Απέκτησα το θαυματάκι μου μετά από 11 εξωσωματικές!
Η ιστορία της Αρετής
(Η Αρετή γέννησε με καισαρική και επισκληρίδιο)
Ξεκινώ να γράφω αυτό το κείμενο πολύ γρήγορα ενώ τα δάχτυλά μου τρέχουν πάνω στο πληκτρολόγιο… κατά πάσα πιθανότητα θα διακόψω σε πιθανό γουργούρισμα-κλαματάκι…
Η τελευταία μέρα του Ιουλίου του 2010 ξημέρωσε ζεστή και ηλιόλουστη… Δεν είχα καταφέρει να κλείσω μάτι… Φανταζόμουν αυτή τη νύχτα εδώ και 9 μήνες… πώς θα ήμουν, πώς θα ένιωθα, τι συναισθήματα θα είχα, αν κατάφερνα να κοιμηθώ… Τελικά ήμουν απίστευτα ήρεμη, χαρούμενη και γλυκά ανυπόμονη θα έλεγα…
Ο τοκετός ήταν προγραμματισμένος για τη μία με μιάμιση το μεσημέρι και έπρεπε να βρισκόμαστε στο μαιευτήριο στις 11, έτσι είχα άπλετο χρόνο μπροστά μου να ετοιμαστώ το πρωί με την ησυχία μου χωρίς άγχος.
Φτάνοντας στο μαιευτήριο δεν μου άφησαν μεγάλα περιθώρια, μια και αμέσως ζήτησαν να βγάλω ότι προσωπικό αντικείμενο είχα πάνω μου και να τα αφήσω στον καλό μου. Κράτησα μονάχα την σακούλα για τα βλαστικά κύτταρα και τα γυαλιά μου (αλίμονο αν δεν τα είχα μαζί μου… δεν θα έβλεπα στο μισό μέτρο!) και ακολούθησα τον ψηλό νεαρό ο οποίος με οδήγησε στην αίθουσα «καλλωπισμού».
Ότι θα ήμουν τόσο χαρούμενη που θα μου έκαναν κλίσμα και θα με ξΟΥριζαν δεν το περίμενα… το κλίμα ήταν χαλαρό και κεφάτο και εγώ αστειευόμουν συνεχώς με όλες τις κοπέλες εκεί (οποία πρωτοτυπία!!! Χιχιχι!). Κάποια στιγμή και ενώ μου ξέβαφαν τα νύχια ξεπρόβαλε ένα μελαχρινό αντρικό κεφάλι με ένα μεγάλο μουστάκι πάνω του… «Τι έχουμε εδώ?» ρωτάει. «Να… για ένα μανικιούρ ήρθα» του απάντησα και τον έχασα από τα μάτια μου. Ούτε και ήξερα ποιος ήταν… λες και θα με ξαναδεί, σκέφτηκα.
Αφού καλλωπίστηκα και έκανα το απαραίτητο ντους με πήγαν με το καροτσάκι (απορώ γιατί σε τσουλάνε αφού μια χαρά περπατάς…) στα χειρουργεία όπου περίμενα στα δωμάτια στην αίθουσα ωδίνων. Στο διπλανό δωμάτιο γεννούσε κάποια φυσιολογικά και εμένα με έπιασε ταχυκαρδία ακούγοντας την να φωνάζει, να κλαίει, να τσιρίζει, να να να… Παναγίτσα μου, σκέφτηκα… «Τι έχετε;» με ρώτησε η νοσηλεύτρια
«Με έπιασε η καρδιά μου«, της απάντησα «από την κοπέλα δίπλα που πονάει«
«Μην ανησυχείτε» μου λέει, «δεν κάνουν όλες έτσι…«
«Μα πονάει!!«, της λέω
«Δεν κάνουν όλες έτσι!«, μου απάντησε
Τώρα καλά! Μας υποχρέωσες! Με έπιασε ταχυκαρδία από την ταραχή να την ακούω… Δεν πρόλαβα να τελειώσω την φράση μου και μπήκε στο δωμάτιο ένας συμπαθέστατος κύριος με λευκή μπλουζίτσα και στρογγυλά γυαλάκια… «Γεια σας, είμαι ο καρδιολόγος και ήρθα να σας δω!» Ο καρδιολόγος;;; Κοίτα ώρα που διάλεξε να έρθει κι αυτός… εμένα τώρα που ακούω την διπλανή κοπέλα να πονάει και να φωνάζει, οι σφυγμοί μου θα είναι 500!!!
Περιμένοντας ξαπλωμένη αναπαυτικά στο κρεβάτι, κοιτούσα το ρολόι μου να πάει 1 παρά όπου θα με έπαιρναν μέσα. Η ώρα κύλησε γρήγορα αφού έβαλαν μέσα και τον καλό μου να μου κάνει συντροφιά. Λίγη ώρα αργότερα τον χαιρέτησα με ένα γλυκό φιλί και ένα πελώριο χαμόγελο και ένας άλλος καλός νεαρός με μετέφερε σε ένα μεγάλο χώρο με πολλά κρεβάτια και πολύ κόσμο με ποδιές και σκουφιά… φτάναμε στα χειρουργεία… Πολλά ζευγάρια μάτια με κοίταξαν ενώ «τσουλούσα» μπροστά τους και πολλά χείλη μου ευχήθηκαν ενώ έμπαινα να με ετοιμάσουν… Τι καλοί, σκέφτηκα.
Ο γιατρός μου ξεπρόβαλε από ένα δωμάτιο ήρεμος και χαμογελαστός ντυμένος με την «ενδυμασία χειρουργείου» και αισθάνθηκα πολύ χαρούμενη που έφτανε η στιγμή… Ήμουν τόσο ήρεμη όσο δεν υπήρξα ΠΟΤΕ ξανά…
Ξαπλωμένη με το περίφημο ρομπάκι περίμενα μαζί με την μαία και τον γιατρό ακριβώς έξω από την αίθουσα που πολύς κόσμος ετοίμαζε για να με δεχτεί ξαπλωτή… Όπου να’ναι θα μου έκαναν την επισκληρίδιο… μου ζήτησαν να είμαι χαλαρή και να κουλουριαστώ καλά… σε λίγο θα εμφανιζόταν ο αναισθησιολόγος…
Ξαφνικά πάνω στο πρόσωπο μου εμφανίστηκε ένα γνώριμο μελαχρινό πρόσωπο με ένα μουστάκι… ήταν ο κύριος ο πριν!!
«Γεια σας», μου λέει, «είμαι ο οδοντίατρος!!!»
«Ααααα… καλώς τον!«, του απαντάω, «Και ήθελα να κάνω έναν καθαρισμό και ένα σφράγισμα!!!«
Ήταν ο αναισθησιολόγος ο οποίος ήταν φουλ στο χιούμορ, κάτι που έκανε ακόμα πιο χαλαρή την ατμόσφαιρα κι εμένα ακόμα πιο γελαστή. Του…γύρισα την πλάτη, κουλουριάστηκα και πετάχτηκε έξω ο γυμνός ποπός μου!!! Ωχ… σκέφτηκα… τι ντροπή… πώς κάθομαι έτσι με τον ποπό απόξω!!! Γρήγορα έδιωξα την ντροπή… Λες και αυτοί εκεί μέσα δεν είχαν ξαναδεί άλλο ποπό… τον δικό μου περίμεναν να καμαρώσουν… και ήταν και τροφαντός πανάθεμά τον!!!
Η επισκληρίδιος ομολογώ ότι είχε πλάκα… Σαν να είσαι ξαπλωμένη σε ένα ζεστό στρώμα νιώθεις και τα ποδαράκια σου ζεσταίνονται σιγά-σιγά όμορφα και γλυκά…
Όταν βεβαιώθηκαν με ποικίλους τρόπους (βλέπε τσιμπηματάκια ή άγγιγμα με κρύο πανάκι) ότι δεν ένιωθα τίποτα από την μέση και κάτω με έβαλαν στο χειρουργείο και με ξάπλωσαν στο χειρουργικό τραπέζι… Ευτυχώς ο γιατρός μου με είχε προετοιμάσει ότι εκεί μέσα θα επικρατεί ένας χαμός και θα βρίσκονται πολλά άτομα και ένας συνεχής πυρετός εργασιών και να μην ανησυχήσω… ευτυχώς γιατί με τόσα που συνέβαιναν εκεί μέσα και τόσο γρήγορα από τόσο κόσμο πάνω-κάτω που όλο και κάτι έκαναν πάνω μου ενώ εγώ δεν έβλεπα ήταν κομματάκι ανησυχητικό…
Στο χώρο έπαιζε μουσική από κάποιο ραδιόφωνο και χάρηκα που η μουσική θα με συνόδευε ακόμα και στην πιο συγκινητική στιγμή της ζωής μου μέχρι τώρα.
“I am a passenger”, τραγουδούσε ο Iggy Pop κι εγώ παρακολουθούσα το πλήθος να κάνει γρήγορες και μηχανικές κινήσεις που έχουν κάνει χιλιάδες φορές.
Πολύ γρήγορα υψώθηκε μπροστά μου το πράσινο πανί και δεν μπορούσα πια να βλέπω ούτε πρόσωπα ούτε πράγματα έτσι στο ανάσκελο που ήμουν…
“Alejandro-Alejandro” φώναζε η Lady Gaga με το hit του καλοκαιριού ενώ μέχρι να με ετοιμάσουν εντελώς ακουγόταν η Blondie και το “One Way Or Another”.
Αχ αναρχούλα μου, τι ωραία μουσικούλα που σου βάζουν να σε υποδεχτούν αγαπούλα μου, σκέφτηκα.
Ένα πρόσωπο με μάσκα και γυαλιά στα μάτια πλησίασε απρόσμενα το πρόσωπο μου και μου είπε «Αρετή όλα καλά;;»…
Θα γνώριζα την φωνή του από χιλιόμετρα… Ήταν ο εξωσωματικός μου… πόση χαρά είχα που ήταν εκείνος ο δεύτερος γιατρός που θα με ξεγεννούσε… αισθανόμουν μεγάλη συγκίνηση και ηρεμία που αυτοί οι δύο άνθρωποι που με βοήθησαν να μείνω έγκυος και να έχω μια καλή εγκυμοσύνη ήταν εκείνη τη στιγμή μαζί εκεί, δίπλα μου… Η ηρεμία μου συνέχιζε να με συντροφεύει, η αγωνία και η προσμονή όμως κορυφώνονταν…
Φορούσα τα γυαλιά μου και κοίταζα το ταβάνι… σάμπως μπορείς να δεις και τίποτα άλλο… μόνο ότι εμφανιστεί μπροστά στα μάτια σου… Αναζητούσα πιθανά κάποια εικόνα της Παναγίας στον τοίχο… Όταν την βρήκα τεντώνοντας πολύ τον αυχένα μου έκανα την προσευχή μου και η αναπνοή μου βρήκε έναν ήρεμο ρυθμό που συμβάδιζε με το “Fernando” των ΑΒΒΑ που ακουγόταν.
Στη μία και μισή ξεκίνησαν… Οι γιατροί συζητούσαν ζωηρά μεταξύ τους και είχαν ανοίξει μαζί μου και διάλογο… Πολύ αμυδρά καταλάβαινα ότι κάτι σκάλιζαν εκεί κάτω μου… εγώ ήμουν χαμένη μη ξέροντας τι να κάνω και πώς να φερθώ… κάποια στιγμή δεν ανέπνεα… ο αναισθησιολόγος με πλησίασε… «Πονάς Αρετή;» με ρώτησε…
«Δεν πονάω», του απάντησα, «απλά νιώθω ότι κάτι γίνεται εκεί κάτω»
«Λογικό«, μου απάντησε και κάθισε δίπλα μου συζητώντας με την μαία μου η οποία μου μιλούσε συνέχεια και μου κρατούσε αισιόδοξη συντροφιά.
Λίγα λεπτά αργότερα σκέφτηκα ΠΟΥ ΗΜΟΥΝ και ΤΙ ΓΙΝΟΤΑΝ εκεί μέσα… ομολογώ ότι πήγα να βουρκώσω ή να αγχωθώ όταν ακριβώς στις 2 το μεσημέρι και ενώ το ραδιόφωνο έπαιζε το “I Was Made For Loving You” των Kiss, ο αναισθησιολόγος πλησίασε στο αυτί μου και μου λέει «Κάποια θα κλάψει τώρα!!!». Σκέφτηκα ότι πάλι κάνει πλάκα και εννοεί ότι θα βάλω τα κλάματα…
«Όχι, όχι… δεν θα κλάψω«, του απαντάω «καλά είμαι!!!«
«Δεν εννοώ εσένα«, είπε και τελειώνοντας την φράση του αισθάνθηκα σαν να μου τραβάνε τα μέσα μου, σαν κάποιος να μου ανακατεύει την κοιλιά και να μου τραβάει το σώμα…
Κλάσματα δευτερολέπτου και ο γιατρός είπε «Να’την!».
«Βγήκε» είπαν κι εγώ περίμενα με κομμένη ανάσα και την καρδιά σταματημένη να ακούσω το κλάμα…
Ενα δευτερόλεπτο, δύο δευτερόλεπτα, τρία και… ΟΥΑΑΑΑΑΑ!!!
Ένα σιγανό γλυκό κλαματάκι σαν νιαούρισμα πλημμύρισε τον χώρο και 2-3 μαίες κρατούσαν ένα τόσο δα μικρό πλασματάκι στα χέρια τους και με πολύ γρήγορες κινήσεις το ετοίμασαν και να… το έφεραν στην αγκαλιά μου!
«Κοιτάξτε την κόρη σας«, μου είπαν! Και γύρισα και την είδα… ήταν κοντά στο πρόσωπό μου και πάνω στην καρδιά μου..! Mια γλυκιά, ζουμερή φουσκίτσα με πολλά μαλλάκια που κουνιόταν ζωηρά και έκλαιγε χαμηλόφωνα.
«Καλώς ήρθες αγάπη μου!«, της είπα και σταμάτησε να κλαίει
«Καλώς ήρθες ζωή μου!» της είπα και εκείνη κούνησε το χεράκι της και σε κάποια κίνησή της πιάνει τα γυαλιά μου και εκείνα φεύγουν από τη θέση τους…
Αχ… όχιιιι.. .μη μου κουνάς τα γυαλιά… δεν θα σε βλέπωωωω… Της είχαν βάλει πολύ κρέμα φαντάζομαι και με τις κινήσεις της εκτός του ότι τα μετακίνησε… τα γέμισε και κρέμα οπότε και το λιγοστό που έβλεπα ήταν θολό!!! Χαχαχαχα… δεν το πιστεύω… και δεν έβλεπα αλλά και όσο έβλεπα… δεν έβλεπα!!! Κάποιος να μου καθαρίσει τα γυαλιά μου σας παρακαλώωωω, ζήτησα…
Όλοι ασχολούνταν με το μωρό όμως και κανείς με εμένα… χιιχιχιιι!!! Τα γυαλιά μου παιδιάαααα… Κάποιος να μου καθαρίσει τα γυαλιά καλέεεεε….
Μέχρι να καταλάβουν τι λέω είχαν πάρει το μωρό από την αγκαλιά μου για να το πάνε έξω και ξεκινούσαν να με ράβουν…
Καλά… κανείς δεν βλέπει ότι έχω στραβά γυαλιάαα;; ΕΕΕΕ… άνθρωπος στραβογυαλιάαααας!!!! Κάποια στιγμή η μαία μου τα ίσιωσε στα αυτιά μου αλλά τι να το κάνω;;; Δεν έβλεπα από την κρέμα-μολότοφ που η μικρή μου αναρχούλα μπουμπούνισε και όλα θόλωσαν!!!
Βρε ακόμα δεν γεννήθηκες και ξεκίνησες τις βόμβες μικρή μου αναρχούλα;;;
Όλα κύλησαν γρήγορα στη συνέχεια… με ετοίμασαν και όλοι μου έδιναν ευχές κι εγώ ήμουν τρισευτυχισμένη και… θολή!!!
Με πήγαν στην αίθουσα όπου θα με έβλεπαν οι συγγενείς και εκεί ήρθαν ο καλός μου, οι δικοί μου και οι 3 αγαπημένες μου φιλενάδες.
Με το που τους είδα το πρώτο πράγμα που τους είπα ήταν «Κάποιος να μου καθαρίσει τα γυαλιά σας παρακαλωωωωωωωω!!!!». Πολύ γέλιο!!!
Όλοι ήταν συγκινημένοι και χαρούμενοι… Λίγα λεπτά αργότερα με μετέφεραν στην ανάνηψη όπου έμεινα εκεί 2μιση ώρες μόνη μου μια και ήμουν από τις τελευταίες καισαρικές της ημέρας… (ίσως και να με είχαν ξεχάσει ομολογουμένως!!!)
Με τα γυαλιά ακόμα ψιλοστραβά αλλά λιγότερο λερωμένα καθόμουν εκεί και σκεφτόμουν το πλασματάκι που μου ακούμπησαν στην αγκαλιά… έφερα στο μυαλό μου το φατσάκι της το ροδοκόκκινο, τα μαλλάκια της, τα χειλάκια της… όσο μπόρεσα να δω πριν… σκάσει η βόμβα!!!
«Τώρα άραγε πότε θα την ξαναδώ;» σκεφτόμουν…
Στις 6 επιτέλους ήρθε ένας καλός άνθρωπος και με… τσούλησε να πάμε στο δωμάτιο 717 (όπου 7 ο τυχερός μου αριθμός). Άντε να δω πάλι τον καλό μου σκέφτηκα, να δω τους δικούς μου!
«Για την κυρία…!«, φώναξε ο μίστερ τσουλήθρας. Καμία απάντηση.
Ξαναφώναξε «Για την κυρία..;» Τίποτα!!!
«Δεν έχετε κάποιον μαζί σας;«, με ρώτησε…
«Και βέβαια έχω«, απάντησα
Καλά που πήγαν; Έφυγαν και με παράτησαν;
Τίποτα… Ξαναφώναξε, κανείς δεν ήταν εκεί. Τι να κάνει ο άνθρωπος… με πήγε στο δωμάτιο όπου και με άφησε και που βέβαια κανείς δεν με περίμενε!!!
Θα εκνευριστώ… σκεφτόμουν. Μα που είναι όλοι και με άφησαν εδώ μόνη μου;;;
Πολύ γρήγορα ήρθαν οι κοπέλες να με φροντίσουν, να με πλύνουν και να με ντύσουν.
«Έχετε κάποιο νυχτικό;» με ρώτησε για να μου φορέσει… Πωπω… δεν είχα καν τον σάκο μου στο δωμάτιο… τι θα μου φορέσουν τώρα οι κοπέλες!!!
«Δεν έχω«, τις είπα και τις εξήγησα…
«Χωρίς νυχτικό ήρθατε;» με ρώτησαν.
Η απόλυτη ντροπή, σκέφτηκα εξηγώντας τις ότι δεν έχουν έρθει ακόμα οι δικοί μου με τα πράγματά μου… Αχ… Θα τους δείρω…
Η κόρη μου πέταξε βομβίτσα και εξαφανίστηκε, οι δικοί μου εξαφανίστηκαν και είμαι μόνη… σαν την ανεμώνη!!!
Δέκα λεπτά αργότερα εμφανίστηκαν οι δικοί μου οι οποίοι περίμεναν αλλού… χαχαχα.. δε βαριεσαι!!! Αφού ήρθαν… πάλι καλά!!!
Ξαπλωμένη στο κρεβάτι τους περιέγραφα την εμπειρία μου και ήμασταν όλοι πολύ χαρούμενοι… Ο αγαπημένος μου από την χαρά του δεν πατούσε στο έδαφος… οι υπόλοιποι ήταν πολύ συγκινημένοι…
Από τον διάδρομο άκουγα τα ροδάκια από τα πλαστικά διάφανα κρεβατάκια που έφερναν τα μωρά στις μητέρες.. Ο ήχος προσπερνούσε το δικό μου δωμάτιο και χανόταν για πολλά λεπτά… Ένα-δύο μωράκια μπήκαν στο δωμάτιο αλλά κανένα από αυτά δεν ήταν το δικό μου… Κάποια στιγμή κάποια ροδάκια σταμάτησαν έξω από το δωμάτιο και στον χώρο μπήκε το μοναδικό κρεβατάκι με ροζ κουβερτάκι… Το έφεραν δίπλα μου… ήταν το μωρό μου!!! Ήταν το κοριτσάκι μου…
Το σήκωσαν στα χέρια και το έβαλαν στην αγκαλιά μου… Εκείνο άνοιξε τα ματάκια του πολύ νυσταγμένο, με κοίταξε και κούρνιασε στην αγκαλιά μου.
Δάκρυσα και το έσφιξα στα χέρια μου…
Καλημέρα καινούργια μου αγάπη…της είπα…
Καλημέρα καινούργια ζωή…
Σαν να κατάλαβε τι της είπα τέντωσε το χεράκι της και αυτό άγγιξε το μικρό μου δαχτυλάκι και το έσφιξε.
Δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια μου…
Ήρθες κοριτσάκι μου… ήρθες χαρά της ζωής μου…
Σ΄ευχαριστώ που ήρθες…
Κοριτσάκι μου δεν θα σε αφήσω ποτέ…
Σ΄αγαπώ τόοοοσο πολύ…
Και την έσφιξα στην αγκαλιά μου σαν να μην ήθελα να μου την πάρει κανείς…
Υ.Γ1. Εύχομαι όλες οι κοπέλες να ζήσουν αυτή την ευτυχία όσες φορές το επιθυμούν…
Υ.Γ2. Η αναρχούλα μου είναι δίπλα μου αυτή τη στιγμή… Με άφησε να γράψω το κειμενάκι μου αυτή τη μισή ωρίτσα χωρίς να με ενοχλήσει καθόλου. Κάθεται δίπλα μου ήσυχη και με κοιτάει ενώ γράφω…
Τι ομορφότερο απ΄ αυτό που ζω;
Τίποτα, ποτέ και πουθενά!!!
«...Μ’ εσένα αξίζει η ζωή
να ξέρεις πάντα θα ‘μαστε μαζί
σαν ένα…»
Υ.Γ3. Η αναρχούλα μου θα βαπτιστεί Μυρτώ-Άννα… κάποτε θα της εξομολογηθώ όλο τον αγώνα που έκανα για να την αποκτήσω.
11 εξωσωματικές, πολύς κόπος, σωματικός, οικονομικός και ψυχικός πόνος αλλά όταν δεν το βάζεις κάτω, πάντα οι κόποι σου ανταμείβονται!!!
Για όσες προσπαθούν ακόμη…
ΕΓΩ τα κατάφερα…
το ίδιο ΚΑΙ ΕΣΥ!!!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Πρωτη φορα πραγματικα συγκινήθηκα με ιστορια τοκετου ! να χαιρεσε το κοριτσακι σου παντα με υγεια !
Σε θαυμάζω, 11 εξωσωματικές? για την υγεία σου δε φοβήθηκες καθόλου? Μου άρεσε πολύ η ιστορία σου, ήταν ολόγλυκη!
Διαβαζοντας την ιστορία σου μεσα στο μυαλό μου ξαναζούσα την δική μου εμπειρία. Ακριβώς τα ίδια!!! Μονο που εγω δεν φορούσα γυαλιά χιχιχι!!! Στην τρίτη εξωσωματική εγω απέκτησα την κορούλα μου!! Καταλαβαίνω απόλυτα τον κόπο σωματικό, και τον οικονομικό και ψυχικό πόνο. Αλλα χαλάλι παλι τα ιδια θα έκανα να γύρναγε ο χρόνος πίσω!! Και μετά ω του θαύματος έμεινα φυσιολογικά έγκυος και έκανα και τον γιο μου!! Φιλια!!!
Υπεροχη η αφηγησης σας! Καθε φορα που διαβαζω μια ιστορια τοκετου θυμαμαι τους δικους μου! Ο πρωτος ηταν συγκλονιστικος με καθε εννοια και τον δευτερο παρα οτι καισαρικη τον ευχαριστηθηκα τοσο πολυ χωρις τοσο αγχος. Δεν υπαρζει τοτε πιο μεγαλειωδες απο εκεινη την πρωτη στιγμη που αντικρυζουμε πρωτη φορά τα παιδακια μας! Καθε φορα ειναι ενα θαυμα για την καθεμια μας!
ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ!!!ΚΑΙ ΕΓΩ ΣΤΟ 717 ΗΜΟΥΝ!!!!!!ΝΑ ΣΟΥ ΖΗΣΕΙ!!!!
Τέλεια η ιστορία σου. Συγκινήθηκα πολύ. Να σου ζήσει το κοριτσάκι σου..
ΈΧΕΙΣ ΑΠΊΣΤΕΥΤΟ ΧΙΟΎΜΟΡ!!! ΤΈΛΕΙΑ Η ΙΣΤΟΡΊΑ ΣΟΥ...ΝΑ ΣΑΣ ΖΉΣΕΙ Κ Η ΠΑΝΑΓΊΑ Η ΜΥΡΤΙΔΙΩΤΙΣΣΑ ΠΆΝΤΑ ΝΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΤΕΎΕΙ....
>Περιμένω κι εγώ να φέρω στον κόσμο την κορούλα μας και δεν σταματά να κλωθογυρίζει όση ώρα διαβάζω, απίστευτα συγκινημένη, την υπέροχη οστορία σου! Κλαίω ασταμάτητα, συγκινημένη με τις σκέψεις και τα συναισθήματα σου....ανυπομονώ να τα ζήσω κι εγώ...
Αξίζεις συγχαρητήρια για την επιμονή και υπομονή σου...ανταμείφθηκες με το παραπάνω!
Να σας ζήσει η αναρχούλα σας :-)
>Απο τις πιο ωραιες ιστοριες που εχω διαβασει. Να σου ζησετ η κοριτσαρα σου!
>nomiza oti eklaiga me tis istories epeidi hmoun egkuos,,,alla telika k tora pou gennhsa pio polu klaio na sou zhsei k na eiste panta eutixismenoi!!!mpoyra maria
>Η καλύτερη ιστορία τοκετού που έχω διαβάσει. Και ο δικός μου τοκετός ήταν παρόμοιος. Με πήγαν στο δωμάτιο και οι δικοί μου (20 άτομα είχαν έρθει) δεν το είχαν πάρει είδηση. Μου λέει ο κύριος που με μετέφερε πάρτους τηλέφωνο. Το γελοίο της υπόθεσεις δεν ήξερα κανένα τηλέφωνο με αποτέλεσμα να καλέσω το δικό μου που το είχε ο καλός μου.
Να χαίρεσαι την μικρούλα σου :)
Ξένια
>Να σου ζήσει η κορούλα σου! Πολύ συγκινητική η ιστορία σου!Αν και η δική μου περίπτωση τοκετού ήταν τελείως διαφορετική (τρέχαμε επειδή ερχοταν προωρα και περνουσαμε με κοκκινο τα φανάρια...)και διαβάζοντας την δική σου ένιωσα ''ζήλεια'' για το πόσο ηρεμα και χωρις αγχος μπορεί να βιώσει κανεις τον τοκετό..Στο τέλος βέβαια που γράφεις ότι έκανες 11 εξωσωματικές δεν ξέρω τι να πω, παρα μονο οτι σου αξιζε να βιώσεις έτσι ωραία τη γεννηση του παιδιού σου! Τα λογια είναι λιγα.Να την χαιρεσαι!
>ΤΙ ΟΜΟΡΦΗ ΙΣΤΟΡΙΑ! ΔΙΝΕΙ ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΣΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΠΑΛΕΥΟΥΝ ΝΑ ΑΚΟΚΤΗΣΟΥΝ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΑΓΓΕΛΟΥΔΙ!!! ΜΟΥ ΘΥΜΗΣΕΣ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΟ ΜΟΥ ,ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΛΗ ΜΟΥ Η ΖΩΗ....
ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΤΗΝ ΚΟΡΟΥΛΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΚΑΙ ΟΙ 3 ΣΑΣ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΜΑΡΩΝΕΤΑΙ.
>δεν σταματούν τα δάκρυα μου ..... να σου ζήσει!!!! η ζωή μας επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις τελικά....
>Περιμένω να γεννήσω την κορουλα μου.....Κλαίω από συγκίνηση,τί όμορφη περιγραφή....Κι εγώ έτσι ήρεμη νοιώθω,γαλήνια...Περιμένω πώς καί πώς να ζήσω με όλο μου το 'είναι' την πιό συγκλονιστική στιγμή της ζωής μου...Καί,Αρετή μου,σε νοιώθω,έχω τραβήξει κι εγώ πολλά για να έρθει αυτή η ζωούλα στον κόσμο...Πολλά,πολλά φιλιά!
>τι ήταν και αυτό. έχω διαβάσει σχεδόν όλες τις ιστορίες τοκετού τέτοιο κλάμα δεν ξαναέκανα με καμία να φανταστείς επειδή είμαι στο γραφείο με κοιτάνε απο τα διπλανα γραφεία καλα καλά. Και ξέρεις Αρετή γιατί έκλαψα τόσο γιατί είναι τόσο ίδιες οι ιστορίες μας που λές και ήσουν κάπου κρυμμένη την ώρα του δικού μου τοκετού και απλά έγραψες την δική μου ιστορία. Μέχρι και για τα γυαλιά ακόμα το ίδιο θεματάκι είχα. Οχι δεν μου τα τράβηξε η κόρη μου αλλα απο τα δάκρυα μου είχαν θολώσει. Υπέροχη εμπειρία. Εγω βέβαια δεν έκανα εξωσωματική αλλα επειδή είναι η αδελφή μου σε αυτή την διαδικασία και ετοιμάζεται για δεύτερη φορά να μπεί σε αυτή την διαδικασία θα της στείλω την ιστορία σου να πάρει δύναμη. Να είσαι καλά και να χαίρεσαι την κορούλα σου.
Μαίρη
>Πολύ όμορφη ιστορία μου θυμίζει την δικιά μου γέννα όπου επίσης επικρατούσε χαλαρό και χιουμοριστικό κλίμα και ήταν τέλεια.Να σου ζήσει το κοριτσάκι σου.
>υπεροχο το κειμενο σου....
να σας ζησει,να ειναι παντα καλα και ευτυχισμενη!!
ΥΓ.το κομματι που εγραψες οτι δεν ειχε ερθει ο αντρουλης σου με τα πραγματα σου ΑΚΡΙΒΟΣ το ιδιο επαθα και εγω χαχαχα χαζεψανε με της κορες τους οι αντρες!!!)
>Αρετη με συγκινησες απιστευτα!!!!!!!Να ειναι παντα γερη ευτυχισμενη καλοτυχη κ τυχερη η αναρχουλα σου!Η Μυρτουλα Αννουλα σου!!!!!!!
>Να σας ζήσει!! Πολυ συγκινητική η διήγησή σου!