Έχασα τη μανούλα μου, όσο ήμουν έγκυος!
Θα προσπαθησω να κρατηθω και να μη γεμισω το πληκτρολογιο δακρια, γιατι οσος καιρος και να περασει παντα θα ποναει…
Μετα απο 4 χρονια σχεσης και συγκατοικησης με τον Κωστα μου, αποφασισαμε να δωσουμε νοημα στη ζωη μας με ενα παιδακι. Ο Σπυρακος μου δεν αργησε να ερθει, εμεινα εγκυος αμεσως. Μολις το επιβεβαιωσα με το τεστ εγκυμοσυνης ετρεξα και το ειπα στον καλο μου και αμεσως μετα στη μανουλα μου που τη πιασανε τα κλαματα και δεν πιστευε οτι θα γινει γιαγια στα 46 της.
Μονο που δεν προλαβε να το δει….
Οι πρωτοι 3 μηνες κυλησαν ονειρικα, δεν καταλαβαινα καθολου την εγκυμοσυνη ενω ολη μερα ετρεχα για τις προετοιμασιες του γαμου και την επικειμενη μετακομιση λογω της ακαταλληλοτητας του σπιτιου που ημασταν (μες την υγρασια), ενω παραλληλα ειχα και τη μανουλα μου να με παιρνει τηλεφωνο καθε μια ωρα να δει τι κανω.
Τη μερα που εκλεινα τον 3ο μηνα μπαινει στο νοσοκομειο η μανουλα με κριση ειλεου οπου το ιδιο βραδυ γινεται επειγοντως το χειρουργειο. Τα ασχημα νεα ηρθαν αμεσως. Μολις τελειωσε, βγηκε ο γιατρος και οταν καταλαβε οτι ειμαι εγκυος, απεφυγε να μας πει τι εγινε και θελησε να μιλησει ιδιαιτερως στη γιαγια μου, πραγμα που δεν εγινε γιατι δεν εφευγα με τιποτα.
Τοτε μας ανακοινωσε οτι βρηκανε ογκο κολλημενο στο στομαχι και το χειροτερο ηταν οτι δεν μπορεσανε να τον αφαιρεσουνε…..
Αυτο ηταν… Η μανουλα δε ξαναβγηκε απο κει και εγω μεχρι τον 6ο μηνα οπου και την εχασα ημουν σπιτι-νοσοκομειο-σπιτι στα μαυρα μου τα χαλια και να κλαιω συνεχεια. Ο καλος μου αντρουλης ηταν εκει διπλα μου με τους φοβους του οτι αυτο το παιδακι δε θα τα καταφερει να ερθει στη ζωη. Εγω παλι ουτε που το σκεφτομουν μεσα στα μικροβια ολη μερα, ορθια και με εναν καφε στο χερι.
Και ομως ο Σπυρακος μου τα καταφερε και στις 3-9-09 ηρθε στη ζωη με καισαρικη. Ηρθε για να μου μαλακωσει το πονο απο το χαμο της γλυκειας μου μανουλας και να δωσει χαρα και ευτυχια σε μενα και στον αντρουλη παρα τα οσα περασαμε…
Μακαρι να ερχοταν εστω για 10 λεπτα να τους γνωριζα. Να εβλεπε και να αγκαλιαζε εστω και λιγο το 1ο της εγγονακι που μονο στην ιδεα του εκλαιγε απο χαρα…
Τωρα παμε καθε πρωι στη φωτογραφια της και της λεμε «Γεια γιαγια!»
Συγνωμη αν σας κουρασα, απλα να πω μια ακομα φορα οτι ειμαστε φτιαγμενες να αντεχουμε καθε πονο σωματικο η ψυχικο και να βγαινουμε δυνατες.
Φιλια σε ολες τις μανουλες!
Βάνα Παπακωνσταντίνου
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Εχω ακριβως την ιδια εμπειρια.....σε καταλαβαινω απολυτα....την εχασα ακριβως απο το ιδιο ογκος στο στομαχι 41 ετων και εγω εγκυος 3μιση μηνων.....τα παιδια μας ειναι δωρα θεου....καλη δυναμη σου ευχομαι...
Δεν ξέρεις πόσο πολύ σε καταλαβαινω..έχασα πριν 20 μέρες τον άγγελο μου την μανούλα μου..όλη την εγκυμοσύνη μου εκείνη μπαίνω έβγαινε στα νοσοκομεια..δόξαζω κάθε μέρα τον θεό που πρόλαβε έστω μια φορά να δει το αγοράκι μου έστω και λίγα μόνο λεπτα..ταξίδεψα από Γερμανία όπου και μένω με δύο παιδάκια μόνη μου και το ένα μόλις 28 ημερών μόνο και μόνο να το αγκαλιάσει για μια φορα..ο πόνος αβάσταχτο και ο χαμός της από καρκίνο του πνευμονα..τρία χρόνια πάλευα με και ούτε η ίδια δεν πρόλαβε να σκεφτεί πως φευγει..Μάλλον δεν ήθελε να μας στεναχωρησει..στα 54 της χρόνια η μανούλα μου χάθηκε και με άφησε μισή χωρίς την μυρωδιά της το άγγιγμα της..Μια αληθινή ηρωίδα που πάντα θα κρατώ στην καρδιά μου..υπέροχη μου μαμά και φανταστική γιαγιά μας λείπεις τόσο πολύ κάθε λεπτό της ημέρας
Πόσο ίδιες ιστορίες έχουμε!! Σκεφτόμουν εδώ και λίγες μέρες οτι θα έστελνα και την δική μου εμπειρία αλλά δεν το έκανα. Εγώ έχασα τον λατρεμένο μου πατέρα. ....Ήμουν στον 4ο μήνα εγκυμοσύνης. Και το μοιραίο έγινε 1 εβδομάδα μετά τον γάμο μου. Το βίντεο του γάμου δεν μπορώ να το δω χωρίς να κλάψω. Γενικά δεν ένιωσα χαρά παρά μόνο με τον ερχομό της κόρης μου, η οποία είναι τώρα 2 μηνών. Μου λείπει κάθε μέρα. Τουλάχιστον έφυγε ευτυχισμένος...
>Η καθε μια ιστορια μοναδικη, τα συναισθηματα με πλημμυριζουν σε καθε γραμμη που διαβαζω.Ευχομαι σε ολους τους ανθρωπους δυναμη ψυχης, μηπως τελικα πρεπει να βλεπουμε την προσωπικη μας ευτυχια σε πραγματα απλα και καθημερινα και να ρουφαμε το καθε λεπτο της ζωης?Σας ευχαριστω ολες για τα μαθηματα ζωης που μας δινετε
>εχασα την μαμα μου οταν ημουν 5 μηνων εγκυος στα 45 της χρονια απο καρκινο του τραχηλου.οσα ζησαμε μαζι με την οικογενεια μου εκεινο τον καιρο δεν περιγραφετε...ξεκινησα και καπνιζα χωρις μετρο και χωρις να με νοιαζει εαν το μωρο που χω στην κοιλια τα καταφερει,οτι ηταν απαγορευμενο το κανα δεν ακουγα κανεναν,ημουν μολις 6 μηνες παντρεμενη την εχασα την στιγμη που πια δεν θα υπηρχε ψεμμα μεταξυ μας για το που παω,τι κανω με ποιουσ βγαινω,πανω που ηθελα την οικογενεια μου και οχι την ξεφρενη ζωη της ηλικιας μου!τωρα το μωρακι μου δοξα το θεο ειναι 15 μηνων και ειναι υγιεστατο,ημουν σιγουρη οτι δεν θα μου συνεβενε τιποτα χειροτερο αφου ο θεος μου την πηρε,ηξερα οτι θα με προστατευε και μενα και το μωρο!δεν υπαρχη μερα που να μην την σκεφτω η ζωη μου θα ταν τελειως διαφορετικη μαζι της!!!!!!!!!!!το χειροτερο βεβαια ηταν οτι αφησε τον αδερφο μου 10 χρονων χωρις την μαμα του οπωτε δεν τολμω να πω και να σκεφτω οτι δεν γνωρισε τον εγγονο της!
>ευχομαι τα δακρυα απο οσες διαβαζουμε αυτη την τοσο συγκητικη ιστορια σου καμαρι μου να σου δινει κουραγιο κ υγεια σε ολη την οικογενεια,ειναι τραγικος αυτος ο πονος....κουραγιο γιατι κ το αγορακι σου απο σενα περνει χαρα να εισαι σιγουρη οτι σας βλεπει κ σας καμαρωνει!κουραγιο κοριτσι μου!!
>εγω εγκυος αντικρυσα νεκρο τον πατερα μου!!!!δεν μπορω να περιγραψω αυτο που νιωθω!!!!κ οχι οτι ειχε κατι,ηταν αρρωστος!!!!ηταν εντελως μα εντελως ξαφνικο!!2 ωρες πριν πεθανει μιλαγαμε!!!κουραγιο μονο,ο πονος ειναι τεραστιος κ ο χρονος ο καλυτερος γιατρος!!!
>Kοριτσακι μου γλυκο εζησες ενα γολγοθα...η πιο ομορφη και η πιο ασχημη στιγμη ταυτοχρονα...εγω κοριτσι μου εζησα ενα'' κοματι'' απο την αλλη πλευρα, την πλευρα της μανας.Οταν η κορη μου ηταν εγκυος στον 6ο μηνα στο πρωτο της παιδακι αντιμετωπισα ενα προβλημα με το στηθος μου(στα 43 μου!!!) ...πανικοβληθηκα και φωναξα τον αντρα μου που με κοιταγε κι αυτος αμιλητος ,αμεσως τηλεφωνα γιατροι ,ραντεβου αλλα προς Θεου κουβεντα στην κορη μας για να μην ταραχτει μεχρι να ξεκαθαρισουν τα πραγματα .Ελα ομως που καταλαβε και μετα απο πιεσεις της μιλησα ...εκεινη παριστανοντας την ηρεμη μου ειπε οτι θα παμε μαζι στους γιατρους και να μην ανησυχω και οτι δεν ειναι τιποτε σοβαρο.Εκ των υστερων εμαθα απο το γαμπρο μου οτι μεχρι τις 4 τα ξημερωματα προσπαθουσε να την ηρεμησει στο αμαξι και μετα πεταγοταν ολη νυχτα με λυγμους στο σπιτι της.Μετα απο πολλη τρεξιμο και εξετασεις μας ειπαν οτι δεν ηταν κατι κακο και με θεραπεια υποχωρησε ...θυμαμαι ομως ολα τα συναισθηματα που εζησα εκεινο τον καιρο τις δυσκολες στιγμες γι αυτο κοριτσι μου ειμαι σιγουρη οτι η μανουλα σου εφυγε ευτυχισμενη γιατι σε ειχε κοντα της και εισεπρατε καθε στιγμη την αγαπη σου για εκεινη.θα ειναι παντα διπλα σου καθε στιγμη γιατι εσυ την αγαπας και την σκεφτεσαι...κοιτα μπροστα και θα δεις εναν αντρα που σε αγαπαει και ενα γλυκο μωρο που σου χαμογελα και σ'αγκαλιαζει ολη την ωρα!!!!!(ο γιος σου γεννηθηκε λιγες μερες πριν τον εγγονο μου)Να εισαι παντα καλα!!!!!
>Σε καταλαβαίνω και εγώ και πολύ σε σκέφτομαι!!!
Αμέσως μετά τον γάμο μου, έμαθα ότι η μαμά μου δεν θα ξεπεράσει τον πόλεμο με τον καρκίνο, έμεινα έγκυος φορώντας μαύρα, στο μαιευτήριο είχα δίπλα μου την φωτογραφία της, δεν ήθελα τίποτα στον κόσμο παρά μόνο να την ξαναδώ μαζί με το μπεμπάκι μου! Πέρασα δύσκολα με το μωράκι μου, θήλαζα κλαίγοντας, δεν είχα την κατανόηση που θα ήθελα από τον σύντροφο μου! Τώρα, 4 χρόνια μετά έχω μια υπέροχη οικογένεια, ένα τέλειο γυιό, είμι καλά με τον άντρα μου, συμφιλιώθηκα με τον πόνο μου και προσπαθώ να παίρνω την ζωή όπως έρχεται! Είμαι σίγουρη πως έτσι θα ήθελαν οι μαμάδες μας! Καλά το λες, έχουμε μεγάλη δύναμη μέσα μας! Να χαίρεσαι την οικογενειά σου, με όλη μου την αγάπη!!!
Τερέζα
>Ποσο σε καταλαβαινω.Εγω εχασα και τους δυο μου γονεις οταν ημουν 15 ετων.Πριν απο 6 μηνες γεννηθηκε το παληκαρακι μας.Εκοινες τις μερες,τις πρωτες ωρες που ειχα τον μικρο μου αγκαλιτσα με πλημμυρισαν τα αισθηματα της απωλειας,μου ελειπαν οι γονεις μου παρα πολυ.Σε καταλαβαινω οσο δεν φανταζεσαι.Να ξερεις οτι οι δικοι μας ανθρωποι μπορει να εχουν φυγει,η ψυχη τους ομως ειναι συνεχεια μαζι μας και χαιρονται με την χαρα μας.Να χαιρεσαι το παληκαρακι σου και την οικογενεια σου.
>Σιγουρα τον καμαρωνει απο εκει ψηλα και ποτε δεν ξερεις μπορει να παιζουν καποια βραδια στα ονειρα του!!!Σοφια.
>Καλή μου Βάνα, με έκανες και κλαίω από την ώρα που διάβασα την ιστορία σου. Δεν ξέρω τι να πω. Έχω και εγώ ένα αγοράκι 14 μηνών και καταλαβαίνω καλά πόσο σκληρό ήταν για σένα να μην έχεις τη μαμά σου. Αυτό που έχω να πω όμως είναι ότι ό Θεός παίρνει αλλά δίνει κιόλας. Λές ότι έχεις ένα πολύ καλό άντρα δίπλα σου που σου συμπαραστεκόταν και σε καταλάβαινε. Ή μανούλα σου σε καμαρώνει ευτυχισμένη έσενα και την οικογένεια σου.
Μακάρι να είχα τη δύναμη να πω και γω τη δικιά μου ιστορία....
Καλή δυναμη Βάνα, και είμαι σίγουρη ότι η μαμά σου σε καμαρώνει με το μώρο σου!
Ρούλα
>Όταν διαβάζω τόσο συγκινητικές ιστορίες θαυμάζω τη δύναμη ψυχής κάποιων ανθρώπων και νιώθω απαίσια που πελαγώνω ή που γκρινιάζω για μικροπράγματα που μου φαντάζουν ως πολυ σοβαρά προβλήματα...Είναι τόσο ευαίσθητη η περίοδος της εγκυμοσύνης και τόσο δυνατή και μοναδική η σχέση μάνας και παιδιού που δεν μπορώ να φανταστώ χειρότερη εμπειρία απ΄το να χάνεις τη μαμά σου - ανά πάσα στιγμή- πόσο μάλλον όταν την θέλεις δίπλα σου στη χαρά σου και στην τόσο γλυκιά εμπειρία της μητρότητας... Διαβάζοντας τον τίτλο του θέματος, σκέφτηκα, "Α, η Έλια απ΄τις Ελληνίδες μαμάδες αποφάσισε να γράψειγια τη μαμά της, ένα θέμα που έθιξε στην εκπομπή της Ολίβιας την προηγούμενη Πέμπτη..." Κι όμως, δυστυχώς κι άλλη μία εγκυμονούσα το έζησε αυτό! τραγικό! Διάβασα και χθες την ιστορία με τους γονείς που έχασαν σε τροχαίο τα τρία τους παιδιά και μου΄γινε η καρδιά περιβόλι! Καλή δύναμη και κουράγιο Βάνα! στα ματάκια του παιδιού σου θα βρίσκεις όλη τη χαρά και την παρηγοριά που σου χρειάζεται! η μαμά σου σας βλέπει από ψηλά( μιλάω λίγο παραμυθένια) και είναι ο φύλακας άγγελος σας! σας φιλώ Ίρις