Είναι ίδιος ο μπαμπάς του!

09/05/2011

Η ιστορία της Αλεξάνδρας
(Η Αλεξάνδρα γέννησε φυσιολογικά με επισκληρίδιο)

Με τον αντρα μου ημασταν μαζι 5 χρονια σχεδον, οταν αποφασισαμε να κανουμε ενα παιδακι. O γαμος μας ειχε προγραμματιστει για τις 10 Ιουλιου 2010 (ο Μανος μου εχει τα γενεθλια του στις 11 Ιουλιου)

Απο το καλοκαιρι του ’09 ξεκινησαμε να ετοιμαζομαστε για τον γαμο…. ειμαι αγχωδης και προτιμησα να ξεκινησω απο νωρις….

Αρχες Ιουνιου εχω καθυστερηση και ο αντρας μου ελειπε για δουλειες εκτος Αθηνων. Καθομουνα σε αναμενα καρβουνα αλλα δεν εκανα τεστ γιατι περιμενα να επιστρεψει ο Μανος. Μετα απο μια εβδομαδα αγωνιας… Δυο τεστ εγκυμοσυνης… 4 μηνες προσπαθειων… Ειχα μεινει εγκυος!

Χαρα τα αδερφια μας! Στους γονεις δεν το ειχαμε πει ακομα, περιμεναμε να παμε πρωτα στον γιατρο. 5 μερες πριν παμε στον γιατρο μοιραζαμε τα προσκλητηρια του γαμου… ολη μερα στον δρομο, στο τελος της ημερας επιστρεψαμε σπιτι και ξαφνικα ειδα αιμα. Φοβος και αγωνια. Το αποτελεσμα: αποκολληση και ξαπλα για 1 μηνα και κατι. Παραλιγο να μην γινει ο γαμος. Τα νευρα μου κροσια…

Γινεται ο γαμος με την νυφη να μην χορευει και να ειναι καθιστη. Γαμηλιο ταξιδι δεν πηγαμε, καποια στιγμη θα καταφερουμε να παμε.

Σεπτεμβρη πηγα στην δουλεια στην αρχη καπως διστακτικη και φοβισμενη και μετα ξεθαρρεψα. Ολες οι εξετασεις μια χαρα και το μωρακι μια χαρα μεγαλωνε συνεχεια. Μονο που δεν μας εκανε την χαρη να δουμε τι ειναι γιατι ειχε τα ποδαρακια του κοντα στην κοιλιτσα.

Φτανει η ωρα να κανουμε τον υπερηχο του β επιπεδου που εκει θα βλεπαμε τι φυλο ειναι το παιδι. Ολα καλα με ενα αγορακι να μεγαλωνει μεσα μου, ομως απο την εξεταση διαπιστωθει οτι εχω χαλαρο τραχηλο και υπαρχει πιθανοτητα να γεννησω πριν απο την 32 εβδομαδα.

Παλι ξαπλα, παλι νευρα. Μονο να πηγαινω τουαλετα μου επιτρεποταν και στον γιατρο μου καθε 15 ημερες.

Ετσι περασαν 4 μηνες με εμενα ακομα ξαπλωμενη, 22 κιλα πιο βαρια. Η αληθεια ειναι οτι ετρωγα μεχρι και τον 8ο μηνα μεχρι που εκανα την καμπυλη ζαχαρου και ειδαμε οτι ημουνα λιγακι πιο γλυκια απο οτι επρεπε…. Με το που μπηκα στον μηνα μου ο γιατρος μου ειπε «Ξεκινα να περπατας» και τοτε ηταν που πρεπει να εκανα τα απιστευτα χιλιομετρα μαζι με τον αντρα μου.

ΠΗΤ ειχα στις 11-02-2011. Στις 2/02, 38 εβδομαδων και 5 ημερων παμε στον γιατρο και μου λεει οτι το παιδι δεν εχει κατεβει αρκετα και δεν εχει γυρισει. Αν δεν γυρισει θα παμε για καισαρικη. Παλι νευρα, γιατι παρολο που φοβομουν ηθελα να γεννησω φυσιολογικα.

Γυρναμε στο σπιτι κοιμαμαι και καποια στιγμη λεμε να παμε να περπατησουμε. Με το που σηκωνομαι απο τον καναπε και παω στην τουαλετα, νιωθω να μου φευγουν. Δεν ειναι τσισα αυτα…

«Μανο, νομιζω οτι μου σπασανε τα νερα«

«Ναιαι ε;«

Ο αντρας μου με ενα ηλιθιο χαμογελο μεχρι τα αυτια. Εγω παλι τρομοκρατημενη. Αρχιζουμε τα τηλεφωνα, την αδερφη μου που ηρθε στο σπιτι μεσα σε 15 λεπτα, τον αδερφο του αντρα μου που ελειπε σε επαγγελματικο ταξιδι και δεν μπορουσε να ειναι μαζι μας και πολυ του στοιχισε, την κολλητη μου (η οποια ειχε τοτε ενα μωρακι 2 μηνων) και τους γονεις μας. Η πεθερα μου ειχε παει στο θεατρο και δεν ειχε σημα το κινητο της.

Στη διαδρομη για το μαιευτηριο ακουγαμε μουσικη και καναμε πλακα με τον αντρα μου και τη αδερφη μου. Με το που φτανω ακολουθει η γνωστη διαδικασια. Ολη την ωρα ηταν μαζι μου η μαια μου και ο αντρας μου, ο οποιος καθε λιγο και λιγακι εβγαινε και ενημερωνε τους δικους μας.

Τα νερα μου σπασανε στις 20:45 και ο μικρουλης μου γεννηθηκε στις 02:10 τα ξημερωματα με επισκληριδιο φυσικα. Με 2 εξωθησεις στην αιθουσα ωδινων και 3 στο χειρουργειο. Μονο που βγηκε με βεντουζα γιατι οπως γυρναγε μπλεχτηκε ο ομφαλιος λωρος στον λαιμο του και ξαφνικα εριξε σφυξεις συν οτι ειχα στενη λεκανη και ειχε σφηνωσει. Αλλα ευτυχως ολα πηγανε καλα….

Δεν ξερω να πω τι αισθανθηκα οταν τον πρωτοειδα, γιατι οταν βγηκε αυτο που προσεξα ηταν τον ομφαλιο λωρο τυλιγμενο γυρω απο τον λαιμο του και φοβηθηκα (ειμαι νοσηλευτρια και ξερω καποια πραγματα)…. Το μονο που εκανα οταν μου τον φερανε στην αγκαλια μου ειναι να τον μυρισω και να του δωσω ενα φιλακι στην μικρη του μυτουλα…

Τωρα πια μετα απο 2 μηνες ο Γιαννης μας ειναι ενα μωρακι ομορφο και γλυκο που μας εχει ομορφυνει την ζωη μας.. Ειναι ιδιος ο μπαμπας του! Τωρα εχω δυο αντρακια στην ζωη μου που μου θυμιζουν ο ενας τον αλλον… εχω δυο αγαπες!

Σ’ ευχαριστω αγαπη μου για το ομορφο πλασματακι που δημιουργησαμε και για την συμπαρασταση σου ολους τους μηνες της εγκυμοσυνης μου….

Παρ’ ολη την κουραση και ολη την ταλαιπωρια της εγκυμοσυνης το μωρακι μου ειναι οτι καλυτερο εχω κανει στην ζωη μου! Ενα χαμογελο του και ομορφαινει ο κοσμος μου… Εχω κατσει πολλες ωρες να τον χαζευω οταν κοιμαται και το μονο που θελω ειναι να τον γεμιζω συνεχεια φιλια! Ανυπομονω να ερθει η στιγμη που θα ακουσω την λεξη μαμα!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com

58shares