Η γέννηση του μικρού μου αντρούλη!

Η ιστορία της Δήμητρας

(Η Δήμητρα γέννησε με καισαρική και ολική νάρκωση)

Θέλω να σας πω και εγώ την δική μου ιστορία για το πως απέκτησα το μικρό σποράκι μου ή τον άντρα της ζωής μου, όπως λέω και εγώ.

Μετά από μια τέλεια εγκυμοσύνη και έχοντας περάσει αρκετές μέρες από την Π.Η.Τ. μου, ξαφνικά ένα βράδυ, ενώ πάω τουαλέτα να κάνω το μπάνιο μου, παρατηρώ αίμα και κρύος ιδρώτας εμφανίζεται στο πρόσωπό μου. Καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι κάτι πλησιάζει ίσως, βγαίνω γρήγορα από το μπάνιο και φωνάζω «Γιώργο, έλα λίγο κάτι έγινε»

«Τι έγινε;;» με ρωτάει ο σύζυγος μου;

«Έχω αιμοραγία, ετοίμασε τα πράγματα να πάμε νοσοκομείο, μάλλον γεννάω!», απαντάω κλαίγοντας και γελώντας μαζί.

Τρέμοντας από το φόβο μη συμβαίνει τίποτα κακό πρώτα και μετά για το πως θα είναι η ώρα της γέννας μου φεύγουμε για νοσοκομείο. Ο γιατρός που με εξετάζει δεν βλέπει κάτι, με στέλνει σπίτι λέγοντας ότι όλα είναι καλά, απλά είναι να γεννήσω και γι’ αυτό συνέβη αυτό. Έτσι και αλλιώς το σπίτι μου από το νοσοκομείο είναι πέντε λεπτά, ότι και να γινόταν έφτανα γρήγορα.

Φεύγω για το σπίτι ανακουφισμένη. «Μπεμπούλη, άλλη μια μέρα μέσα μου», σκέφτομαι. «Να δω πότε θα θελήσεις να βγεις»

Ξυπνάω την επόμενη μέρα το πρωί και παίρνω τηλέφωνο την γιατρό μου. Την ενημερώνω για το τι έχει γίνει και μου λέει να πάω αμέσως στο νοσοκομείο, θα έρθει και η ίδια, ήρθε η ώρα να γεννήσω, δεν γίνεται να περιμένουμε άλλο. Αμέσως βαλίτσες, νοσοκομείο, εισαγωγή, εξετάσεις, βόλτες στους διαδρόμους, κυλούν ήσυχα οι πρώτες ώρες. Όλο το σόι εκεί, να είναι δίπλα, να δουν τι θα γίνει. Περιμέναμε όλοι.

Οι εξετάσεις έδειξαν ότι δεν είχα πολύ αμνιακό υγρό και ότι το μωρό ήταν ακόμα πολύ ψηλά. Η γιατρός μου συνέστησε επειδή δεν είχα καθόλου διαστολή να βάλουμε ένα υπόθετο για να έρθουν οι πόνοι και να κατέβει και ο κύριος. Πέρναγαν οι ώρες, εγώ τους άντεχα, με το ζόρι βέβαια, αυτοί οι άτιμοι τι φρικτοί που είναι και μετά από λίγο, σπάνε τα νερά.

Γρήγορα στην γιατρό, η οποία με ενημερώνει ότι ίσως χρειαστεί να προβούμε και σε καισαρική, αν περάσει πολύ η ώρα και δε δούμε αποτέλεσμα. Περίμενα, περίμενα, περίμενα, διαστολή μηδέν, ο κύριος ψηλά ακόμη και εγώ με το άγχος του τι θα γίνει και αν όλα θα πάνε καλά.

Ύστερα από ώρες και μην έχοντας το επιθυμητό αποτέλεσμα, μου ανακοινώνει η γιατρός ότι πλέον μόνη λύση είναι η καισαρική. Πηγαίνω στο δωμάτιο και ενημερώνω τον άντρα μου ότι θα μπω χειρουργείο και τότε ακούω «Εντάξει Δήμητρα, γδύσου έρχονται»

«Ποιοι;»

«Να σε πάρουν, μπαίνεις χειρουργείο!»

«Μα… δεν είμαι ψυχολογικά έτοιμη» λέω «και η ώρα είναι 11 το βράδυ»

«Ετοιμάσου λέω…!», μου απαντά.

Γδύνομαι τρέμοντας. Τι θα ακολουθήσει, που θα πάω, πόσο θα κοιμηθώ, θα ξυπνήσω, θα πονάω, και αν το ένα και αν το άλλο; Μέχρι να σκεφτώ, έρχονται και με παίρνουν, ούτε να χαιρετίσω τους δικούς μου δεν πρόλαβα, δεν ήθελα, να σου πω την αλήθεια, φοβόμουνα, θα έκλαιγα σαν παιδί και δεν το ήθελα.

Μπαίνω μέσα και το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι αν κάτι δεν πάει καλά και το παιδί πάθει κάτι δε θέλω να ξυπνήσω. Το εννοώ, δεν θέλω να ξυπνήσω. Λέω και το πάτερ ημών, προσπαθώ να ηρεμήσω και σε λίγο τσουφ… κοιμάμαι. Τι βαθύς ύπνος! Και μετά το ξύπνημα!

Λες και κοιμόμουν δύο μερες συνεχόμενα! Χωρίς να ανοίξω τα μάτια ρωτάω «Το μωρό;»

«Καλά είναι» λέει η νοσοκόμα «θα τον δεις σε λίγο! 3.570 το βάρος του, τροφαντούλη γιο έκανες»

Τι συγκίνηση Θεέ μου! Τι κλάμα, τι ήταν και αυτό! Όλα πήγαν καλά! Κοιτάω το ρολόι. 12 παρά 10. Δεν γέννησα τον μπεμπούλη μου μόνο, αλλά μόλις γεννήθηκα και εγώ. Μόλις άρχισε η ζωή μου. Μόλις βρήκα το λόγο που έχουμε έρθει όλοι σε αυτή τη ζωή και ζούμε..

Εμένα λέγεται Νικολάκης -Στέφανος. Είναι ο αντρούλης μου ο μικρός!!!!! Και είναι…. ΙΔΙΟΣ Η ΜΑΜΑ ΤΟΥ!!!!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com