‘Ηρθαμε στο εξωτερικό για μια καλύτερη ζωή, όμως η καθημερινότητα είναι εφιάλτης

Ειμαι 38, εχω δύο κόρες 13 και 7 ετών και πρόσφατα μετακομίσαμε εξωτερικό μιας και ο άντρας μου δουλεύει εδώ και ενάμιση χρόνο τώρα εδώ.

Ηρθαμε εδώ για ένα καλύτερο αύριο και για να είμαστε μαζί σαν οικογένεια. Νομιζα ότι θα ήταν καλύτερα τα πράγματα εδω, η καθημερινότητα όμως είναι εφιάλτης. Περα από σπίτι, δουλειά, σχολείο και πάλι το ίδιο, δεν υπάρχει τίποτα άλλο, οικονομικά βέβαια είναι καλύτερα αλλά μόνο αυτο. Εγω δεν εχω ορεξη για τιποτα, σερνομαι. Ολο αυτο μου φανταζει σα φυλακη.

Η μεγάλη κόρη μου με έχει μισήσει, δεν της αρέσει τίποτα εδώ, δυσκολεύεται με τη γλώσσα πολύ, μιας και το σχολείο είναι αγγλικό συν του ότι είναι μόνη της.

Η μικρή έχει αγριεψει πολύ γιατί και για αυτήν είναι το ίδιο κλίμα.

Απο την άλλη έχω τον άντρα ο οποίος γνωρίζει πως εχει η κατάσταση και το μόνο που κοιτάζει είναι πως να μας κρατήσει εδώ λεγοντας μας πως θα συνηθίσουμε και πως είναι πολύ νωρις. Με κατηγορει επιπλέον πως για όλο αυτό φταίω εγώ γιατί τους το μεταδίδω, λέει.

Με αυτα τα δεδομένα ομως δεν υπάρχει αρμονία στην οικογένεια. Ειμαι στη μέση όπως καταλαβαίνετε… Η απόφαση μου να γυρίσουμε πίσω θα έχει και κόστος. Πρωτα από όλα θα χωρίσουμε μιας και μου το έχει δηλώσει ότι αν φύγουμε είναι και το τέλος μας και η συμμετοχή του θα είναι πολύ μικρή σε οικονομικη ενισχύση.

Εχω έρθει σε απογνωση, δεν ξέρω ποιο είναι το σωστό, τι δρόμο να πάρω;

Μόνη με δύο παιδιά σε μια Ελλάδα με άγνωστο μέλλον αλλά με χαρούμενα πρόσωπα; Ή ξενιτιά με λεφτά αλλά  χωρίς χαρά;

Ελευθερια με λίγα ή το χρυσό κλουβί;

Με εκτίμηση Δ.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com