Να νιώθεις πάντα τη ζεστασιά

Να νιώθεις πάντα τη ζεστασιά

μαμά Αλεξάνδρα

Καλησπέρα σας,

λέγομαι Αλεξάνδρα, μαμά τώρα πια μιας μικρής γλύκας, της Ευας!

Σας γράφω για να αποδείξω ότι το ένστικτο της μαμάς είναι πολύ μεγάλο…. αλλά και για να ενημερώσω για μια ασθένεια της εγκυμοσύνης -δυστυχώς εμένα δεν με είχε ενημερώσει κανείς και έπειτα από πολύυυυ διάβασμα και ψάξιμο έμαθα τι τρέχει με τα συμτώματά μου….

Ας ξεκινήσω από την αρχή καλύτερα…

Παντρεύτηκα τον Αύγουστο… ανυπομονούσα για ένα μωράκι γρήγορα… έμαθα ότι είμαι έγκυος τρείς μήνες αργότερα και αφού ο γιατρός μου μου είχε πει ότι δεν θα μου ήταν εύκολο, εγώ του την έσκασα και σε τρεις μήνες ένιωσα το πιο όμορφο καρδιοχτύπι…

Ξεκίνησα όλες τις εξετάσεις λοιπόν…  όλα καλά, αλλά αυτές οι τρανσαμινάσες μου ανεβασμένες (από φοιτήτρια βέβαια…)άρα περιττό να πω πως δεν δόθηκε η ιδιαίτερη σημασία….

Όντως στο πρώτο τρίμηνο και έχοντας ξεκινήσει με τους περιβοήτους εμετούς και τις ναυτίες, προέκυψε και κάτι άλλο… άρχισα να ξύνομαι! Ναι ναι καλά ακούσατε, να ξύνομαι, να γεμίζω γρατσουνιές το κορμί μου και ειδικά τα άκρα μου… ανελέητη φαγούρα και όλοι να σου λένε το μακρυ και το κοντό τους….. «Είναι από το άγχος της δουλειάς!«

Σταματάω τη δουλειά λοιπόν… η φαγούρα δεν σταμάτησε όμως… Το λέω στο γιατρό μου και δεν δείχνει ανυσηχία… Εγώ να έχω τρελαθεί. Κάτι δε πήγαινε καλά….

Κάνω την αυχενική διαφάνεια και συνειδητοποιούμε ότι είχα διδυμάκια, άλλα δυστυχώς χάσαμε το ένα χωρίς λόγο… και η φαγούρα την ώρα της εξέτασης ανελέητη… Λές να ήταν αυτό; Μπαααα…

Το ξαναλέω στο γιατρό μου λοιπόν… Καμία ανυσηχια! Εγώ όμως δεν μπορούσα  να κοιμηθώ πια τα βράδια, είχα τρελάθει από την φαγούρα και έλεγα μα γιατί.;;;

Ετσι μπήκα στο ιντερνετ, κατέβασα βιβλία, πήγα σε βιβλιοθήκες, να μην σας τα πολυλογώ, ΤΟ ΒΡΗΚΑ! Η φαγούρα μου λεγόταν ΗΠΑΤΙΚΗ ΧΟΛΟΣΤΑΣΗ!

Έτρεξα για εξέτάσεις, οι τρανσαμινάσες μου με κορυφαίο αποτέλεσμα sgt 1890!!!

Έτρεξα στο γιατρό μου, έπαθε σοκ. «Δεν γίνεται» μου λέει «είναι πολύ νωρίς και μικρή η κύηση«

Με έστειλε στον καλύτερο για μένα, πρώτα άνθρωπο και μετά ηπατολόγο, στο Ελενας, που με προετοίμαζε για το χειρότερο σοκ… «Η κατάσταση είναι σοβαρή. Μπορεί να το χάσουμε το μωράκι» Εμένα να έχουν ήδη πλημμυρίσει τα μάτια μου.. «Πρέπει να ακούς το παιδάκι σου κάθε μέρα, έστω και την παραμικρή κίνηση«

–Μα είναι πολύ νωρίς για να την ακούω!

– Είσαι μαμά, θα την νιώθεις χωρίς να την ακούς…

Και έτσι έγινε… Ίσως να μην την »άκουγα’, αλλά ένιωθα την ζεστασία της μέσα μου… Της μίλαγα συνέχεια και την καθυσύχαζα και εμένα μαζί της  βέβαια…

Κάπου στο τέλος του τετάρτου μήνα, ένας γιατρός που μου έκανε τους υπερήχους μου είπε ‘Ρίξτο για να σωθείς εσύ!! Είναι μεγάλο ρίσκο!!‘

Μα τι να ρίξω; Την ζεστασιά μου και να μείνω μόνη μου για μια ζωή στο κρύο;

Σκέπαζα την κοιλιά μου και της έλεγα «Θα είμαι πάντα δίπλα σου, μην μου φοβάσαι…. Μην μου φύγεις… Σύμφωνοι;«

Και έτσι έγινε. Εγώ δεν την ‘έριξα’! Αχ, πόσο άσχημη λέξη, Θεέ μου… Τι είναι το σπλάχνο μου για να το ρίξω; Σκουπίδι;

Κάθε εβδομάδα υπέρηχο έως τον έβδομο και εγώ και εκείνη κρατάγαμε ακόμη και ας ξέσπαγα τα βράδια σε λυγμούς, εκείνη με κλώτσαγε να μου πει ότι είχαμε συμφωνήσει να μην μου φύγει…!

Κάθε εβδομάδα το ίδιο πράγμα…

«Αλεξ, θα στην πάρουμε την άλλη εβδομάδα!«

Αλλα οι εβδομάδες πέρναγαν… εγώ χαπακωνόμουν με 14χαπάκια, σερνόμουν στο κρεββάτι μου με απανωτούς εμετούς και ναυτίες έως την τελευταία μέρα για χάρη της, άλλα κανείς δεν θα μου την έπαιρνε….

Φτάσαμε στην περιβόητη εβδομάδα 36, είχαμε ξεπεράσει κάθε προσδοκία και όλες τις τρελές πιθανότητες των γιατρών, έκανα καισαρική και σε 5 λεπτά την είδα. Την φίλησα και ένιωσα στα χείλη μου μια ζέστη τόσο γλυκιά σαν αυτή που ένιωθα  τόσους μήνες……

Η Εύα μου είναι ήδη 8 μηνών και σας δίνω μόνο μια συμβουλή: ακολουθείστε το ένστικτο σας! Κάντε υπομονή, διαλέξτε τούς ανθρώπους-γιατρούς που θα είναι δίπλα σας, μην επαναπαύεστε πότε και ψάξτε τα πάντα… Μην αφήνετε τίποτα στην τύχη και ειδικά την ζωή ενός μωρού που μόνο ζεστασιά θα σας φέρει.

Και τέλος, πείτε ένα μεγάλο ευχαριστώ όχι μόνο στο γιατρό σας, αλλά στον συνοδοιπόρο σας σε αυτούς τους 9 μήνες… τον άντρα σας… Εγώ ακόμη του λέω ευχαριστώ που δεν δείλιασε και που πίστεψε πως θα τα καταφέρουμε κάθε ώρα κάθε στιγμή…

Σε ευχαριστώ Νάσο μου που ενώ φώναζα, έκλαιγα, εκνευριζόμουν, θύμωνα με τους πάντες, νευρίαζα, δεν με άφηνες από την αγκαλιά σου, που ήσουν και θα είσαι πάντα δίπλα μου….

Σ’ αγαπάω Νάσο μου, σ’ αγαπάω Ευάκι μου πολύ πολύ!!

Φιλιά πολλά

Αλεξάνδρα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com