Της υποσχέθηκα ότι δεν θα την ξαναφήσω από την αγκαλιά μου!

Της υποσχέθηκα ότι δεν θα την ξαναφήσω από την αγκαλιά μου!

μαμά Σοφία

Δεν ξέρω πως να αρχίσω την ιστορία μας πρώτη φορά αποφασίζω να την μοιραστώ την ιστορία μας.

Εχω μία μπέμπα 18 μηνών που γεννήθηκε 31 εβδομάδων, μόλις 730γρ. και έκατσε στη θερμοκοιτίδα 4 μήνες. Από την πρώτη φορά που πήγα να την δω με κοιτούσε μέσα από το τζάμι. Δεν με άφησαν ποτέ να την ακουμπησω και έμοιαζε να απορεί, τι κάνει εκείq Mου χαμογελούσε ή έτσι πίστευα.

Πάλευε κάθε μέρα για τη ζωή της. Της μιλούσα, της τραγουδούσα τα τραγουδάκια που τις έλεγα και όταν την είχα στην κοιλιά μου και έμοιαζε να με ακούει και να με καταλαβαινει.

Οτι μου έλεγαν οι γιατροί ότι είναι πρόβλημα, την παρακαλούσα να το διορθώσει για να φύγουμε από εκεί και να έρθει στο σπίτι μας, της περιέγραφα όλα τα ωραία πράγματα που υπάρχουν έξω και την περιμένουν να τα δει.

Κάποια στιγμή οι γιατροί απογοητέυτηκαν, μου είπαν να την ξεγράψω, δεν μπορούσα.  Την πίεσα ακόμα πιο έντονα να γίνει καλά γιατί την αγαπάω και δεν θα αντέξω χωρίς αυτήν στη ζωή μου.

Οπως σας είπα με παρακολουθούσε, με άκουγε, δεν σταμάταγε να με κοιτάει. Προσπαθούσα να γελάω, να μην με δει ποτέ να κλαίω. Όσο αυτή πάλευε, θα πάλευα και εγώ. Και πάλεψε. Πάλεψε πολύ να ζήσει και τα ξεπερνουσε όλα σιγά σιγά. Οτι της ζητούσα το έκανε. Προσευχηθηκα πάρα πολύ για αυτή. Ενας ιερέας μου είπε να αφήσω τον Θεό να αποφασίσει, αυτός μου την έδωσε και αυτός ξέρει γιατί έγιναν έτσι τα πράγματα και αυτός θα κάνει το καλύτερο για αυτήν.

Δεν είναι παιδάκι μου είναι παιδάκι του Θεού. Θύμωσα αλλά όσο το σκεφτόμουν με ηρεμούσε. Ελεγα δεν μπορεί ο Θεός να μου την έδωσε για να τα περάσει όλα αυτά. Σκεφτόμουν πως αυτά μπορεί να είναι τα μόνα δύσκολα που θα περάσει στη ζωή της  και έλεγα ευτυχώς που δεν καταλαβαίνει και πολλά και δεν θα τα θυμάτε. τα μόνα νοσοκομεία που θα περάσει στη ζωή της να είναι αυτά. Εδώ να τελειώσει η ταλαιπωρία της και μετά να ζήσει για πάντα υγιής και ευτυχισμένη.

Ηταν μια παρηγοριά  αυτές οι σκέψεις. Ολοι μου έλεγαν να την ξεχάσω και θα κάνω άλλα παιδιά αλλά εγώ δεν ήθελα να ακούω. Δεν ήθελα άλλα παιδιά αν δεν έχω και αυτή. Είναι το πρώτο μου και αν δεν έρθει στην αγκαλιά μου δεν θέλω κανένα άλλο, έλεγα από μέσα μου.

Ο άντρας μου ήταν πιο χαλαρός -στα λόγια τουλάχιστον- μία μέρα είπα να μην πάω να τη δω γιατί είχα και εγώ κάποια προβλήματα με την καισαρική μου, αλλά δεν ήθελε ούτε να το ακούσει ο αντρας μου. «Αφού είναι εδώ και παλευει» μου έλεγε «θα πας«. Αυτός δεν ερχόταν πάντα, δεν άντεχε να την βλέπει τόσο μικρούλα να παλεύει για τη ζωή της.

Ηταν οι πιο δύσκολοι μήνες της ζωής μου. Είχα σταματήσει να τρώω αλλά σιγά σιγά σταμάτησα και να μιλάω. Μιλούσα μόνο στο παιδί μου. Δεν ήθελα να ακούω για το παιδί μου, δεν ήθελα να μιλάω σε άλλουσ για το παιδί μου, είχα θυμο με όλους. Kλείστηκα στο σπίτι και έβγαινα μόνο για να πάω στο παιδί μου πρωί και απόγευμα για μιση ώρα.

Η αγωνία μου μεγάλη καθώς πλησίαζα στην αίθουσα με τις θερμοκοιτίδες και μέχρι να την δω ότι ήταν ακόμα εκεί. Μία μέρα της άλαξαν θέση, πλησίασα στην πόρτα της αίθουσας όπως πάντα με αγωνία να την δω, να μην χάσω ούτε δευτερόλεπτο από το μισάωρό μας και δεν ήταν εκεί η γυάλα της. Τρελάθηκα. Στάθηκα ακίνητη και δεν προχωρούσα. Μπήκαν και οι άλλοι γονείς και πήγαν στα παιδιά τους και εγώ ακόμα στεκόμουν άγαλμα. Νομίζω πως σταμάτησε η καρδιά μου μεχρι που μία νοσοκόμα του θαλάμου ευτυχώς με είδε και το κατάλαβε. Πήγε δίπλα στο μωρό μου και μου είπε. μαμά εδώ είμαστε. Λες και ήμουν η μόνη μαμά στο θάλαμο και τοτε γύρισα και την είδα. Ισως ήταν η μόνη φορά που με είδε να κλαίω η μικρή μου, από χαρά φυσικά.

Τελικά όλα πέρασαν και ήρθε στην αγκαλιά μου. Της υποσχέθηκα πως δεν θα την ξανα αφήσω να φύγει από εκεί. Ετσι και έκανα. Εχω παρατήσει τη ζωή μου και είμαι συνεχώς μαζί της. Ερχονται μέρες που κουράζομαι αλλά δεν μπορώ να την αφήσω σε κανένα, ούτε και με τον μπαμπά της δεν θέλω να την αφήνω. Δεν αντέχω να την χάσω από τα μάτια μου ξανα.

Ισως να με βλέπετε υπερβολική, ίσως να την κάνω πολύ κολλημένη πάνω μου αν και η μπεμπα δείχνει πολύ ανεξάρτητη, δεν τη νοιάζει για μένα, πάει σε όλους και δεν γυρίζει να με κοιτάξει καν. Δεν ξέρω. Τώρα έτσι νιώθω και έτσι κάνω.

Θέλω να της δείξω όλα τα πράγματα που της περιέγραφα και να είμαι δίπλα της όταν τα κοιτά!

Δεν ξέρω αν σας κούρασα. Mπορώ να μιλάω για ώρες για αυτή μας την εμπειρία και πάλι θα αισθάνομαι ότι δεν έχω πει τίποτα. ‘Οπως σας είπα είναι τώρα 18 μηνών, 73 εκ. ύψος, 8 κιλά και όλα πάνε καλά εκτός του ότι συνεχίζει να τα κάνει όλα σε δικούς της ρυθμούς. Δεν βιάζεται να μεγαλώσει. Εχει βγάλει 5 δοντάκια μόνο και αν κρατιέται, περπατάει. Μόνη της δεν θέλει. Από λογάκια μόνο μπαμπαμπα, παπαπα και τέτοια. Δείχνει πανέξυπνη απλά θέλει να μείνει όσο μπορεί το μωράκι μου. Τρώει τα πάντα και συνέχεια θέλει κάτι να μασάει.

Η δική μας ιστορία έχει αίσιο τέλος. Εύχομαι και οι δικές σας!

Μαμα Σοφια

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com