‘Ηρθαμε στο εξωτερικό για μια καλύτερη ζωή, όμως η καθημερινότητα είναι εφιάλτης
Ειμαι 38, εχω δύο κόρες 13 και 7 ετών και πρόσφατα μετακομίσαμε εξωτερικό μιας και ο άντρας μου δουλεύει εδώ και ενάμιση χρόνο τώρα εδώ.
Ηρθαμε εδώ για ένα καλύτερο αύριο και για να είμαστε μαζί σαν οικογένεια. Νομιζα ότι θα ήταν καλύτερα τα πράγματα εδω, η καθημερινότητα όμως είναι εφιάλτης. Περα από σπίτι, δουλειά, σχολείο και πάλι το ίδιο, δεν υπάρχει τίποτα άλλο, οικονομικά βέβαια είναι καλύτερα αλλά μόνο αυτο. Εγω δεν εχω ορεξη για τιποτα, σερνομαι. Ολο αυτο μου φανταζει σα φυλακη.
Η μεγάλη κόρη μου με έχει μισήσει, δεν της αρέσει τίποτα εδώ, δυσκολεύεται με τη γλώσσα πολύ, μιας και το σχολείο είναι αγγλικό συν του ότι είναι μόνη της.
Η μικρή έχει αγριεψει πολύ γιατί και για αυτήν είναι το ίδιο κλίμα.
Απο την άλλη έχω τον άντρα ο οποίος γνωρίζει πως εχει η κατάσταση και το μόνο που κοιτάζει είναι πως να μας κρατήσει εδώ λεγοντας μας πως θα συνηθίσουμε και πως είναι πολύ νωρις. Με κατηγορει επιπλέον πως για όλο αυτό φταίω εγώ γιατί τους το μεταδίδω, λέει.
Με αυτα τα δεδομένα ομως δεν υπάρχει αρμονία στην οικογένεια. Ειμαι στη μέση όπως καταλαβαίνετε… Η απόφαση μου να γυρίσουμε πίσω θα έχει και κόστος. Πρωτα από όλα θα χωρίσουμε μιας και μου το έχει δηλώσει ότι αν φύγουμε είναι και το τέλος μας και η συμμετοχή του θα είναι πολύ μικρή σε οικονομικη ενισχύση.
Εχω έρθει σε απογνωση, δεν ξέρω ποιο είναι το σωστό, τι δρόμο να πάρω;
Μόνη με δύο παιδιά σε μια Ελλάδα με άγνωστο μέλλον αλλά με χαρούμενα πρόσωπα; Ή ξενιτιά με λεφτά αλλά χωρίς χαρά;
Ελευθερια με λίγα ή το χρυσό κλουβί;
Με εκτίμηση Δ.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Σε καταλαβαίνω 100% ... Είμαστε κ εμείς στην ίδια κατάσταση..οπως και πολύ κόσμος ακόμα. Εχουνεψερθει στην άλλη άκρη του κόσμου και παρόλο που έχουμε κ οι δύο πολύ καλή δουλειά (ειδικά εγώ), αγοράσαμε σπίτι, αμάξια, πάμε διακοπές Ελλάδα κάθε χρόνο, και Καραϊβική, έχουμε γενικά τα καλύτερα...και δεν αντέχω. Θέλω τις παρέες μου, τις φίλες μου, τον ήλιο την θάλασσα ... ΑΛΛΑ τι μέλλον έχουμε εκεί;;; Πρέπει να ξανασκεφτεί τι σε έφερε κοντά σε αυτό τον άνθρωπο, γιατί θες να είσαι μαζί του ...και βγες έξω, γνώρισε κόσμο, ανοίξου. Τα παιδιά σε 2 μήνες θα έχουν ξεχάσει πήρα ελληνικά...θα έχουν μάθει την γλώσσα θα έχουν κ φίλους.
Πιστεύω αγαπημένη ότι όλη η ψυχολογία της οικογένειας ξεκινάει από τη μανούλα (Χωρίς να θέλω να σε στενοχωρήσω). Γλυκιά μου, πιστεύω ότι πρέπει να δεις τα πράγματα με αισιοδοξία και να βρεις τι είναι αυτό που θα σου ανεβάσει τη ψυχολογία εκεί που βρίσκεστε. Καινούργιοι φίλοι, γυμναστήριο, ομάδες, ακόμα και ψυχανάλυση αν νομίζεις ότι δεν μπορείς να το ελέγξεις. Σίγουρα θα βρεις ανθρώπους που θα νοιώθουν το ίδιο με σένα. ΤΑ παιδάκια σου, λογικό να είναι έτσι. Βάλτε σε ομάδες να μη νοιώθουν μοναξιά. Ζητά από τον άντρα σου να συμμετέχει σε αυτό. Θα σας κάνει καλό. Αν δε θέλει για κάποιο λόγω τότε ίσως να σκεφτείς να γυρίσεις πίσω.η οικογένειά είναι μαζί για να προσπαθεί, κάνε ότι περνάει από το δικό σου χέρι, και αν βρεις αδιέξοδο τότε αποφασίζεις! Καλή τύχη εύχομαι. Όλα θα πάνε Καλά!
Μπορω να πω με σιγουρια οτι σε καταλαβαινω . Εχω 2 χρονια στην Γερμανια και εχω ταξιδεψει 6 φορες στην Ελλαδα . Συνεχεια το μυαλο μου ΗΤΑΝ να γυρισω μιας και δεν μπορω να κανω ευκολα φιλιες εδω αλλα εχω προσπαθησει αρκετα και εχω ξοδεψει οτι ειχα για να εχω μια αξιοπρεπη ζωη με το παιδι . Ειμαι πιο σιγουρη απο θεματα Υγειας Ασφαλειας Εκπαιδευσης Κοινωνικης Μορφωσης κ για το Παιδι μου και νιωθω πιο Ελευθερη . Η δικια μου η γνωμη ειναι να δωσεις χρονο στον εαυτο σου να δεχτει την αλλαγη και να κανεις πραγματα που αγαπας και σε γεμιζουν . Ειναι η καλυτερη εποχη για να ασχοληθεις με τον εαυτο σου . Να δεις τι σε κανει χαρουμενη σαν ανθρωπο και θα δεις που οταν θα αρχισεις να αισθανεσαι καλα θα φτιαξουν ολα και μες την οικογενεια . Εγω πηρα ποδηλατο που τοσο αγαπουσα , αλλαξα την καρνταρομπα μου και επιτελους φοραω οτι μου αρεσει , διακοσμισα το σπιτι μου και γραφτηκα σε σχολη χορου , ο μικρος μου πηγαινει Παιδικο σταθμο και μια φορα την εβδομαδα σε ποδοσφαιρο .Α και για την συντροφικοτητα που ελειπε πηρα σκυλακι !!! Νιωθω πολυ καλυτερα τωρα .
Αγαπητή Δ.περιγραφεις την καθημερινότητα σου σαν εφιάλτη..ξέρεις όμως τι θα πει εφιαλτική καθημερινότητα? Εφιάλτης είναι να μην έχεις ψωμί να φας,να έχεις άρρωστα τα παιδιά σου,να κανεις.χημειοθεραπειες κάθε μέρα,να χάνεις το σπίτι σου κτλ...όλα είναι στο μυαλό μας.βρες κάτι να σε κάνει χαρούμενη.καθε αρχή κ δύσκολη
Δεν πήγατε και στην Ουγκάντα βρε μανουλα.μην τραγικοποιεις την κατάσταση.ειμαι κι εγώ εδώ και ένα χρόνο στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στη Γερμανία.εχω ενα μικρό κοριτσάκι με ότι αυτό συνεπάγεται..στην αρχή έτσι ένιωθα κι εγώ,αλλά όλα είναι στο χέρι μας να αλλάξουν.πλεον έχω κάνει υπέροχες φιλίες και περνάω καλύτερα αποτι περνούσα στην Ελλάδα.ναι μου λείπει ο ήλιος ναι μου λείπει η κουλτούρα μας αλλά μέχρι εκεί.ευτυχισμενοι γονείς=ευτυχισμένα παιδιά.
Νομίζω ότι πρέπει να δεις πιο θετικά την όλη κατάσταση. Βρες κάτι να κάνεις , έβγα από το σπίτι, να υποστηρίζεις τα παιδιά σου ότι μπορούν να τα καταφέρουν. Χόμπι , ταξίδια , πάρκα .... Κάθε αρχή και δύσκολη
Αχ ο πρώτος χρόνος της ξενιτιάς είναι δύσκολος! Σου λείπει οι οικογενεια, που άφησες πίσω, οι φίλοι, η ρουτίνα της Ελλάδας, το κουλούρι, και η μπουγάτσα ( Χαχαχαχαχα να σπασουμε λιγο την μαυρίλα). Καινούργια χώρα, καινούργιοι άνθρωποι, μερικές φορές από διαφορετικές κουλτούρες, δύσκολο να βρεις ανθρώπους κοντά στην νοοτροπία σου και κουλτούρα! ΑΛΛΑ μια συμβουλή. καλή είναι η δουλεια, καλό το σχολείο ( πρέπει να μάθουμε την γλώσσα, βοηθάει πολύ στο να ενσωματωθεις). Αλλά προσπάθησε να βρεις Έλληνες ομογενεις, η ελληνικές εκκλησίες , ελληνικούς συλλόγους. Βοηθάει στο να έχεις κάτι από Ελλάδα, να κανείς καινούργιες φιλίες που θα σε καταλαβαίνουν όταν θα λες ( πολυ αέρα πήρε ο κωλος σου). να μιλήσεις ελληνικά βρε άνθρωπε. Σε έμενα βοήθησε πολύ! Σιγά σιγά ο χρόνο θα κάνει το θαύμα του! Τον πρώτο χρόνο εδώ ( Αμερική ) , εκλεγα κάθε βράδυ δεν μου άρεσε καθόλου. Αλλά αυτό περνάει, μετά όταν ήρθα Ελλάδα τον δεύτερο χρόνο,ένιωθα ότι η Αμερική είναι το σπίτι μου, και περίμενα πως και πως να γυρίσω. Καλα σαν την Ελλάδα πουθενά σε σχέση με το κλήμα και την διασκέδαση. Αλλά μετά αρχίζουν άλλες προτερεωτητες όπως οικογένεια, δουλειά, εξασφαλίσει που είναι πολύ σημαντικά. Είναι κρίμα να χαλασαις την οικογένεια σου για αυτό! Απλά δώστου χρόνο.
To ερώτημα δεν είναι ξενιτιάή χαρά; Αλλά τη δυσκολία που ζούμε θα την περάσουμεμε νεύρα, θυμό, μούτρα ή θα την δούμε σαν πρόκληση και θα την περάσουμε με θάρρος, ενθουσιασμό , υπομονή και ενωμένοι. Άλλο δίλημμα είναι θα χαρίσεις στα παιδια σου πατρίδα αλλά θα τους στερήσεις ένα σπιτικό. Γιατί για τα παιδιά σπίτι τους είναι εκει που μένουν οι γονείς τους αγαπημένοι. Και τέλος τι μηνυμα θέλεις να δωσεις στα παιδιά σου; Στις δυσκολίες τα παρατάμε και επιστρέφουμε εκεί που μας "βολεύει" ακόμα και αν χάσουμε αγαπημένα πρόσωπα ή το παλεύουμε όλοι μαζί αγαπημένοι και ενωμένοι. Δινεις ένα μαθημα ζωής αυτην την στιγμή στα παιδιά σου, πώς να ξεπερνάν τα προβλήματα της ζωής, ποιες είναι οι προτεραιότητες σας και οι αξίες σας. Φυσικά και είναι δύσκολά στην αρχή όμως σιγά- σιγά αν δεις τα πράγματα αλλιώς ολά θα διορθωθούν. Στις ελληνικές ενορίες θα βρεις κι άλλους ανθρώπους με παρόμοια προβλήματα. Και τα παιδιά σε ένα χρόνο θα έχουν μάθει τη γλώσσα τέλεια! Εδω τα καταφέρνουν τα προσφυγόπουλα που οι γονείς τους δεν μπορουν να τα βοηθήσουν στο ελάχιστο. Καλή δύναμη! Πάνω απ΄όλα είναι μια ενωμένη οικογένεια!
Πάλεψε το! Άλλωστε αν εγκαταλείψεις τον άντρα σου και έρθετε με τα παιδιά Ελλάδα και είσαι μόνη σου και χωρίς οικονομική βοήθεια πώς ακριβώς θα έχουν τα παιδιά χαρούμενα πρόσωπα; Αν δεν έχεις άλλα προβλήματα με τον σύζυγο κάνε μια προσπάθεια, βρες κάποιες ασχολίες, έλα σε επαφή με άλλους Έλληνες- αν υπάρχουν - και γενικά προσπάθησε να το δεις αλλιώς και βάλε σε αυτό και τα παιδιά. Είναι μια φάση προσαρμογής , η αλλαγή είναι μεγάλη, δώσε χρόνο και ίσως βελτιωθούν τα πράγματα.
Χρειάζεται υπομονή και επιμονή. Σίγουρα αν εσύ η ίδια δεν αισθάνεσαι καλά, το ίδιο θα βιώσουν και τα παιδιά. Προσπαθησε να δικτυωθείς με οικογένειες από το σχολείο των παιδιών ώστε να έχετε και κάποια εναλλακτική ασχολία εκτός σχολείου. Επίσης ψάξε να βρεις αν υπάρχει κάποια ελληνική κοινότητα στην πόλη που μένετε καθώς επίσης οργανώνουν εκδηλώσεις για τους Έλληνες που ζουν εκεί. Πιθανόν να υπάρχει και ελληνικό σχολείο. Το εξωτερικό μόνο θετικό μπορεί να είναι για τα παιδιά και για το μέλλον τους. Σκέψου ότι θα μάθουν τουλάχιστον μια βασική ξένη γλώσσα αβίαστα. Επίσης το πιο σημαντικό είναι οτι είστε όλοι μαζί εκεί σαν οικογένεια πράγμα πολύ σημαντικό. Πιστεύω ότι χρειάζεστε όλοι χρόνο να συνηθίσετε την καινούργια πραγματικοτητα. Και η προσπάθεια πρέπει να είναι κοινή και από ολους σας συμπεριλαμβανομένων των παιδιών. Δείτε τα θετικά της μετακόμισης στο εξωτερικό και μην εστιάζετε μόνο στα αρνητικά. Είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν πολλά θετικά εκει στην πόλη που μένετε. Απλά πρέπει να τα αναγνωρίσετε και να τα εκτιμήσετε. Να είστε καλά και καλή τύχη.
Ήμουν κι εγώ στη θέση της κόρης σου κάποτε. Φύγαμε στο εξωτερικό όταν ήμουν 13 χρονών και καταλαβαίνω πως νιώθει. Εγώ πήγαινα σε ελληνικό σχολείο του εξωτερικού οπότε από την άποψη της γλώσσας ήταν πιο εύκολα τα πράγματα αλλά και πάλι βρέθηκα ξένη και μόνη σου ένα περιβάλλον όπου όλοι είχαν εδραιωμενες φιλίες από χρόνια. ..Χωρίς γνωστούς, φίλους ή συγγενείς η προσαρμογή ήταν οδυνηρή. ..Οι γονείς μου όμως ήταν μαζί σ αυτό και δεν υπήρχε περίπτωση επιστροφής στην Ελλάδα. Σιγά σιγά συνηθίσα και μου αρεσε και η επιστροφή στην Ελλάδα ήταν εξίσου δύσκολη για μένα. Μακροπροθεσμα βλέπω ότι μόνο προς όφελος μου ήταν αυτό. .. Δεν υπάρχει τρόπους μαγικά τα πράγματα να γίνουν πιο εύκολα αλλά νομίζω καλό θα ήταν να δώσεις στα παιδιά σου λίγο ακόμα χρόνο ειδικα αν είστε εκεί μόνο από το Σεπτέμβριο όπως και να λειτουργήσεις υποστηρικτικα. ..Ξέρω πολύ καλά ότι στο εξωτερικό η ζωή μπορεί να μοιάζει σαν φυλακη και καμιά σχέση δεν έχει με την Ελλάδα αλλά προσπάθησε να μην τη συγκρίνεις με τον τρόπο ζωής που είχες εδώ. Σιγά σιγά θα αποκτήσεις γνωστούς και φίλους και δε θα τη βλέπεις σαν φυλακή. Αλλωστε αν αυτή η εικόνα περνάει στα παιδιά σου μιας μάνας που ζει σε μια φυλακή πως περιμένεις να προσαρμοστουν?Μην ξεχνάς ότι όλο αυτό γίνεται κυρίως για το δικό τους καλό και το δικό τους μέλλον. .. Μίλησε και με τον άνδρα σου ήρεμα και εξήγησε του πως νιώθεις και ότι χρειάζεσαι υποστήριξη για να προσαρμοστείς τόσο εσύ όσο και τα παιδιά...Αν δεν έχετε αλλά προβλήματα που να σε κάνουν να θέλεις να φύγεις τότε προσπαθήστε μαζί υποστηρίζοντας ο ένας τον άλλο. ..Είναι δύσκολη μια καινούρια αρχή αλλά θα δεις πως με την πάροδο του χρόνου όλα θα πάνε προς το καλύτερο αν είστε όλοι μαζί. ..
Είναι κάτι που θα πρέπει να συζητήσεις με τα παιδιά σου. Εξαρτάται και πόσο καιρό είστε εξωτερικό. Μήπως χρειάζεστε περισσότερο χρόνο. Πάντως η στάση του συζύγου είναι λίγο εκβιαστική.