την αγαπούσα , πόσο την αγαπώ. Μιλάω όπως εκείνη, σκέφτομαι όπως εκείνη, μαγειρεύω όπως εκείνη. Στο γράμμα της ζητούσα να το κρατήσει για να με θυμάται. Στη ζωή συνέβη το αντίθετο. Το γράμμα βρέθηκε στα χέρια μου ως αποδεικτικό στοιχείο της αγάπης μου. Είναι το ντοκουμέντο της αγάπης μου για εκείνη…

Της αφιερώνω το τραγούδι του Γιάννη Τζοανόπουλου που από τότε που το πρωτάκουσα αναπολώ στην αγάπη μας…

Ζήνα

—

Παρακολουθήστε το προσωπικό media blog της Ζήνας Κουτσελίνη στο www.entertv.gr