Παρακαλούσα να γεννήσω χωρίς πρόκληση και έτσι έγινε!

28/06/2011

H ιστορία της Μαρίας
(Η Μαρία γέννησε φυσιολογικά με επισκληρίδιο)

Η εγκυμοσύνη μου ήταν οτι καλύτερο θα μπορούσε να μου συμβεί.. καρπός του έρωτά μας (εμένα και του αντρούλη μου) από τις διακοπές μας στην όμορφη Κρήτη…

Οταν γυρίσαμε στην Αθήνα, μετά από ένα μήνα περίπου έμαθα οτι είμαι έγκυος και αμέσως το είπα στον Δημήτρη ο οποίος τρελάθηκε από την χαρά του και κερνούσε όλο τον κόσμο!

Η εγκυμοσύνη μου στην αρχή ήταν αρκετά καλή, αλλά αργότερα στον 3ο και στον 6ο μηνα αντιμετώπισα αρκετές δυσκολίες.. όμως δεν το έβαλα κάτω… Με την υποστήριξη των δικών μου ανθρώπων έγινα σύντομα καλά και μπόρεσα επιτέλους να χαρώ την εγκυμοσύνη μου. Πήρα ακρετά κιλάκια δεν στερήθηκα τίποτα.. τι γλυκά, τι πατατούλες, οτι απαγορευμένο το καταβρόχθιζα… να φανταστείς ήμουν 62 κιλά και έφτασα τα 89 κιλά παρακαλώ στο τέλος της εγκυμοσύνης μου.. ευτυχώς που εχω και το υψος μου και δεν φαινόταν πολύ!

Λοιπόν οι μέρες περνούσαν και περίμενα πως και πως να γεννήσω… τους είχα τρελάνει όλους με τις ερωτήσεις μου περι εγκυμοσύνης, τοκετού και τα σχετικά… Εμπαινα στο internet και διάβαζα σχετικά άρθρα.. ήθελα να τα ξέρω όλα… η αλήθεια είναι ότι φοβόμουν τόσο πολύ… τον πόνο; την αίσθηση; αν θα προλάβω να φτασω γρήγορα την ώρα που πρέπει; όλα μαζί… πολύ αγχος..

Τα σκέφτομαι τωρα και γελάω…

Είχα φτάσει στην 39η εβδομάδα ειχα γίνει πραγματικά μια φούσκα και δεν άντεχα με τιποτα αλλο αυτό το πρηξιμο…

Ειχα ραντεβου με τον γιατρό μου να μου κάνει την εξέταση για να δούμε αν τελικά εχει παρει θέση το μωρό.. αλλά τιποτα… δύο φορές πήγα αλλα ο μπεμπούλης είχε κάτσει ψηλά και δεν κατέβαινε με τίποτα… Έφτασα στην 40ή εβδομάδα και είχαμε πει με τον γιατρό μου ότι δεν πρέπει να τον κρατήσω αλλο μέσα και ότι θα προκαλούσαμε τοκετό με τεχνητούς πονους.. φοβόμουν όλο αυτό… δεν μου φαινόταν και φυσιολογικό…

Και όλο παρακαλούσα τον μπεμπάκο εκεί μέσα στην κοιλίτσα μου «Σε παρακαλώ μικρούλη, κάνε κάτι για την μανούλα… σπάσε τα νερά.. κλώτσα με γερά και βγες να σε δω«… χαχαα.. και αλλα τέτοια καλοπιάσματα…

Την επόμενη μερα είχα ραντεβού για καρδιοτοκογράφημα που διαρκει 3 τεταρτα περίπου, (με είχε ενημερωσει ο γιατρός μου), εγω δεν είχα φαει τιποτα όλη την ημέρα από το αγχος μου…

Ετοιμαστήκαμε και πήγαμε… έκανα το καρδιοτοκογράφημα και όταν τελείωσα την εξεταση θα κάναμε και εναν υπέρηχο.. καθόμουν στο κρεβάτι και περίμενα να με φωνάξουν για τον υπέρηχο όταν ξαφνικά είχα μια εντονη επιθυμία να πάω τουαλέτα…

Το είπα στον Δημήτρη (συζυγο μου), αλλά αργότερα καταλαβα ότι μου εσπασαν τα νερά.. ο Δημήτρης με αρπαξε στην αγκαλιά του και μου είπε… «Μην ανησυχείς αγάπη μου. Εναν όροφο πιο πάνω θα πας«

Η ώρα ήταν 19:30 όταν εσπασαν τα νερά και απο 5 εκατοστά διαστολή είχα φτασει τα 8 εκατοστά.. τί να πω… μαλλον ο μπεμπάκος με ακουσε με τοσα παρακάλια και βιαζόταν να βγει….

Τελικά γέννησα στις 22:50… δηλάδη μεσα σε τρεις ώρες και κάτι… φυσιολογικότατα… και όταν ακουσα το κλάμα του και τον αγκάλιασα ενιωσα σαν να κρατάω όλο τον κόσμο μεσα στην αγκαλιά μου… Αυτή η δυναμη της αγάπης που έχει η μάνα για το παιδί είναι απίστευτα δυνατή…

Κάθε μέρα τον αγαπάω όλο και πιο πολυ!

Καλή τύχη σε όλες τις μανούλες…

φιλιά πολλά και στα μωράκια σας….

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com

149shares