Ειμαι 38, εχω δύο κόρες 13 και 7 ετών και πρόσφατα μετακομίσαμε εξωτερικό μιας και ο άντρας μου δουλεύει εδώ και ενάμιση χρόνο τώρα εδώ.
Ηρθαμε εδώ για ένα καλύτερο αύριο και για να είμαστε μαζί σαν οικογένεια. Νομιζα ότι θα ήταν καλύτερα τα πράγματα εδω, η καθημερινότητα όμως είναι εφιάλτης. Περα από σπίτι, δουλειά, σχολείο και πάλι το ίδιο, δεν υπάρχει τίποτα άλλο, οικονομικά βέβαια είναι καλύτερα αλλά μόνο αυτο. Εγω δεν εχω ορεξη για τιποτα, σερνομαι. Ολο αυτο μου φανταζει σα φυλακη.
Η μεγάλη κόρη μου με έχει μισήσει, δεν της αρέσει τίποτα εδώ, δυσκολεύεται με τη γλώσσα πολύ, μιας και το σχολείο είναι αγγλικό συν του ότι είναι μόνη της.
Η μικρή έχει αγριεψει πολύ γιατί και για αυτήν είναι το ίδιο κλίμα.
Απο την άλλη έχω τον άντρα ο οποίος γνωρίζει πως εχει η κατάσταση και το μόνο που κοιτάζει είναι πως να μας κρατήσει εδώ λεγοντας μας πως θα συνηθίσουμε και πως είναι πολύ νωρις. Με κατηγορει επιπλέον πως για όλο αυτό φταίω εγώ γιατί τους το μεταδίδω, λέει.
Με αυτα τα δεδομένα ομως δεν υπάρχει αρμονία στην οικογένεια. Ειμαι στη μέση όπως καταλαβαίνετε… Η απόφαση μου να γυρίσουμε πίσω θα έχει και κόστος. Πρωτα από όλα θα χωρίσουμε μιας και μου το έχει δηλώσει ότι αν φύγουμε είναι και το τέλος μας και η συμμετοχή του θα είναι πολύ μικρή σε οικονομικη ενισχύση.
Εχω έρθει σε απογνωση, δεν ξέρω ποιο είναι το σωστό, τι δρόμο να πάρω;
Μόνη με δύο παιδιά σε μια Ελλάδα με άγνωστο μέλλον αλλά με χαρούμενα πρόσωπα; Ή ξενιτιά με λεφτά αλλά χωρίς χαρά;
Ελευθερια με λίγα ή το χρυσό κλουβί;
Με εκτίμηση Δ.
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Σε καταλαβαίνω 100% ... Είμαστε κ εμείς στην ίδια κατάσταση..οπως και πολύ κόσμος ακόμα. Εχουνεψερθει στην άλλη άκρη του κόσμου και παρόλο που έχουμε κ οι δύο πολύ καλή δουλειά (ειδικά εγώ), αγοράσαμε σπίτι, αμάξια, πάμε διακοπές Ελλάδα κάθε χρόνο, και Καραϊβική, έχουμε γενικά τα καλύτερα...και δεν αντέχω. Θέλω τις παρέες μου, τις φίλες μου, τον ήλιο την θάλασσα ... ΑΛΛΑ τι μέλλον έχουμε εκεί;;; Πρέπει να ξανασκεφτεί τι σε έφερε κοντά σε αυτό τον άνθρωπο, γιατί θες να είσαι μαζί του ...και βγες έξω, γνώρισε κόσμο, ανοίξου. Τα παιδιά σε 2 μήνες θα έχουν ξεχάσει πήρα ελληνικά...θα έχουν μάθει την γλώσσα θα έχουν κ φίλους.