Η μανούλα μου έχει γενέθλια!

Η μαμά μου έχει σήμερα τα γενέθλιά της. Γίνεται 60 ετών! Wow! Η μαμά μου 60; Θα μου πεις, εδώ εγώ κοντεύω να τριανταρίσω…

Η μαμά μου που λέτε είναι η καλύτερη μαμά του κόσμου. Μεγαλώνοντας συνειδητοποιώ πόσο πρέπει να ευγνωμονώ το Θεό, τη μοίρα, την τύχη που βρέθηκα σ’ αυτή τη γη ως παιδί της μαμάς μου και του μπαμπά μου. Πόσο τυχερή είμαι που μεγάλωσα τόσο… κανονικά. Αν υπήρχε ιδανικός τρόπος να μεγαλώσεις ένα παιδί, τότε ο τρόπος που μεγάλωσα εγώ είναι πολύ κοντά σ’ αυτό.

Προχθές σε μια συζήτηση στο «Ελληνίδες Μαμάδες», έγραψε πως όταν ήμουν 42 ημερών έλαβε ένα χαρτί που της ανακοίνωνε πως είτε γυρνούσε επιτόπου στη δουλειά, είτε την έχανε. Η μαμά μου γύρισε, μόνο που εγώ αυτή τη μικρή λεπτομέρεια (του τελεσίγραφου) δεν τη γνώριζα. Εγώ πίστευα πως η μαμά μου έκανε αυτό που πρόσταζε η γενιά της, ήταν μία από εκείνες τις μαμάδες που παινεύονταν για το πόσο εύκολα συνδύαζαν καριέρα και οικογένεια. Τώρα που με βλέπει εμένα μαμά, ξέρω πως ίσως λιγουλάκι μέσα της στεναχωριέται που δεν με χάρηκε όσο θα ήθελε. Και εγώ τώρα πια μπορώ να θυμηθώ ότι η μανούλα μου μάλλον μου έλειπε αρκετά όταν ήμουν μικρή. Και όμως, αυτή η άτιμη πάντα τα κατάφερνε να γεμίσει όσο χρόνο είχαμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Οι παιδικές μου αναμνήσεις είναι γεμάτες «μαμά» και ας ήταν σκληρά εργαζόμενη μαμά.

Τη λάτρευα τη μαμά μου, τη λάτρευα και τη λατρεύω και ας μην της το έδειχνα/δείχνω όσο θα έπρεπε. Τη ζόρισα μάλιστα αρκετά, όχι τόσο όταν ήμουν παιδί -μάλλον αρνάκι ήμουν μικρή- όσο μεγαλώνοντας. Αλλά αυτή πάντα εκεί. Υπερηρωίδα.

Υπερηρωίδα, φίλες μου… Αλήθεια. Ότι και να μου συμβεί, ξέρω πως μπορώ να απευθυνθώ σ’ αυτήν. Κάποια λύση θα έχει. Δεν ξέρω πως στο καλό το κάνει… Και φοβάμαι τόσο πολύ μήπως δεν καταφέρω να της μοιάσω σ’ αυτό…

Και ψυχούλα! Νοιάζεται για τον άλλον σε σημείο που συγκινεί μέχρι και εμένα που είμαι κόρη της. Είτε αδέσποτος σκύλος στο δρόμο να είναι, είτε χελώνα στη μέση μιας λεωφόρου, είτε μια οικογένεια σε ανάγκη, είτε ένας άνθρωπος που εμφανίστηκε από το πουθενά, η μαμά μου πάντα θα βρει τρόπο να βοηθήσει. Έχοντας μεγαλώσει πλάι σε ένα τόσο τρυφερό άνθρωπο, άντε μετά να γίνω λίγο πιο σκληρόπετση όπως θέλω. Γίνεται; Αμ δεν γίνεται!

Μαμά μου, το ξέρω πως σου λείπω πολύ τώρα που βρίσκομαι πια εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά σου.

Το ξέρω πως είμαι λίγο σπαστική και απότομη ώρες ώρες, αλλά νομίζω πως αυτή είναι η «μοίρα» της σχέσης μαμάς-κόρης, ειδικά όσο μεγαλώνουν.

Αυτό που θέλω να ξέρεις, είναι πως σ’ αγαπώ και σε καμαρώνω και είμαι πολύ περήφανη που έχω εσένα για μαμά!

Χρόνια σου πολλά, μανουλίνι μου!