Η πρώτη μου ανάμνηση

Δεν ξέρω ποια ακριβώς είναι η πρώτη μου ανάμνηση από τα παιδικά μου χρόνια. Ίσως είναι αυτή που μου έρχεται κάθε τρεις και λίγο στο μυαλό.

Είναι πρωί και είμαι στο δωμάτιο μου στο παλιό παλιό παλιό μας σπίτι. Όχι σ’ αυτό που γεννήθηκα και από το οποίο δεν έχω καμία ανάμνηση, αλλά στο επόμενο στο οποίο μετακομίσαμε όταν ήμουν ενός έτους. Η μαμά μου έχει φύγει από ώρα για τη δουλειά. Το ίδιο και ο μπαμπάς μου. Εγώ εχω ξυπνήσει, αλλά δεν βγαίνω στο σαλόνι ή στην κουζίνα να βρω τη γιαγιά. Κάθομαι στο πάτωμα πλάι στο κρεβάτι μου, αναποδογυρίζω κάπως ένα καρότσι για κούκλες και το στήνω έτσι ώστε να παραπέμπει -στη φαντασία μου φυσικά- σε… κουζίνα. Και εκεί αρχίζω να μαγειρεύω με νοητά κουτάλια και κατσαρόλια. Και μιλάω στον εαυτό μου «μπλου μπλου μπλι μπλο λαλαλα σαλακουπιρίτι ποποπολολο«. Μια γλώσσα δικιά μου που τη χρησιμοποιούσα συχνά στο παιχνίδι. 

Ξαφνικά νιώθω κάτι. Είμαι γυρισμένη με την πλάτη στην πόρτα. Γυρίζω και βλέπω τη γιαγιά μου να με κοιτάει και να γελάει χωρίς ήχο. Με χάζευε και με χαιρόταν. 

Επιστροφή στο σήμερα.

Κάθομαι στην καρέκλα του γραφείου. Θηλάζω τον μικρό ο οποίος είναι ένα τσικ πριν τον βαθύ ύπνο. Χαλαρώνω και εγώ και έχω κλείσει τα μάτια. Δίπλα μου ακούω ξαφνικά ενα τιτίβισμα:

«Μπλου μπλου μπλου τσίκι τσίκι τσίκι, προυπιλαπικόπι, μπούρου μπούρου, λαλαλικοπα«

Ανοίγω τα μάτια. Η Αθηνά μαγειρεύει σε ένα κατσαρόλι πάνω στο γραφείο μου. Εχει ρίξει μέσα κάτι καρτελάκια με ζωγραφισμενα τρόφιμα (κρεμμύδι, τυρί, σαντιγύ, σοκολάτα, μαρούλι, αχταρμάς) και ανακατεύει με μανια με την κουτάλα της μιλώντας στον εαυτό της. 

Στο μυαλό μου ήρθε φυσικά η δικιά μου προσωπική ανάμνηση εκείνου του πρωινού με τη γιαγιά μου. Άρχισα να χαμογελώ.

Η Αθηνά τινάχτηκε από τη χαμογελαστή μου αύρα και σταμάτησε βιαστικά, σήκωσε το βλέμμα της και με κοίταξε. Το χαμόγελό μου προκάλεσε το δικό της χαμόγελο.

Μου έφερε το κατσαρολάκι της με τα ανακατεμένα καρτελάκια. Έκανα τάχα πως ήταν ζεστή σούπα και πήγα να ρουφήξω μια κουταλιά με προσοχή να μην καώ. Κατσαρόλα μου έφερνε, ε σε σούπα μου έκανε.

– Όχι μαμα, τούρτα είναι! Happy Birthday to you, Happy Birthday μαμά μου, Happy Birthday to you!

Αν μας βάλεις διπλα διπλα στον καθρέφτη, η κόρη μου και εγώ δεν μοιάζουμε σχεδόν καθόλου. Όμως σε κάποιες λεπτομέρειες είμαστε τόσο ίδιες που τρομάζω. Είναι αυτό ακριβώς που σας έγραφα τις προάλλες. Παρατηρώντας την, γίνομαι ξανά η μικρή ντροπαλή Ολίβια. Ξυπνάει κοιμισμένες στον εγκέφαλό μου αναμνήσεις. Γίνομαι και εγώ ουτε ενα μέτρο ψηλή, παίζω με τα πόνυ μου -όπως παίζει αυτή με την Kitty της- μιλάω σε εκείνη την ακατανόητη στους άλλους γλώσσα και… μαγειρεύω. Μαγειρεύω συνέχεια, όπως μαγειρεύει τώρα αυτή.

Επίσης, λάτρευα και λατρεύω τα γενέθλια, τα δικά μου αλλά και των άλλων. Και σ’ αυτό μάλλον μοιάζουμε. Δεν χορταινει να φτιάχνει τούρτες -έστω και σε κατσαρόλα με κρεμμύδια και μαρούλια- να τραγουδάει Happy Birthday και να σβήνουμε κεριά.

Όσο το κορίτσι μου μεγαλωνει, τόσο μου θυμίζει εμένα. Τώρα αυτό είναι καλό ή κακό; Θα δείξει. Προς το παρον απολαμβάνω την -ομολογουμένως λίγο περίεργη- αίσθηση του να βλέπεις στο παιδί σου την από καιρό χαμένη αθωότητα σου. 

Και αναρωτιέμαι… Ποια θα είναι άραγε για αυτήν η πρώτη της ανάμνηση; Την έχει ήδη ζήσει ή δεν ήρθε ακόμα;