Τα παιδιά της τελειότητας
Τα παιδιά της τελειότητας
της Κλαίρης Τζωρτζάκη
Δεν προλαβαίνουν να κλείσουν τα τέσσερα κι αρχίζουν μαθήματα αγγλικών. Κάνουν μπαλέτο ή πολεμικές τέχνες δυο-τρεις φορές την εβδομάδα. Ενδιάμεσα τένις, μαθήματα υπολογιστών, κολυμβητήριο. Στο νηπιαγωγείο είναι ήδη παιδιά θαύματα. Μαθαίνουν γραφή κι ανάγνωση στους πρώτους δύο μήνες. Γιατί οι δάσκαλοι είναι πολλοί. Κι όχι μόνο πρωινοί. Το μεσημέρι αναλαμβάνουν μαμάδες και μπαμπάδες και τα απογεύματα γιαγιάδες και παππούδες. »Έλα να δω τι έμαθες σήμερα».
Με τα πρώτα Α στους ελέγχους του δημοτικού γίνεται γιορτή. Φιλιά. Μπράβο. Αγκαλιές. Τηλέφωνα σε όλους τους συγγενείς, εσωτερικού κι εξωτερικού. »Σκίζει». Κι όσο σκίζει τόσο ξεσκίζεται. Να και η δεύτερη ξένη γλώσσα. Να και κανα ιδιαίτερο στην αριθμητική. »Γιατί τεμπελιάζεις; Τέλειωσες το διάβασμα; Τι θα πει βαριέσαι να πας για πιάνο;»
Το δράμα ξεκινά όταν μέσα στον έλεγχο τρυπώσει κανά Β. Και ήδη από τα σκαλιά του σχολείου, ακούγεται η ερώτηση – εφιάλτης για κάθε μαθητή: »Τ’ άλλα παιδάκια τι πήραν; Η Αδαμαντία γιατί είχε σε όλα Α; Είναι πιο έξυπνη από σένα;» Φυσικά, αυτός ο έλεγχος τριμήνου εξαφανίζεται. Η τηλεόραση κλειδώνει. Το πάρκο απαγορεύεται. Όπως και τα τηλεφωνήματα στην απέναντι κολλητή μικρούλα. Σε ακραίες (ή όχι τόσο;) περιπτώσεις εμφανίζονται και οι άσπρες, κίτρινες και κόκκινες πεταλουδίτσες της Αλίκης μετά το χαστούκι του Παπαμιχαήλ.
Τα παιδιά της τελειότητας δεν πηγαίνουν στις σχολικές εκδρομές. Κάθονται να διαβάσουν. Αν τυχόν γράψουν σε κάποιο διαγώνισμα του γυμνασίου κάτω από… 20 βάζουν τα κλάματα. Ντρέπονται να κοιτάξουν τους καθηγητές στα μάτια και κοκκινίζουν όταν τους μιλάνε άλλα παιδιά. Δεν κάνουν μεγάλες παρέες. Και πολλά στα διαλείμματα είναι συνήθως μόνα τους. Σκυφτά. Τα καταλαβαίνεις ακόμα κι απ’ τον τρόπο που ντύνονται. Ή χτενίζονται. Τα παιδιά της τελειότητας δεν βγαίνουν τα Σάββατα. Ούτε μία βόλτα.
Κι είναι ήδη 14, 15, 16 χρόνων. Αυτά τα παιδιά σε λίγα χρόνια θα μπουν σε πανεπιστήμια. Κι όπως είναι το σύστημα κατά πάσα πιθανότητα θα φύγουν από το σπίτι. Θ’ αλλάξουν πόλη. Θ’ αλλάξουν ζωή. Τι όπλα θα κρατάνε στα χέρια τους; Βιβλία; Πουέντ; Ή μήπως το πυθαγόρειο θεώρημα;
Και κάποια απ’ αυτά, πριν από το τέλος θα κουραστούν. Θα κλατάρουν. Μόνο και μόνο επειδή δεν έχουν μάθει πώς να διαχειρίζονται το άγχος των εξετάσεων. Ή το ενδεχόμενο μιας αποτυχίας. Ή απλώς θα βαρεθούν, βρε αδελφέ. Παιδιά είναι.
Μαμά. Απέναντί σου βρίσκονται άνθρωποι. Μικροί. Αλλά άνθρωποι….
Ναι. Να μάθεις το παιδί σου να αγωνίζεται. Να το απομακρύνεις από την τεμπελιά. Να το εφοδιάζεις με τα απαραίτητα. Τα απαραίτητα όμως. Μόνο. Για όλα τ’ άλλα θα ‘χει όλη τη ζωή μπροστά του, να επιλέξει τι θα μάθει και τι όχι. Βγάλτο απ’το δωμάτιό του. Πιάσε το χέρι του. Δείξτου τον κόσμο. Μάθε το να παίζει. Με άλλα παιδιά. Πολλά παιδιά. Αγόρια. Κορίτσια. Μάθε το να είναι ξένοιαστο. Το θυμάσαι αυτό; Δείξ’του εμπιστοσύνη. Το πιο σημαντικά πράγματα θα τα μάθει έξω από το σχολείο. Οι προσωπικότητες θέλουν πεζοδρόμια για να θωρακιστούν.
Και κάτι ακόμα.
Μάθε το να χάνει. Πώς; Άστο να χάνει. Να τρώει τα μούτρα του. Η ήττα είναι απαραίτητο σκαλοπάτι της νίκης. Μην ζητάς, από το παιδί σου την τελειότητα. Να εύχεσαι μόνο (κι εκεί να του κάνεις πολλά -πολλά ιδιαίτερα) να μπορεί να ξεπεράσει στη ζωή του, το γεγονός ότι ποτέ δεν θα είναι τέλειο.
Υ.Γ.: Θέλει κότσια αυτό. Κι εγώ δεν τα έχω πάντα.
[…] Πρώτη Δημοσίευση, εδώ […]
[…] πηγή […]
[…] Πρώτη Δημοσίευση, εδώ […]
[…] έχω πάντα. Το άρθρο είναι της Κλαίρης Τζωρτζάκη Πηγή: eimaimama.gr chatzifokos.blogspot.gr jQuery(document).ready(function($) { […]
[…] Δεν κάνουν μεγάλες παρέες. Και πολλά στα διαλείμματα είναι συνήθως μόνα τους. Σκυφτά. Τα καταλαβαίνεις ακόμα κι απ’ τον τρόπο που ντύνονται. Ή χτενίζονται. Τα παιδιά της τελειότητας δεν βγαίνουν τα Σάββατα. Ούτε μία βόλτα.Κι είναι ήδη 14, 15, 16 χρόνων. Αυτά τα παιδιά σε λίγα χρόνια θα μπουν σε πανεπιστήμια. Κι όπως είναι το σύστημα κατά πάσα πιθανότητα θα φύγουν από το σπίτι. Θ’ αλλάξουν πόλη. Θ’ αλλάξουν ζωή. Τι όπλα θα κρατάνε στα χέρια τους; Βιβλία; Πουέντ; Ή μήπως το πυθαγόρειο θεώρημα;Και κάποια απ’ αυτά, πριν από το τέλος θα κουραστούν. Θα κλατάρουν. Μόνο και μόνο επειδή δεν έχουν μάθει πώς να διαχειρίζονται το άγχος των εξετάσεων. Ή το ενδεχόμενο μιας αποτυχίας. Ή απλώς θα βαρεθούν, βρε αδελφέ. Παιδιά είναι. Μαμά. Απέναντί σου βρίσκονται άνθρωποι. Μικροί. Αλλά άνθρωποι…. Ναι. Να μάθεις το παιδί σου να αγωνίζεται. Να το απομακρύνεις από την τεμπελιά. Να το εφοδιάζεις με τα απαραίτητα. Τα απαραίτητα όμως. Μόνο. Για όλα τ’ άλλα θα ‘χει όλη τη ζωή μπροστά του, να επιλέξει τι θα μάθει και τι όχι. Βγάλτο απ’το δωμάτιό του. Πιάσε το χέρι του. Δείξτου τον κόσμο.Μάθε το να παίζει. Με άλλα παιδιά. Πολλά παιδιά. Αγόρια. Κορίτσια. Μάθε το να είναι ξένοιαστο. Το θυμάσαι αυτό; Δείξ’του εμπιστοσύνη. Το πιο σημαντικά πράγματα θα τα μάθει έξω από το σχολείο. Οι προσωπικότητες θέλουν πεζοδρόμια για να θωρακιστούν.Και κάτι ακόμα. Μάθε το να χάνει. Πώς; Άστο να χάνει. Να τρώει τα μούτρα του. Η ήττα είναι απαραίτητο σκαλοπάτι της νίκης. Μην ζητάς, από το παιδί σου την τελειότητα. Να εύχεσαι μόνο (κι εκεί να του κάνεις πολλά -πολλά ιδιαίτερα) να μπορεί να ξεπεράσει στη ζωή του, το γεγονός ότι ποτέ δεν θα είναι τέλειο.Υ.Γ.: Θέλει κότσια αυτό. Κι εγώ δεν τα έχω πάντα.Πηγή: eimaimama.gr […]
[…] [eimaimama] […]
[…] Πηγή: http://www.eimaimama.gr/2012/06/ta-paidia-tis-teleiothtas.html […]
Έτσι είναι. Μαμάδες, δώστε χώρο στα παιδιά σας. Αφήστε τα να κάνουν λάθη και να αναλάβουν ευθύνες μέσα από αυτά. Τα παιδιά σας δεν είστε εσείς, η σχολική τους ζωή δεν είναι εργολαβία σας. Έχω δύο μεγάλα παιδιά, 22 και 19 χρόνων. Ποτέ δεν τα "διάβασα", ούτε καν στην πρώτη δημοτικού, ποτέ δεν είπα ότι αδικήθηκαν στους βαθμούς τους, τα άφησα να πάρουν και 07 και 10 και 13 στο Γυμνάσιο-Λύκειο. Τους έλεγα πάντα ότι το σχολείο είναι δική τους δουλειά, εγώ είμαι εδώ για να τους βοηθήσω σε οτιδήποτε χρειάζονται, αλλά όχι για να τους αντικαταστήσω. Βλέπω την πλειονότητα των σημερινών μαθητών να είναι .... λυπάμαι που θα το γράψω, ευνουχισμένοι. Κλάματα, υστερίες, φωνές, νεύρα στο σπίτι για το 9 που δεν είναι 10 και για το 19 που δεν είναι 20... Αν είναι δυνατόν... Θλίβομαι βαθιά. Τη γενιά μου (είμαι 47) δεν τη βοήθησε κανείς στο διάβασμα, γιατί σήμερα τα εξαντλούμε τα παιδιά; Τι θέλουμε να πετύχουμε; Τα παιδιά μου πέρασαν στο πανεπιστήμιο με την πρώτη, χωρίς άγχος, με 19000 μόρια και 18700 μόρια, χωρίς ποτέ να ασχοληθώ με το διάβασμά τους. Στο δημοτικό ένιωθα ως η παρείσακτη μαμά, γιατί το 80% των μαμάδων της τάξης ήξερε επακριβώς σε τι μάθημα ήταν τα παιδιά, τι εργασίες είχαν, είχαν λόγο (και κυρίως αντίρρηση) για το καθετί. Συγνώμη, αλλά εμένα όλα αυτά μου φαίνονταν ξένα, κι ακόμα μου φαίνονται, αλλά τα δικά μου παιδιά δικαίωσαν με το παραπάνω την εμπιστοσύνη που έδειξα στις ικανότητες και την υπευθυνότητά τους.
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ! Εχω κουραστεί να βλέπω κουρασμένους, νωθρούς αλλά υπεύθυνους και άριστα διαβασμένους έφηβους στην τάξη μου...Λίγα χαμόγελα βρε παιδιά!
Πολύ καλό κείμενο. Καπως έτσι σκέφτομαι κι εγω... Ημουν κι εγώ παιδί της "τελειότητας"... Αγγλικά-γαλλικά από 3η δημοτικού, και όλο απαιτήσεις. Την "τελειότητα" δεν την άγγιξα ποτέ και τελικά στη 2α λυκείου τα πήρα κρανίο, τα φόρτωσα όλα στον κόκκορα κι ησύχασα! Έχω ορκιστεί να μην κάνω ποτέ το ίδιο στο γιο μου. Θα τον αφήσω να παίξει και να κάνει ό,τι θέλει μεχρι το δημοτικό. Μετά βλέπουμε. Ισως να τον πάω καμια πολεμική τέχνη που είναι ωραία γυμναστικούλα και χρήσιμη, αλλά αν το θέλει. Θέλω να μάθω να τον "ακούω", τι μπορεί να κάνει και τι όχι.
Με παιδιά στο δημοτικό και στο νηπιαγωγείο μπορώ να καταλάβω τι θέλει να πει το κείμενο. Δεν μιλάει σίγουρα για τα παιδιά με τα πολλά ενδιαφέροντα αλλά για τους γονείς που νομίζουν ότι το παιδί θα υστερεί αν μέχρι το δημοτικό δεν ξέρει τα βασικά αγγλικά. Η κόρη μου πηγαίνει στο μπαλέτο και το κολυμβητήριο. Προχθές μου ζήτησε να σταματήσουμε το κολυμβητήριο. Ναι, θα το κόψουμε όσο κι αν στεναχωριέμαι γιατί θυμάμαι πόσο άρεζε σε μένα όταν ήμουν παιδί. Αλλά τα παιδιά μας δεν είναι εμείς. Έχουν άλλα ενδιαφέροντα. Αγγλικά θα ξεκινήσει φέτος στην Γ' δημοτικού γιατί από δική μου επιλογή δεν ήθελα να την φορτώσω από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Στο κάτω κάτω όποιος έχει όρεξη μπορεί να μάθει όσες γλώσσες θέλει, όποτε αυτός θέλει (εγώ π.χ. πήρα το proficiency στα 23 μου). Επίσης μία διαπίστωση που έκανα προχθές που συνάντησα μια συμμαθήτριά μου στο δρόμο. Μαζί με το παιδάκι της, έγκυος στο δεύτερο. Στο σχολείο ήταν αυτό που λέμε το "φυτό". Πρώτη σε όλα με τις γλώσσες, τα εξωσχολικά ενδιαφέροντα, πέρασε στο πανεπιστήμιο στην πρώτη της επιλογή με πολύ καλούς βαθμούς και παρόλα αυτά με τα χρόνια είχαμε την ίδια κατάληξη. Μαμάδες, σύζυγοι και νοικοκυρές με το άγχος της δουλειάς μας (αυτή αναπληρώτρια καθηγήτρια κάθε χρόνο, εγώ σε εταιρία που κάνει απολύσεις κάθε μήνα). Γι' αυτό έχει σημασία τα παιδιά μας να είναι χαρούμενα στην παιδική τους ηλικία. Ο καιρός θα δείξει τις δυνατότητές τους και θα βρουν το δρόμο τους με τη σωστή δική μας καθοδήγηση.
Θεωρω υπερβολικο το κειμενο. η ισως ειναι μια προσπαθεια να παρηγορηθουμε ολες εμεις που τα παιδια μας ΔΕΝ ειναι τέλεια? Προσωπικα θεωρω οτι εχω ενα πολυ εξυπνο παιδι (για το μικρο μπεμπη δεν ξερω ακομα) απο την αλλη ομως πιστευω οτι οι βαθμοι και οι πρωτιες δεν κανουν παντα ευτυχισμενους ενηλικες. Πανω απ ολα ομως πιστευω οτι τα παιδια χρειαζονται χρονο για παιχνιδι και ας φερουν και κανα Β στο σχολειο δε χαλασε δα και ο κοσμος ολος.Απο την αλλη ειναι κριμα ενα παιδι εξυπνο να μην καλλιεργησει το ταλεντο του. Αυτα τα λιγα γιατι πρεπει να φυγω:)
Εγω στις μονες εξωσχολικές δραστήριοτητες που κάθησα μικρή ηταν αυτές που είχα διαλέξει εγω.10 χρόνια προσκοπος και αλλα τόσα μπάσκετ.ενόργανη, ρυθμικη,ιταλικά τα παράτησα! Μόνο αγγλικά συνέχισα! Καλα τις πανελλαδικές ούτε να τις θυμάμαι δεν θέλω! Φροντιστήρια,ιδιαίτερα και διάβασμα! Χάρηκα που πέρασα αλλα και να γινόμουν μανικιούριστρια τελικά πιο πολλα θα έβγαζα και μαύρα! Εγω τη κόρη μου θα τη παω όπου θέλει και ας το βαρεθεί αρκεί ΝΣ ειναι δική της απόφαση! Όσο για σπουδεΣ και γλώσσες ας αποφασίσει πάλι αυτή.οτι επάγγελμα και να διαλέξει θέλω απλά,να το κάνει με επαγγελματισμό και ήθος!
Σαν νηπιαγωγός θα πω πως για μένα η προτεραιότητά μου στο σχολείο είναι να μάθω στα παιδιά πως να επιβιώνουν στη ζωή τους. Ότι η ζωή μας είναι ένα ατελείωτο παιχνίδι που άλλοτε θα χάνουμε και άλλοτε θα κερδίζουμε. Και όταν θα χάνουμε, θα πρέπει να ξαναπροσπαθούμε μήπως το πετύχουμε την επόμενη φοράπου θα συναντήσουμε το ίδιο εμπόδιο. Επίσης, τα παιδιά μας φεύγοντας από το νηπιαγωγείο πρέπει να ξέρουν πως οι συνθήκες στο Δημοτικό Σχολείο δεν είναι οι ίδιες όπως στο νήπιο και εκεί τα παιδιά είναι πολύ σκληρά και ανελέητα στη συμπεριφορά τους, λεκτικά και σωματικά. Γι΄ αυτό οφείλουμε σαν γονείς και σαν εκπαιδευτικοί να τα μάθουμε να προφυλάσσονται,να αμύμνονται με το δικό τους τρόπο και φυσικά να μην σκύβουν ποτέ το κεφάλι. Οι γνώσεις θα έρθουν στον καιρό τους, η ανεμελιά και η ξενοιασιά όμως των νηπιακών τυος χρόνων δεν θα ξαναγυρίσει. Παιχνίδι, λοιπόν, και πάλι παιχνίδι, δημιουργικό, οργανωμένο ή μη και αφήστε ξένες γλώσσες και μαθηματικά ή γλώσα ή..... για αργότερα. Εγώ, πάντως αυτό που θυμάμαι από την παιδική μου ηλικία είναι το παιχνίδι στον πιλοτή της πολυκατοικίας μου ολημερίς με τα υπόλοιπα παιδιά - συγκατοίκους!!
Και κάτι τελευταίο: δυστυχώς όση μόρφωση κι αν πάρει κάποιος, η παιδεία δεν διδάσκεται! Αυτο για το πικροχολο σχόλιο με τους βαθμούς! Ήταν πολυ άκομψο κοπέλα μου, ειδικα όταν δεν έχεις ιδέα τι έχω κάνει στην ζωή μου εγω ή οποιος άλλος. Να βούτηξε που και που την γλωσσιτσα στο μυαλό ε;;
Loli μάλλον δεν έπιασες ούτε καν το δικο μου σχόλιο. Δεν κατακρινω απλα διακρίνω. Και διέκρινα ενόχληση! Κανεις δεν είπε ότι αν θέλουν τα παιδια να κάνουν διάφορα να μην τα αφήνουμε, εγω προσωπικα πάντως υποστηρίζω ότι ΔΕΝ υπάρχει περίπτωση να το πίεσω κι αυτο είναι το νόημα του αρχικού κειμένου. Τώρα αν δεν το κατάλαβες... Μπορει να φταίνε και οι δικοί σου βαθμοί σου! Οι δικοί μου πάντως όχι ότι σε αφορά αλλα ήταν πολυ καλοί. Αλήθεια η ειρωνία ήταν ξεχωριστό μάθημα στο σχολείο σας;;;; Έλα βρε κορίτσι μου αμέσως αντίδραση! Ξανά διάβασε το σχόλιο δεν ειρωνευομαι, μια διαπίστωση έκανα! Υγ. Όχι ότι σε αφορα επίσης, αλλα είχα αρκετές εξωσχολικες δραστηριότητες. :P
Υπέροχο κείμενο ! Μπράβο..
Και εγώ συμφωνώ πως το κείμενο είναι λίγο τραβηγμένο. Οι γονείς μου είναι χωρισμένοι και από τα 3 μου ήμουν μόνο εγώ και η μητέρα μου, που ό,τι της ζήτησα να δοκιμάσω με άφησε και άλλες δραστηριότητες μου τις πρότεινε. Έκανα αγγλικά(που τώρα έχω proficiency), γαλλικά και ισπανικά για ένα χρόνο, που όταν της είπα πως δεν μου άρεσαν τα σταμάτησα, μέχρι τα 19 τέλειωσα ιταλικά, έκανα μπαλέτο, ενόργανη, κουνγκ φου, αρμόνιο. Κάθε καλοκαίρι διαβάζαμε εκτός από τα εξωσχολικά βιβλία(τρελαινόμουν για τα 5 λαγωνικά και την ελληνική μυθολογία), και τις χαρούμενες διακοπές που ήταν γεμάτες ασκήσεις με επανάληψη της σχολικής χρονιάς, που αν και δεν μου άρεσαν, με έμαθαν πολύ καλή ορθογραφία,και αν και μοναχοπαίδι με χωρισμένους γονείς, που για πολλούς θεωρείται προβληματική κατάσταση, ήμουν πάντα και πολύ χαρούμενη και με πάρα πολλούς φίλους,ακόμη και αν ήμουν μέλος της τοπικής δανιστικής βιβλιοθήκης και έπαιρνα τα βιβλία 5- 5 κάθε εβδομάδα. Δεν σπούδασα γιατί δεν ήθελα, είπα από την αρχή πως θέλω να κάνω μια καλλιτεχνική δουλειά, τελειώνοντας μια ιδιωτική σχολή, και αν και η μητέρα μου μου πρότεινε να προσπαθήσω να περάσω στο πανεπιστήμιο και να κάνω και τα δυο, όταν δεν δέχτηκα με υποστήριξε, και τώρα στα 38 μπορώ να πω πως θα ήταν καλύτερα να την άκουγα και σε αυτό. Το να κάνουν τα παιδιά πολλές δραστηριότητες δεν είναι καθόλου κακό, αρκεί να μην τα πιέζεις να είναι πρώτα, ή να τους δημιουργείς πρόβλημα αν κάτι δεν τους αρέσει και δεν το θέλουν πια. Τώρα έχω έναν γιο 3 χρονών, και θέλω να τον πάω και ποδόσφαιρο, και τέννις και ότι άλλο θελήσει στο μέλλον, θέλω να δοκιμάσει διάφορα πράγματα για να δει τι του αρέσει, και να κάνει φίλους μέσα από αυτό. Θα του κάνω έλεγχο για να δω αν είναι διαβασμένος στο σχολείο αργότερα και πως θα πρέπει να είναι περήφανος αν είναι καλός μαθητής, θα του μάθω πως στην ζωή τα πάντα έχουν συνέπειες, αν κάνει κάτι καλό θα ανταμείβεται και αν όχι θα χάνει προνόμια, να μάθει να βάζει τα δυνατά του και αν τα καταφέρει έχει καλώς, αν όχι δεν χάθηκε και ο κόσμος, να αγαπάει τα βιβλία και το διάβασμα αλλά και τις βόλτες με το ποδήλατο στην γειτονιά. Πιστεύω ακράδαντα πως ό,τι και να μάθει κανείς, του κάνει καλό, ακόμη και αν δεν διαπρέψει σε αυτό!!
Γεια στο στόμα σου Κλαίρη!!! Συμφωνω με χίλια!!!! Υ.Γ. ήμουν και γω ένα παιδί της τελειότητας!
Συμφωνώ απόλυτα κι αυτο γιατι έπιασα το νόημα του κειμένου. Σε καμία περίπτωση δεν εξυμνεί την τεμπελιά. Όσες αντέδρασαν ήταν εκείνες με τις πολλές εξωσχολικες δραστηριότητες και τους καλούς βαθμούς που σπούδασαν κλπ αλλα δεν είδαν καθαρά το νόημα του κειμένου. Μπράβο για την γραφή, είναι καλο να βλέπουμε γραμμένες τις σκέψεις μας και να θυμόμαστε ότι δεν πρέπει να καταπιέζουμε τα παιδάκια μας!
Μάλλον δεν διάβασες την πιο ολοκληρωμένη άποψη εδώ μέσα, αυτήν ακριβώς πάνω απ΄το δικό σου σχόλιο. Φαντάζομαι ότι η κοπέλα που έκανε τη διπλωματική της, την έκανε στα όνειρά της πίνοντας φραπέ και πείθοντας τον εαυτό της ότι δεν χρειάζεται ούτε να διαβάσει, ούτε να προσπαθήσει για να πετύχει τα όνειρά της. Προφανώς, οι βαθμοί σου δεν ήταν και πολύ καλοί, ε; lol
Ασχολήθηκα με το θέμα εδώ και ένα χρόνο λόγω της διπλωματικής μου εργασίας και σας προτείνω το βιβλίο του ΙΕΡ "ΤΟΠΟ ΣΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ" εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ.Τα παιδιά μου από τα 4,5 πηγαίνουν σε εξωσχολικές δραστηριότητες οργανωμένες και παρακαλάνε να πάνε και το καλοκαίρι. Τους αρέσει και το θεωρούν και αυτό παιχνίδι. Διαβάστε το παρακάτω από το βιβλίο του ιερ(σε ελεύθερη απόδοση) "Οι γονείς και τα παιδιά δεν αντιλαμβάνονται με τον ίδιο τρόπο τις έννοιες του ελεύθερου χρόνου και της ονειροπόλησης. Για τον ενήλικα, ένα παιδί που παίζει δεν κάνει τίποτα, είναι ένα παιδί που δεν αφιερώνεται σε μια απασχόληση σε μια δραστηριότητα. Το παιδί όμως στο παιχνίδι του, είναι πολύ ενεργό και παίζει με τις σκέψεις του και με τα σενάρια που κατασκευάζει. Οι γονείς θέλουν και επιζητούν να έχουν ελεύθερο χρόνο για τον εαυτό τους, αλλά δεν τον υποφέρουν όταν πρόκειται για το παιδί τους. Η σχολική επιτυχία είναι η προτεραιότητα τους και δεν δέχονται ότι το παιδί έχει και αυτό, ανάγκη από ξεκούραση. Οι οργανωμένες δραστηριότητες π.χ. αθλητισμός, μουσική κλπ, που συμμετέχει το παιδί, μπορούν να έχουν χαρακτήρα μόνο εκμάθησης ή να έχουν και διάσταση παιχνιδιού. Εξαρτάται από τη νοοτροπία του εκπαιδευτή, αλλά και από τη στάση των γονιών, που τις υπαγορεύουν στο παιδί. Χρειάζεται μια ισορροπία ανάμεσα στην ευχαρίστηση που επιτρέπει τη μάθηση και στους κανόνες, που καθιστούν χρησιμοποιήσιμη τη μάθηση. Το ελεύθερο παιχνίδι σήμερα υποτιμάται προς όφελος του εκπαιδευτικού παιχνιδιού, που έχει σκοπό να αφυπνίσει το παιδί και να ενισχύσει τις ικανότητες του, ώστε να εξασφαλιστεί η σωστή ανάπτυξη του. Οι γονείς νιώθοντας το πρόβλημα της ανεργίας, την αυξανόμενη ανησυχία για το αβέβαιο μέλλον των παιδιών, επιδιώκουν τα παιδιά να αποκτήσουν σύντομα δεξιότητες και διπλώματα και να μάθουν να διαχειρίζονται τη γνώση. Έτσι το παιχνίδι θεωρείται επιπολαιότητα (Ιερ,2009: 34& 37-41).
Τα παιδιά της τελειότητας δεν είναι όλα καταπιεσμένα. Για κάποιους τα βιβλία και οι πουέντ υπήρξαν σπουδαία εφόδια που τους έδωσαν αυτοπεποίθηση και ώθηση να εξερευνήσουν τον κόσμο. Εκείνα τα παιδιά που είναι μονίμως σκυμμένα και απομονωμένα, κατά τη δική μου εμπειρία ήταν καταπιεσμένα, ναι, αλλά δεν ήταν τελικά οι καλύτεροι μαθητές, ούτε οι πιο πολυάσχολοι. Εκείνοι που έκαναν πολλές δραστηριότητες και πήγαιναν και γλώσσες και στίβο, είχαν άλλο αέρα και τελικά διέπρεπαν και περνούσαν και καλά. Συμφωνώ να μην πιέζουμε τα παιδιά αλλά και το "δεν τα παίρνει, ας το αφήσω εντελώς χαλαρά" μου φαίνεται χειρότερο. Στο τέλος θα εξυμνούμε και την τεμπελιά όπως πάμε...
Νομίζω ότι παρουσιάζεις μόνο το ένα άκρο του θέματος. Από όταν ήμουν ακόμα πολύ μικρή ήθελα να είμαι η πρώτη και η καλύτερη. Διάβαζα τα μαθήματα μου γιατί εγώ το ήθελα. Οι γονείς μου δεν με πίεσαν ποτέ. Με άφησαν να δοκιμάσω όσες εξωσχολικές δραστηριότητες ήθελα με την προϋποθεση ότι αν κουραστώ ή κατρακυλήσουν οι βαθμοί μου να σταματήσω. Μου είχαν εμπιστοσύνη. Ναι ήμουν το φυτό της τάξης. Ήμουν πάντα σημαιοφόρος ή παραστάτρια και ταυτόχρονα πολύ καλή στα αθλήματα. Στο γυμνάσιο τα παιδιά με κορόϊδευαν αφού ήμουν καλή μαθήτρια αλλά οι γονείς μου με βοήθησαν να δω πέρα από αυτήν την εικόνα. Δεν είχα μεγάλο κύκλο φίλων. Είχα λίγους παιδικούς φίλους και καλούς με τους οποίους μέχρι και σήμερα είμαστε μαζί. Το Λύκειο ήταν πολύ δύσκολο για μένα. Στη Β λυκείου πήρα και proficiency και Sorbonne 1 και γενικά πέρασα ατελείωτες ώρες διαβάζοντας ενώ οι περισσότεροι συμμαθητές μου σπαταλούσαν άσκοπα τον καιρό τους. Και φυσικά πέρασα με την πρώτη στη σχολή της προτίμησης μου και έφυγα για να σπουδάσω στη Θεσσαλονίκη πριν ακόμα κλείσω τα 18. Και ποιος σου είπε πως δεν ήξερα πως να φροντίσω τον εαυτό μου ή ότι φοβόμουν που ήμουν μόνη μου. Αντίθετα πέρασα καταπληκτικά φοιτητικά χρόνια κάνοντας ό,τι κάνουν οι φοιτητές. Όχι δεν ήμουν πρώτη και στη σχολή αλλά δεν με πείραξε. Δεν τη τελείωσα σε 4 χρόνια αλλά δεν το έριξα στα ψυχοφάρμακα. Έκανα μεταπτυχιακό και ταυτόχρονα δούλευα για να μην επιβαρύνω άλλο τους γονείς μου. ΠΟΤΕ δεν με πίεσαν. Έκανα ακριβώς αυτό που ήθελα και δεν ένιωσα ποτέ καταπιεσμένη. Οι γονείς μου ήταν αρωγοί στην προσπάθεια μου και δεν σταμάτησαν τα θέλω μου. Αν λοιπόν και το δικό μου παιδί θέλει να κάνει χίλιες εξωσχολικές δραστηριότητες και τα καταφέρνει γιατί να το σταματήσω? Αν προτιμάει να διαβάζει από το να αράζει στις καφετέριες γιατί να τον εμποδίσω? Θα ακούσω τα θέλω του και θα δω τις ικανότητες του και θα είμαι εκεί σε ο,τι και αν θέλει να προσπαθήσει. Και αν δεν τα "θέλει τα γράμματα" θα φροντίσω να πάρει κάποια βασικά εφόδια (απολυτήριο λυκείου και αγγλικά) και πάλι θα είμαι δίπλα του σε ό,τι αποφασίσει. Συγγνώμη για το μεγάλο μου κείμενο και την αυτοβιογραφία αλλά ήθελα να δείξω και την άλλη πλευρά.
Συμφωνώ μαζί σου... Το κείμενο είναι λίγο τραβηγμένο...
Ποσο ωραια κειμενο..Συμφωνω απολυτα με ολα,θα μπορουσα να τα εχω ζησει ολα αυτα...Παντα ημουν ενα ξενοιαστο παιδι με γονεις που με αφηνηναν να γυρναω στις παιδικες χαρες,να γυρναω στο σπιτι λερωμενη κ ιδρωμενη ποτε δεν ημοουν η καλυτερη μαθητρια στο σχολειο...Ετυχε η ταξη μου που ξεκινησα μαζι τους απο δημοτικο εως κ λυκειο να ειναι η μια απο τις καλυτερες, του χωριου μου, που περασε σε αυτα τα χρονια,ευτυχως οι γονεις μου ποτε δεν εγιναν σαν αυτους που δεν αφηναν τα παιδια τους να βγουνε γιατι ειχανε διαβασμαααα!!!ενω ημασταν ολοι εξω κ παιζαμε,δεν ηταν απο αυτους που οταν επερνα στον ελεχγο τριμηνου 13 κ 14 με κλειδωαναν κ μου απαγορευαν να βγω με τους φιλους μου...Κ τους ευχαριστω πολυ,για ολα, ακομα κ το οτι με αφησαν να δουλεψω σε καφετερια ενω δεν περασα στις πανελληνιες κ πηγα σε ιεκ ετσι ομως γωνωρισα τον αντρουλη μου!Σημερα ειμαι 23 εχω ενα παιδακι 1,5 χρονων κ ειμαι τοσο περηφανη για οοοολα αυτα που εχω κ ας ξερω μονο αγγλικα,κ ας εχω πτυχιο ιεκ κ οχι πανεπηστιμιου...Ετσι θα μεγαλωσω κ τον γιο μου!!!σορυ για το μεγαλο κειμενο!!!!!!!!!!!!καληνυχτα!!
teleio klevw th teleftea paragrafo
Το καλύτερο και πιο απολαυστικό άρθρο που έχω διαβάσει, εδώ. Συμφωνώ απόλυτα...Απόλυτα! :)
Πόσο ρεαλιστικά όμορφο είναι το κείμενο σου...! Δεν υπήρξα τέτοιο παιδί,κι ούτε θέλω να γίνω τέτοια μαμά όταν η κόρη μου θα κάνει μεγαλώνοντας τις επιλογές της..είναι αυτόνομη μονάδα,ξέρει η ίδια τι θέλει.Κι αν παρεκτραπει..θα είμαι εκεί να τη συμβουλεύω.Εξάλλου,αυτή δεν είναι στο φινάλε η "δουλειά" μου ως μαμά; Να στέκομαι δίπλα της,στήριγμα και θεμέλιο,όχι σαν θηλιά στο λαιμό της να την πνίγω.
Έτσι ακριβώς! Αυτό της έλεγα σήμερα (είναι 2+) που θύμωσε με τον εαυτό της επειδή έχασε σε ένα ηλεκτρονικό παιδικό παιχνίδι....έχεις απόλυτο δίκιο και θέλει πολλά κότσια και από εμάς να μην βγάζουμε τα δικά μας απωθημένα στον τρόπο που τα μεγαλώνουμε! Πολύ ωραίο κείμενο όντως!
Δεν καταλαβαίνω ακριβώς τί θέλει να πει το κείμενο.. Παρουσιάζει τα παιδιά που έχουν πολλές "εξωσχολικές" δραστηριότητες ως καταπιεσμένα, φοβισμένα και ενίοτε κακοποιημένα.. Νομίζω ότι χάνει την ουσία, η οποία είναι η εξής απλή: το παιδί χρειάζεται να έχει ποικίλες ασχολίες, ΧΩΡΙΣ όμως αυτό να συνεπάγεται καταπίεση. Ως παιδί είχα τις κλασσικές "εξωσχολικές" δραστηριότητες, από ιδιαίτερα σε 2 γλώσσες και πιάνο, το μπασκετάκι και διάφορα περιφερειακά και περιστασιακά, αλλά και τα "εποχιακά", όπως το καλοκαιρινό σχολείο κατά τη διάρκεια της εφηβείας. Ούτε ντροπαλή υπήρξα, ούτε με πίεσαν οι γονείς μου, ούτε ένιωσα να πνίγομαι. Αντιθέτως, θυμάμαι εκείνα τα χρόνια με νοσταλγία και χαρά. Παράδειγμα: Αν δεν ήταν οι γονείς μου που με ώθησαν στα 12 μου να ταξιδέψω μόνη μου μέχρι το summer school και να περάσω για πρώτη φορά στη ζωή μου έναν μήνα μακριά τους με σποραδικά μόλις τα τηλεφωνήματα, δεν ξέρω αν ως νέα πια, θα είχα την αυτοπεποίθηση, αλλά και την όρεξη να γυρίσω τον κόσμο, κάτι που με έκανε να εκτιμήσω από τα πιο απλά (τρεχούμενο νερό) μέχρι να "ζηλέψω" την ποιότητα ζωής που απολαμβάνουν πολλοί συνάνθρωποί μας. Στο δια ταύτα, άλλο είναι να βγάζει ο γονέας τις νευρώσεις του στο παιδί, νευρώσεις που μπορεί να έχουν οποιαδήποτε μορφή, κι άλλο να του δίνει ευκαιρίες να ανακαλύψει τον εαυτό του, τα ταλέντα του και γιατί όχι, τον κόσμο.
Sumfonw!! Etsi akribws einai. Sthn teleutaia pragrafo krubetai olh h alhtheia. Elpizo oi goneis pou den exoun diathesh na 'treksoun' ta paidia tous se diafores drasthriothtes, na mnn xrhsimopoihsoun to keimeno esfalmena..
Η κόρη μου τελειώνει φέτος την πέμπτη δημοτικου, πήγε μόνο αγγλικά, μου ζητούσε να κάνει κι άλλα κατά καιρούς (τη μια βδομάδα καράτε, την άλλη μπάσκετ, την άλλη στίβο, την άλλη μουσική) δε διέκρινα όμως καμία πραγματική επιθυμία για κάποιο άλλο χόμπυ. Γενικώς δεν είμαι της άποψης να παραφορτώνουμε τα παιδιά με δραστηριότητες, προτιμώ να βάλει τα πατίνια της και να πάει στην πλατεία ή να πάμε μαζί να περπατήσουμε στην πόλη, ή να κάνει μια βόλτα με τις φίλες της, να χαίρεται δηλαδή τον ελεύθερο χρόνο της χωρίς το άγχος του διαβάσματος και της πρωτιάς. Τις προάλλες έκλαιγε και μου έλεγε αμα δεν πάρω καλούς βαθμούς φοβάμαι μη σας απογοητεύσω, δυστυχώς τα παιδάκια μεταξύ τους έχουν ίσως παραπάνω από το κανονικό ανεπτυγμένο το αίσθημα του ανταγωνισμού και της εξηγούσα ότι δε με νοιάζει ο βαθμός που θα πάρει αρκεί αυτά που μαθαίνει να μην ειναι κενές πληροφορίες άλλα πραγματική γνώση. Να καταλαβαίνει τι μαθαίνει, ότι δεν καταλαβαίνει να επιμένει και ας μη γράψει και 20 στο διαγώνισμα, ούτε θα σκάσω. Την ένιωσα ανακουφισμένη. Είναι πολύ φιλότιμο παιδί και πολύ καλή μαθήτρια, είμαι αυστηρή μόνο σε περιπτώσεις τεμπελιάς γιατί εκεί αν μας πάρει η κατρακύλα είναι δύσκολο να ξαναέχει κίνητρο το παιδί... Δεν υπάρχει λόγος να κυνηγάμε την τελειότητα από τα παιδιά μας, καλό είναι να έχουμε απαιτήσεις ανάλογα με την ηλικία τους, άλλα μέχρι εκεί.
Απλά τέλειο... σαν να ακούω τις σκέψεις μου και τις σκέψεις του άντρα μου που οταν καμιά φορά ξεφεύγω (ευτυχώς που ξεφεύγω μόνο εγω στην οικογένεια) με κατι τέτοια λόγια με επαναφέρει στην πραγματικότητα (και ευτυχώς που είναι πολύ λίγες οι φορές που ξεφεύγω και το παιδί μου δε με ακούει). Δε με νοιάζει που δεν ξέρει να μετράει ως το εκατό 5,5 χρονών παιδάκι,ουτε που τελικά δεν έκατσε στο ωδείο και τελικά τη βγάζουμε όλο το απόγευμα στο προαύλιο του σχολείου κλωτσώντας τη μπάλα! Αφήστε τα παιδάκια... θα μάθουν...