Η Οδύσσεια μιας εγκυμοσύνης

Η Οδύσσεια μιας εγκυμοσύνης

μαμά Φωτεινή

Μετα απο ολες αυτες τις ομορφες  ιστοριες τοκετου, αποφασισα να γραψω κ την δικη μου που ηταν πολυ δυσκολη.

Το 2010 παιρνω το πτυχιο μου και παντρευομαι. Το μεγαλυτερο ονειρο μου είναι μια μικρη ψυχουλα! Και εδω αρχιζουν τα δυσκολα…

Μετα απο αρκετους μηνες μενω εγκυος, αλλα η χαρα κρατησε μολις 3 μηνες, αιμα, γιατροι, αγχος και η φωνη της γιατρου μου κλαιγοντας να μου λεει «Την χασαμε τη ψυχουλα μας!«

2011 μηνας Ιουλιος, μετα απο τοσους μηνες ακαρπων προσπαθειων φανηκε το ροζ στο παραθυρακι. Ναιιιιιιι!!!!!! Χαρα!!! Ο αντρας μου και εγώ πετουσαμε!!!!! Στην 6η βδομαδα αρχισαν οι εμετοι και σταματησαν μια ωρα πριν το χειρουργειο, εχασα 7 κιλα μεχρι τον 5ο μηνα που πηρα 1.5… Αυχενικη χαλια, κλαμα. υστεριες και γιατι η γιατρος μου λεει «Δεν ειναι τιποτα, εμπιστευσου με!«, ενω απο το κεντρο μου ειπαν αλλα…

«Ας ειπαν, εισαι 23 ετων, ξερω εγω την κληρονομηκοτητα σου. Δεν ειναι τιποτα!«, αυτα ηταν τα λογια της.

Δεν με εβαλε καν στη διαδικασια αλλων εξετασεων. Ολα καλα εκτος απο τους εμετους ομως…

Στον 5ο μηνα υπερταση της κυησης και αιματοκριτης 21. Χαπια για πιεση, να μου βάζουν αίμα και εγω ενα ζομπι ζωντανο, καταχλωμο και αδυναμο… Η γιατρος μου γραφει ενεσεις κορτιζονης, κινδυνος για προωρη γεννα… άλλα κλαματα.

Εισαγωγη στην κλινικη στον 6ο μηνα και για 3 βδομαδες μαρτυριο, καρδιοτοκογραφος και πιεση καθε μιση ωρα ολο το 24ωρο… Μετα ουρικο οξυ, χανουμε τα νεφρα, πιεση 21, σπασμοι, προεκλαμψια

«Χειρουργειο σε 5 λεπτα αλλιως θα σας χασουμε και τους δυο«, λεει ενας γιατρος.

Και η φωνη του αγγελου μου, της δικης μου γιατρου, «Τιποτα δεν θα παθει κανενας, οσο κουναω τα χερια μου«

Σε 10 λεπτα ακουω τον μικρο μου πριγκιπα να ουρλιαζει, «Οριστε, ολα καλα» ξανακουω την φωνη της.

Πιεση 12…

Ο μικρος 1900 και μια βδομαδα πριν μπω στον 7ο…

Τον ειδα για 2 λεπτα και μετα θερμοκοιτιδα και διασωληνωση αντιβιωση και εμεις να τον βλεουμε απο ενα τζαμι στα 3 μετρα και μπρουμητα επι 2 μηνες… Γολγοθας.

Και μια μερα παμε να τον δουμε και δεν ηταν εκει… αλλα και σε καμια αλλη θερμοκοιτιδα διπλα και επικρατησε το χαος… Ενιωσα να χανομαι, κοιταξα τον αντρουλη μου και λιποθυμησα.

Η νοσοκομα οτι ειχε αλλαξει βαρδια και δεν ηξερε αν ζει η οχι και που ειναι το μωρο μου…

Ξυπνησα σε ενα κρεβατι με ενα πυρεξακι διπλα, πεταχτηκα πανω και κοιτουσα μεσα, ηταν ενα τοσο δα πλασματακι, 2300 ζυγιζε τοτε… Δεν το αναγνωριζα αλλα ενιωσα οτι ηταν ο δικος μου πριγκιπας, τον πηρα αγκαλια και εκλαιγα μαζι με τον αντρα μου..

Ειχε γινει καλα, μας ειπαν και τον ειχαν μεταφερει στην παιδιατρικη απο  την μια μερα στην αλλη. τον πηρα, τον εβαλα στο καθισματακι και εφυγα, εμεινε ο αντρας μου για τα χαρτια. Φοβομουν μην μου τον ξαναπαρουν…

Ειμαστε μια χαρα σημερα, ειμαστε 5 μηνων και ζυγιζουμε 9 κιλα!!!

Προχτες βαπτιστηκαμε και τον λενε Ραφαηλ!!!

Ζουμε το ονειρο!!!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com