Το παλικάρι μας!
Το παλικάρι μας!
μαμά Αλεξανδρα
Η δική μου ιστορία ξεκινάει από τον Αύγουστο του 2003, όταν έμαθα οτι είμαι εγκύος για πρωτη φορα.. Μετά από μια υπέροχη εγκυμοσύνη που πήρε παράταση 6 μέρες και μετά από προσπάθειες να γεννήσω φυσιολογικά, έκανα καισαρική και ήρθε στον κόσμο η κόρη μου, το στολίδι της ζωής μου!!!! 24 Μαϊου 2004, η πιο σημαντική ημέρα της ζωής μου..!
Η αιτία ακόμα άγνωστη (έπεφταν οι χτύποι της καρδούλας της λέει), παρόλο που γέννησα σε ιδιωτική κλινική!
Πέρασαν αρκετα χρόνια για να αποφασίσουμε πως θέλουμε ενα δεύτερο παιδι… Προσπάθειες, προσπάθειες, εξετάσεις ωσπου ξαφνικά μια εβδομάδα πριν προβούμε σε σπερματεγχυση και μια εβδομάδα πριν την Πρωτοχρονιά, κάνω εκείνο το τεστ που με γέμισε δάκρυα χαράς… Αυτή τη φορά ήμουν στα αλήθεια ΕΓΚΥΟΣ!!!!
Σαν θαύμα ήρθε στην ζωή μου έτσι ξαφνικά, ενώ είχα αρχίσει να χάνω τις ελπίδες μου… Η εγκυμοσύνη μου είχε τα σκαμπανεβάσματα της, ζαλάδες, έμετοι, μικρές αιμορραγίες, το 3ο τρίμηνο όπου ήμουν ακίνητη με φαρμακευτική αγωγή λόγω πρόωρων συσπάσεων, παντα με τον ιδιο φόβο στο μυαλο. Με παρακολουθούσε ιδιώτης γιάτρος, αλλά είχα αποφασίσει οτι θα γεννήσω σε δημόσιο νοσοκομείο. Με καισαρική ‘ΦΥΣΙΚΑ», τι άλλο… Η μόνη ακίνδυνη λύση, οπως μου λεγανε. Είχα ρωτήσει βέβαια τον γιατρό μου για φυσιολογικό τοκετο γιατί το είχα πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, αλλά η απάντηση ήταν ασαφής με τον γνωστό εκείνο κίνδυνο «ρήξη μητρας». Το άφησα και εγω, ίσως γιατί φοβόμουν, ισως γιατί δεν ήμουν ενημερωμένη, δεν ξέρω..
Έκλεισα ημερομηνια τοκετού για 10 Αυγούστου, μετά έγινε 3 Αυγούστου και τελικά μπήκα στο νοσοκομειο την 1η για να γεννήσω 2 του μηνός. Όλες ήταν -κατα τους γιατρούς- ΙΔΑΝΙΚΕΣ ημερομηνίες!
37 και 2 ημερων μπήκα στο χειρουργείο, ακόμα και την τελευταία στιγμή ρώταγα και φοβόμουν «Μήπως είναι λίγο νωρίς;«
«Οχι» μου απαντουσαν…
8και 45 ήμουν πάνω στο φορείο στο δρόμο προς το χειρουργείο με έναν κόμπο στο λαιμο και τον άντρα μου φύλακα άγγελο από δίπλα να με εμψυχώνει.
2 Αυγουστου 2012 στις 9 και 5 γεννήθηκε το παλικάρι μου, ο Αρίστος μου, άκουσα το κλάμα του και τον αντίκρισα για 2 δευτέρα μετα απο παρότρυνση της αναισθησιολογου, γιατι είχα καταλαβει οτι κάτι δεν ήταν σωστό… Και τότε τον είδα, ένα μελανιασμενο μωρό που έκλαιγε, το παιδι μου..
«Είναι καλά;» ρώτησα
«Μια χαρα«, μου απαντησαν.
Λίγες ώρες αργότερα και αφου είχα μεταφερθεί στον θάλαμο μου χωρίς καν να προλάβω να πάρω αγκαλιά το παιδι μου που το περίμενα τόσο καιρό, ο μικρός ταξίδευε με το ασθενοφόρο για την εντατική μονάδα νεογνών Ιπποκρατείου… Ένα ταξίδι 150 χλμ, τα πιο ατελείωτα χλμ της ζωης μου!
«Παροδικη ταχύπνοια» η διάγνωση
«Συμβαινουν αυτα σε μωρα που γεννιουνται με καισαρικη» μου ειπαν.
Ο άντρας μου πέρναγε την ημέρα του απο το ένα νοσοκομείο στο αλλο, ταξιδεύοντας συνεχως για μέρες, μια στο παιδι μας για να καταφερει να το δει 10 λεπτα και να κλεψει δυο κουβεντες απο τους γιατρους και μια σε μενα που ημουν μια λεχώνα σε ενα αδειο δωμάτιο χωρίς μωρό και τις υπολοιπες ωρες αγκαλια με το κοριτσακι μας που εβλεπε και αυτο την κατασταση με τα παιδικα της τα ματακια.
4 μέρες αντεξα στο νοσοκομείο, μετα έφυγα μόνη μου και βρέθηκα να ταξιδεύω για Θεσσαλονικη με 5 μέρες καθυστέρηση για να γνωρίσω το παιδί μου που μέχρι τώρα το έβλεπα μόνο σε φωτογραφίες.
«Εφερα τη μαμά να δει τον γιο της» είπε ο αντρας μου έξω απο την πόρτα της εντατικής σε αλλους γονεις που περίμεναν εκεί και τους ήξερε. Ποσο συγκινητικα μου ακουστηκαν εκεινα τα λόγια τότε..! Να δω τον γιο μου..
Εψαχνα στις θερμοκοιτιδες να βρω το παιδι μου και εκείνο ήταν ακριβως μπροστά μου… Δεν αναγνωρισα το παιδι μου, αυτο θα με κυνηγαει για παντα..
Απολογισμος…
Ο γιος μου γεννηθηκε 19 μερες νωριτερα.
13 μέρες έμεινε το ΠΑΛΙΚΆΡΙ μου στην εντατικη.
Τον πήραμε αγκαλιά την ένατη μέρα της ζωής του.
Περασαμε ατελειωτες ώρες σε ένα στένο διαδρομο έξω απο την εντατική μαζί με αλλους γονεις, περιμένοντας να ακουσουμε έκεινο το μαγικό μπιπ που θα άνοιγε την πόρτα.
Νιώθω απεραντη ευγνωμοσυνη για τους γιατρους στο Ιπποκρατειο που βοήθησαν το παιδι μου να ζήσει και να είναι ένα υγιέστατο παιδάκι.
Τωρα πια είμαστε μια ευτυχισμένη οικογένεια οι 4 μας…
Δεν ξέρω ποιος φταιει για την περιπέτεια του γιου μας, αν μπορουσαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό, αν πήρα λάθος αποφάσεις, αν φταίνε οι γιατροί ή εμείς ή η μοίρα…
Σημασία έχει οτι είμαστε ολοι καλά και ΜΑΖΙ!!
Αλεξάνδρα
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Δύο εγκυμοσύνες δύο καισαρικες κ ευχαριστώ τους γιατρούς μου που με τη σπουδαια δουλειά τους κ το έργο τους μου χάρισαν τα παιδάκια μου!Δεν είναι όλοι ίδιοι κ στην τελική εμείς τους διαλεγουμε¡
Πρώτα απ' όλα να σαςζήσουν τα παιδάκια σας!! Κι εγώ γέννησα με καισαρική δύο γιους! Η πρώτη καισαρική έγινε επειδή γέννησα πρόωρα, στην αρχή της 33ης βδομάδας και τον δεύτερο αν και το είχα συζητήσει με τον γιατρό μου, επέλεξα πάλι καισαρική. Στην 37 βδομάδατον γέννησα, πάλι δική μου επιλογή, αφού το εψαξα πρώτα και το συζήτησα και με τον γιατρό μου. Ο μικρός γεννήθηκε υγιέστατος. Ούτε θερμοκιτίδα χρειάστηκε ούτε τίποτε άλλο. Και ο μεγάλος μου που γεννήθηκε πρόωρα, έμεινε στην θερμοκοιτίδα, στο Ιπποκράτειο 15 μέρες από τις οποίες οι δύο πρώτες ήταν στην εντατική προληπτικά. Ηταν υγιέστατος αλλά ελειποβαρύς!! 1740 γραμ!! Εμπιστοσύνη πρέπει να έχουμε στους γιατρούς μας και όχι να τους κατακρίνουμε μετά που αρχίζουν και λένε διάφορα οι τρίτοι!!!
ΜΗΠΩΣ ΣΚΕΦΤΗΚΕΣ ΑΝ ΣΕ ΕΒΑΛΑΝ ΩΣ "ΠΡΟΒΑΤΟ ΓΙΑ ΣΦΑΓΗ" ΓΙΑΤΙ 2 ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ ΜΕΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΗΤΑΝ ΜΑΛΛΟΝ ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΠΗΤ ΣΟΥ ΕΠΕΦΤΑΝ ΟΙ ΚΑΘΙΕΡΟΜΕΝΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΤΟΥ 15ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ????? ΑΥΤΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ "ΚΑΛΟΙ" ΜΑΣ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΟΤΑΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ "ΧΑΛΑΣΟΥΜΕ" ΤΑ ΤΡΙΗΜΕΡΑ, ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ ΚΛΠ ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΜΩΡΑΚΙΑ ΜΑΣ ΕΤΥΧΕ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΠΗΤ ΣΕ ΤΕΤΟΙΕΣ "ΚΡΙΣΙΜΕΣ" ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥΣ!!!!! ΗΜΑΡΤΟΝ ΠΙΑ!!!!!
Πες τα μαμά Αλεξάνδρα! (Αναφέρομαι στο "Συμβαίνουν αυτά στα παιδιά που γεννιούνται με καισαρική"). Έπρεπε να φτάσει η Ολίβια 40+ εβδομάδων και να γεννήσει με επιτυχία για να σκεφτούμε ότι μάλλον κάποιες φορές μας δουλεύουν. Επίσης θα ήθελα να θίξω και το θέμα των άπειρών προγεννητικών εξετάσεων δήθεν γιατί "κάτι φαίνεται αλλά δεν είμαστε σίγουροι". Έτσι την πάτησα κι εγώ και έκανα αμνιοπαρακέντηση στα 28 μου μιά μέρα που πήγα για β΄επιπέδου. Μου είπαν κάτι βλέπουμε, έχεις 2 μέρες για να κάνεις νόμιμη έκτρωση εάν χρειαστεί, οπότε πρέπει να κάνεις τώρα την παρακέντηση. Έχεις 700 ευρώ? Εάν δεν έχεις σου δανείζουμε!!! (τόσο έτοιμοι ήταν...) Παιδιά νιώθω χαζή που την έκανα και θύμωσα τόσο πολύ όταν χάθηκαν τα αποτελέσματα και κανένας δεν τα αναζήτησε. Είχαν ξεχάσει ότι περιμένανε αποτελέσματα. Τόσο σοβαρή ήταν η κατάσταση. Μετά μου είπαν να κάνουμε κι άλλα κι άλλα και όταν τους είπα ωραία θα τα κάνω σε δημόσιο νοσοκομείο μου είπαν "Ναι, αλλά πες τους εντελώς προληπτικά τα κάνουμε. Δεν υπάρχει κάτι." Κι εκεί τελείωσε το παραμύθι με το κάτι μπορεί να υπάρχει και τελικώς δεν υπήρχε τίποτα. Κορίτσια έχετε τα μάτια σας ανοιχτά και πείτε το θαυματουργό "θα πάρω και μια δεύτερη γνώμη" και σε γυναικολόγους και σε παιδιάτρους. Ολίβια, όλα καλά με την ιστορία σου αλλά χάθηκε να είχες γεννήσει 1 χρόνο νωρίτερα? Και το λέω αυτό γιατί μυαλό δεν έβαλα μετά την 1η εγκυμοσύνη. 2η εγκυνοσύνη ένα χρόνο μετά,ίδιος γιατρός, κανένα πρόβλημα με το μέχρι να γεννήσω γιατί είχα ξεκαθαρίσει πως εάν μου αρχίσουν με παρακεντήσεις κλπ. θα πάρω οπωσδήποτε 2η γνώμη, όμως...γέννησα ξαφνικά με πρόκληση στις 40+2 ημέρες γιατί υπήρχε ένα πολύ μικρό ρίσκο. Το ξαφνικά το λέω γιατί ο μπαμπάς μας έλειπε εκείνη την ημέρα και είχαμε συμφωνήσει με το γιατρό να με ελέγχει, αλλά να κάνουμε πρόκληση σε δύο ημέρες για να μην το χάσει ο μπαμπάς. Έκανα πρόκληση (με αντίθετο τον μπαμπά, όπως ήταν αντίθετος και την 1η φορά στην αμνιοπαρακέντηση) γιατί κάποια στιγμή ο γιατρός είδε τους παλμούς στο 100-105, το οποίο έκρινε χαμηλό (σήμερα έχω επιφυλάξεις). Αφού μου έβαλε τον ορό, μου είπε "τελικά ίσως δε χρειαζόταν γιατί ανέβηκαν πάλι οι παλμοί". Είναι δύσκολο να είμαστε ψύχραιμες, αλλά ειλικρινά από την ώρα που διάβασα την ιστορία της Ολίβιας νιώθω χάλια. Χάλια γιατί ήταν πολύ ωραία η 2η γέννα και ο μπαμπάς μας την έχασε. Χάλια γιατί δε ζήτησα ούτε μισή ώρα να σκεφτώ και να το συζητήσω. Γιατί φέρθηκα σαν πρόβατο, δεν άκουσα ούτε τον άντρα μου ο οποίος μου έλεγε στο τηλέφωνο ζήτα από το γιατρό ποσοστά επικυνδινότητας για να αποφασίσουμε.Ούτε αυτό το έκανα! Κορίτσια ό,τι άποψη κι αν έχετε, άσχετα με το αν διαφωνείτε ή συμφωνείτε με την κάθε Ολίβια, την επόμενη φορά που θα σας πουν "τώρα πρέπει να γίνει αυτό" σκεφτείτε δύο λεπτά με ψυχραιμία και πείτε ναι ή όχι επειδή το σκεφτήκατε, όχι επειδή σας έβαλαν το μαχαίρι στο λαιμό τρομοκρατώντας σας. Αν νιώθετε ασφάλεια με τη γνώμη του γιατρού κάντε το, αλλά να να το κάνετε συνειδητά. Καλή δύναμη στις εγκυούλες!
ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ...ΟΤΑΝ ΕΙΝΑΙ 2η ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ (ή ΚΑΙ 1η ΠΟΛΛΈΣ ΦΟΡΕΣ) ΤΗΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΖΟΥΝ 2 ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ (ΚΑΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΤΙ ΒΛΕΠΩ) ΝΩΡΙΤΕΡΑ... ΓΕΝΝΗΣΑ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΑ ΣΧΕΔΟΝ 1 ΧΡΟΝΟΥ ΤΑ ΔΥΟ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΜΟΥ ΜΕ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ... ΣΤΗΝ 1η ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ ΕΣΠΑΣΑΝ ΤΑ ΝΕΡΑ ΚΑΙ ΓΕΝΝΗΣΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 17 ΩΡΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ ΓΙΑ ΦΤ ΚΑΙ ΗΜΟΥΝ 40 + 2 ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΕ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΕΝΗ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ ΣΧΕΔΟΝ 41 ΕΒΔΟΜΑΔΩΝ .... ΕΙΜΑΙ ΤΥΧΕΡΗ ΓΙΑΤΙ Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ: ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ 2 ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΠΗΤ ΚΑΙ ΤΟ ΕΙΧΑ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙ ΠΟΛΥ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΓΙΑΤΙ ΕΓΩ ΦΟΒΟΜΟΥΝ...ΑΝ ΣΠΑΣΟΥΝ ΤΑ ΝΕΡΑ Η ΑΝ ΣΕ ΠΙΑΣΟΥΝ ΠΟΝΟΙ -ΜΟΥ ΕΙΠΕ- ΘΑ ΣΕ ΒΑΛΩ ΑΜΕΣΩΣ ΓΙΑ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ...ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙΣ ΚΑΙ ΑΣΕ ΤΟ ΜΩΡΑΚΙ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ ΧΡΟΝΟ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΛΙΑ... ΝΑ ΣΟΥ ΖΗΣΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΣΟΥ! ΤΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΠΕΡΑΣΕ ΚΑΙ ΤΟ ΑΦΗΣΑΤΕ ΕΠΙΤΥΧΩΣ ΠΙΣΩ!!