Από τη μέρα που τον γέννησα, κλαίω κάθε φορά που ακούω… Χατζηγιάννη!

Η ιστορία της Γωγώς

Με λένε Γωγώ και γέννησα με καισαρική και επισκληρίδιο στο Αρεταίειο.

Η πρώτη σκέψη που έκανα κρατώντας στα χέρια μου το θετικό τεστ εγκυμοσύνης ήταν «Θεέ μου, πως θα γεννήσω;«

‘Είχα μια τέλεια εγκυμοσύνη χωρίς ίχνος συμπτωμάτων. Οι εξετάσεις μου τέλειες, η κοιλιά μου ανύπαρκτη μέχρι τον 6ο σχεδόν, το ίδιο και τα κιλά μου (ήμουν 50 κιλά όταν έμεινα έγκυος και 56 όταν γέννησα). Με λίγα λόγια, ευτυχώς που υπήρχαν και οι υπέρηχοι για να μου θυμίζουν ότι είμαι έγκυος!

Είχα Π.Η.Τ. στις 10 Μαρτίου 2011. Στις 17 Ιανουαρίου ξεκίνησε η άδεια εγκυμοσύνης μου και αρχίσαμε με τον άντρα μου να φτιάχνουμε το παιδικό δωμάτιο και να ψωνίζουμε για το μωρό. Τρείς μέρες μετά, ξημερώματα 20 Ιανουαρίου, ξύπνησα με πόνους περιόδου χαμηλά και την έντονη ανάγκη να πάω τουαλέτα. Από τις 3 μέχρι τις 7 το πρωί είχα σηκωθεί 10 φορές και είχα πάει τουαλέτα 4!!! Ήμουν 32 εβδομάδων και 5 ημερών οπότε υπέθεσα ότι οι πόνοι ήταν από την κούραση και το πολύ περπάτημα που είχα ρίξει τις προηγούμενες μέρες με τα ψώνια.

Έπεσα για ύπνο και ξύπνησα κατά τις 11 με πιο δυνατούς πόνους και την κοιλιά μου να πετρώνει κάθε τρεις και λίγο. Εκεί επιτέλους ανησύχησα και πήρα τηλέφωνο το γιατρό, ο οποίος μου είπε να τσακιστώ να πάω στο Αρεταίειο που ήταν να με δει. Και… τσακίστηκα, αφού έκανα μπάνιο, λούστηκα, ξυρίστηκα, σαν να μην συνέβαινε τίποτα.

Φτάσαμε στο Αρεταίειο στις 14.30 το μεσημέρι. Μόλις ο γιατρός μου έπιασε την κοιλιά μου που ήταν πέτρα, μου έριξε ένα βλέμμα που με έκανε να μετανιώσω που δεν τον είχα πάρει τηλέφωνο από τις 4 τα χαράματα.

«Τι συμβαίνει;» τον ρώτησα.

Δεν απάντησε και έβαλε γάντι για να με ψηλαφήσει. Βγάζοντας το χέρι του είδα αίμα πάνω στο γάντι.

«Γεννάς, αυτό συμβαίνει«

«Αποκλείεται», του λέω, «είμαι 33 εβδομάδων!«

«Και έχεις  διαστολή 3!» μου απάντησε.

Μέσα σε όλα αυτά που είχα διαβάσει όσο ήμουν έγκυος είχα παραλείψει τα κεφάλαια των πρόωρων!

«Θα κάνουμε εισαγωγή για παρακολούθηση, μήπως μπορέσουμε και σταματήσουμε τον τοκετό. Αλλά όλα θα εξαρτηθούν από την κατάσταση του μωρού»

Μέσα σε 5 λεπτά 3 νοσηλεύτριες με έγδυσαν, μου έβαλαν ρόμπα και ορό και μου πήραν αίμα. Με ανέβασαν στην αίθουσα τοκετών όπου όλα τα δωμάτια ωδινών ήταν γεμάτα! Άρχισαν λοιπόν να σπρώχνουν τα γραφεία τους δεξιά-αριστερά για να κάνουν χώρο για το φορείο και με έβαλαν στον καρδιοτοκογράφο. Ο γιατρός μου είχε παρατήσει όλα τα ραντεβού κάτω και παρακολουθούσε τον καρδιοτοκογράφο αμίλητος.

«Το μωρό δεν είναι καλά. Έχει πολύ χαμηλούς σφυγμούς. Πρέπει να κάνουμε καισαρική».

Εκεί άρχισα να του φωνάζω ότι αποκλείεται να γεννήσω και ότι το μωρό είναι πολύ μικρό ακόμα (δύο βδομάδες πριν στο Doppler ήταν 1700 γρ.) και να βρει τι θα κάνει.

«Αν δεν τον βγάλω τώρα Γωγώ, θα τον βγάλω νεκρό», ήταν η απάντηση του.

Εκεί το βούλωσα και πάτησα τα κλάματα. Έπεσαν αμέσως πάνω μου 5 άτομα. Ο ένας ορό, ο άλλος καρδιογράφημα, ο τρίτος τα στοιχεία μου, ιστορικό… Και έχουμε και λέμε… Αλλεργική στην ασπιρίνη, στην πενικιλίνη, στις κεφαλοσπορίνες, χρόνιο αλλεργικό άσθμα…

«Σταμάτα, με σκοτώνεις» μου έλεγε η αναισθησιολόγος.

Όσο με ετοίμαζαν, άκουσα το γιατρό μου να παίρνει τηλέφωνο στο Παίδων και να ειδοποιεί για θερμοκοιτίδα. Και δώστου κλάμα!

Με συνοπτικές διαδικασίες πήρα προτεραιότητα από όλες τις υπόλοιπες επίτοκους και με έβαλαν στο χειρουργείο. Η αναισθησιολόγος μου έβαλε τον καθετήρα της επισκληριδίου σε χρόνο μηδέν χωρίς να καταλάβω ούτε τσίμπημα και μου έκανε 2 δόσεις για να με πιάσει γρήγορα. Σε 10 λεπτά είχα όχι απλά είχα μουδιάσει όπως έπρεπε, αλλά παραλύσει από το στήθος και κάτω! Μου έβαλαν μάσκα οξυγόνου με μέθη για να ηρεμήσω, γιατί έτρεμα από το φόβο και με έπιασε υπνηλία την ώρα που σήκωναν μπροστά μου ένα σεντόνι για να μην βλέπω.

Από κει και πέρα θυμάμαι μια νοσοκόμα να φέρνει ραδιόφωνο και να ακούω Χατζηγιάννη και την αναισθησιολόγο να μου χαϊδεύει τα μαλλιά και να μου λέει πως όλα πάνε καλά. Κάποια στιγμή ένιωσα να με τραντάζουν. Μου έβγαλαν τη μάσκα και άκουσα να λένε «τώρα βγαίνει». Και άκουσα επιτέλους το κλάμα του!!! Εκατομμύρια φορές πιο όμορφο και από μελωδία του Χατζηγιάννη… Η μαία που τον κρατούσε με φώναξε να τον κοιτάξω. Ήταν μικροσκοπικός (1900 γρ), μωβ και με πολλά μαύρα μαλλιά! Καρφάκια!!! Τον έπλυναν, μου τον έφεραν να τον φιλήσω και τον πήραν κατευθείαν στο Παίδων. Με έραψαν και πέρασαν 3,5 ώρες για να νιώσω επιτέλους τα πόδια μου!

Ο γιατρός μου με κράτησε μόνο 3 μέρες μέσα για να μπορέσω να πάω να δω το μωρό στην εντατική.

Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και 18 μέρες αργότερα τον πήραμε σπίτι. Από τότε κάθε φορά που κλαίει ακούω Χατζηγιάννη…!!!

Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλο το προσωπικό του Αρεταίειου που ήταν πραγματικά άψογο και τον γιατρό μου, καθηγητή Δημήτρη Χασιάκο, για όλα όσα έκανε για μένα.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com